Walk along the ones who were great

Daphne

Daphne liep rustig door de tuin waar ze veel dingen uit haar jeugd herkende. Ze was nog niet lang in deze wereld maar moes wel voor haar dochter en omdat leven in die andere wereld onmogelijk was nu. Daphne dach taan de gedachte waar Mimi nu zou zijn en voelde toen ene kleine traan opkomen. Haar enige zus die verloren was geraakt in een wereld waar de vampiers nog verder leefde en zig voede met het duister. Een wereld om nachtmerrie's te krijgen over hoe jou lot zou eindigen. Daphne wist er alles over maar had het liever niet gewenst dat haar dochter daar zou leven. Haar enige dochter Lux. Haar zonnestraal uit haar leven, de verlichting die ze zag toen ze ter wereld kwam. Aleen was er toen ene probleem ze zou dodo gaan toen maar door de gave van Daphne bleef Lux in leven en verkleurde haar haar naar roze en opende ze haar ogen en begon ze te huilen. Daphne was nog nooit zo blij geweest maar ook nog nooit zo bang want toen zat ze in een wereld waar haar dochter nog steeds kon on komen. Als het niet door ene miskraam kwam kwam het wel door een smerige vampier die dorst had in jong elven bloed. Maar Daphne had een veilige haven gevondne met de rest en zo kwam Lux ana haar naam. Misschien was ze wel aan het eind geboren maar ze kwam als een verlichting in de duistere tijden van hun rijk. En nu paar jaar later terwijl Lux groot en sterk werd was Daphne nu hier alleen nog maar om te zien heo het maar haar volk gign haar volk die nu opgroeide als een geweldige volk sterk en vast houdent maar ook zorzaam en behoedzaam. Opeens zag Daphne een gedaante bij het beedl van Mimi en Hunter en liep er op af. Het was ene jonge jongen en had veel van Hunter weg zag Daphne in een oog opslag en kwam toen dichter bij. "Ben je naar de oude queen en king aan het kijken." Sprak ze lief en kwam toen uit het duister in het zonlicht et staan terwijl haar sieraden blikte in het zonlicht.


(Wist niet veel en best laat gdn sorry)

Falco Son of a once noble king and a traitor, Never known his true name but stil like father, like son Just the same... In stilte staarde hij op naar de twee standbeelden van de eens zo machtige King en Queen van het volk dat nu ook hij zou gaan leiden. De manier waarop ze afgebeeld stonden was er niks anders van ze te zeggen dan twee nobele leiders van hun volk. Zou hij ooit net zo sterk en wijs als hen worden, hij wist het niet zeker. Hij was al behoorlijk wijs voor zijn jonge leeftijd, maar hij dacht ook bijna altijd na voor hij iets zei. Natuurlijk was hij nog altijd een kind met kinderstreken. Maar wat hij zich toch onbewust afvroeg was iets waar iedereen over zou moeten nadenken. Wat zouden zij doen als ze in zijn schoenen zouden staan? Niet alleen het probleem met zijn onbekende ouders, maar ook met het feit dat hij op deze jonge leeftijd al een volk moest leiden. Hoe zouden zij uitvinden wie hun ouders waren. Zouden ze gewoon gaan rondvragen of in boeken gaan zoeken. Hoe onderzocht je het eigenlijk, hoe kon je in boeken uitvinden wie je ouders waren. Hij zuchtte even zacht. Wie had hen geholpen om beslissingen te nemen, en hoe hadden ze die beslissingen genomen. Er waren nog zoveel dingen die hij wilde weten. Maar vele dingen zouden voor hem altijd een mysterie blijven. "Ben je naar de oude queen en king aan het kijken." Een lieve stem van een vrouw haalde hem terug naar de werkelijkheid en geschrokken draaide het jonge kind zich om. Voor hij antwoord gaf nam hij de vrouw goed in zich op. Ze had toch wel ook iets weg van Sára, maar hij kon het niet helemaal plaatsen. Maar hij knikte langzaam en keek weer naar de twee beelden. ''Jazeker, dat ben ik aan het doen.'' Hij zuchtte even en keek weer naar de vrouw.''Ze waren echt groots samen nietwaar?'' hij keek haar nu vragend aan met twee helderblauwe ogen, zijn vaders ogen. Maar de blik in zijnogen vroeg om informatie, meer niet dan dat. ''Ik wou dat ze hier waren, dan zouden ze me misschien wat kunnen vertellen over mezelf. En misschien zelfs over mijn familie.'' Het kleine jongetje liet zijn hoofd even zakken en daarmee zakten zijn schouders ook mee. zouden de vorige leiders van dit volk hem wellicht de informatie kunnen geven die hij wilde. De informatie waarnaar hij diep in zijn haart verlangde.

[/quote]

Daphne keke eerst goed naar de jongen en nam hem op an zacht toen op wie hij leek. Even keke ze toen weer naar Hunter en glimlachde toen. "Ik wist het!" Zei Daphne stil haar zelf en keek toen naar ed stanbeeld van Mimi toen ze nog gelukkig was. Even dacht Dapphne na en keek toen naar de jonge leider. ''Jazeker, dat ben ik aan het doen.'' Hij zuchtte even en keek weer naar de vrouw.''Ze waren echt groots samen nietwaar?'' hij keek haar nu vragend aan met twee helderblauwe ogen, zijn vaders ogen. Maar de blik in zijnogen vroeg om informatie, meer niet dan dat. ''Ik wou dat ze hier waren, dan zouden ze me misschien wat kunnen vertellen over mezelf. En misschien zelfs over mijn familie.'' Het kleine jongetje liet zijn hoofd even zakken en daarmee zakten zijn schouders ook mee. Daphne glimlachde naar hem en begon rustig te spreken want hij moest het weten. "Ze leven nog." Even twijfelde ze maar waarom zou ze nu twijfelen als het over de geschiedenis gaat waar ze nog jong in was. "Mimi en Hunter waren grote leiders." Zei Daphne rustig en ging toen gerust verder. "Mimi is em zus en Hunter leeft hier nog. Ze weten veel ja en ik wete ook veel over hun want ik was vroeger de healer van de elfen en Mimi's kleine zusje." Daphen keke de jongen aan en gign toen met haar heldere blauwe ogen nara ed stadbeeld. Hunter is ene van de grootse kings geweest, maar uiteindelijk gign het achteruit met hem toen ed war uitbreekte." Daphne keke gerust naar de jongen maar gign toen door. "Vele zijn nog steeds in die wereld zoals Mimi maar Hunter rust hier en niemand weet dat zijn zoon ook hier is."

Daphne keke stil na haar uitspraak en keek trots naar Mimi. Ookal waren ze niet de beste zussen van elkaar toch hielden ze gnoeg van elkaar om voor elkaar behoedzaam te zijn en om elkaar te denken. ''U bent Daphne!'' Roepte opeens de kleine jonge en Daphne knikte. "Ik ben Daphne ja." Zei ze hem gerust stellend maar zag ik zijn ogen dat hij veel vragen had. ''Maar er staat op het beeld dat hij overleden is. En van Sára heb ik gehoord dat ze zijn lijk hadden gevonden ergens bij een kloof.'' Daphne luisterde en dacht er eerst aan om alle vragen te horen te krijgen en daarna te beantwoorden. Ze keek behoedzaam naar de jongen en wist toen wie hij was. ''Maar zegt U dat hij een zoon heeft? En die leeft onder ons? Weet u ook wie dat is, ik bedoel ik wil het volk graag leren kennen.'' Vroegde de jongen en Daphne luisterde aandachtig en wist dat deze onder vraging lang zou gaan duren. Toen hij gestopt was zuchte Daphne en makate haar lippen nat klaar om te beantwoorden. "Hunter is niet overleden en vooral niet gevonden, Sara heeft het mis maar waarschijnlijk doen ze dat expres om je te beschermen tegen de waarheid." Daphne had er nu al spijt van wat ze de jongen vertelde maar wist dat hij het moest weten. Hij moest en zal de waarheid weten netzoals dat Lux ooit zou weten wie haar papa is en waarom ze hier zijn. Daphne zuchte even en keek naar de jongen. "De zoon word ene van de grootse leiders die we kennen hijis wijs al vanaf het begin van zijn leven." Daphne hield het nog heel even geheim voordat ze teveel vertelde maar het zou uiteindelijk er toch allemaal er uit moeten komen voor hem.

''Ja daar hem ik veel aan!'' Schreeuwde de jongen Daphne toe. ''Eerst zeg je dat Sára tegen me heeft gelogen en die Hunter nog leeft. Maar je vertelt me niet de normale waarheid?'' Hij deed kwaad een stap naar voren. ''Weet je? Laat maar lekker zitten, en die zoon van hem...'' Hij bleef even stil en keek naar het beeld. ''Mogen hij branden in de ergste plek die er bestaat, vooral na het feit dat ik er zo voor sta.'' Hoewel Falco niet echt nadacht bij wat hij zei, besefte hij wel wat hij zojuist iemand had toegewenst. Terwijl hij niet eens wist wie het was, misschien was het wel een van zijn vrienden. ''En ik weiger aan te horen dat Sára een leugenaar is, zelfs al vertelt ze me niet wat ik wil weten. Zij is de enige die om mij geeft, de enige die me steunt en dan ook de enige op wie ik kan rekenen.'' Hij draaide zich om. ''De enige die ik kan vertrouwen...'' Daphne keke naar de jonegn en zuchte. "Hunte leeft en jij bent zijn zoon hij heeft er zelf voor gekozen het niet tegen ej te zeggen en dat iedereen zig gedeist moest houden." Sprak de wijze Daphne nog op ene vriendelijk toon die ze nog kon houde. "Ze heeft niet gelogen maar de waraheid verdraait voor ej eigen best wil want wrm zou ik over em eigen nichtje zeggen dat ze liegt." Daphne keek Falco toen srrieus aan en zuchte. "Je kunt haar heus wel blijven vertrouwen ookal moes ze het doen voor Hunter." Daphne herrinde toen de woorden dei Hunter had gesproken over alles tegen hun maar ze kon het niet langer geheim houden voor de jongen King. "We houden allemaal van je en we proberen ej et beschermen." Zei Daphne toen met gevoelige toon en keke toen weer naar het standbeeld en zuchte nu heel erg. "Ik vraag em af waar Mimi nu is en hoe het met haar gaat." Daphne keek toen even naar de jonge king maar keek toen weer naar het beeld nadekend.

Terwijl Daphne Falco omhelsde schudde hij zijn hoofd neer en Daphne wist toen dat het niks hielp. Hij heeft nooit een echte moeder gekent of een vader. Daphne zuchtte en voelde Falco schrikken van haar woorden en wist dat ze het nu al verkeerd heeft gedaan. chtes en keek Daphne aan waarna hij zijn hoofd schudde. ''Nee, een ding dat ik zeker weet is dat ik geen Telrûnya bloed in mijn aderen heb stromen.'' Daphne keek op hem neer terwijl de wind van de magische energie door haren strijkt en opeens op hield. ''Dat zal best, daar zorg ik zelf wel voor. Niemand zal me meer raar aankijken of me aanzien als een hulpeloos klein kind. Ze zullen naar me opkijken als een sterke Elf die alles zou doen voor zijn volk.'' Daphne keek naar de kleine jonge en zuchtte en lied toen haar greep verzwakken terwijl haar blauwe ogen magische krachten uit straalde. "Ik heb je nooit hulpeloos gezien en dat zul je ook nooit zijn, zelfs in de hulpeloze tijden kan je sterk uit komen. Ik weet dat jij ene van ons bent van Lux mijn docter mij Mimi omdat je de magische kracht uit straalt." Daphne keek naar de jonge en glimlachte toe een keek toen weer naar het stand beeld van de Queen en King. "Mimi." Mompelt Daphne buitenmonds en verzonk weer in gedachten van verdriet.