Nothing is like this, feeling you should have died.

De tengere vrouw haar voetstappen klonken hol, over haar leeftijd loog ze, ze maakte zich ouder dan ze was. vier jaar die ze zo genaamd had geleefd, dat alles alleen voor haar neefje Ryan terwijl hij dacht dat hij Savannahs zoon was. Ze had een dochtertje Amy Jane, ook wel AJ. Nog steeds klonken de voetstappen hol, haar ogen waren leef en leken levenloos. Savannah bracht zich voort als een zombie, ze was op weg naar het oude feeënterritoria, de plek waar ze haar enige liefde en haar dochter had verloren op de zelfde dag.

Savannah is altijd een gemene, sarcastische en valse bitch geweest naar iedereen die ze tegen kwam. Haar leven bestond uit die van andere onleefbaar maken of hen verdriet aan doen. Zolang zij zich maar beter voelde. Ze kende geen schaamte, totaal niet ze had schijt aan de King en Queen. Sheila was de Queens naam, Ryan was haar zoon. Savannah zou hem sowieso opvoeden omdat Sheila geen tijd voor hem zou hebben maar hij zou het later te weten komen. Er waren tijden waar ze Ryan over zijn afkomst wilde vertellen dat zij niet zijn moeder was maar zijn tante. Ze wilde het, maar kon het niet dat maakte alles zo echt Sheila, Amy Jane en Hadley dood. Dood..

Toen haar zombieachtige gedrag haar bracht bij de open plek van het meer zakte ze door haar knieën. Alles was verwoest, het meer was weg de plek waar ze samen met Hadley tegen een vampier gevochten had. Waar ze hem als eerste had ontmoet, de dorre grond toonde geen medelijden. Savannah zette haar hand op de dorre aarde en liet een bloem opbloeien. Haar tranen gaven het water en daardoor groeide de bloem nog een beetje. Ze was een Fee, alles aan haar was nog Fee. Ze had nog vleugels alleen vreselijk klein, hierdoor kon ze niet meer vliegen en dat miste ze vreselijk.

Savannah was verder gelopen naar de plek waar haar familie waarschijnlijk is overleden. De brand woedde het ergste op het stadsplein. Savannah was net weg daar met Ryan toen de brand uitbrak. Sheila was dicht bij Hadley en Amy Jane dus ze zou die meenemen. Het verdriet dat dit alles haar gaf was te groot om te dragen. Als het in gewicht uit te drukken was had ze een kromme rug van het dragen. De tranen die ze hier om liet moest ze verbergen voor iedereen.

De tranen die over haar wangen liepen vielen op de grond die ze gulzig opslurpte. Regen viel hier al tijden niet meer dat was duidelijk. Savannah haar blonde haren hingen gestyled over haar schouders, normaal waren de krullen bij haar overduidelijk aanwezig. Haar blonde haren kwamen tot haar onderrug. Haar haren waren glanzend en de wind waaide ze elke kant op. Haar groene ogen waren betraand terwijl ze op het stadsplein op de grond ging zitten.

Hier zijn ze gestorven, hier rusten ze. Ze nam bijna de hele binnenplaats in beslag als ze zat alles was klein om haar heen. Ze hoorde voetstappen in haar richting en keek om zich heen terwijl ze opstond. Toen niemand zich liet zien eek ze beter. Magie kon ze niet gebruiken, ze moest zich voordoen als een elf en ze had feeenmagie. ''Laat je zien'' Haar verbitterde stem klonk galmend en dwingend.

[Alleen beheerders zien deze link]