The land of the dead, The only land where I belong

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Twee blauwe ogen, ogen waarin ooit zoveel rust had gestaan. Maar nu droegen ze een vreemde leegte. Voor hem was het een van de weinige heldere momenten die hij nog had sinds de val van zijn rijk. De kap van zijn mantel lag ver over zijn ogen waardoor anderen ze niet konden zien. De plek waar hij was wedergekeerd was de plek waar hij vaak had gelopen. Een plek vroeger nog zo mooi en vredig, nu was het niets meer dan een landschap vol ellende. Maar ook de plek waar al zijn ellende was begonnen, de plek waar al zijn haat was opgebloeid. Deze plek, het hele rijk waar hij had gewoond had hem deze ellende gebracht. Langzaam kwam het magere gestalte omhoog van de plek waar hij geknield had gezeten. Iemand die hem ooit had gekend zou hem misschien wel hebben herkend, maar na jaren verborgen te hebben gezeten wist hij dat hier nauwelijks nog een elf kwam. En waarom zouden ze hem willen kennen, hij stond op het randje van pure waanzin. Maar dat was al sinds het zoveelste verraad in zijn leven. Zijn geliefde had hem verraaden en was een monster geworden, zijn kinderen, zou hij nooit zien. Nooit zou hij zien wat er van zijn kinderen was geworden. Wat van Sky was geworden, Felina en ook Falco. Zijn enige zoon die waarschijnlijk ooit zijn plek zou overnemen als hoofd van het volk. Maar daar waar hij het zelf verloor, daar mocht zijn zoon het niet verliezen. Bovendien was hij in goede handen, Sára zou goed voor hem zorgen, zoals hij zelf ook voor haar had gedaan. Maar ook haar had hij verlaten, hij had iedereen achter gelaten. Maar nooit zouden ze het begrijpen, ze wisten niet wat hij aan het worden was. Zij wisten niet hoever hij al weg was van deze wereld. Wellicht als hij was gebleven, wellicht zou hij nu nog altijd bovenaan zijn volk staan. Net zoals vroeger... Maar de King die zijn volk ooit had gekend, de Hunter die hij ooit was geweest. die was vernietigd door de waanzin die hem bijna de dood in jaagde. Waar anderen dachten dat hij werkelijk dood was, was het voor hem beter geweest. Voor iedereen was het beter geweest, maar hij had niemand voor goed achter kunnen laten. En toch stond hij daar nu weer. Even sloot hij zijn ogen en beeldde zich in hoe de plek was. Bij deze herinnering veranderde zijn houding. In plaats van dat zijn schouders hingen, rezen ze nu op. Langzaam lichtte hij zijn hoofd en staarde over de nu tot as verbrande vlakte. ''Wat is er van hen geworden?'' Mompelde hij met een zachte stem. Zijn stem was allang niet meer dezelfde als dat het vroeger was. Waar zijn stem vroeger nog kracht droeg, wijsheid en vriendelijkheid. Maar nu klonk het rauw, geen enkele toon van vriendelijkheid was nog te hoen. Alleen bittere haat, haat jegens zichzelf en haat jegens de rest van de wereld.

Elaine was een jongedame. Vaak was ze vrolijk, ze had altijd die ene glans in haar ogen en luisterde naar wat de anderen te zeggen hadden. Ze had een lange tijd geslapen. Onrustig dat zeker maar toch goed. Langzaam opende ze haar donkere ogen en bleef even naar het plafon staren. Vandaag dacht ze opeens weer aan hetgeen dat zich zoveel jaren geleden in het bos had afgespeeld. Het vuur dat alles had verteerd, dat alles zwart had laten worden. Toch geloofde ze nog steeds dat uit het as nieuw leven zou komen, al zou het een lange tijd duren. Vandaag zou ze zoals wel vaker eerst even langs het bos gaan voordat ze aan het werk ging. Elke keer als ze daar kwam kon ze het bos zien groeien en kwam er steeds meer leven terug. Natuurlijk zou het nog zo lang duren voor het werkelijk weer in zijn oude staat zou verkeren maar toch, het zorgde dat ze zich een stuk beter voelde.
Langzaam stond ze op en even kort bekeek ze zich in de spiegel waarna ze zich besloot op te knappen. Met een handdoek rond haar natte haar gebonden en een badjas rond haar slanke figuur ging ze naar haar kast toe om daar een jurk uit te zoeken. Het was niet vaak dat ze een jurk droeg maar toch vond ze het deze keer wel passend. Ze pakte een donkerrode jurk uit de kast en trok deze snel aan waarna ze naar haar kastje liep en daar enkele sieraden vandaan haalde. Een hing ze over haar hoofd. Het gouden sieraad had ze van haar moeder gekregen en in het midden zat nog steeds die paars achtige steen die haar aan haar moeder deed denken. Ze haalde snel een borstel door haar dikke bruine haren heen en liep toen naar buiten. Het weer was niet verkeerd al was het niet echt zo verschrikkelijk lekker. Ze had een mantel om haar heen geslagen om zich te beschermen tegen de koude wind. De wind zorgde ervoor dat ze rilde en toen ging de vrouw naar het bos toe.
Het was een flinke weg, het duurde ook een tijdje maar ze had de tijd. Ze had zeker geen haast en deed alles lekker rustig aan. Ze bewoog zich voort zonder enig geluid te maken en de dame kwam uiteindelijk in het bos terecht. Ze keek om zich heen, hoorde hier en daar wat geluiden maar besteedde er in eerste instantie geen aandacht aan. Rustig bewoog ze zich verder tussen de zwart geblakerde bomen en ze haalde enkele keren diep adem. Met haar hand ging ze vaak langs de schors en dan leek ze het vuur weer te kunnen voelen. Ze stopte toen ze opeens een stem hoorde. Ergens klonk deze haar vaag bekent in de oren maar ze kon er niet direct een beeld bij vormen. De dame keek even naar een bewegend hoopje en kon net een man onderscheiden tussen de aarde en al de andere rotzooi. Hij stelde een vraag aan zichzelf en ze kwam een beetje tevoorschijn. "Van wie geworden?" vroeg ze hem rustig maar met ene vriendelijke toon in haar stem.

