It's late...

Zyvar

Met een zucht leunde Zyvar naar achteren in een stoel. Hij zat met een hand in zijn haar en een vermoeide blik vulde zijn gezicht. Het was later geworden dan hij dacht. Buiten hoorde hij de harde slagen van de torenklok. Twaalf uur. Hij wist net te ontsnappen aan een vermoeide gaap en leunde met zijn elleboog op tafel, zijn hoofd ondersteunend met zijn hand. Kaarslicht verlichte op dit moment alles wat er voor hem lag. Zijn donkerblauwe ogen richten zich op het vlammetje dat heen en weer bewoog. ‘Gevaarlijk…’ mompelde hij en liet de vlam even groter worden. Hij richtte zich weer op al het papier wat er voor hem lag. Wat wilde hij hier eigenlijk mee bereiken. Met een klap sloeg hij een van de boeken dicht en gooide die de duisternis in, waar iets het boek leek op te vangen en het terug naar zijn plaats bracht. Er heerste complete stilte in de bibliotheek. De meeste studenten en kinderen waren allang weggetrokken. Geef ze ongelijk. Hij knipperde met zijn ogen om zich zelf wakker te houden en maakte zijn vinger nat om de bladzijden van een ander boek sneller om te kunnen slaan. Hij liet zijn vinger langs de regels bewegen. Niet de taal die hij gewend was en ook niet echt duidelijk geschreven, maar toch nog bes t te lezen. Hij liet zijn vinger verder glijden, maar stopte toen. Wat had hij nu eigenlijk net gelezen? Hij schudde met zijn hoofd en zuchtte. Dit werkte niet. Hij liet de boeken in een nette stapel staan en wist dat ze opgeruimd zouden worden. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, toen het licht van de kaars doofde. Het was nu compleet donker in de bibliotheek, maar hij hield wel van de duisternis. Zijn donkerblauwe ogen veranderden langzaam naar felrood en leken zelfs licht te geven in het duister. Alles was nu scherp te zien en hij liet zijn blik langs alle boeken glijden en de kasten die meters hoog leken te zijn. Hij legde zijn hand op de houtendeur bij de uitgang en keek even om. Hij drukte ondertussen de deur verder open. Bij het terug naar voren kijken, bleef hij de deurkruk vasthouden en verroerde zich verder niet. Zijn felrode ogen staarden naar de schaduw die voor hem stond, binnen een paar seconden kleurden ze weer donkerblauw, wat nu bijna zwart leek. ‘Good evening.’ Zei hij rustig, maar nog niet precies wetend tegen wie sprak en wie er nog meer net als hem zo laat buiten rond zwierf.

Hij staarde de duisternis in, al waren zijn zintuigen op iets heel anders gericht. Zijn ogen bleven door de nacht glijden en bleven rusten op een plaats voor hem, waarvan hij zeker was dat daar iets stond. Hij hoorde het zachte geklop van een hart en zijn mondhoeken bewogen licht omhoog. Zijn zintuigen waren altijd al scherper geweest, dan bij anderen. Een reden daarvoor had hij nooit gegeven. Hij had nog geen enkel woord gesproken en voelde de lucht rond zich iets bewegen. Hij schatte de positie in van het gene wat bewoog. ‘One… two… three…’ mompelde hij zacht. Op dat moment leek de muur tot leven te komen, terwijl de grond hem vertelde wat er liep, door de voetstappen duidelijk zichtbaar te maken. De muur greep naar de plaats waar de laatste voetstappen zichtbaar waren, terwijl hij zelf met zijn hand in de schaduw greep en voelde hoe zijn vingers grip rond iets vonden. De muur trok zich net zo snel terug als dat het tot leven was gekomen. En hij hield het gene wat hij in zijn handen had stevig beet. Zijn ogen werden langzaam weer rood, door het gebruik van zijn magie en daarmee zag hij meteen alles duidelijk. Hij hield zijn hoofd lichtelijk schuin bij het zien van het meisje die hij vast hield en liet haar toen langzaam los. Zijn blik stond vragend. ‘Wat doet iemand als jij hier voor de bibliotheek… zo laat. En geef me eens een reden waarom je dan alsnog langs me probeerde te sluipen.’ Zijn stem klonk aardig kalm al was hij nog op zijn hoede. ‘Nou?’ even was de klank in zijn stem scherp. Zoals altijd verloor hij snel zijn geduld en kon daar gewoon niks aan doen. Hij keek het meisje recht in haar groene ogen aan en hield zijn hoofd wat schuin.

