Found you...

~Demitri ~ open ~ maakt niet uit wie gaat reageren~

Grijpend naar een tak draaide hij zich lenig en snel om. Het gekraak van de afbrekende tak, die hij een paar seconden geleden nog had gebruikt stierf langzaam weg tussen de bomen. Inmiddels had hij plaats genomen op een hoger gelegen tak, die gevaarlijk doorboog door zijn gewicht. In een gehurkte houding keek hij door een aantal bladeren heen. De lucht was vochtig en de schemering begon de dag in een grauwe mist te hullen. Zijn felrode ogen vol met onbekende emotie gleden even over alle takken van de boom. Lenig klom hij verder naar boven. Een blad viel langzaam naar beneden, maar had hij binnen een paar seconden in zijn hand geklemd. Vanaf deze plaats had hij een geweldig uitzicht, al was dat niet het gene waarom hij zoveel moeite had gedaan. Kort geleden was hij naar deze plek getrokken, toen hij hoorde hoe de vampiers zich hier zouden verzamelen. Het idee beviel hem wel. Niet omdat het er hier stikte van zijn soortgenoten, dat was het zeker niet. Hij hield van het idee zich verborgen te houden, al moest het hem niet het gevoel geven dat hij gevangen zat. Een lichte bries liet de bladeren bewegen en een koele wind waaide door zijn lange zwarte haar heen. Zelf voelde hij er nauwelijks iets van. Vanbinnen was hij dood en de kou in hem nam elke dag toe. Hij zette zich plots af tegen een tak en sprong recht een andere boom in. Zijn nagels krasten over de schors heen en lieten hem grip krijgen op de gladde stam. Het koste hem geen enkele inspanning. Zijn blik gleed over de omgeving, terwijl zijn zintuigen zich allemaal volledig richtten op een kloppend hart. Tot nu toe was hij nog niet veel meer tegen gekomen dan wilde dieren, maar die waren soms ook voldoende, maar nooit zo goed als menselijk bloed. Zijn blik viel op een hert, die angstig rond zich keek. Het dier moest hem al opgemerkt hebben, maar wist niet waar het moest kijken. Een grijns verscheen rond Demitri’s lippen en ontblootte twee scherpe hoektanden. Sneller dan wat dan ook schoot hij de boom uit, gedreven door zijn dorst. Plots bleef hij staan en leek een menselijke houding terug te krijgen. De manier waarop hij kon overschakelen van jager naar iets menselijk kon verwarrend zijn. Niet langer lette hij nu op het hert, maar op iets in de schaduw. Hij liep nog een paar passen, zodat hij open en bloot te zien was en sloeg zijn armen over elkaar heen. Het hert stond nog doodstil op een paar meter achter hem. Verlamd door doodsangst. Hij deed nog een paar passen verder richting de schaduw waar iemand zich bevond. ‘And… who is this?’ fluisterde hij zacht. Het had een nieuwsgierig klank kunnen zijn, maar door de iets wat scherpere toon kwam dat idee meteen ten val. Hij keek recht in de ogen van iemand, die hij nog niet kende. ‘I’m waiting for your answer…I have enough time… you know that.’

