Give me silence..

Met rustige passen stapte Lightning weg van de drukke straten. Het was tijd om de rust weer een beetje op te zoeken, en waar kon dat beter dan in de ruïnes. Ze had zich nooit op haar gemak gevoeld tussen de menigte, waardoor ze vaak weg liep van de bewoonde wereld om even alleen te zijn. Soms legde ze zichzelf een missie op, de andere keer was het weer om gewoon wat te trainen, haar technieken te verbeteren. Aqua blauwe ogen scande de omgeving. Van de afgebrokkelde stenen tot de bouwwerken die nog wel overeind stonden. De zolen onder haar schoenen tikte mee op het ritme van haar passen, elke keer als deze de koude stenen grond raakte. Zo volgde ze een oud pad, tot ze uit kwam bij een oude stenen brug. Op enkele punten zaten er gaten in, maar hij was stevig genoeg om op te lopen. Met een kleine zucht liet ze zich tegen de reling aan vallen en sloeg haar armen over elkaar heen. Het water dat onder de brug door stroomde maakte een zacht kabbelend geluid. Even streek ze het roze haar voor haar ogen weg, om vervolgens naar het pad te kijken. Het leek een eeuw geleden dat haar ouders Light en Serah alleen hadden gelaten. Toen zij stierven was het ouderschap overgenomen door Lightning. Om eerlijk te zijn had ze het nodig, iemand om voor te zorgen. Het gaf haar een doel, de mogelijke afleiding die ze nodig had om niet terug te zakken in het zwakke kind dat ze ooit was. In de verte was een figuur te zien, een persoon die haar richting in kwam lopen. De voetstappen werden langzaam harder, maar Light keek enkel voor zich uit en deed geen moeite om de persoon te begroeten. Als deze zou willen praten, zou hij of zij zelf het gesprek wel aangaan. Zo niet, dan deed het haar ook niets. Ze kwam hier immers toch voor de stilte.