What are you?

Haar blonde haren golfden sierlijk over haar schouders, waar witte pofmouwen omheen zaten, die op hun beurt uit een donker, azuurblauw jurkje kwamen. Een witte kraag piekte boven de hals van het jurkje uit en viel er net over heen. Onder de rok van de jurk zat een witte petticoat, die het geheel wat liet opbollen. Met de appel in haar hand waar zij rustig aan knabbelde was ze de onschuld zelve. Haar humeur werd als maar beter toen ze het bos al zag. Het duurde nog geen 5 minuten en ze liep dan ook daadwerkelijk in het bos. Stella ging van het pad af en liet zich leiden door haar instincten. Ze voelde zich altijd een met het bos en hoorde vaak ook de wind fluisteren als ze hulp nodig had. Het bos was haar veilige haven. De plek waar ze tot rust kon komen. De plek waar ze zich kon laten gaan en al helemaal een plek om alleen te zijn. Stella sloot voor kort haar ogen toen ze het prachtige gezang van vogels boven haar hoorde. Toen ze haar ogen weer opende wist Stella dat zij in het diepe gedeelte van het bos stond. De vrouw hoorde hoe de takjes onder haar schoenen knapte naarmate zij verder liep. Plotseling hoorde zij een mannelijke stem die zei; ”Wie is daar!” of eerder geroepen. Met een soepele beweging deed zij de tak met haar hand omhoog duwen om zo tevoorschijn te komen. ”Ik kom in vrede” zei ze met een zacht gegiechel die haar keel deed doen ontsnappen. De kleur van haar irissen zagen er vandaag uit als helder paars door de zonlicht wat erop scheen. ”Ik ben niet uw vijand dus zou u misschien zo vriendelijk willen zijn om de magische bal te laten verdwijnen?” De klanken van haar stem hadden betoverend aangehoord, haast hypnotiserend maar met waarheid uitgesproken. Een glimlach sierde op haar gezicht die haar expressie een stuk zachter maakte.

Stella keek naar de duistere bal wat betekende dat deze tovenaar voor haar aan zwarte magie deed. Iets in binnen verontrustte haar alsof ze hier zo snel mogelijk weg moest gaan. Helaas luisterde Stella nooit naar haar gevoel waardoor zij vaker in de problemen kwam. Iets aan hem, misschien zijn ogen fascineerde haar. Hij liet de duistere bal uit elkaar spatten, wat vriendelijk van hem. ”Nu voel ik mij toch wat veiliger” Stella speelde altijd de onschuld zelve terwijl zij meer in haar mars had. Je moest altijd je vijand weten te verrassen wanneer ze juist doen onderschatten. ”Wat ik hier doe? Mag een vrouw geen wandeling maken op een prachtige, zonnige dag?” Echter was het niet zo zonnig want je merkte dat de herst eraan kwam. Er stond een vrij frisse wind in de lucht en de zon lag gescholen achter de grijze wolken. ”Ik kan u ook hetzelfde vragen” Zij sprak de jongen aan met u omdat Stella dat gewend was. Vreemde sprak zij nooit zonder toestemming met je aan. Ze kon hem niet dus waarom zou zij? ”U heeft een krachtige aura mede tovenaar alleen zonde dat u uw tijd verspilt in zwarte magie. Zonde van de schoonheid die in uw schuilt” Haar ogen waren nog steeds vriendelijk en haar stem klonk zo zoet als de nachtegalen. Blijkbaar had hij weer een duistere bal tevoorschijn getoverd en daar leek hij mee te spelen terwijl zijn blik op haar was gerust. Was hij een vijand of zou hij een vriend van haar kunnen worden. Nu waren ze complete vreemde en blijkbaar had deze jongen totaal geen behoefte om Stella te leren kennen. Toch prikkelde iets in haar om hem voor een magisch duel uit te dagen.

De harde knal zorgde ervoor dat Stella over haar hele lichaam kippenvel kreeg. Was ze bang? Natuurlijk niet maar ze had het geluid gewoon niet prettig gevonden. Zijn gouden ogen doorboorde haar ogen en hij glimlachte scheef. Zijn goudkleurige ogen herinnerde aan de prachtige zonsopgang die zij wel eens vaker meemaakte wanneer zij vroeg opstond. Soms werd ze vroeg wakker en kwam zij niet meer in slaap. Zijn spottend lachje zorgde ervoor dat Stella voor kort haar ogen vernauwden. ”Ik zag het niet als een aanval, gewoon een simpele interesse in je medemens. U wilde natuurlijk weten of ik geen vijand was” Misschien trok het meisje te snel haar conclusies maar wat zou een ander reden zijn geweest? Zijn nieuwsgierigheid? Daar geloofde zij niets van. Stella had zwijgzaam naar zijn woorden geluisterd en keek naar zijn handen toen er een scherp licht uit zijn handen kwam die meteen zijn lichaam aanviel. De bal veranderde rustig weer in een zwarte gloed en veranderde toen rustig is ene zwarte roos. Hij keek naar haar terwijl zijn haren een beetje overeind stonden. Het had wel iets charmants, beetje nonchalant. ”Interessant, ik heb dit nooit eerder gezien, voor alles de eerste keer zegt men. Misschien had ik inderdaad mijn conclusie te snel getrokken” Als reactie op wat hij had gezegd. Hij schonk haar de zwarte roos die in haar hand wit begon te kleuren. ”Alles in mijn handen veranderd naar de keuze die ik heb gemaakt” daarmee aanduiden dat zij een tovenaar van het licht was. Bij hun oogcontact kwam er een lichte blos die zij probeerde te verbergen door weg te kijken. Ze deed de roos in haar haren wat haar goed deed staan, haar meer onschuld gaf. "Ik ben Stella met wie heb ik het genoegen? Ik kan u niet telkens de man die mij de roos gaf gaan noemen" Nu sierde er een vriendelijke glimlach rond haar lippen.