-nee, waarom zou ik het erg vinden? ^^-

Hij zag hoe ze hem in de ogen keek, maar staarde zonder enig probleem terug in de hare. Haar zachte gegiechel bereikte zijn oren, maar reageren deed hij nog niet. 'Kom mij maar halen dan.' Zei ze zachtjes en uitdagend. Op de uitdaging in haar stem leek zijn lichaam meteen te willen reageren, maar hij hield zijn lichaam wat in. Spieren spanden zich vanbinnen en de glans in zijn rode ogen werd iets feller, dan normaal. Met genoegen had hij gedaan wat ze hem zei, maar waarom zo snel toegeven en waarom zou hij haar moeten halen? Even bewoog zijn mondhoek kort omhoog, als een gelogen glimlach. Hij meende zijn glimlach al jaren niet meer. Hij liet zijn armen weer wat los langs zijn lichaam hangen en liep dichter naar hij toe, tot hij enkel een paar centimeter van haar afstond. Hij had haar een paar seconden daarvoor in een flits in zich opgenomen, door even snel zijn ogen over haar heen te laten glijden. Uiterlijk van een tienjarig iemand, maar uiterlijk kon ieder bedriegen. Dat leek voor de levenden te gelden en daarnaast net zo voor de ondoden. Hij bleef haar stil aankijken. Afwachtend naar een reactie als teken hoe hij op haar moest reageren. Hij was er van overtuigd, dat zij een soort van hetzelfde idee had. Ze was voor hem compleet onbekend, dus moest hij voor haar ook wel onbekend zijn. ‘Waarom zou ik een poging wagen om jou… te gaan halen als je hier al voor me staat?’ vroeg hij en deed een langzame pas achteruit. Vanbinnen was hij nog deels onderzoekend. Maar normaal zou hij dat niet zijn geweest. Op dit moment had ze het geluk, dat hij gisteren nog iets had kunnen drinken al speelde de honger langzaam weer op. ‘De uitdaging in je stem, klinkt trouwens wel heel aantrekkelijk. Aantrekkelijk op mijn manier dan.’ Even leek er een lichte grijns over zijn gezicht te glijden. Op dat moment hield hij met zijn hand naar haar uit enkel om te kijken wat haar reactie daarop zou zijn.

Demitri zag hoe ze simpel haar schouders ophield en de onschuldige blik in haar ogen liet hem vanbinnen even kort lachen. ‘U wou mij zien en ik laat mezelf niet zomaar zien of je moet wel heel bijzonder zijn.’ Ze glimlachte scheef naar hem en dat liet hem zijn hoofd wat schuin houden. Na zijn woorden merkte hij hoe ze grote ogen opzette, maar hij was er niet zeker van of het een spel van haar was of niet. ‘M-m-maar meneer mijn bloed is niet lekker.’ Zei ze angstig. Het was voor hem moeilijk te plaatsen, al merkte hij hoe zijn lichaam opnieuw op deze reactie reageerde. Angst was een teken van zwakte en voor zijn roofdier instinct was ze nu een prooi geworden. Zijn hand stopte een paar millimeter boven de huid van haar nek. Enkel zijn vingers raakten nu even zacht haar huid aan en duwden haar kin iets omhoog, zodat ze hem weer aankeek. Hij liet zijn hand rustig zakken en leek na te denken over wat hij moest doen. ‘Noem me geen meneer, dat is niet nodig.’ Grinnikte hij zacht. ‘En hoe weet je dat je bloed niet lekker is? Je hebt geluk, dat ik iemand ben die niet snel van mijn eigen soort zal drinken, al kom ik er ook niet vaak een tegen, moet ik toegeven.’ Vaak deed hij er lang over om iets of iemand te vertrouwen. Hij had er moeite mee door al zijn eerdere ervaringen. Vaak waren de woorden die hij sprak volledig de waarheid, maar wist dat alle anderen maar eens wijs te maken. ‘Trouwens, als de volgende keer iemand naar je uithaalt… probeer er dan iets meer spanning in te leggen, oké?’ Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij deed een snelle stap naar voren. Hij zette zijn voet achter de hare en duwde met een beweging van zijn hand haar naar achteren. Hij volgde alle bewegingen met zijn zintuig en liet zijn ogen nog steeds op haar rusten.

