Little Talks

Aiofé -

Misschien was het niet de bedoeling dat ze hier kwam, but who gave a shizzle? Nope, zij inderdaad niet. Niet nu althans. Hoewel ze eerst wat nerveus was geweest, had niemand echt meer attentie op haar gemaakt toen ze eenmaal in de menigte was gekomen. Dus het was legaal. Of niet. Maar dan had ze redelijk veel pech. Niet aan denken dus, het beste om positief te blijven was om het negatieve niet in te zien. Dat hielp, bij Fé althans. Ze wou eens naar een andere plaats dan die van de Wizards, was het ondertussen zo beu, dat ze maar was gaan rennen. Dat deed ze graag, gewoon doorrennen, en van niets aantrekken. Ze was naar het Westen gegaan, en daar bij de Knights terechtgekomen. Maar problemen had ze niet gehad. Ze vonden het blijkbaar niet erg dat ze hier was, dus. Fé zuchtte, en keek nog eens rond. Je kon hier werkelijk alles vinden, heel anders dan bij haar thuis. Ze vond het hier wel prettig, zo tussen de mensen, maar toch moest je niemand gedag zeggen, of verantwoording afleggen tegenover iemand. Dat specifieke gevoel van vrijheid dat ze altijd al gewaardeerd, en stond ook hoog in het vaandel bij haar. Voor een kraampje met appels bleef ze staan, en ze wees de mooist gekleurde appel aan. Niet alleen groen, maar ok rood. En geel. De kleuren van de aankomende herfst, het seizoen waarin ze was geboren. Geweldig. Ze kocht de appel, en terwijl ze doorliep keek ze er eens naar, waarna ze 'm oppoetste. Om iets te doen te hebben met haar handen, die maar nooit rustig konden blijven. Ze moesten altijd wel iets indrukken, aantikken, op ritme spelen. Hopeless.

Anyone (=

Mako was tevreden over vandaag. Hij had wad geld verdiend door een marktkramer te helpen zijn ganzen terug gevangen, had een stevig maal gehad en bovendien een rol op de kop getikt met meerdere hem onbekende spreuken. En dat ook nog eens voor een spotprijsje. Nu was hij een van die spreuken aan het oefenen op wat kiezelsteentjes. Doel was om ze te laten vliegen, en dat deden ze, maar niet in de richting die hij wou. En als ze dat dan wel eens deden, dan was er binnen de paar seconden alleen nog maar een hoopje gesmolten steen over. Keer op keer pakte hij een nieuw steentje, concentreerde zich, en probeerde het te laten wegvliegen. En dan eindelijk, eindelijk! Lukte het. Met een rot Aart schoot het steentje weg, en hij liet het snel terugkeren. Steeds zelfzekerder liet hij het alle mogelijke richtingen uitschieten, totdat het juist voor een jonge vrouw met een aardige steekvlam opbrandde. Snel liep hij erop af. "Sorry voor het ongemak, juffrouw, ik hoop dat u zich niet verwond heeft?"