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Hij wist nog goed hoe hij tijd spendeerde met zijn leerlingen hier. Ze alle trucjes van de stilte lerend. Maar ook had hij hier als klein kind veel plezier gehad. Hij had altijd genoten van zijn leven, zijn familie en zijn vrienden. Hoewel hij als kind vroeger vaak in de bomen klom, werd hij vaak weer naar beneden gehaald door zijn moeder. Vaak zei ze dat zijn vader het te gevaarlijk vond en omdat zijn vader een belangrijke Elf was. Maar de werkelijke reden was veel duidelijker voor hem geweest. Hij werd altijd in de gaten gehouden door iedereen, zijn toekomst zou groots zijn als hij de goede kwaliteiten vertoonden. Natuurlijk gebeurde dat wel, hij had de goede kwaliteiten van beide zijn ouders overgenomen. Zijn vaders rust en de mogelijkheid om zijn emoties te verbergen achter een ondoordringbaar masker van kalmte.Maar van zijn moeder had hij zijn vroegere zachtaardigheid en vriendelijkheid. Maar ook zijn begrip voor alle problemen en het feit dat hij goed kon luisteren naar wat anderen te vertellen hadden. Hij wilde zijn wijsheid altijd met anderen delen, en dat had hij ook gedaan. Ook had hij in de tijd dat hij King was moeten zorgen voor zijn kleine broertje Mordon. Zijn ouders waren in een veldslag gestorven en Mordon had hen nooit echt gekend. Hoewel Hunter zelf wel over ze had verteld en anderen konden ook altijd vol lof spreken over zijn ouders. Waarom hij alle ellende niet aankon die hem overkomen is begreep hij zelf nog steeds niet. Maar tijd om erover na te denken had hij niet, want elke herinneringen aan hen die hem dit aan hadden gedaan flakkerde het vuur van zijn haat juist verder aan. Het dreef hem weer naar de rand van de afgrond, een afgrond waar zijn geest aan een zijden draadje hing. Het draadje had wel wat kracht gewonnen maar het kon nog steeds op elk moment breken, en als dat gebeurde zou hij nooit meer bij zinnen zijn. Dan zou hij waarschijnlijk een eind aan zijn leven maken, want hij kon nu al nauwelijks nog verder. De enige reden dat hij zijn leven niet opgaf was omdat zijn kinderen en zijn geliefde nog ergens op deze wereld rondliepen. En ooit zou hij hen zien, vanaf een afstand of misschien zelfs in persoonlijk. Maar voor hij hen had gezien moest hij gewoon volhouden. Wat hij niet doorhad, terwijl hij daar maar wat voor zich uit stond te staren, dat er iemand ook was gearriveerd op deze verkoolde plek. Ze had hem moeten horen mompelen in zichzelf want er klonk een vraag van iemand die voor hem stond. "Van wie geworden?" Klonk een rustige stem met een vriendelijke toon. Zijn blauwe ogen verwijdde zich van schrik toen hij met een ruk opkeek en recht in de ogen van een vrouwelijke elf keek. Zijn hand schoot naar een scherp met dat op zijn heup hing. Hij trok het uit de schede en hield het omhoog. ''Waarom zou het jou wat aangaan?'' Siste hij kwaad en hield het mes verdedigend voor zich. ''Jij hebt er niks mee te maken.'' Zijn ogen hadden die vreemde glans weer in hun ogen gekregen. De glans die er bij hem ook in lag toen hij zijn broertje had aangevallen. Hij had teveel dingen gedaan waar hij meer dan spijt van had, maar de tijd terugdraaien lag iet binnen zijn macht. Hijn bleef de andere Elf strak aankijken en even trilde zijn hand van waanzin, die nu ook in zijn ogen lag. Mensen die ooit om hem gaven zouden hem gewoon herkennen maar toch schrikken van wat er van hem was geworden. ''Nou komt er nog wat van?'' Siste hij haar nu toe en deed een stap naar voren.

Diep had de man in zijn gedachten gezeten. Waarschijnlijk dacht hij aan zijn verleden, aan wat hij ooit geweest was en aan al de andere dingen die hij misschien wel zou missen. Hij staarde nog steeds voor zich uit, zelfs toen ze haar vraag aan hem had gesteld leek het nog niet helemaal tot hem door te dringen. Ergens was er iets dat haar dwong hem te herkennen maar ze kon gewoon niet direct komen op wie het was. Zijn ogen verwijdde van schrik toen het tot hem door drong dat er iemand voor hem stond. Hij keek met een ruk op en ze staarde hem even aan. Nog steeds zo rustig als eerder bleef ze voor hem staan en ze keek naar het mes waar hij zijn hand rond vestigde. Hij haalde het mes uit zijn schede en hield het dreigend in haar richting. Misschien dat het niet het slimste was dat ze ooit gedaan had maar ze bleef staan en bewoog zich niet. Hij begon te spreken. Sissend van woede en toch was het zijn mes dat hem verdedigde en aan gaf dat hij toch wel een klein beetje angst bezat.
Er was iets en nog steeds kwam ze er niet op. Zijn stem kwam haar net als net bekent voor en tijdens dat ze sprak dacht ze na over wie het zou kunnen zijn. Blijkbaar was haar antwoord nog niet snel genoeg want sissend als eerder beet hij haar iets toe. De man stond op en deed een stap in haar richting maar ze bleef staan. Ze stond niet erg ver van hem af en daardoor was de afstand nog erger verkleind. Ze kneep haar ogen een beetje samen en een kleine glans van herkenning kwam in haar ogen te liggen. Ze zei alleen nog niets er over maar ging in op zijn eerdere vraag. "Ik weet niet waarom het mij aan zou gaan. Het is alleen zo dat je jezelf niet voor niets die vraag stelt. Misschien dat ik er wel een antwoord op weet en dat het je helpt." zei ze rustig tegen hem en nu was het de dame die een stapte naar voren zette en hem nog wat beter bekeek.
De ogen van de man zaten vol van waanzin die ze niet begreep, zijn hand trilde en er was niets meer van de oude koning over. Ergens deed het haar wat. Ze had hem vroeger vaak gezien, zelfs bewonderd om hoe hij over hen had geheerst maar nu. Er was niets meer van de oude bekende vriendelijkheid over. Er was niets meer wat bewondering bij de dame op riep. Ze slaakte een diepe zucht en schudde met haar hoofd waardoor haar haren ook een beetje heen en weer gingen. De capuchon van de mantel haalde ze van haar hoofd af en ze keek naar hem. "Wat is er van u geworden heer koning? Iedereen denkt dat u dood bent." zei ze toen met een oude beleefdheid in haar stem. Nog steeds lag die vriendelijke glans in haar ogen al was deze nu een beetje vermengt met bezorgdheid.

