Mayday! I'm going down.

Griffith sloeg met zijn vleugels en ontweek de bomen die voor hem lagen. Langzaam begon hij te vertragen maar voelde toen een klap tegen zijn hoofd, Griffith keek opzij en zag een havik langsvliegen. Alsof de havik het expres deed vloog hij snel weg, Griffith raakte idioot genoeg afgeleid en knalde volop tegen een tak, zijn vleugel klapte even dubbel en Griffith verloor zijn evenwicht en storte neer recht door het bladerdak heen, met een knal raakte hij een houtenplank en van Griffioen begon hij te veranderen in mens. Met een pijnlijke rug stond hij op en keek om hem heen. Welke idioot maakte nou een boomhut hier... dat is gevaarlijk voor laagvliegers. Griffith snoof en keek om zich heen, eigenlijk was het best wel mooi alleen.. hij had zojuist met een klap een houten muurtje weggeslagen. Langzaam liep Griffith door het gat dat hij had gemaakt en keek om zich heen. Zijn rug brandde van de pijn en Griffith leunde op een houtenpaaltje dat er stond aan de rand. Zachtjes hoorde hij gekraak, hij hoopte zo erg dat het niet zou instorten nu. Langzaam keek hij in de richting van het gekraak.... en toen viel nog een muur om waar hij tegen aan was geknald. Griffith zuchtte en dacht na.. als hier iemand woonde meost hij zich schamen.

-sorry effe wennen-

-Moon-

''Wat moet dit hier?! Zomaar mijn huis binnen vallen, en het slopen.'' Ze keek in zijn grijsgroene ogen, en zag de trekken van zijn gezicht. Hij ziet er niet slecht uit, dacht ze even snel. Maar al snel wuifde ze die gedachte weg. ''Wat dacht je?! Ik sloop even voor de lol iemands huis?!'' zei een vrouw van zijn leeftijd. Griffith keek haar aan en zuchtte, "Nee, ik dacht.. rot vogel op het moment dat ik neerknalde. Ik ga ook echt expres op een boomhut af vliegen om neer te storten." zei Griffith, hij stapte naar achter en wreef over zijn nekwervels die pijnlijk prikten. Hij keek de woedende vrouw aan en draaide even met zijn ogen. Hij plukte de bruine en witte veren uit zijn haar en keek er na. Zonde, hij was zo trots op zijn verendek. Hij voelde zijn rug pijn doen en stapte naar de rand van de boomhut toe. "Het spijt me voor dit kleine ongelukje, laat ik maar zeggen dat deze plek lastig te zien is door de bladeren heen en dat je het jammer genoeg zal moeten herstellen." zei Griffith kalm. De lucht was voor iedereen, zij had zo nodig een boomhut gebouwd in deel dat luchtruim moet zijn. Griffith keek naar zijn hand waar hij de losse veren uit zijn kleding had geplukt. Hij hield ze over de rand en liet toen los. Met balans waaide ze door de wind en Griffith glimlachte even in stilte. Ze zouden wel terugkomen, gelukkig maar anders zou het vervelend zijn als hij zijn mooie verendek kwijt zou zijn. Arrogantie was niet echt iets voor hem maar hij voelde zich net als een pauw als hij als griffioen zijn mooie verendek droeg. Het sierde hem wel. Griffith keek naar de vrouw en wachtte op een antwoord.

Boos en geiriteerd keek Anani hem aan, in zijn ogen. Ze vond het maar niks. "Nee, ik dacht.. rot vogel op het moment dat ik neerknalde. Ik ga ook echt expres op een boomhut af vliegen om neer te storten." zei de jongen. Hij stapte naar achter en wreef over zijn nek, Anani snoof even. Maar opeens bedacht ze zich, neergestord? Hoe kreeg hij dat voor elkaar? En waar kwamen, de veren vandaan. Wacht, deze vreemdeling was ook een Shapeshifter! Waarscheinlijk een uilskuiken, bedacht Anani grappend, maar verachtend in zichzelf. "Het spijt me voor dit kleine ongelukje, laat ik maar zeggen dat deze plek lastig te zien is door de bladeren heen en dat je het jammer genoeg zal moeten herstellen." Ze koelde al wat af, en accepteerde de excusses. Ze trok haar mes in haar gordel terug, en keek de jongen onderzoekend aan. Ze sloot even haar ogen, en liet haar woede varen. Ze opende haar lucht kleurige blouwe ogen, en ze keek weer helder, ze haalde wat haren uit haar gezicht, en zei wat meer ontspanne, ''Dat moet ook wel als je alleen leeft. Je hebt geen zin in ongewenste bezoekers.'' De laatste zin liet ze wat door klinken, als grapje. Nu de negatieve energie, langzaam weg ebde, kwam Peach tevoorschein achter wat vervallen nken vandaan. Hij keek de man onderzoekend aan. Maar er was niet iets negatiefs aan zijn blik, hij keek naar Anani en grinnekte. Anani keek hem niet begrijpend aan. De rode panda, klom zijn bedje in, en wentelde zich rond. Tot hij achter zijn staart, in slaap viel, hij had ook een lange dag gehad. Ze zag de jongen, met zwart haar naar haar balkon lopen. ZE keek eigenwijs, maar ze voelde iets.. Ze wist niet wat het was. Het was erg vreemd. Ze liep langzaam op hem af, over de planken heen, en ging naast hem staan. Ze keek hoe hij de veertjes liet gaan, ze wiegde heen en weer op de wind. Ze moest toegeven, het zag er mooi uit. ''Ik neem aan, dat je ook Shapeshifter bent? Ik ook. Mijn naam is Anani, Colon.'' Ze keek hem ondeugend aan. [i]''Mag ik mischien brutaal vragen wat voor dier je bent?Ik ben een Sibirische tijger.''/[i]

