A cure for all that ails ya

Met een harde zwaai sloeg ze richting een van de dummies uit de buitenhal waar ze trainde. Lightning was voor de verandering gekleed in haar volledige guardian uitrusting, bestaande uit glimmend metaal en een versiering van veren langs de zijkant van haar lichaam. Het was voor haar gemaakt en dus bood het haar alle bewegingsvrijheid die ze nodig had. Niet dat ze het vaak aan deed, maar ze kon ook niet zeggen dat ze het niets vond. De pop voor haar gleed uiteen door de rake klap die ze net had uitgedeeld. Hierna sprintte ze verder over het grasveld om bij de rest te komen. Al draaiend, springend, rennend bewoog ze zich voort tussen de massa's, die stuk voor stuk ten prooi vielen aan haar gunblade. Aan het einde van de rij draaide ze zich om en keek naar haar resultaten. Prima, maar niet perfect. Streng was ze altijd over haar eigen prestaties, maar daar werd ze enkel beter van. De poppen werden magisch hersteld tot hun oude vorm, zodat ze opnieuw zou kunnen oefenen. Lightning had echter andere dingen aan haar hoofd. Sinds haar ontmoeting met de vreemde man, kon ze het gevoel van onrust maar niet ontlopen. De gedachten dat hij hier in de buurt was en Serah iets aan zou doen, achtervolgde haar genadeloos. Eigenlijk had ze het al bijna niet over haar hart kunnen verkrijgen om te gaan trainen. Het voelde verkeerd om hier nu te zijn, het voelde alsof er iets aan de gang was. De drang om te checken of alles oke was won het al snel en dus verliet Light de trainingplaats en wandelde op snelle pas richting de stallen. Hier haalde ze Odin uit zijn gebruikelijke onderkomen en zorgde dat hij al zijn bepantsering aan had voor ze opsteeg en erop uit trok.

In draf verkende ze eerst de wat grotere wegen. Mensen die langs kwamen lopen stapte verstandig opzij om de guardian door te laten. Er waren er genoeg die haar wel kende van gezicht. Er was niets vreemds aan de hand in deze delen van het rijk, maar ook Serah had ze nog niet gezien. Meestal hing die ook wel rond in de straten van de stad. Hoe langer ze zocht, hoe meer ze het gevoel kreeg dat er iets aan de hand was. Toen ze de wegen verliet voor het gras, duurde het ook niet lang voor ze erachter kwam wat dat gevoel precies had veroorzaakt. In de verte zag ze Serah, liggend in het gras. Er stonden lijken om haar heen. Noel kwam net aangerend, maar iets wat haar aandacht het meeste trok, was de aanwezigheid van de vreemde kannibalistische man. Had hij niet gezegd dat hij haar nog wel achterna zou komen. Had zij hem niet gewaarschuwd! Woedde fonkelde in haar aqua blauwe ogen, terwijl ze Odin de sporen gaf en op de personen afstormde. Eenmaal dichterbij sprong ze met precisie van haar paard en wenkte hem dat hij moest gaan. Braafjes volgde hij haar bevel en verdween weer richting de stallen. Light draaide zich naar de drie toe en haastte zich naar Serah. Ze was net op tijd bij hen om Noel te horen zeggen dat haar zus zich buiten het gevecht moest houden. Lightning knikte bevestigend en knielde neer naast haar zus. ' Serah! Wat heeft hij gedaan!' zei ze. Haar stem klonk vurig, niet zo beheerst als deze normaal was. Ze hoorde Noel vragen wie de man was en keerde zich nu naar hem, terwijl ze opstond. 'Don't waste time. Hij is gestoord, je schiet er niets mee op. Laten we dit gewoon afmaken.' Het kwam bijna als een fluistering uit haar mond, maar was heel goed verstaanbaar door de toon. Light kookte letterlijk van woedde. Met haar zwaard gericht op de man in de witte jas, nam ze plaats naast Noel. Dit maal was er geen plaats voor weglopen, hij ging eraan!

Serah had maar weinig tegen haar gezegd. Enkel dat het haar hand betrof, waar Lightning enkel een korte blik op hoefde te werpen om te weten dat deze gebroken en beschadigd was. En de woorden 'ga Light', woorden waar ze natuurlijk niet naar luisterde. Serah was er niet om háár te beschermen, zij was er voor Serah. Noel en Light keken elkaar enkele keren aan. Vooral om te peilen hoe de ander ervoor stond, om elkaars reacties te lezen en om te beslissen wanneer de aanval zou plaatsnemen. Wellicht verschoten zijn gedachten soms ook naar Snow. Dat hij er niet was, met zijn mooie praatjes over het beschermen van Serah. Puntje kwam bij paaltje en waar was hij nu? Ze had het wel geweten, ze had het altijd al geweten en daarom zou ze zich nooit neerleggen bij die twee. In haar gedachten en strategieën had Light niet eens opgemerkt dat Serah overeind was gekomen en nu ging staan met het mes in haar hand. Het was nota bene het mes dat zij haar gegeven had, om zichzelf te beschermen als het nodig was. Hoewel ze ergens opgelucht was dat haar zuster naar haar luisterde en het mes ook echt bij zich had, overwon het beschermende gevoel het al snel. Ook Noel greep meteen in. Beide namen plaats voor Serah en waar Noel sprak, keek Light haar enkel aan. De blik in haar ogen vertelde genoeg. Blijf erbuiten, je bent in geen staat om te vechten.

Er was niet veel tijd om echt goed plaats te nemen, voor de volgende aanval begon. Handen schoten uit de grond, waardoor er brokken aarde omhoog vlogen. Haar eerste reactie was het uitslaan van haar blazefire sabre. Met snelle, goed gemikte halen, sloeg ze de handen in haar buurt uit elkaar. Deze zouden haar niet vast kunnen grijpen en aan het bewegen van Noel kon ze zien dat ook hij geen gevangene der doden was. Dit was niet zo moeilijk, maar Lightning wist dat de vreemde man nog veel meer achter de hand had. Ervaring had haar geleerd dat hij zeer creatief was met het maken van zijn poppen, die hij kon vormen tot de vreemdste wezens. De wolven die ze had bevochten waren sterk geweest, maar wat hij nu uit de grond hees beloofde een grotere uitdaging. Lijken met bewapening en uitrusting. Even bleef ze in een verdedigende houding bij Serah en Noel staan en luisterde naar wat Kaiden te zeggen had. De man sneed zijn eigen lichaam open en liet hen de lege binnenkant zien. Hij was niets meer dan een omhulsel, een leeg omhulsel aangestuurd door een zieke geest. Hoewel het zelfs Light ergens ongemakkelijk liet voelen, gaf ze niet in aan die gevoelens. Ze konden hem op z'n minst tijdelijk uitschakelen en zorgen dat Serah hier weg kwam. Het afrekenen zou dan later wel komen. Zonder verder nog enige waarschuwing, schoot ze naar één van de sterkere lijken en begon haar gevecht. Haar blade klapte in tijdens haar sprint, waarna ze een paar schoten loste. Eenmaal bij het lijk klapte ze hem weer uit en hakte met fijne precisie op de zwakke plaatsen in. Pas toen het lijk totaal vernietigd leek, stoof ze op de volgende af en sloeg ook naar deze haar zwaard uit. Eerst die lijken neer, dan had hij zijn kracht nodig om hen weer op te bouwen. Hij kon niet eeuwig door blijven gaan, het moest hem wel iets kosten. Dat moest wel.