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Ze leek niet van hem te schrikken, niet eens aangedaan door zijn reactie. Waarom was ze niet bang, hij had in ieders ogen gezien dat ze bang waren geweest als hij zo voor hen had gestaan. Althans voor diegene die hij in de laatste jaren had ontmoet. Het mochten er nooit veel geweest zijn, maar het waren er genoeg om te weten hoe anderen op hem zouden reageren. Maar zij leek eerder aan iets te denken, waar zou ze aan denken. Even schoot er door zijn hoofd dat ze hem misschien zou herkennen, hij wist wie ze was. Hij wist het weer! Diegene die voor hem stond was Elaine, een van de ondertussen oudere beschermers. Ze had onder zijn macht gediend, hoewel ze altijd ouder was geweest als dat hij was. Hij was natuurlijk wel een van de jongste Kings geweest van zijn volk. Maar het respect had hij verdiend door te zijn wie hij was, een man die hij nooit meer zou kunnen zijn. Zijn hele leven had aan puin gelegen na het verraad dat Mimi op hem had gepleegd. Maar het was nog erger geweest toen hij ontdekt had dat ook zijn geliefde zijn volk had verraaden. Waarom had hij nooit geweten, want vanaf dat moment was zijn wereld ingestort. zijn geest was verpulverd door haat, verdriet en ellende. Hij had zich toen niet eens meer in de hand kunnen houden. Even zag hij een glans van herkenning in haar ogen en deed een stap achteruit, zou ze echt weten wie hij was? "Ik weet niet waarom het mij aan zou gaan. Het is alleen zo dat je jezelf niet voor niets die vraag stelt. Misschien dat ik er wel een antwoord op weet en dat het je helpt." zei ze rustig tegen hem en deed nu op haar beurt een stap naar voren. Uit reflex schoot Hunters hand weer op en hij haalde half uit naar haar. Niemand mocht bij hem in de buurt komen. hij wist nog wel hoe ze vaak naar hem had gekeken, zelfs al was hij jong, vele keken naar hem op. Maar dat had hij allemaal aan zijn opvoeding te danken gehad. ''Waarom zou ik eigenlijk het antwoord op die vraag willen weten.'' Siste hij haar weer toe en kneep zijn ogen toe. Ze was een vijand, niks meer dan een vijand. Iedereen was zijn vijand, en het maakte hem niet meer uit wie het was. Ze slaakte een diepe zucht en schudde met haar hoofd waardoor haar haren ook een beetje heen en weer gingen. De capuchon van de mantel haalde ze van haar hoofd af en ze keek naar hem. "Wat is er van u geworden heer koning? Iedereen denkt dat u dood bent." Nu deed hij van schrik een stap naar achteren. Dit was wat hij het meest had gevreesd in al zijn jaren van ballingschap. Maar in haar stem lag beleefdheid, alsof het weer de King was tegen wie ze sprak. Hij staarde haar strak aan en zag in haar ogen de onveranderde vriendelijkheid maar ook bezorgdheid. Hij schudde zijn hoofd en snoof kwaad. Ze wist niet wie ze tegenover zich had, hij was de King niet meer. Alleen een vage schaduw hing nog in zijn hart, maar het terugbrengen kon niet meer. Hij had te lang alleen geleefd, te lang had hij zich afgesloten van het volk waar hij zo trots op was geweest. ''Jij weet niet tegen wie je het hebt.'' Snauwde hij en deed dreigend een stap naar voren. ''Ik weet niet wie jij voor ogen hebt, maar ik ben geen King van jou volk.'' Hij haalde nu uit naar haar en spande al zijn spieren in zijn magere lijf. Dit kon je echter niet zien omdat de mantel die hij omhad zijn lichaam verborg en nog altijd verborg de kap een deel van zijn gezicht. ''En ik ben het al zeker nooit geweest Elaine.'' Toen schrok hij even van zichzelf. Hij had de fout gemaakt haar naam te zeggen. Hoe kon hij als onbekende iemands naam zomaar weten. Even deed hij een stap achteren en boog zijn hoofd net genoeg zodat je zijn ogen niet meer kon zien. Maar hij liet zich niet verwarren door zijn eigen fout. Langzaam hoef hij zijn hand en trok de kap verder over zijn hoofd, zijn gezicht alleen maar verder verhullend.

Het had even geleken alsof hij was gekalmeerd. Alsof hij haar een beetje in zijn aanwezigheid kon dulden. Hij had even naar haar uitgehaald, al was het maar half geweest... het had de dame wel een beetje geraakt. Ze kon er maar niet bij dat iemand zo kon veranderen. Ze wist wat er gebeurd was, meerdere wisten het al was er nooit echt openlijk over gesproken, toch snapte ze nog steeds niet hoe iemand dan zo erg naar beneden kon gaan. Zichzelf zo kon laten gaan in het oneindige zodat de persoon zelf misschien wel zou vergeten wie hij was. "Je wilt een antwoord omdat het misschien gaat over je eigen zoon en andere kinderen?" opperde ze eerst.
De reactie die ze kreeg was eigenlijk niet degene die ze had gehoopt te krijgen. Ze herinnerde hem zoals hij was maar hij had gelijk. Hij zou nooit meer worden als vroeger al zou hij misschien wel weer een beetje van zijn oude vriendelijkheid terug kunnen krijgen. Al was het maar een beetje, het zou hem goed doen. Tenminste ze hoopte maar dat het hem goed zou doen, dat hij haar niet zou afstoten nu hij wist dat zij wist wie hij was. Het was jammer dat hij boos werd. Je kon het aan zijn houding zien en hij snoof kwaad. Hij had het over dat ze geen idee had wie ze voor zich had maar ze wuifde dat excuus weg. "Ik weet donders goed wie ik voor me heb. Een wijze man die ondanks alles vroeger door ging. Nu is hij zwak geworden en laat hij zich enkel lijden door zijn razernij en haat tegen alles wat om hem heen is." zei ze terug. Ondanks dat haar woorden niet meer zo beleefd waren als eerder sprak ze die nog steeds rustig en beheerst uit. Ze was niet van plan hem af te katten. Niet wanneer het niet nodig was. Ze kon dan wel ouder zijn maar ondanks dat zag ze nog steeds iets in hem waarvan ze hoopte dat het nog naar buiten kwam, ooit tenminste.
Op het moment dat haar naam over zijn lippen kwam verscheen er een klein, misschien iets te triomfantelijk, lachje op haar jonge gezicht en ze grinnikte zacht. Hij had dan wel dreigend een stap naar voren gezet maar ze had er niet op gereageerd. Al zou hij haar dood willen hebben, dan moest hij dan eerst nog maar eens proberen voor elkaar te krijgen. In de staat waarin de man nu verkeerde zou het onvoorstelbaar zijn dat hij op kon tegen haar snelheid.
Hij trok de kap nog verder over zijn gezicht heen en ze keek naar zijn handeling. "Vroeger was je ook al zo slecht in liegen. Je kon nooit je gedachten werkelijk scheiden van wat je wilde zeggen." mompelde ze zachtjes en ze haalde even kort een hand door haar haren heen. "Luister, misschien dat je niet meer hetzelfde bent als vroeger. Daar kan weinig aan veranderd worden, je hoeft ook zeker niet terug. Maar loop dan tenminste even een stuk met mij mee. Geen vooroordelen, geen vijandig gedrag. Gewoon een korte wandeling en dan zal ik weer vertrekken." stelde ze de oude koning voor en ze hoopte dat hij er maar positief op in zou gaan. "Voor jezelf of je verleden weglopen is niet alles. Je moet het verwerken voor je verder kan gaan. Als iedereen maar alles op zou moeten geven wanneer het even verkeerd gaat dan is er niets meer, dat weet je." zei ze rustig tegen hem.

