V Home*IndexRegistrerenLaatste afbeeldingenInloggenZoeken

 

 For the first time in years..

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Apple

Apple


Aantal berichten : 181
Dirua : 188
Registratiedatum : 06-05-12
Leeftijd : 29
Woonplaats : Neverland~

Character
Real name: Pomme
Characters:
Objects:

For the first time in years.. Empty
BerichtOnderwerp: For the first time in years..   For the first time in years.. Emptydo jun 28, 2012 12:29 pm


Mijn rode ogen glijden door de ietwat kleine kamer heen, voor een klein moment rustend op het bed en de klerenkast die er staat. Een korte vrolijke glimlach siert mijn lippen zodra ik naar het bed kijk. Daar op het bed ligt namelijk mijn vorige prooi die onlangs in stukken is gescheurd. Hetgeen wat voorheen een vogel was ligt nu in kleine onderverdeelde stukjes op mijn bed verspreid. Enkele botjes liggen naast het kussen en de meeste ingewanden liggen op het bovenste gedeelte van de sprei. Ik moet toegeven dat ik gisternacht niet erg netjes ben geweest met eten, aangezien mijn voorheen witte sprei nu bezaaid is met rode spetters. De glimlach op mijn gezicht word even iets groter, de slachttanden waarmee het allemaal gebeurd is even ontblotend. De vogel was gisternacht zomaar door het raam heen gevlogen en hij had zo lekker geroken dat ik het niet had kunnen weerstaan. Zijn uiteindelijke smaak viel tegen en bovendien was het te veel werk om hem zijn veren, veer voor veer uit te trekken. Peinzend staan mijn bloedrode ogen gericht op de veren die rondom het bed en door de hele kamer zijn verspreid. Hier moet straks wat aan gedaan worden, anders blijft de geur van bloed de hele dag en nacht hier rondhangen en dat doet me smachten.. Smachten en hopen voor nog meer bloed wat zomaar door mijn raam naar binnen komt gevlogen. Een zachte zucht verlaat mijn lippen voor ik me omdraai en de slaapkamer uitloop. Mijn ogen blijven rusten op het raam waar de vogel naar binnen was komen vliegen. Wat een geluk voor mij.. Het dier zelf heeft het vast als minder gelukkig ervaren besef ik me kort daarna. De glimlach verdwijnt daarbij van mijn gezicht af aangezien er enkele beelden van hém naar boven komen drijven. Hém die ik zo graag wilde vergeten en waarvan ik dacht dat het gelukt was zit nog steeds in mijn hoofd. Ergens heb ik het gevoel dat ik hem nooit meer kwijt raak, helaas en gelukkig. Mijn ogen dalen naar de houten vloer waar ze even op blijven hangen. Overal zitten voor en nadelen aan het ligt er maar net aan vanaf welke kant je het bekijkt, net zoals de kwestie van zojuist.. Geluk en ongeluk het zit zo dicht bij elkaar maar kan de uitkomst totaal veranderen. Vampieren en andere rassen zijn wij zo verschillend van elkaar? Ja. We zijn een wereld van verschil. Mijn ogen glijden weer omhoog en de vrolijke glimlach verschijnt weer op mijn pure gezichtje. Verlost van gedachtes die ik niet wil hebben loop ik richting de deur. De deur die leid naar andere plekken buiten mijn huis. De deur die ik in geen 40 jaar gebruikt heb, bang dat hij als nog zou leven en bang dat de geschiedenis me zou achtervolgen. Nu weet ik dat ik er nooit van af ga komen, maar dat is geen reden om mezelf voor eeuwig en altijd op te sluiten. Voorzichtig reik ik met mijn handen naar de deurknop, ze trillen lichtjes hoe dichter ik erbij in de buurt kom. Wanneer mijn vingertoppen het ijzer aanraken gaat er een kleine schok door mijn lichaam heen. Toch? Het is goed om naar buiten te gaan en mijn angsten tegenmoet te gaan toch? Mijn hand glijd weer van de deurknop af en hangt uiteindelijk weer levenloos naast mijn lichaam. Er zijn meerdere dagen zoals deze geweest, en nooit is het me