'W-wat bedoelt U met je hebt geluk, dat ik iemand ben die niet snel van mijn eigen soort zal drinken, bedoelt U dat er nog meer Vampieren in dit bos wonen?'' Ze had bang om zich heen gekeken en een stap achteruit gezet. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, toen ze omver viel en zo op de grond landde. ‘U gaat mij toch niet op eten?’ vroeg ze angstig en kroop naar achter. Hij had veel verwacht, maar dit alles kwam toch in de buurt van niet verwacht. Een vampier die zich door een ander zo simpel op de grond liet drukken. Hij moest al lachen bij het idee. Toch was hij er nog steeds niet over uit of ze hard tegen hem zat te liegen of de waarheid sprak. Het kon allemaal zo simpel anders zijn dan hij dacht. ‘Ik eet niemand op… ik drink enkel. Als antwoord op je eerdere vraag trouwens… is ja, er wonen hier inderdaad meer vampiers.’ Een zachte lach ontsnapte over zijn lippen. ‘Je gaat me niet vertellen, dat je dat niet wist… alle vampiers komen immers hier heen.’ Zijn blik werd scherp nu hij haar aankeek. Hij had nu meer het gevoel, dat ze hem voor de gek hield dan serieus te zijn. Welke vampier kon tegenwoordig eigenlijk nog serieus zijn. Een ding was zeker, hij hield er niet van. ‘Uiterlijk van een tienjarig iemand… toch zou je ouder kunnen zijn dan ik.’ Zijn stem klonk meer als een waarschuwend gezicht al besefte hij, dat hij ook vrolijk mee had kunnen spelen. ‘Vertoon je dit gedrag bij anderen, dan was je hier allang niet meer.’ Hij sloot zijn hand strak rond haar nek en drukte haar dichter tegen de grond aan. ‘Zou toch erg jammer zijn als je je ondode leventje zou verliezen, niet dan?’ fluisterde hij zacht en met een licht glimlachje. Zijn nagels prikten deels in haar huid, toen hij haar een stukje omhoog trok, maar haar toen toch weer hard en ruw tegen de grond aandrukte. Ieder zou bijna kunnen zeggen, dat hij zich verveelde al maakte hij er misschien nu zelf ook wel een spel van. ‘Je kunt veel meer dan angstig op de grond liggen.’ Grinnikte hij en verstevigde zijn greep iets.

Ze keek hem diep in de ogen 'Ik zou vooral zo doorgaan, dan zul je snel genoeg achter komen.' Even zag hij hoe ze haar ogen voor een paar seconden sloot. ze opende haar ogen en schopte in zijn buik zo hard ze kon. Een lichte snauw ontsnapte uit zijn keel, toen hij door had niet op tijd te kunnen reageren. Omdat zijn spieren nog gespannen stonden schoven zijn voeten een stuk over de grond heen naar achteren. Uit zijn iets gebogen houding ging hij weer rechtop staan met een grijns rond zijn lippen. Hij zag nog net hoe ze sierlijk overeind was gekomen en hem met een zelfde grijns aankeek. ‘Dan zou ik graag doorgaan. Ik hou namelijk niet van wezens die me proberen te misleiden. Ik trap niet zo snel in spelletjes al zitten daar vampiers vol mee.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Zal ik doorgaan?’ grinnikte hij en ergens leek hij dit ook nog leuk te vinden. Hij kwam weer dichterbij haar staan met een lichte glans in zijn ogen. Hij drukte met een paar vingers krachtig maar niet te hard tegen haar schouder aan. Meer bedoelt als plagende en uitdagende prikjes. Nogmaals prikte hij haar met zijn vingers, maar deze keer in haar andere schouder. ‘Demitri is trouwens de naam. Geen idee of je dat waakt uit maak, ik noem het enkel.’ Hij nam nu weer wat afstand en had zijn blik nog niet van haar los gelaten. ‘Zeg me eens hoe ze jou noemen, of hoe je bent genoemd?’ Een deels vragende blik lag in zijn ogen. Eigenlijk was er nooit met zekerheid te zeggen of hij serieus was of niet. Voor zijn gevoel kende hij zich zelf amper, hij wist alleen dat als hij emotie toonde het grote gevolgen zou kunnen hebben, enkel iets wat was gebleven uit zijn verleden. ‘Je geeft me vast wel antwoord of niet dan?’