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Hij had haar geraakt in zijn uithaal, maar het was echter een waarschuwing geweest niet bij hem in de buurt te komen. "Je wilt een antwoord omdat het misschien gaat over je eigen zoon en andere kinderen?" opperde ze en Hunter staarde haar even aan. Zijn kinderen, zijn zoon en dochters. Natuurlijk was hij Sky nooit vergeten, haar had hij achter moeten laten bij Dawn. Maar waarom was zij begonnen over zijn zoon, zijn perfecte evenbeeld. Dat was al bekend toen hij geboren werd. Falco leek exact op hem en Felina meer op haar moeder. Haar moeder, bij de gedachtes aan haar voelde hij een onverklaarbare woede opkomen. Snel draaide hij zijn hoofd weg en liet hem zakken. ''Falco,'' zijn stem klonk niet luider dan een fluistertoon, maar de naam van zijn zoon bleef hangen. Hoe kon het dat iedereen wist dat het zijn kinderen waren. Zouden ze zelf weten wie hun ouders waren, of had iedereen gezwegen over hem. Het was voor iedereen beter als alles verzwegen werd, ze zouden de last moeten dragen van de daden van hun ouders. Maar Sky, zou zij weten wie haar vader was? Zou Dawn het haar verteld hebben? "Ik weet donders goed wie ik voor me heb. Een wijze man die ondanks alles vroeger door ging. Nu is hij zwak geworden en laat hij zich enkel lijden door zijn razernij en haat tegen alles wat om hem heen is." Haar antwoord deed hem haar even aanstaren. hij wist dat ze gelijk had, maar hij kon het zelf nooit onder controle krijgen. ''Je zal het nooit begrijpen, ik kan beter dood zijn. Voor het betere van mezelf en de rest van de wereld.'' Antwoordde hij bot en liet zijn hoofd weer zakken. ''Probeer mijn leven te leven, maak mijn ellende mee. En dan wil ik nog wel eens met je praten. Dan kijken wat jij zou hebben gedaan.'' Iedereen kon wel zeggen dat hij het niet moest doen maar hij had er niet voor gekozen. "Vroeger was je ook al zo slecht in liegen. Je kon nooit je gedachten werkelijk scheiden van wat je wilde zeggen." mompelde ze zachtjes en ze haalde even kort een hand door haar haren heen. Deels had ze daar gelijk in, hij was nooit een kampieoen liegen geweest. Maar wanneer het nodig was kon hij het wel. "Luister, misschien dat je niet meer hetzelfde bent als vroeger. Daar kan weinig aan veranderd worden, je hoeft ook zeker niet terug. Maar loop dan tenminste even een stuk met mij mee. Geen vooroordelen, geen vijandig gedrag. Gewoon een korte wandeling en dan zal ik weer vertrekken." Hunter staarde haar strak aan. ''Ik kan je waarschijnlijk niet levend laten weglopen.'' Hij zuchtte. ''Je zal me net als iedereen verraden en dan komen ze achter me aan. Dat kan ik niet laten gebeuren, ik weiger namelijk ooit een van hen onder ogen te komen.'' Zijn laatste zin klonk weer half sissend terwijl zijn knokkels wit wegtrokken vanwege het feit dat hij zijn mes vasthad en zijn vast strakker aanspande. hij mocht niet ontdekt worden door de rest, het was beter als ze dachten dat hij dood was, veel beter zelfs. "Voor jezelf of je verleden weglopen is niet alles. Je moet het verwerken voor je verder kan gaan. Als iedereen maar alles op zou moeten geven wanneer het even verkeerd gaat dan is er niets meer, dat weet je." zei ze rustig tegen hem. Hunter schudde weer zijn hoofd. ''Jij weet niet wat er is gebeurd, dat weet niemand. Ze weten in het algemeen wat er gebeurd is maar ik heb teveel klappen op moeten vangen van iedereen.'' hij rechtte zijn schouders en hield zijn mes iets omhoog. Zijn stem was weer sissend geworden, dit was hetgene waarom hij nooit zou terugkeren. Niemand begreep wat hem was overkomen, niemand zou het kunnen begrijpen. ''Want wat ik heb meegemaakt is niet meer te verwerken!'' Snauwde hij en keek haar strak aan.

Hij had de naam van zijn zoon genoemd en ze had hem zien denken. Alleen wist ze niet wat hij dacht, waarom hij het dacht. Hij zat volledig in de knoop met zichzelf. Hij dacht dat iedereen maar beter af wat zonder hem, niemand had hem nodig. Zijn woorden raakten haar meer dan ze toe zou geven. Veel meer dan ze ooit toe zou geven. Natuurlijk had hij gelijk op dat punt. Iedereen wist dat er dingen waren die voor hen waren verzwegen, iedereen kon wel raden dat er meer gebeurd was waardoor hun koning was vertrokken. Ondanks alles zouden de meeste hem waarschijnlijk terug ontvangen met open armen, ze wist in ieder geval dat zij dat zeker wel zou doen. Ze wilde niet dat hij zichzelf zo naar beneden praten maar hij had gelijk. Hij leefde nu al zo lang op die manier, hij zo waarschijnlijk niet eens meer lang in de stad kunnen leven ook al zou hij het nog zo graag willen.
De dame bleef naar hem kijken en zijn woorden werden snauwend. Hij sprak tegen haar alsof ze en complete vreemde was die hem nooit had gekend, die niet wist wie hij was of hoe hij was geweest. Ze voelde een klein beetje bloed langs haar arm naar beneden glijden maar het was niet pijnlijk en dus was haar aandacht er snel weer van verwijderd. Enkele druppels van haar bloed gleden op de grond en ze had enkel geluisterd. Ze had niets gezicht terwijl hij tegen haar gesproken had. Haar ogen zeiden namelijk al meer dan genoeg. Het was vrij duidelijk wat de dame allemaal dacht maar echt uitspreken deed ze het niet.
"Je hebt gelijk." begon ze toen hij uitgeraasd was tegen haar. "Niemand kan weten wat er allemaal precies gebeurd is behalve jij zelf. Misschien is het veel erger geweest dan wij ons kunnen voorstellen, misschien ook niet. Maar we kunnen het wel proberen te begrijpen." zei ze zacht tegen hem en ze bleef nog steeds voor hem staan. Ze keek hem aan met haar donkere ogen waar ergens een beetje teleurstelling in verscholen lag. Toch was het voornamelijk bezorgdheid geweest.
"Ik zal het niet vertellen dat ik je ben tegen gekomen. Niemand weet dat ik hier rond dwaal, niemand zal weten van je bestaan. Ik beloof het je. Maar zoals ik al eerder tegen je gezegd heb, loop met me mee. Al is het maar voor even, geef het eens kans en wil je me niet meer zien zal ik niet meer komen." zei ze vriendelijk tegen hem. Het was zo verschrikkelijk rot om te zien hoe de koning die eens zo groots was nu hier voor haar stond, waanzinnig en buiten zinnen van haat en woede. Helemaal verteerd van binnen en van zijn oude zelf was er slechts nog maar een kleine schaduw over. Ze stak haar haar hand toe al zou ze die snel terug moeten trekken mocht hij uithalen, toch wilde ze het risico meer dan graag nemen. "We hoeven het niet te hebben over het verleden. Gewoon over het nu is meer dan goed als je wilt." opperde ze voorzichtig, ze probeerde zich zeker niet te erg aan hem op te dringen, dat zou totaal geen nut hebben wist ze.

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Hij wist niet meer wat hij wilde, het verwarde hem deels. Het bracht hem weer terug naar die afschuwelijke afgrond waar hij constant boven hing, maar constant wist hij nog te balanceren op het randje van diezelfde afgrond. Het was afschuwelijk, dag in dag uit, alleen maar hetzelfde tafereel. Elke morgen als hij zijn ogen opende, hopend dat alles maar een nachtmerrie was. Maar de werkelijkheid deed veel meer pijn, de wonden op zijn ooit zo sterke hart leken maar niet te helen. Ja vroeger kon hij wel een stootje hebben, maar dit was teveel geweest en veel te snel achter elkaar. Geen enkele sterke geest kon
zoiets aan, hoewel zijn sterke geest nooit gebroken leek te kunnen worden. Toch is het na nog een te korte tijd in zijn leven gebeurd. Hij wilde diep in zijn hart toch terug naar zijn volk, maar zijn geestelijke toestand weerhield hem. Hij wilde toch al zijn dierbare weer zien, zijn kinderen maar ook de enige geliefde die hem niet had verraaden. Zijn geliefde Dawn, ze mocht dan wel niet van zijn volk zijn, hij had altijd echt van haar gehouden. "Je hebt gelijk." begon ze toen hij uitgeraasd was tegen haar. "Niemand kan weten wat er allemaal precies gebeurd is behalve jij zelf. Misschien is het veel erger geweest dan wij ons kunnen voorstellen, misschien ook niet. Maar we kunnen het wel proberen te begrijpen." zei ze zacht tegen hem en ze bleef nog steeds voor hem staan. Hij keek haar toch wel weer aan en knikte toch heel lichtjes. Hij had ondanks zijn rang vaak respect gehad voor zijn beschermers, Elaine was er ook een van geweest. ''Niemand behoort te weten hoe erg het was, want wat voor anderen minder erg was, was voor mij nog erger.'' Langzaam keek hij op en keek Elaine aan. ''En het is iets dat ik niemand toewens.'' Zei hij een stuk rustiger, maar nog hing die vreemde glans in zijn ogen. "Ik zal het niet vertellen dat ik je ben tegen gekomen. Niemand weet dat ik hier rond dwaal, niemand zal weten van je bestaan. Ik beloof het je. Maar zoals ik al eerder tegen je gezegd heb, loop met me mee. Al is het maar voor even, geef het eens kans en wil je me niet meer zien zal ik niet meer komen." Nu haalde hij simpelweg zijn schouders op. ''Doe wat je niet laten kan, ik ben toch geen goed gezelschap voor iedereen.'' antwoordde hij en keek haar strak aan. hij keek even verbaasd naar haar hand en toen naar haar. Heel langzaam tilde hij zijn eigen hand op en twijfelde. Langzaam strekte hij zijn hand uit en pakte die van Elaine vast. "We hoeven het niet te hebben over het verleden. Gewoon over het nu is meer dan goed als je wilt." Hunter haalde zijn schouders op. ''Het verleden of het heden, voor mij maakt het niet uit. Beide hebben hun nare plekken achtergelaten in mijn geest.'' antwoordde hij langzaam en bleef haar aankijken.