Bij het zien van haar onschuldige glimlachje, zou hij zweren dat ze anders had gekeken, maar wie was hij om daar over te spreken. Zelfs veranderde zijn emotie soms net zo snel. En waarom geen onschuldig gezicht opzetten als je gesnapt was. Hij zuchtte even van opluchting, toen ze begon te spreken, want langer wachten had hij niet aangekund. Haar stem klonk zacht en haar blik was op de grond gericht. ‘Je bent hier altijd? Je bent me hier anders nog nooit opgevallen. Niet, dat ik hier erg vaak kom.’ Hij gaf het eerlijk toe, al was hij wal altijd in deze omgeving te vinden. Hij wilde van alles op de hoogte blijven, dat was een van de redenen. Bij het horen van haar smekende stem, keek hij het meisje weer aan. Niemand had tot nu toe ooit tegen hem gesmeekt om iets. ‘Wat is er dan zo belangrijk, wat moet iemand van jou leeftijd hier nog zo laat? Eerst een goede reden, waarom ik je de bibliotheek moet in laten gaan.’ Hij meende zijn woorden, maar bewaarde al zijn kalmte. Niks liet hij zomaar gebeuren, zonder een goede reden of iets wat er in die richting kwam. Hij zag de kleine glans in haar ogen, toen ze naar hem opkeek, maar had dat vroeger al zo vaak gezien, dat hij er nu nog niks voor voelde. ‘Nee!’ sprak hij hard, maar wel zo, dat zij het enkel hard zou horen. ‘Eerst zeg je me de reden waarom.’ De toon in zijn stem was bevelend geworden. De meeste andere wizards toonden respect bij het horen van die toon, maar dat zou zeker niet voor iedereen gelden. Er waren er altijd wel een paar bij, die het probeerden te ontwijken. Hij wachtte haar reactie af. Vrijwel zeker zou die er komen.

Meteen zag hij na zijn woorden de verandering in haar gezicht. Haar smekende blik, was hard geworden. Haar hele houding was zelfs veranderd. Ze vroeg hem nog eens haar door te laten, maar deze keer met een andere klank in haar stem, die hem woedend maakte vanbinnen. Hij kon rustig zijn, zolang mensen hem maar de waarheid vertelden of zijn woorden zouden accepteren. Maar deze leerling, sprak hem tegen. Ze was hier zeker niet door haar mentor hier heen gestuurd, als ze die al zou hebben. Haar stem was ijzig koud en kalm, terwijl ze hem aankeek. Hij wist, dat hij die eerdere blik van haar niet had kunnen vertrouwen en zag hoe ze zich donkerder en uiteindelijk onzichtbaar maakte. Wat een kreng, schoot er door zijn gedachten en met een klap sloeg hij de deuren van de bibliotheek dicht. Hij was zelf terug naar binnen gegaan. Het antwoord in zijn gezicht was duidelijk geweest. Een keiharde nee, maar ze had nog steeds geen duidelijke reden genoemd. Hij was er zeker van dat ze opzoek was naar iets, wat hier te vinden moest zijn. Ze zou niet gaan, tot ze het had. Het vloekte zacht en keek de bibliotheek in. Een aantal ogen openden zich in het duister achter hem. ‘Ik wil dat jullie elke hoek en daarmee elk boek in de gaten houden. Vertel me wanneer ze binnen is. Vertel me wat ze zoek. Waarom ze het zoekt, gewoon alles.’ Zijn stem was een zachte fluistering en de ogen achter zich sloten zich. Een zachte wind streek langs zijn gezicht al was hij binnen. Zwarte gedaantes uit de schaduw zelf en uit eeuwen oude boeken verdwenen de bibliotheek weer in. Zelf begon hij ook tussen een rij door te lopen. Onderweg sloeg hij een mantel om, die uit de schaduw zelf gevormd leek en hem vrijwel bijna helemaal liet verdwijnen. Midden in het gebouw bleef hij op een verhoging staan. Hij kon nu niet zijn gang gaan. Zelfs als deputy zou hij er flink van langs krijgen als hij de hele bibliotheek in een nacht zou verwoesten. Hij sloot zijn ogen en wachtte op een zacht geluid of een aanwijzing. Hij had nu al thuis kunnen zitten en kort gromde hij. Dat ging dus niet door.

Tijdens het wachten, was hij ondertussen nieuwsgierig geworden naar het meisje. Wat zat er zo vast in haar gedachten, dat ze niet was gestopt? Wat was er zo belangrijk of waardevol in haar ogen, dat ze in de avond deze bibliotheek naar binnen wilde gaan? Stil zat hij daar over te denken, tot hij het zachte gefluister hoorde. Zachte stemmen, die in zijn oor fluisterden waar ze naar binnen was gegaan, dat ze niet alleen was gekomen en dat het om een bepaald boek ging. ‘Dus toch… een boek.’ Even grinnikte hij. Het kon ja ook bijna niet anders. Wat voor een boek, dat was de enige vraag nog, die in zijn hoofd leefde op dit moment. Waar was ze op uit? Met een ruk draaide hij zich half om, toen hij dacht iets vanuit zijn ooghoek gezien te hebben. Even sloot hij zijn ogen, hij moest haar naam weten. Dit was niet de eerste keer, dat hij haar had gezien. Af en toe had hij een glimp van haar op gevangen. Celena… was dat niet haar naam? Hij was ondertussen in beweging gekomen en besloot het rustig aan te doen. Waarom meteen zijn magie gebruiken, als ze enkel uit was op een boek? ‘Celena?’ zijn stem weergalmde door de ruimte heen. Hij had geen zin om zijn verscherpte zintuigen te gebruiken. Ergens voelde hij zich daarbij altijd rot. Toch besloot hij ze opnieuw te gebruiken. Het geklop van haar hart en haar ademhaling had hij al snel gevonden. ‘Waarom zo’n haast?’ hij vroeg het net hard genoeg, zodat ze het zou horen. ‘Laat me enkel even zien wat je mee wilt hebben…’ Tot nu toe meende hij zijn woorden nog. Als ze slim was, zou ze simpelweg gewoon even luisteren. Al was het maar voor een paar seconden. Een zucht ontsnapte uit zijn mond.