Aantal berichten : 492 Dirua : 283 Registratiedatum : 21-03-12 Leeftijd : 28 Woonplaats : Dark forest
Character Real name: TessaLyra Characters: Objects:
Onderwerp: Hello, I haven't met you yet za jun 16, 2012 11:53 pm
M A Y L A I N E My love is unconditionally until you lie to me
Een tienjarig meisje met het uiterlijk van iemand die bijna achttien leek en een gedachtegang van een volwassenen liep door de stad die zij bezat. Zij was de leader, een rechtvaardige leader vond ze zich zelf. Maylaine verveelde zich snel in haar kasteel en ging dan door de straten van de aangrenzende stad lopen. Het was maandag dus moest de markt er staan.
Haar gedachtes dwaalde af naar het wel bekende, zoals altijd haar moeder. Ze wist haar moeders naam niet eens, wat wilde ze die graag weten. Misschien heette ze wel May of iets dergelijks. Misschien had Setherian haar haar moeders naam wel geschonken, ze kon niet bedenken hoe haar moeder haar naam kon bedenken dus moest haar vader het wel gedaan hebben, haar naam verzinnen. Nu moest ze die eikel weer opzoeken, de laatste keer ging al niet zo goed. Zij verwondde hem en hij bedreigde haar, wat een stel waren ze toch ook, Maylaine en haar vader vechtend. Terwijl Maylaine nog maar een tien jarig meisje was, ze zag er enkel ouder uit en ze kon rationeel denken en doen.
Maylaine verzon al hoe de conversatie tussen haar en haar vader zou verlopen, waarschijnlijk zouden er weer woorden zoals Verkrachter en moordenaar tegen hem geschreeuwd worden vanaf haar kant. Bovenop dat alles zou Setherian haar vergelijken met hemzelf. Dat zij zijn bloed had. Dat kon dan wel zo zijn maar op hem lijken zou ze nooit kunnen of willen. Maylaine zou nooit liegen tegen haar kinderen, als ze ooit gezegend zou zijn met kinderen. Ze zou nooit een wezen dwingen tot iets als een kind verwekken omdat ze aan vier nog niet genoeg hadden. Maylaine verafschuwde Setherian en Mimi voor ze verdween, haar ‘ouders’, ze haatte hun beide. Het kleine meisje haatte haar achternaam Fel’dan nog het meeste dat was het bewijs dat ze Setherians dochter was.
Maylaine liep door de nauwe straatjes van de stad die naast haar kasteel lag, de huizen waren redelijk groot maar dicht tegen elkaar geplakt. De straten waren altijd rumoerig maar je kon je zelf gewoon horen denken, dat was de reden dat Maylaine het zo fijn vond om hier te komen, ze kon hier goed nadenken, vooral voor de ceremonies, zo herinnerde ze zichzelf er aan waarom en voor wie ze dit allemaal deed. Maylaine ging iets harder lopen toen ze de markt al zag.
Op de markt bekeek ze elk kraampje en kocht vooral eten, het eten van de markt was vers en veel lekkerder dan wat ze voorgeschoteld kreeg in haar eigen huis. Haar witte haren die verwerkt zijn tot twee vlechten die over haar schouders hangen waaruit enkele plukjes zich los hadden gewerkt en mee zwierde op de wind. Maylaine zag een jongen lopen waarvan ze zeker wist dat ze hem ergens van kende. Haar kleine voeten schuifelde zich langzaam voort op naar de jongen. ‘Hallo, ik weet zeker dat ik jou ergens van ken.’ Haar melodieuze stem klonk zachtjes maar duidelijk verstaanbaar terwijl Maylaine hem aankeek.
Onderwerp: Re: Hello, I haven't met you yet zo jun 17, 2012 12:56 am
//Fools set the rules in this world. Take a look around. It's undeniable.