Ze ging er verder niet op in. Hij had het al moeilijk zat, dat kon ze zien. Hij dacht misschien aan zijn kinderen, zijn geliefden, ze kon natuurlijk nooit raden waar hij allemaal aan dacht. Dat was haar plaats ook niet. Ondanks dat hij niet meer de koning was vond ze toch dat ze hem behandelen met de respect die hij verdiende. Misschien dat haar woorden niet altijd even zachtaardig geweest waren maar toch had de dame ze dan nog aardig uitgesproken, tenminste al vond ze dat zelf.
Doe wat je wilt, ik ben toch geen goede gezelschap voor iedereen. zei hij tegen haar en ergens zou haar dat aan het lachen gemaakt hebben. Het was bijna alsof ze de hele tijd had gesproken tegen een klein kind dat koppig als maar kon bleef geloven dat zijn eten nog niet goed was. Ondanks dat had ze enkel maar geknikte. "Je bent altijd een goed gezelschap geweest Hunter." zei ze vriendelijk tegen hem toen hij haar hand had vastgepakt. Het had wel even geduurd voordat hij haar hand had gepakt maar uiteindelijk, na enkele seconden van twijfel, had hij deze toch maar gepakt en het deed haar goed.
Hij vertelde haar nog dat verleden en heden beiden nare plekken waren voor hem en ze probeerde zich weer in te denken wat de man nou vroeger leuk had gevonden om te doen. Het waren altijd zoveel dingen geweest, ze wist het zelf niet eens meer omdat het nu alweer een redelijke tijd geleden was.
Zijn blik was nog steeds leeg maar de waanzin was er al gelukkig een beetje uit weggetrokken. De dame kneep even vriendelijk in zijn hand en zette toen een enkele stap. "Kom, dan lopen we even een klein stukje." probeerde ze hem aan te sporen. Hij moest eens een klein beetje uit zijn omhulsel komen, hij kon haar gewoon niet wijsmaken dat er niets meer van de oude koning over was. Ze was vastbesloten geweest hem niet naar zijn verleden te vragen maar toch knaagde er iets zo enorm aan haar. Het was te zien aan haar gezicht dat ze ergens aan dacht maar uitspreken deed ze het niet. "Misschien moet je eens iets aan je haar doen, je ziet er uit als een zwerver." merkte ze met een klein lachje op.

Laatst aangepast door Mimi~ op wo mei 09, 2012 2:03 am; in totaal 1 keer bewerkt

-met toestemming van Gabsie

Mariah staarde recht naar Pharom. "Laat maar zien wat je kan." Klonk haar stem zacht terwijl Pharom begon te grijnzen. Hij richtte zijn zwarte ogen op een dikke boomstam die nog enig teken van leven vertoonde in het woud. In zijn open hand vormde zich zijn lange staf die vervormde in een gevechtsbijl met wolken duisternis die er omheen dijnde. Sneller als menig voor mogelijk hielden had hij zijn inmens grote bijl al in de stam geplant en ontvlamde de boom spontaan. Nam elk laatste deel van leven met de vlammen mee. Pharom trok de bijl uit de verkoolde stam terwijl hij breed grijnsde. Joanna grinnikte zacht terwijl ze in haar handen klapte. Aeron, Joanna, Poekie en Pherom, haar sterkte summons, haar persoonlijke garde en haar enigste vrienden. Zachtjes knikte ze terwijl het kleine poesje opnieuw in de vaste plek in haar nek innam. Mariah glimlachte terwijl ze met haar hand over de pels van het witte katje streelde. Maar al snel sprong die van haar schouder en transformeerde hij in de wit gestreepte tijger. Zijn tanden trilde in zijn mond terwijl hij langzaam gromde in een directie. Joanna stond direct naast hem terwijl ze ook ijzig die richting op keek. Aeron pakte zijn zwaard terwijl hij naast Mariah ging staan en Pharom begon zacht te grinniken toen hij haar andere kant bescherming bood. "Koninklijke aanwezigheid." Klonk zijn stem zacht. Mariah schrok terwijl haar ogen even wild en groot werden. "Vyndi!" Klonk haar stem terwijl ze naar adem hapte. Vyndi wie haar vanaf haar geboorte al dood wou.. Vyndi wie niet zou rusten tot zij tot stof was vergaan.. "Nee." Klonk Joanna's stem geiriteerd waardoor Mariah haar wenkbrauwen samen trok. Als het niet Vyndi was wie dan.. "Mimi?" Gokte Mariah blind. Aeron grinnikte zachtjes terwijl hij zijn hoofd schudde. "Warm." Klonk zijn koude maar vertrouwde stem. Dat was genoeg voor haar. Ze wist wie het was. Voor haar summons konden reageren stoof Mariah al vooruit. Hij, het kon niet hij was dood! . "Misschien moet je eens iets aan je haar doen, je ziet er uit als een zwerver." Klonk een vriendelijke stem en Mariah versnelde haar pas. Als iemand bij hem was! Zodra ze ze zag sloot ze haar ogen terwijl ze verder bleef rennen. "Soulburn." Fluisterde ze zacht en rond haar rechterhand begon een zwart-blauw vuur te branden. Mariah stoof naar voren en priemde haar rechterhand tegen de schouder van de ooit king. Zorgde er voor dat het elven meisje hem losliet en hij tussen een boom en haar hand in geklemd zat. Een halve seconde daarna sprongen ook nog Poekie, Joanna en Pharom tussen hen en het meisje. Aeron legde zacht zijn goede hand op de schouder van de elf en hielt haar daar. “Go, he's a mad men." Klonk haar stem zacht tegen de elf waarna haar ogen zich in de zijne priemde. Haar hand nog vast op zijn schouder en haar lippen bijna in een glimlach gekrult. "Jij hoort dood te zijn." Klonk haar stem fluisterend terwijl ze even snoof. Een tik overgenomen van haar vader. "Hunter."