uiteindelijk gelukt om door die deur te lopen en ander leven te zien. Naja leven.. het is maar wat je leven kunt noemen. Doden die leven op andere levens, is misschien een beter word. We bestaan niet en toch wel, ook omdat de rassen nog altijd niets van ons af weten. Peinzend staar ik naar mijn naakte lichaam, nee zo kan ik ook niet naar buiten vrees ik. Van wat ik door de ramen gezien heb lopen de meesten niet zo rond. Ik trippel terug naar de slaapkamer waar ik de kledingkast opentrek. Daar in het midden hangt de jurk die ik toen ook aan had, een jurk die ik enkel voor speciale gelegenheden aan zal doen. Mijn rode ogen glijden verder door tot ik een ander jurkje tegenkom. Ik gris het uit de kledingkast en trek het met veel gepluk en getrek aan. Voor een moment kijk ik naar mijn eigen reflectie en verwijd ik mijn glimlach ietsjes. Zo hoort het er uit te zien als je naar buiten loopt. Mijn ogen dalen ietsjes in mijn kledingkast waar ik uiteindelijk twee dezelfde schoenen uit haal. Mijn ogen lijken wel te glinsteren wanneer ik ze aan heb en in mijn reflectie staar. Ik knik zelfverzekerd en grijp de borstel om mijn haren uitgebreid te kammen. Als laatste stop ik een lint in de vorm van een strikje in mijn haar om het een beetje aan de kant te houden. In geen 40 jaar heb ik me aangekleed en om het nu weer te zien is een opluchting, maar ook beangstigend. Tenslotte lijk ik precies hetzelfde als al die jaren geleden, geen haar is veranderd, helemaal niets. Ik ben dood.
Ik trippel terug naar de voordeur waar ik mijn hand in een keer op de deurknop laat rusten. Het is nacht daar ben ik vrijwel zeker van. Niet dat het echt uitmaakt, aangezien de bomen hier zo dicht op elkaar staan dat schaduwen hier geen enkel probleem zijn. Ik houd van de schaduw en de nacht.. De zon doet me denken aan betere tijden als deze, aan leven en gevoelens, dingen die ik beide verloren heb. Ik zucht en adem in een keer flink in voordat ik de deurknop omdraai. Met een zachte kreun en steun weet ik de deur op een kiertje open te maken. Nog niet eerder in 40 jaar ben ik zo ver gekomen als dit. Een spontane rilling van spanning glijd door mijn ruggengraatje heen, een gevoel dat vroeger mijn hart sneller heeft laten kloppen. Nu is het ijzig stil in mijn borstkast, geen geluid en geen beweging daar. Mijn ademhaling versnelt wel een beetje, een oude gewoonte neem ik aan. Door het kiertje voel ik koele lucht stromen die op z'n beurt met mijn haren speelt en ze anders achterlaat dan hij ze gevonden heeft. Een vrolijke glimlach verschijnt weer op mijn gezicht en voor een klein moment snuif ik de lucht in. Op zoek naar enig leven. Ik weet niets in de directe omgeving op te pikken, hoewel ik kan zweren dat er iets verderop in het stadje wat beweging plaatsvind. Ik kan het bloed ruiken en al bijna horen stromen in hun aderen. Zonder dat ik het wil likt mijn tong m'n lippen af. Geschrokken sla ik de deur weer dicht. Ik zucht en kom weer op adem voor ik de deurknop weer vastgrijp met enige twijfeling. Ik trek de deur weer open tot ik volledig in het zicht sta van anderen. Mijn ogen glijden over het stadje heen wat in al die jaren vrijwel niets is veranderd. Niets veranderd hier. Ik voel een aantal geinterreseerde ogen op me branden, maar voel me er niet bekeken door. Het is tenslotte niet raar dat ze geboeid zijn in diegen die al jaren in dat huis woont maar nog nooit naar buiten is gekomen. Een vrolijke glimlach siert mijn smalle lippen en voor het eerst in jaren voelt het alsof dit een juiste beslissing was en ik wél alles kan vergeten van het verleden. Ik zet een paar passen het huisje uit en word meteen overrompeld door alle geuren