''Dat moet ook wel als je alleen leeft. Je hebt geen zin in ongewenste bezoekers.'' De laatste zin liet ze wat door klinken, als grapje. Het was erg vreemd. Ze liep langzaam op hem af, over de planken heen, en ging naast hem staan. ''Ik neem aan, dat je ook Shapeshifter bent? Ik ook. Mijn naam is Anani, Colon.'' Ze keek hem ondeugend aan. ''Mag ik mischien brutaal vragen wat voor dier je bent?Ik ben een Sibirische tijger.'' vroeg Anani. Griffith keek haar kalm aan en boog zijn hoofd licht, "Ik ben Griffith Galamore, een griffioen." zei hij met een knikje. "Ik ben dus inderdaad een shapeshifter, anders zou het ook wel vreemd zijn... een mens die vliegt en neerstort door een havik." zei Griffith kalmpjes en ging dichterbij de rand staan. Hij dacht 2 dingen tegelijk, de eerste was dat ze niet goed snik was om hier in het luchtruim een boomhut te hebben en het tweede was dat hij haar begreep. Het was een mooi uitzicht en het zou fijn zijn om hier te kunnen wonen. Ze had in ieder geval gevoel voor smaak. Griffith keek naar zijn veren die wegdwarrelden naar de grond en weer verder werden gedragen met de wind. Het was iets later dan de namiddag en de avond zou spoedig vallen... of het leek maar zo. Griffith's besef van tijd was niet zo sterk. Al voelde hij het wel wanneer het ging regenen.

Anani keek de jongen aan. Hij boog licht zijn hoofd. "Ik ben Griffith Galamore, een griffioen." zei hij met een knikje. Anani keek hem met grotere ogen aan. Grifioen?! Dat waren mitische wezens! Geen Shapeshifter dieren, die elke dag zomaar tegen kwam. Voor het eerst van haar leven voelde ze een lichtenlijke intimidatie van dier. Ze was een grote Sibirische tijger. Daar kon niet veel tegen op. Ze had hem nog niet eens in de gedaante gezien, maar ze was nu al enkele seconden onder de indruk. Hier viel haar tijger vormpje bij in het niet. Ze kuchtte even, en schudde het van haar af."Ik ben dus inderdaad een shapeshifter, anders zou het ook wel vreemd zijn... een mens die vliegt en neerstort door een havik." Ze lachtte even, en knikte ''Inderdaat. Dan klinkt het nu heel erg logisch. '' Ze zuchtte even, en keek naar de verwoeste muur. Weer zou ze bomen moeten gaan kappen, en werken. Ze was erg moe, en slaperig. Ze gaapte, en vreef in haar ogen. Ze keek naar Peach, die al lag te slapen. Ze zou die nacht wel een extra deken pakken tegen de kou. Ze keek de jongen aan, kuchtte even. '' Een vreemde ontmoeting moet ik zeggen Griffith, maar oke ik kan er mee leven. Ik ga morgen wel aan het werk. Ik ben heel erg moe van een lange dag, en zou graag in mijn bed kruipen. Het word al bijna donker, en dan wil ik meetsal al wel slapen. Mischien is het beter als je ook naar je eigen, huis gaat. Ik spreek je wel weer. '' Ze liep naar binnen, en keek nog even om. '' Doeg..' Fluisterde ze. Ze wist niet of hij het hoorde. Ze ging ze schaduw in, en bleef staan achter een houten schot in de hut. Evenlater, zag ze hem achter het schot vandaan. Hij was in grifioen getransformeerd. Ze keek hem na, terwijl hij van de hut weg vloog. Ze keek hem met grote ogen na, wat een pracht dier. Ze had ze altijd al bewondert. Griffith was zowiezo niet lelijk geweest. Ze voelde de tinteling nog op haar rug lopen. Dit gevoel, had ze nog nooit gehad. Ze kende hem amper, wat kon dit betekenen? Uiteindelijk, toen hij tegen de oranje lucht enkel nog een stipje was, liet ze zich met een verwarde zucht naar haar bed begeven. Ze klede zich uit, tot ze nog een shirt aan had, waar ze altijd in sliep. Anani liet zich met een extra dikke deken op het bed glijden. Door het gat kon je uiteindelijk wel de prachtige sterrenhemel zien door de bomen heen. Gelukkig was het niet erg koud. Ze bleef lang naar de sterren kijken, liggen denken, en dromen, tot ze uiteindelijk vredig in slaap viel.

''Inderdaat. Dan klinkt het nu heel erg logisch. '' Ze zuchtte even, en keek naar de verwoeste muur. Anani kuchtte even. '' Een vreemde ontmoeting moet ik zeggen Griffith, maar oke ik kan er mee leven. Ik ga morgen wel aan het werk. Ik ben heel erg moe van een lange dag, en zou graag in mijn bed kruipen. Het word al bijna donker, en dan wil ik meetsal al wel slapen. Mischien is het beter als je ook naar je eigen, huis gaat. Ik spreek je wel weer. '' Ze liep naar binnen, en keek nog even om. '' Doeg..' Fluisterde ze. Griffith knikte enkel, hij veranderde tijdens de sprong van vorm en sloeg snel met zijn vleugels tot hij weg was. Hij had geen enkel woord afscheid gebruikt. Hij keek naar de grond en landde simpeltjes terwijl hij te poot verder ging met een lichte versnelde pas richting zijn 'nest' hij kon ook wel wat slaap gebruiken. Lekker in zijn warme nestje.

-flut D:-