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Waarom ze zo tegen hem bleef doen begreep hij niet, maar er was nog weinig wat hij begreep van de wereld. Alles was teveel veranderd, of vervormd door zijn geest. Maar terwijl zijn geest niet verder afdwaalde begon nu zijn lijf hem te verlaten. Hij werd steeds magerder, maar verloor vreemdgenoeg niet zijn kracht. Hij bleef sterk en kon nog altijd lange stukken lopen en rennen net als vroeger. Het was bijna altijd een groot plezier voor hem geweest, maar veel van zijn vroegere plezier had hij niet meer.was. Ondanks dat had ze enkel maar geknikte. "Je bent altijd een goed gezelschap geweest Hunter." zei ze vriendelijk tegen hem toen hij haar hand toch had vastgepakt. Iets aan haar had hem overgehaald, hij wilde haar geloven. Maar toch was er zoveel waardoor hij haar toch ging wantrouwen. ''Geweest, perfect gesproken. Ik ben het geweest, maar nu niet meer.'' antwoordde hij en keek haar nog altijd aan. Hij bleef haar echter nog strak in de gaten houden, maar zijn mes stak hij toch weer weg. De meeste zouden denken dat hij zwak was, maar hij was nog altijd een goede vechter. hij voelde hoe ze in zijn hand kneep en hij keek langzaam op toen ze weer een stap zette."Kom, dan lopen we even een klein stukje." Het was duidelijk dat ze hem probeerde aan te sporen, maar het drong niet tot hem door. Langzaam zette hij toch een stap en keek weer om zich heen. Datgeen wat vroeger nog een mooi bos was dan wel verbrand. Maar ooit zou hier nieuw leven komen, maar dat zou vast nog lang duren. Hij zag in haar ogen dat ze vele vragen had, waarschijnlijk over het verleden. "Misschien moet je eens iets aan je haar doen, je ziet er uit als een zwerver." merkte ze met een klein lachje op. Hunter keek haar aan en schoof de kap van zijn mantel naar achteren zodat ze zijn volledige gezicht kon zien. ''Vind je?'' Hij keek haar aan en keek even naar zijn haar. Misschien had ze wel gelijk, erg fatsoenlijk zag hij er niet uit. Maar zijn aandacht voor haar opmerking was weer verloren gegaan aan een herinnering aan zijn vroegere uiterlijk. ''Je hebt vragen nietwaar?'' Vroeg hij zacht, maar bleef naar zijn haar kijken, alsof het hem fascineerde. ''En wat ze ook zijn, Ik wil best...'' Zijn zin maakte hij niet af want een hand duwde hem tegen een boom aan waardoor zijn hand losviel uit die van Elaine. even keek hij verdwaasd naar de jonge vrouw die hem tegen de boom hield, even bewoog hij zich maar los kwam hij niet. “Go, he's a mad men." Hoorde hij de jonge vrouw tegen Elaine zeggen en hij snoof. ''They don't call it madness, they call it insanity.'' Siste hij terug, hoewel hij niet echt een kant op kon, had hij nog wel het lef om terug te slaan. Zijn blauwe ogen versmalde en nu verscheen er in zijn pupil een rode gloed. Nu was er voor hem geen terugweg meer. Maar hij herkende de jonge meid toch wel, het was niet moeilijk te zien. Haar ogen boorde zich in die van hem en haar mond was bijna opgetrokken tot een glimlach. "Jij hoort dood te zijn." Klonk haar stem fluisterend terwijl ze even snoof. "Hunter." Nu was het zijn beurt om te lachen, maar zijn lach was vreemd. Niet zoals een normaal iemand zou lachen. ''Make my day little Mariah Hykaru. Je mag die moordenaar dan wel als je vader zien, maar vele kennen de waarheid over jou.'' Zijn stem had een vreemde toon en zijn hand zakte snel af naar zijn mes. Deze greep hij en stak hem razendsnel omhoog. Ze had twee opties nu, en in beide opties zou hij een winnende hand hebben. Als ze bleef staan zou zijn mes zich in haar lijf boren, maar ze kon ook wegstappen, hem los moeten laten en dan had hij alle vrijheid om weer te bewegen. ''Jij bent geen Fel'dan liefje, nooit ben je dat geweest.'' Er was nog maar een optie voor hem, hij moest hier weg voor hij zichzelf vernietigde van binnen. Haat was een gevaarlijke emotie, altijd al geweest. Vroeger had het hem niks gedaan, hij had alles van zich af kunnen zetten. Maar hij was niet meer zoals vroeger, al heel lang niet meer...

De dame keek naar de oude koning die een beetje raar op had gekeken toen ze had gezegd dat hij eruit zag als een zwerver. Hij haalde de kap van zijn mantel van zijn hoofd af en ze kon zijn gezicht nu eindelijk een beetje fatsoenlijk zien zonder dat ze er zo enorm veel moeite voor hoefde te doen. Elaine glimlachte toen hij een beetje leek te ontdooien en ze knikte toen hij haar nog na vroeg of ze het werkelijk vond. ”Ja werkelijk.” zei ze nog tegen hem en ze keek hem aan. Hij had gezien dat ze vragen had, het kon niet anders en hij ging er dan ook op in. Hij had het over dat hij het eigenlijk best wilde, antwoord geven dan. Hij kon zijn zin alleen niet afmaken want om een of andere reden werd de oude koning tegen een boom aangeduwd net als zij tegen een andere werd geduwd. Een vreemde kwam voor haar te staan, die vertelde haar dat ze weg moet gaan, dat Hunter gek was. Pff alsof ze dat nog niet wist. Ze haalde even diep adem en behield haar kalmte.
Alles was veranderd. Hunter die nog net zo vriendelijk had gereageerd was nu opeens weer volledig in zijn waanzin terug gekeerd. De vrouw die voor hem stond herkende ze niet helemaal maar bij haar naam ging er een belletje rinkelen. Ze waardeerde het zeker niet dat er iemand haar de les las. Een giftige blik verscheen in haar donkere ogen toen ze naar de Summon keek en ze snoof. ”Niemand zegt mij wat ik wel of niet zou doen dus laat me gaan.” zei ze. Ze had een ijzig kalme klank in haar stem gekregen maar nog steeds waren haar woorden beleefd geweest en er was niemand die tegen haar zou kunnen zeggen dat ze zich misdroeg. De dame rukte zich los uit zijn grip en keek nogmaals fel naar de vreemde. Ze keek naar de vrouw die nog steeds Hunter vast had. Zijn stem was veranderd, zijn houding ook en ze kon de haat bijna van hem af zien druipen. Hij was, ondanks hoe hij eruit zat, nog knap ster. Dat kon ze zo zien. Ondanks dat had ze nog steeds het oude gevoel dat ze hem moest beschermen tegen hen en uit haar mouw verscheen een lang, sierlijk en dun zwaard dat ze vast hield. ”Laat hem.” verzocht ze de dame die voor hem stond. De steen die op haar voorhoofd lag sloeg nog iets paarser uit dan eerder en alleen dat gaf aan dat ze meer woede in zich droeg dan normaal het geval was. Niemand zou zomaar haar ochtend zo verpesten zonder dat die er niet voor betaald kreeg.