Hij had gehoord hoe ze zei, dat ze hem dan teleur zou moeten stellen. Verder had hij geduldig gewacht, tot ze zijn vraag zou beantwoorden. Nadat ze een aantal keer met haar ogen geknipperd had, leek ze weer wakker te zijn uit haar gedachten en hem antwoord te gaan geven. ‘Door mijn ouders werd ik Lily genoemd.’ Zei ze glimlachend. Hij had licht terug geglimlacht, maar kon alles even niet meer bij houden, na de trap tegen zijn knie. Een zacht gesis ontsnapte even kort over zijn lippen, toen er een lichte pijn door zijn knie schoot, maar na een paar seconden al verdwenen was. ‘Au,’ gaf hij wat als late reactie, al was het niet eens nodig om het te zeggen. De grijns op zijn gezicht vertelde dat namelijk duidelijk. Hij hield diep adem en richtte zijn blik toen naar boven. Zijn ogen hadden haar binnen een paar seconden alweer terug gevonden. ‘Ik snap nu wat mevrouw bedoelt met speels.’ Hij bekeek even de boom waar ze in zat en sprong toen zelf ook de boom in. Hij trok zich op aan een tak en kwam een tak boven haar te zitten. Met een grinnik liet hij zich op haar tak vallen, die krakend brak. Hij pakte haar vast en viel samen met haar verder uit de boom. Demitri liet haar als eerst de grond raken en liet haar toen net zo snel weer los als dat hij haar vast had gegrepen. Hij was ondertussen bijna met dezelfde klap naast haar gevallen, maar kwam vrijwel meteen weer overeind en deed een stapje naar achteren. Hij streek even met zijn vingers door zijn haar en hield er wat takjes en blaadjes uit. ‘Sorry, ging perongeluk.’ Zei Demitri met een licht grijnsje.

-maybe wat flut, maar ben echt doodmoe, sorry-

-geeft niet ^^-
Demitri had zacht gelachen, toen hij haar boze blik had gezien. Een blik, die voor hem niet echt overtuigend was, dus nep zou moeten zijn. ‘Moest dat, ik zat daar zo fijn.’ Had hij haar horen zeggen. Hij gaf nog niet meteen antwoord en genoot meer van dit moment. Hij zag hoe ze was opgestaan en hem wat vuil aankeek, maar toen lachte. ‘Tja ongelukjes gebeuren hé.’ Zei ze met een en dezelfde lach. Daarbij vond hij, dat ze meteen antwoord had gegeven op haar eigen vraag. ‘Nee, dat moest niet en zoals je net al zei, ongelukjes gebeuren, dus dit was gewoon een ongelukje…’ Zijn grijns verscheen weer op zijn gezicht en hij grinnikte even zacht. Hij had gemerkt, hoe ze iets had zien bewegen in de bosjes en richtte er zijn aandacht op. Een zwakke hartslag weergalmde in zijn gehoorgang. Het moest dus van iets kleins zijn en zijn antwoord werd bevestigd, toen hij haar iets zag weg gooien. Het flitste licht in zijn ooghoek en hij hield zijn hoofd iets wat schuin bij het zien van de eekhoorn, die nu aan de boom genageld leek te zijn. Er was niet meer dan een seconde verstreken. Demitri’s blik ging langzaam terug naar haar, terwijl hij de lichte geur van bloed rook, maar dat deed gek genoeg niet zo erg veel met hem. De trotse glimlach zag hij duidelijk op haar gezicht liggen. ‘Nice,’ mompelde hij zacht. ‘Dat… doe ik je denk ik niet zo goed na. Natuurlijk altijd wel beter, dan menselijke volken… maar toch.’ Zijn mondhoek bewoog iets omhoog. Zelf ging hij niet met wapens om. Hij vond het ongemakkelijk, al had hij wel leren zwaard vechten. Een zachte zucht ontsnapte even uit zijn mond, terwijl hij in gedachten leek te zitten. Zijn blik was starend en iets wat dof geworden. ‘Ik gebruik nooit wapens, ik ben volgens mij mijn eigen wapen en dat maakt het gebruik ervan gevaarlijk.’ Zei hij en zijn ogen kregen wat glans terug. Hij leek haar weer aan te kijken en grinnikte even. Zijn keel brandde wat licht, maar hij negeerde het. ‘Een talentje heb je dus… al ben ik niet goed in complimentjes geven, dus zie het gewoon maar als een feit, dat je goed met wapens om kunt gaan… dat zie ik al na een worp al ken ik je verder nog niet eens.’