Aangezien hij de buurt hier beter en beter leerde kennen, zo ook zijn bewoners, liep de jongen voor het eerst zonder mantel of zwaard buiten. Normaal verborg hij zijn identiteit in de schaduwen van een kap, maar vandaag was dat niet nodig. Hij was niet van plan om buiten de stad te gaan, en hij had besloten dat deze omgeving geen bedreigingen voor hem verborgen hield. Zijn zwarte staart sloeg loom heen en weer. Het waren kenmerken die hij overhield aan het Shiften. Eerst waren ze altijd weer weggegaan als hij terug een mens werd, maar nu bleven ze altijd staan. Zo ook zijn oren, die uit zijn warrige haren prikten. Hier keek niemand hem er raar voor aan. Er waren best veel Shifters die ook in menselijke vorm enkele dierlijke kenmerken overhielden. Ook in zijn ogen kon je zien dat hij een Shifter was. Als het donker was, lichtten ze op, door het speciale laagje dat elk dier over zijn ogen had, om 's nachts goed te kunnen zien. Hij had een perfect zicht, gelukkig maar, ook 's nachts. Dat kwam vaak van pas, aangezien hij nachtelijke escapades maakte. Hij moest en zou het hele elfenbos uitzoeken, misschien zelfs hun stad in trekken, om te kijken of de moordenaars van zijn familie er zich in schuil hielden. De vorige tocht was grandioos mislukt, aangezien hij een Wizard met haar summons tegen het lijf was gelopen nog voor hij de kans had gekregen om een Elf te vinden. Een grimmige trek kwam om zijn lippen. Yuuri kon het niet hebben dat enig welke persoon dan ook zich moeide in de dingen die hij dacht en deed. Hij haatte het als mensen een oordeel klaar hadden, nog voordat er een woord gezegd werd. Hier was het minder erg, aangezien hij onder soortgenoten leefde. Zielsverwanten, die vaak net zo'n erg verleden hadden als hij. Het asgrauwe gezicht van de stervende Selena kwam weer voor zijn ogen. De plas bloed had haar haren rood gekleurd en haar gehele lichaam was zo verminkt dat de gapende wonden nooit meer geheeld hadden kunnen worden, zelfs niet met magie.
Dit lugubere beeld droeg hij nu al meer dan twee jaar met zich mee. Als 18-jarige had hij de aanval op zijn stad meegemaakt. Zijn vader was leader geweest, net zoals zijn grootvader enzovoort. De bloedlijn was sterk en gerespecteerd, zo was hij als tiener ook trots geweest op zijn afkomst. Nu niet meer. Als zijn vader geen leader was geweest, dan had niemand aan zijn familie hulp gevraagd. De onverklaarbare verdwijningen van Shifters en de onbekende figuren die in het bos rondslopen. Verschillende familie's hadden de hulp van hun leader gevraagd, en uiteindelijk was Nikolai zelf vertrokken, om de hele zaak te onderzoeken. De grootste misstap van zijn leven, dat op die dag abrupt werd beëindigd door een bende lafhartige Elfen, die een hinderlaag hadden opgesteld om zijn vader te vermoorden, samen met zijn lijfwachten. Toen de leader dood was, hadden ze vrij spel. De stad was in vlammen opgegaan, zijn moeder had hij stervend in het huis terug gevonden.
Kort schudde hij met zijn hoofd. Hij mocht hier niet aan denken, niet op een dag als deze. Veel te veel Shifters zouden hem kunnen zien, en hij wou niet hier toegeven aan het verpletterende verdriet op zijn hart. Plots trokken voetstappen zijn aandacht. Hij draaide zich om en zijn rode ogen vonden de blik van een meisje dat er net iets jonger uit zag dan hem. ‘Hallo, ik weet zeker dat ik jou ergens van ken.’ Sprak ze. Haar stem klonk betoverend melodieus. Spontaan trok hij een mondhoek omhoog, waardoor een scheve glimlach zijn gezicht sierde. Hij boog kort zijn hoofd. Hij herkende het meisje als de leader van deze stad. Hij was op haar kasteel geweest om zich te melden, al had hij de leader zelf niet gesproken. "Jazeker, ma'am. Ik ben me een paar dagen geleden komen melden op uw kasteel. Toen ben ik heel even langs u gelopen, toch?"