''Make my day little Mariah Hykaru. Je mag die moordenaar dan wel als je vader zien, maar vele kennen de waarheid over jou.'' Zijn stem had een vreemde toon en zijn hand zakte snel af naar zijn mes. Deze greep hij en stak hem razendsnel omhoog. ''Jij bent geen Fel'dan liefje, nooit ben je dat geweest.'' Mariah begon zacht te grinniken terwijl Joanna al naar voren stapte. "Fout nummero uno mijn vriend." Klonk Joanna's stem terwijl ze langzaam haar zwaard pakte. Enkel Mariah hielt haar tegen met het zwaard door Hunters rippen rammen en zijn ziel meetrekken. Mariah was nog niet klaar met hem. Bovendien had ze gezworen nooit meer te moorden tenzij het nodig was. ”Niemand zegt mij wat ik wel of niet zou doen dus laat me gaan.” Klonk een stem van achter Mariah die zij enkel kon bevatten als die van de Elf. Ze had een ijzig kalme klank in haar stem gekregen maar nog steeds waren haar woorden beleefd geweest. Mariah's mondhoeken krulde nog verder om terwijl ze langzaam haar greep rond Hunters schouders verstrakte. Aeron liet de elf los en boog met een licht grijnsje. ”Laat hem.” Klonk haar stem zacht en meteen greep Pharom in. Zijn staf voor haar houdend terwijl hij zachtjes zijn hoofd schudde. "Vrouwe Mariah handelt in uw gezondheid." Klonk zijn stem zacht terwijl Mariah zich weer op Hunter richtte. "Jij hebt geen idee van het Fel'dan bloed dat in mijn aderen stroomt." Haar lach werd breder. De steek zou haar pijn doen ja. Maar haar lichaam had ergere dingen overwonnen. Werken met Summons had zo zijn nadelen. Het temmen bijvoorbeeld, dat had haar nog wat littekens overgehouden. "Want zal ik je wat zeggen mijn vriend. Als ik geen Fel'dan was kon ik dit niet." Na die woorden begon ze breed te grijnzen terwijl haar lichaam transformeerde. Haar huid werd bleek, bijna doorzichtbaar en vlammen raasde over haar ontblootte armen. Vleugels spreden zich uit over haar rug waar lichte druppels energie vanaf vielen. Haar ogen.. was het enigstewaar je haar nog aan kon herkennen. "Dit is het bloed dat in mijn aderen stroomt, in die van Setherian, in die van Meredith en in die van je geliefde Sara!" Haar lach werd nog breder waarna ze langzaam weer terug veranderde. Duisternis overwelkte door de donkere bossen namen elk laatste leven weg. Elk spoor van plantaardig organisme en Mariah keek Hunter recht aan. "Ik ben Fel'dan, en waag het niet om ooit nog over mijn geboorteouders te spreken. Ze zijn niets meer als wat jij nu bent voor je eigen volk."

-Sawry voor Elaine er niet echt in betrekken. Volgende post zal zij er meer in voor komen (:

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Het ging hem te ver, geteisterd in zijn geest staarde hij de jonge meid voor hem aan. Hij had Elaine's antwoord wel gehoord voor dit gehele gedoe. Vroeger had hij er nog wel om kunnen lachen. Maar de meid die voor hem stond joeg zijn haat over de streep. Nadat hij zijn mes omhoog had gewerkt kwam een van die summons van Mariah in beweging. "Fout nummero uno mijn vriend." Klonk diens stem terwijl die een zwaard pakte. Hij was niet meer bang, niet bang meer voor de dood althans. Mariah hield de summon tegen het zwaard door zijn ribbenkast te steken. ''Doe maar, je doet mij er alleen een plezier mee.'' Sistte hij en boog voor zover hij kon naar voren. Maar het bleef eerder bij zijn hoofd maar zijn gezicht kwam dichter bij die van Mariah. Vanuit zijn ooghoeken hield hij Elaine in de gaten, hij was nog altijd trouw aan zijn volk en moest haar helpen wanneer hij de kans had. ”Niemand zegt mij wat ik wel of niet zou doen dus laat me gaan.” Hoorde hij Elaine zeggen en hij draaide zijn hoofd haar kant op. Was ze achterlijk, ze kon zoiets niet winnen. Hunter voelde hoe haar hand rond zijn schouder verstrakte en Hunters blik schoot weer naar Mariah. Hunter zag vanuit zijn ooghoeken hoe Elaine een zwaard tevoorschijn haalde. ''Laat hem.'' Klonk haar stem nu en Hunter zweeg nu. Hij negeerde de woorden van een andere summon en bleef Mariah aanstaren. Hij haatte haar net zoas hij ,hem die ze haar vader noemde haatte. Beide echte moordenaars, en niks beters. Maar het ergste was dat nog niet eens, door hun volk was hij ooit zijn loyale en betrouwbare Queen kwijtgeraakt. Mimi, ze was als een zus voor hem geweest. Maar hij was haar verloren terwijl zelfs die klappen harder aankwamen in zijn leven. "Jij hebt geen idee van het Fel'dan bloed dat in mijn aderen stroomt." Mariah haar lach werd breder, maar Hunter bleef haar zwijgend aankijken. Het kon hem niet schelen wat ze tegen hem zei. "Want zal ik je wat zeggen mijn vriend. Als ik geen Fel'dan was kon ik dit niet." Na die woorden begon ze breed te grijnzen terwijl haar lichaam transformeerde. Haar huid werd bleek, bijna doorzichtbaar en vlammen raasde over haar ontblootte armen. Vleugels spreden zich uit over haar rug waar lichte druppels energie vanaf vielen. Haar ogen.. was het enigstewaar je haar nog aan kon herkennen. "Dit is het bloed dat in mijn aderen stroomt, in die van Setherian, in die van Meredith en in die van je geliefde Sara!" Bij het horen van Sára's naam spande hij zijn spieren aan. ''Sára is nooit een moordenaar geworden, laat haar erbuiten!'' Siste hij terug en bleef haar aanstaren. "Ik ben Fel'dan, en waag het niet om ooit nog over mijn geboorteouders te spreken. Ze zijn niets meer als wat jij nu bent voor je eigen volk." Nu was het zijn beurt om te snuiven, en zijn grip op zijn mes verstrakte. ''Sajana en Mason waren twee geweldige wizards. Mensen zoals niemand anders zou kunnen kennen. Hoe heb je je ooit zo de rug kunnen toekeren. Hoe heb je ooit je rug naar je gehele familie toegekeerd?'' Hij bleef haar recht in de ogen kijken. Ja hij had haar ouders gekend, en zelfs haar oudere zus, die helemaal niks met Mariah te maken had gehad. ''Maar ook je zus, zij wist haar hele leven van niks. Je hebt haar volledig de rug toegekeerd, nooit geaccepteerd wie ze was terwijl zij onder de botheid van Mason had moeten leven. Alleen omdat Mason zijn ware liefde verloor toen jij geboren werd.'' Toen begon hij ineens te lachen. ''Maar dat zul jij nooit begrijpen, je bent tenslotte nog maar een klein kindje.'' Sprak hij lachend en toen kregen zijn ogen een duivelse glans. Met verbazingwekkende snelheid ontblootte hij zijn tanden en zette die met een vreemde draai van zijn lichaam in Mariahs arm. Het kon hem niet schelen hoe ze zou reageren, als ze hem maar losliet.

Er gebeurde veel dingen tegelijk eigenlijk. Een van haar andere vrienden hield nu een staf voor haar waardoor ze niet verder zou kunnen en de vreemde vrouw ging nog steeds verder met hetgeen waar ze mee bezig was. Zelf was ze inmiddels een klein beetje afgeleid geraakt van wat er aan de hand was en ze had die vriend van de vrouw niet geantwoord. Mariah heette ze... die naam kwam haar zo bekent voor maar verder was er helemaal niets dat haar echt aan haar deed denken, ze had haar nauwelijks gezien. De dame was veranderd in een angstaanjagend wezen en voor enkele seconden stond het zo. Ergens was het best wel komisch dat die dame zich zo wilde bewijzen. Misschien dat het wel iets meer te zeggen had dan ze werkelijk zei. Hunter ging er op in, misschien niet altijd even handig maar toch. Het was opzich wel mooi om weer te zien dat hij in ieder geval zijn pit niet verloren was. Plots zette hij zijn tanden in de arm van Mariah en ze keek rustig toe ondanks dat ze nog even de staf van de man een harde trap gaf.

''Sajana en Mason waren twee geweldige wizards. Mensen zoals niemand anders zou kunnen kennen. Hoe heb je je ooit zo de rug kunnen toekeren. Hoe heb je ooit je rug naar je gehele familie toegekeerd?'' Hij bleef haar recht in de ogen kijken. Mariah's blik veranderde niet. Haar ouders.. Het maakte haar niet meer uit, haar moeder stierf bij haar geboorte.. Haar vader was nooit die Mason geweest.. Het was Seth die voor haar zorgde samen met Selene en niemand anders.. ''Maar ook je zus, zij wist haar hele leven van niks. Je hebt haar volledig de rug toegekeerd, nooit geaccepteerd wie ze was terwijl zij onder de botheid van Mason had moeten leven. Alleen omdat Mason zijn ware liefde verloor toen jij geboren werd.'' Toen begon hij ineens te lachen. ''Maar dat zul jij nooit begrijpen, je bent tenslotte nog maar een klein kindje.'' Sprak hij lachend en toen kregen zijn ogen een duivelse glans. Met verbazingwekkende snelheid ontblootte hij zijn tanden en zette die met een vreemde draai van zijn lichaam in Mariahs arm. Joanna wou opnieuw ingrijpen maar Mariah lachte alleen maar. Met haar vrije hand trok ze soepel hem via zijn haren van haar arm af en soeg ze hem recht in zijn gezicht. "Mijn zus heet Meredith." Klonk haar stem zacht waarna ze haar vrije hand in haar arm zette en met haar scherpe nagels door haar huid heen ging zodat bloed zich opwelde uit de kleine wondjes. Meteen pakte ze Hunter weer bij zijn haren en drukte ze opnieuw zijn mond op haar huid. "Jij wil kleine vampier spelen. Ga je gang." Fluisterde ze terwijl ze hem zo hard op haar huid drukte dat hij geen keus had maar het door te slikken. "Voel je je al een beetje zoals Mimi." Klonk haar stem zacht terwijl ze langzaam begon te lachen. Hij deed haar niets. Helemaal niets. "En jij mevrouw, ik zou maar oppassen, Pharom kan nog wel eens boos worden." Ze begon zachtjes te grijnzen terwijl ze hoorde hoe Pharom zachtjes mee grinnikte.

HUNTER
Once a great leader,
Now nothing more than a memory
Once fully sane,
Now at the edge of insanity
But please don't forget my name

Hunter keek snel nog naar Elaine, hopend dat zij ongedeerd zou blijven. Zij hoefde zich niet in deze kwestie te voegen. Dit was zijn probleem, maar toch hetgeen dat hij al tijden had gevreesd. Nu kwam de waarheid boven water, snel genoeg zou iedereen weten dat hij nog leefde. Het was allemaal niet nodig geweest, als hij hier niet was gekomen dan was dit niet gebeurd. Het irriteerde hem, onvoorzichtigheid zou hem echt nog verraadden. Hoe kon hij het zover laten komen als nu? Wat als dat kreng hem mee zou nemen, als gevangene om te tonen wat hij was geworden. Maar dat was niet iets dat goed was voor zijn naam. Onder de Elves droeg hij nog steeds een grootse naam, maar voor zichzelf stelde hij al niks meer voor. De pijn op zijn hoofd trok hem terug bij de realiteit. Hij had zojuist zijn tanden in Mariah haar arm gezet en ze trok hem naar achteren. "Mijn zus heet Meredith." Klonk haar stem zacht waarna ze haar vrije hand in haar arm zette en met haar scherpe nagels door haar huid heen ging zodat bloed zich opwelde uit de kleine wondjes ''Fout...'' Siste hij en trok zich niks van haar aan. ''Jouw zus is Aryanna.'' Ging hij verder en bleef haar aanstaren. Hij voelde hoe ze hem weer vastgreep en hem naar haar arm duwde, op de plek waar ze zojuist net de wondjes had gemaakt. "Jij wil kleine vampier spelen. Ga je gang." Fluisterde ze terwijl ze hem zo hard op haar huid drukte dat hij geen keus had maar het door te slikken. Het smaakte naar ijzer, maar had een andere smaak als zijn eigen bloed. Zelfs dat had hij vaak genoeg geproefd. Uit ellende had hij zichzelf vaak genoeg gebeten. "Voel je je al een beetje zoals Mimi." Haar stem galmde in zijn hoofd, maar hij reageerde niet op wat ze tegen hem zei."En jij mevrouw, ik zou maar oppassen, Pharom kan nog wel eens boos worden." Nu trok Hunter zijn hoofd los uit de greep van Mariah, niet op de pijn lettend. ''Laat haar met rust, ze heeft hier helemaal niks mee te maken.'' Siste hij haar toe en keek Mariah strak aan. ''Bovendien kun je anderen hun vrije wil niet afnemen, als ze wil blijven blijft ze. Wil ze dat niet dan gaat ze maar, het is haar keus.'' Zijn stem was krachtiger, alsof hij iemand iets wilde leren. ''Niemand kan je de vrije wil afnemen.'' Eindigde hij en keek Elaine even aan. Meteen daarna staarde hij weer strak naar Mariah, zijn volgende zet berekenend.

De dame had alles rustig aangekeken ondanks dat ze de woede in haar lijf had voelen toenemen. Ze zag hoe Hunter zijn tanden in het vlees van de vrouw zette en ze keek enkel. Ze kon niet veel doen, ze werd tegen gehouden door een Summon en al zou ze hem voorbij komen maakte ze geen schijn van kans tegen de Damen die zo verschrikkelijk sterk leek te zijn. Ze keek zoekend rond, hand Hunters blik wel opgemerkt maar ze probeerde het zo goed als mogelijk te negeren. Hij werd aan zijn haren door haar terug getrokken en ze kon zich in dat opzichte best wel voorstellen dat dat pijnlijk moest zijn. Ze zag hem het bloed doorslikken en ze voelde walging in zich opkomen. Hoe kon ze hem dat aandoen, die vrouw was gek. Elaine keek naar hoe hij zijn hoofd terug trok op het moment dat ze haar bedreigde. Zelf had ze al een korte blik geworpen om degene die zij Phantom noemde maar onwijs speciaal vond ze het niet wat ze zag. ”Hij kan boos worden? Hij is dan niet de enige.” mompelde ze terug en ze keek naar hoe Hunter tegen haar in ging. Ze had het idee gehad dat ze niets meer kon doen, toch was het door zijn woorden dat ze zich een beetje beter begon te voelen. Ze keek even kort naast zich en toen draaide ze zich razendsnel naar de Summon die ze met haar vuist een rake klap verkocht. ”Wat wil je eraan doen?” vroeg ze met een uitdagende klank in haar stem en een fonkeling in haar ogen.

» With Dead Memories in my heart