kleuren en ogen die op me gericht staan. Allemaal kijken ze voor een kleine seconde naar me voordat ze weer verder gaan met waar ze eerder mee bezig waren. Mijn rode ogen glijden over alles heen wat ik nog niet eerder gezien heb of wat anders lijkt te zijn als voorheen. Mijn glimlach word breder bij elk onbekend ding tot deze uiteindelijk niet breder kan. Ik sluit de deur achter me voordat ik naar beneden loop, dan huppel en dan ren. Vrolijk als ik ben ren ik door het stadje heen, alles lijk ik even te vergeten en voor een moment lijkt het op hoe het vroeger was. Enkel hij was er niet meer, daar had ik persoonlijk voor gezorgd tenslotte. Ik stop abrupt wanneer ik de hitte in mijn keel voel branden, dorst.. bloed. Mijn ogen schietten naar de randen van het stadje waar ik vanuit hier een hert zie staan. Ik strek mijn benen om er zo snel mogelijk heen te rennen, bloed. Wanneer ik er bijna ben vergeet ik voor een moment dat ik daadwerkelijk een roofdier ben en dat het hert dus bij het minste geringste geluid zal wegrennen. Het hert rent weg en zonder pardon ren ik het achterna. Ik heb moeite met rennen en alle dingen ontwijken, tenslotte was mijn huis nooit groot genoeg om zo in te rennen en ik had al helemaal geen bomen als obstakels tot mijn beschikking. De glimlach veranderd langzaam in een grimas, en mijn ogen zijn groot van opwinding. Ik had nooit gedacht dat ik dit gevoel zo erg zou missen, het gevoel van een jacht. Met een laatste sprint en een paar simpele manoeuvres ben ik het hert te slim af en grijp ik het vast met mijn scherpe nagels. Zonder problemen zakken mijn nagels door de huid van het dier. Instinctief plant ik mijn hoektanden in het beest zijn nek waarna ik luidkeels begin te zuigen. Het bloed glijdt als water door een mens zijn keel heen en het bied me meer voldoening als gewoonlijk. De adrenaline stroomt nog steeds door mijn aderen heen waardoor mijn rode ogen wat wijder zijn als gewoonlijk. Voor een moment vergeet ik de tijd en blijft mijn lichaam verstrengeld rondom het lichaam van het hert. Pas wanneer ik voor een kleine seconde een pauze neem merk ik dat ik wedermaal niet echt voorzichtig ben geweest. Rode druppels bloed banen zich een weg langs mijn mondhoeken en ook mijn eerst zo mooie crème jurk is bedoezeld met rode stippen. Ik grimas haast tevreden waarna er een korte grinnik mijn lippen verlaat. Ik duw mijn hoektanden nog eenmaal in het hert om de laatste het de laatste beetjes te ontnemen. Wanneer ik bijna klaar ben voel ik een paar ogen op me branden. Peinzend kijk ik omhoog, mijn rode ogen in de andermans hakend. Langzaam glijden mijn tanden uit het levenloze hert, mijn nagels nog steeds in het lichaam geboord. Even knik ik mijn hoofd opzij het persoon met een vragende blik aankijkend. Gesprekken? Praten..? Contact zoeken.. Een kleine frons verschijnt op mijn voorhoofd en even hoop ik dat het persoon eerst zal beginnen met praten. Nee Ember, als je dit niet doet blijf je voor altijd alleen. Vastbesloten richt ik mijn rode ogen opnieuw in die van het persoon wat zijn/haar ogen op mij heeft gericht. Um.. H-h-ha-hal. Hallo. Komt er uiteindelijk stoterig en moeilijk uit. Mijn stem is zo zacht als fluweel maar met een schattig onweerstaanbaar randje er aan vast. Waar is mijn vurige bitchige karakter gebleven en zal het ooit nog terugkomen.. Eigenlijk maakt het me niets uit, het is het een of het ander.. Als het maar werkt. Afwachtend kijk ik het persoon nieuwsgierig aan, mijn ogen groot van verbazing en opwinding, het hert nog steeds niet uit mijn grip verlossend.
Open voor iedereen die alles wilt lezen (a) En zin heeft in een gesprekje met lieve (kuch) Ember <33

Terug naar boven Ga naar beneden
Cupcake

Cupcake


Aantal berichten : 80
Dirua : 60
Registratiedatum : 09-06-12

Character
Real name: Kaatje =D
Characters:
Objects:

For the first time in years.. Empty
BerichtOnderwerp: Re: For the first time in years..   For the first time in years.. Emptyvr jun 29, 2012 3:17 am

For the first time in years.. 16h3qbl

Met een grimmige trek om zijn mond staarde de jongen naar zijn eigen spiegelbeeld in de reflectie van het water. Zijn helderblauwe ogen waar de pretlichtjes normaal in op en neer dansden, stonden dof terwijl hij met het gouden kettinkje om zijn nek speelde. Dat kettinkje had ooit toebehoort aan een ander, iemand die hem redelijk dierbaar geweest was. Het was nu ongeveer tachtig jaar geleden toen hij haar voor het laatst gezien had, net nadat hij was geworden wat hij nu was. Bij haar had hij zijn bloeddorst op de een of andere manier onder controle kunnen houden. Ze had het zelfs zover kunnen laten komen dat hij van haar gehouden had. Terwijl hij zijn jeugdige uiterlijk bleef behouden, was zij altijd ouder en ouder geworden en was na een tijdje gestorven aan een of andere ziekte. Roxas was altijd van haar blijven houden, hoe oud ze er ook uit had gezien. Ach ja, life goes on. Hij was verder gegaan met zijn leven, had zelfs al snel de titel van idioot op zijn naam staan, een titel waar hij best trots op was. Want zeg nou zelf, hoe meer kleine titels je op je naam had staan, hoe bekender je werd onder je volk, toch? Wie weet kende ze hem na honderd jaar nog, zelfs als hij gesneuveld zou zijn in de strijd ofzo. Een strijd kwam er, daar was geen twijfel over mogelijk. Hopelijk werd er wat geknokt, altijd fijn om die andere volkeren een beetje uit te dunnen of weg te jagen, dan wisten ze tenminste hoe het voelde. Roxas keek op toen hij een geluid hoorde van een dichtslaande deur en even keek hij verward op. De vampieren om hen heen gingen gewoon door met hun bezigheden, net alsof ze niets gemerkt hadden. Na even rondkijken merkt hij hoe een deur terug langzaam open gaat en een meisje tevoorschijn kwam. Nieuwsgierig bekeek hij haar en kwam tot de conclusie dat hij haar nooit echt gezien had. Kalm stond hij op, wende zijn blik van zijn spiegelbeeld af en trok zijn gezicht zo snel mogelijk in de plooi. Dat wilde zeggen: een spottende grijns en pretlichtjes in zijn ogen die niet te stoppen waren. Toen het meisje alles leek te bekeken, richtte hij zijn ogen ergens anders op en stopte het gouden kettinkje onder zijn shirt. Als hij daarna terug naar het onbekende meisje keek, merkte hij dat ze in beweging was gekomen. Langzaam dwong hij zijn voeten om te lopen, het lopen. Blijkbaar had het meisje een levend dier ofzo geroken, anders zou ze waarschijnlijk niet zo snel gaan rennen. Geheel op zijn gemak volgde Roxas de geur van het meisje en het dier dat ze achterna ging. Hij had wel zin in een spel, een van zijn eigen spelletjes die niemand ooit zou begrijpen. Veel kon het hem niet schelen dat zijn tegenspeler het spel niet begreep, dan was het des te leuker voor hem. Op een paar meter afstand van het kind bleef hij staan en keek toe hoe ze een hert van diens bloed ontdeed. Onbewust ging hij met zijn tong langs zijn hoektanden toen de geur van bloed zijn neus prikkelde. Hij grijnsde even toen ze haar blik even op hem vestigde en even zakte hij door zijn knieën todat hij op zijn hurken zat. Het blonde meisje leek haar intresse voor hem al snel verloren te zijn en ging door met drinken. Daar moest ze hem wel gelijk in geven, je dorst lessen was veel belangrijker dan de vampieren om je heen. Hij dacht niet dat iemand het in zijn hoofd zou halen om nu een soortgenoot aan te vallen aangezien ze iedereen wel goed konden gebruiken om hun plaats terug op te eisen. “Hoi,” antwoordde hij terug op haar gestotterde begroeting terwijl een zachte grinnik zijn lippen verliet. Een klein meisje dat stotterde, geweldig slachtoffer. Het kon goed zijn dat ze van nature niet stotterde, maar op dit moment deed ze het en daar ging het hem om. “Are you scared? Ben je daarom zo lang in je huis gebleven?” Beste reden die hij kon bedenken. Waarom zou je anders zolang in een huis blijven zitten. Zo leuk was het toch ook niet zonder anderen die je te grazen kon nemen of zoiets.








Meh, zo'n lange post als die van jou krijg ik toch niet gemaakt, hope u don't mind? :3
Terug naar boven Ga naar beneden
 
For the first time in years..
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» For the first time
» He will save me just in time..
» Time to relax, she said.
» It's time for a showdown
» Needing time to heal

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Just Another Fairytale ::  :: ;; Outlands :: ;; Hidden Camp-
Ga naar: