Whispers of the shadow

Onderwerp: Whispers of the shadow ma mei 14, 2012 6:40 pm

Spoiler:

Zacht blies de wind door het gras naar een van de weinige bomen van het veld, Seth lag met zijn rug tegen de boom aan en zuchtte. Selene lag net als hij met de rug tegen de boom en onderuitgezakt op de grond. Seth keek naar de fluit die hij lichtjes in zijn handpalm hield en het naar zijn mond bracht. Hij blies een paar noten, nooit had hij echt fluit leren spelen want hij had er geen tijd voor gehad en wat hij wist had Selene hem geleerd. Ze glimlachte naar hem bij zijn poging tot fluitspelen, ze pakte de fluit over en ging glimlachend zelf een stukje spelen. Dat van Seth was middelmatig, maar wat zij deed was gewoon echt goed. Seth zuchtte en sloot zijn ogen zacht. Al zo vaak eerder viel hij 's avonds in slaap met haar stem in zijn oren. Nachtmerries en slaapeloosheid teisterde hem, zo erg.. dat in slaapkomen uitstel van executie leek. Alleen als hij in slaapviel door haar stem kwamen ze nooit, dan sliep hij als een baby. Hij had zijn ogen nu gesloten en zuchtte kalpmjes bij het horen van het fluitspel, de muziek had hem vastgegrepen en zou hem niet los laten tenzij iets groots het moest verstoren.

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 15, 2012 3:46 am

Haar passen waren als die van een ballerina; zacht, op haar tenen en sierlijk. Maar haar hele verschijning was op het eerste gezicht sierlijk. Van de plukjes haar die over haar schouders vielen tot de bijna victoriaanse jurk die ze aanhad. Alles perfect, als van een pop. Het was vaak wel het effect van haar bijna onechte perfectie wat ze gebruikte als vermomming. Het was nu eenmaal veel makkelijker om iets of iemand aan te vallen als hij dacht dat zijn tegenstander een niet-levend object was. Het enige wat nog levend aan haar leek waren haar ogen, die op dit moment heel snel heen en weer flitsten. Ze voelde zijn aanwezigheid aan, maar wilde eigenlijk nog niet terug. Ze wist niet hoe lang het was geweest, wist alleen dat ze moe was. Heel moe. Het kostte haar ook moeite om zo lang in de echte wereld te blijven bestaan; zeker als ze niet echt een opdracht had om uit te voeren en haar summoner kwijt was. Het enige wat ze wist was dat ze hem terug moest vinden en heel, heel veel pijn ging doen zodra ze hem gevonden had. Probleem was; ze wist niet hoe of wat ze hem zou aandoen. Dacht dat ze daar nog wel tijd voor ging krijgen, maar nee. Ze had hem al weer gevonden en werd nu onherroepelijk naar hem teruggetrokken.
Haar passen nog steeds onmogelijk zacht naderde ze de man. De enige mens die een beetje uitstak boven haar algemene haat jegens personen. Puur en alleen omdat hij haar de eer om te sterven had geweigerd. Ze had niet dood gewild, dat was waar, maar ze stierf liever nu meteen dan dit nog een seconde langer te kunnen doen. Helaas kón ze niet meer permanent dood, dus was er een probleem ontstaan. Het enige wat haar nu nog restte was hem doden. Helaas werd zij alleen sterker als hij dat was, dus aan hem gewaagd was ze gewoon net niet.
Ze boog voorover, immer zo elegant, waarna haar haren naar beneden vielen. Haar hoofd was vlak naast het zijne en haar typische grijns – die haar nog angstaanjagender maakte dan ze al was – stond op haar gezicht. ‘Goedemorgen, schone slaapster. Wacht je nog steeds op je prinsesje om je wakker te kussen?’ Als hij wakker was – zeer waarschijnlijk – zou dit hem wel pissig maken, vermoedde ze. Niets maakte een man pissiger dan een verloren liefde. ‘Ik heb slecht nieuws voor je; geen spoor van het kind te vinden, noch van die blonde.’

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 15, 2012 4:13 am

‘Goedemorgen, schone slaapster. Wacht je nog steeds op je prinsesje om je wakker te kussen?’ Als hij wakker was – zeer waarschijnlijk – zou dit hem wel pissig maken, vermoedde ze. Niets maakte een man pissiger dan een verloren liefde. ‘Ik heb slecht nieuws voor je; geen spoor van het kind te vinden, noch van die blonde.’ zei Mayaru. Seth opende zijn ogen en sloeg volop met zijn hoofd tegen dat van Mayaru aan. Kalm stond hij op en zijn prothese veranderde in een sabel die hij naar haar hief. "Jij.. mag voor mijn part weer weggaan hier."zei Seth kalmpjes en leunde tegen de boom aan. Selene stond op en liep naar Seth, ze raakte de schaduw van hem aan die op de boom viel. Ze versmolt met zijn schaduw en Seth knikte zachtjes. De zon maakte alle schaduwen langer, het was nog vroeg in de ochtend maar de vogels die enkele seconden geleden hadden geklonken zwegen. Seth keek naar Mayaru en zweeg weer. Zij.... zij... zij... hij herrinnerde zich niet veel meer van haar op 1 ding na; Muchos Problematos. Seth keek naar het Omega teken dat op zijn hand brandde, ze was natuurlijk ook meegegroeid met zijn kracht. Dat was het nadeel, maar er was ook een voordeel. Zijn rechterhand gloeide onnatuurlijk... de wind waaide zachtjes langs hen heen wat de gloed verspreidde vanaf zijn hand naar de rest van zijn lichaam. Zijn ogen stonden kalm en hij keek recht in die van Mayaru. "Lange tijd niet gezien..." zei hij toch maar zacht. Zacht genoeg dat ze het nog maar net kon horen. De wind leek even te stoppen en sloeg toen met een hardere kracht om hen heen. Niet gigantisch of zwaar, maar het trok aan je kleren. Seth bleef verder stil en de spanning steeg om hen heen. De wind was het enige wat verder geluid maakte op het regelmatige ademen van Seth na. Selene was versmolten in zijn schaduw, verstopt voor het geval hij support nodig zou hebben. Alleen ze zou zeker niet onnodig tevoorschijn komen daar zou Seth sowieso wel een stokje voor gaan steken. Seth hief zijn rechter hand en maakte een vuist hij sloeg tegen de boom achterlangs en het Omega teken verscheen vlak boven hem bij de stam. "Ik beloof je, dat als je nu wilt vechten, ik het extra lang en pijnlijk voor je ga maken. Jouw einde, word een nieuw begin van je eigen lijden." zei Seth kalmpjes. Als ze hier zou sneuvelen door zijn hand... dan zou hij het voordeel blijven hebben in het vervolg. Elke summon van hem had al zijn teken op hun lichaam staan, maar.. ze zou er nog eentje bij krijgen mocht ze nu sterven. Eentje die hun paden zouden bezegelen. Hij was niet bang om te sterven als hij haar mee kon nemen naar een plek vol met eeuwig lijden en ondraagelijke pijniging. Zijn haat jegens haar was even groot als zijn haat jegens een normale vampier. Alleen Mayaru dronk geen bloed, al zou het hem niets verbazen. "Hoelang is het ongeveer geleden..? vijf, acht, tien jaar?"zei hij half vragend, half als opmerking.

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 15, 2012 7:08 am

From the ashes of hate
It's a cruel demon's fate
On the wings of darkness
He's returned to stay
There will be no escape
Cause he's fallen far from grace

Haar grijns leek op haar gezicht getatoeeërd. Dat was altijd zo, het was haar kenmerk. Een bijna gestoorde, verknipte grijns voordat ze een willekeurig slachtoffer wurgde, de keel doorsneed, liet opvreten door een giftig zuur, je noemde het maar. Zolang het in haar macht lag, had ze het al minstens een keer geprobeerd. Het was haar hobby, haar leedvermaak. Het enige wat haar hier hield, haar ervan weerhield om Seth gewoon een keer zover te krijgen dat hij haar nooit meer opriep. De blikken van angst, de wereld om haar heen die zo snel wegsmolt terwijl zij voor eeuwig bleef; dat was waar ze van hield. De menselijke vergankelijkheid in vergelijking met haar eeuwige 17 jaren. Zeker als het neerkwam op haar vijanden. Ze kon ze nu gewoon jaren martelen; als ze niet gebonden was aan Seth had ze nog wel een paar dozijn mensen laten lijden voordat ze terugging.

Ondanks haar onvermogen om lang en scherp pijn te voelen kwam de klap tegen haar hoofd hard genoeg aan om haar hele lichaam opzij te smijten. Ze was en bleef een dunne verschijning, elegant en fragiel. De onderschatting van haar fysieke kracht was ook een voordeel van haar jonge verschijning. Ze dachten niet dat zo’n jonge vrouw zoveel uithoudingsvermogen en kracht kon bezitten. Ze landde half op haar rug, half op haar zij. Haar grijns smolt weg, maakte plaats voor een kwade blik. Haar ogen vertrokken naar een bijna rode kleur, terwijl ze haar tanden even van normaal naar scherp liet flikkeren. Halve schaduwen van ravenzwarte vleugels verschenen en verdwenen. Een teken dat de man verkeerd had benaderd. Hij zou beter moeten weten. De idioot. Hij en die Selene van hem. Er was een rivaliteit die ze niet kon beschrijven, maar het kwam erop neer dat ze gewoon nog teveel trots bezat om hem te gehoorzamen.

Ze had recht op die trots, vond ze. Zonder een woord te spreken veegde ze een druppel zwart bloed weg bij haar mondhoek – haar tanden waren scherp en hadden in haar wang gesneden – en stond ze op. Nog steeds zwijgend, maar de man strak aankijkend en haar jurk afkloppend dacht ze over haar reactie. Woordspelletjes waren haar favoriet, zeker als de man verloor. Want Setherian kon haar niet echt doden; ze zat aan hem vast, kwam altijd wel een keer terug. ‘Ik zou dolgraag gaan, Doornroosje, maar ik kan niet.’ Ze rolde met haar ogen, trok daarna de linkermouw van haar jurk iets omhoog en liet haar pols zien. ‘Ik kan helaas niet voor eeuwig wegblijven met dat brandmerk van je.’ Ze haatte het brandmerk, voor haar betekende het niet veel minder dan de eeuwige vastlegging van haar onderdrukking.

‘Lange tijd niet nee,’ herhaalde ze zijn opmerking. ‘Maar volgens mij heb ik die keuze bewust gemaakt. Geloof me, ik heb gezocht naar je lieveling, maar haar vinden is vrijwel onmogelijk. Alle vampiers in de wijde omgeving zijn verdwenen. Dus ik dacht; laat ik maar vakantie nemen. Wat lol maken.’ Hij zou moeten weten wat dat betekende, als hij haar echt kende. Moord, bloed, wapens, leed, maniakaal gelach. Vooral dat laatste. Haar wenkbrauwen trokken samen bij zijn bedreiging. Als je het zo kon noemen, want veel maakte het voor haar toch niet meer uit. Ze was dood en de enige reden dat ze nog niet vertrokken was naar de diepste krochten van de hel was dat hij haar ziel had gestolen. Uit haar lichaam gerukt, zo voelde het letterlijk.

Uit haar rechtermouw schudde ze een roos, waarmee ze sierlijk naar hem wees. ‘Ach, je zou beter moeten weten. Als ik op een gevecht uit was geweest had ik niet jarenlang gewacht. Nee, ik kom gewoon gedag zeggen en vragen of je me eindelijk een keertje rust gunt. Als ik daarvoor moet vechten, dan zeg je het maar. Maar ik waarschuw je; van jaren niet slapen word ik bloedchagrijnig.’ En als Mayaru chagrijnig was dan kreeg je de poppen aan het dansen. De roos verdorde binnen seconden en de jonge vrouw – of summon, hoe je het ook noemde – grijnsde weer op haar typische manier. Dit keer niet met menselijke tanden, maar met de tanden van een roofdier. ‘Zeven jaar, drie maanden, twee weken, drie dagen en achttien uur. Op de seconde af.’ Ze had hem zeker niet gemist, maar deze rivaliteit was en bleef leuk om te doen.

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 15, 2012 7:39 am

‘Ik zou dolgraag gaan, Doornroosje, maar ik kan niet.’ Ze rolde met haar ogen, trok daarna de linkermouw van haar jurk iets omhoog en liet haar pols zien. ‘Ik kan helaas niet voor eeuwig wegblijven met dat brandmerk van je.’ ‘Lange tijd niet nee,’ herhaalde ze zijn opmerking. ‘Maar volgens mij heb ik die keuze bewust gemaakt. Geloof me, ik heb gezocht naar je lieveling, maar haar vinden is vrijwel onmogelijk. Alle vampiers in de wijde omgeving zijn verdwenen. Dus ik dacht; laat ik maar vakantie nemen. Wat lol maken.’ Uit haar rechtermouw schudde ze een roos, waarmee ze sierlijk naar hem wees. ‘Ach, je zou beter moeten weten. Als ik op een gevecht uit was geweest had ik niet jarenlang gewacht. Nee, ik kom gewoon gedag zeggen en vragen of je me eindelijk een keertje rust gunt. Als ik daarvoor moet vechten, dan zeg je het maar. Maar ik waarschuw je; van jaren niet slapen word ik bloedchagrijnig.’ De roos verdorde binnen seconden en de jonge vrouw – of summon, hoe je het ook noemde – grijnsde weer op haar typische manier. Dit keer niet met menselijke tanden, maar met de tanden van een roofdier. ‘Zeven jaar, drie maanden, twee weken, drie dagen en achttien uur. Op de seconde af.’ Zei Mayaru. Seth grijnsde eventjes, "Ach, wat aardig van je zoeken naar haar. Aangezien ik zelf al niet eens zoek.. wat zou dat toch betekenen." zei Seth met een lachje voor hij zijn hand weer normaal maakte. Hij kraakte zijn knokkels lichtjes en hield het omega teken naar haar toegericht. Het teken op de boom vervaagde. Het teken op zijn hand gloeide en Seth stak het richting Mayaru uit. "Wat boeit mij het, je mag voor mijn part blijven waar al mijn Summons zitten als ik ze niet gebruik of om een gunst vraag." zei Seth. Een paars vormige schijf ontstond in de lucht en opende zich tot een ovale vorm. De poort bleef open hangen maar Seth negeerde het verder. Zijn hand veranderde eventjes van vorm en weer terug. Hij liep naar Mayaru toe en sloeg zijn arm om haar schouder heen. "Ga maar.... ga maar door de poort, alleen geloof me. iK haal je hier niet meer terug. Je hebt je lot bezegeld in mijn ogen. Hoe dan ook, als ik sterf... als ik dood ga of wat dan ook. Neem ik al mijn summons met mij mee en geloof me. Jij zal heel wat meer lijden dan ik." zei Seth kalmpjes. "Je kan mij niks doen, als je mij verwond verzwak je jezelf, als je mij dood verdoem je jezelf en als je rebels blijft doen, raak je uitgeput. Als je teruggaat.. blijf je daar, zonder menselijk lijden, haat of wat dan ook. jij bent hier enkel doordat ik als Medium speel. De levensenergie van een summon is te zwak om alles heel lang vol te houden. Op een dag moet je je keuze maken of verander je... in niets dan stof.. of iets in die richting." zei Seth kalmpjes. Hij keek toen met enige vorm van rechtvaardiging naar Mayaru. "Alleen.... ik kan je natuurlijk ook hier laten... en je laten rusten zonder terug te gaan.. alleen dat is mijn spel, dus mijn regels." zei Seth grijnzend. "Aanvaard je het?" vroeg hij breed grijnzend.

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow ma mei 21, 2012 5:26 am

From the ashes of hate
It's a cruel demon's fate
On the wings of darkness
He's returned to stay
There will be no escape
Cause he's fallen far from grace

Ze was niet bang voor hem. Ze kon hem prima hebben. Setherian en zijn summons ook. Ze had bijna acht jaar buiten geleefd; ze kende de beperkingen van deze wereld. De beperkingen en zeker de voordelen. Waar de meeste summons in hun eigen wereld oneindig machtig waren konden ze hier zoveel minder; waren ze bijna zwak in hun eigen ogen. Zo had zij het in ieder geval ervaren; als mens was ze minder krachtig geweest dan als summon en zelfs toen was ze al sterk, maar na de ervaring van onbeperkte kracht voelde deze vorm in deze wereld ietwat… zwak. Toch behield ze hem liever. Ze was hier niet beperkt in haar gaan en staan. In de andere wereld wel. Dan kon ze niet verder dan haar grenzen reizen en haar mogelijkheden waren zéér beperkt.

‘Je zoekt haar weldegelijk, droomprins.’ Haar reacties bleven sprookjes bevatten, steeds o zo sarcastisch. ‘Je bent alles kwijt. Je kinderen zijn opgegroeid en hebben het nest verlaten. Je bent je rang verloren aan je adoptiedochter. Je hebt letterlijk níets om je aan vast te klampen. Als ik je iets zou kunnen afnemen, had ik het gedaan. Je zoekt ze weldegelijk, let op mijn woorden.’ Ze kon dan wel geen gedachten lezen, maar dit was mensenkennis die je verkreeg als je al veel langer leefde dan je zou moeten leven. Haar grijns was wreed op zulk soort momenten en ze was bijna niet in staat om te denken over gevolgen. Gevolgen waren er ook niet geweest, de afgelopen jaren. Ze had van dag tot dag geleefd, van minuut tot minuut.

Zijn aanraking was als het aanraken van een brandnetel; het brandde niet op haar huid, maar was behoorlijk irritant. Het liefst zou ze hem wegschudden; ze bleef echter stokstijf staan. Hij was sterker; mentaal kon ze hem wel aan, maar fysiek had hij de overmacht. Als summoner; als mens had ze hem zo gevloerd en zijn hart eruitgereten, maar hem had ze nodig om te overleven. Om te kunnen bestaan. Anders zou ze inderdaad, in zijn woorden, tot stof vergaan. En dat weigerde. Daarvoor had ze deze rotwereld te lang uitgehouden, nu ging ze de mensen straffen ook.

‘Ik wil en zal niet teruggaan, Setherian.’ Van onder zijn arm stond ze ineens tegenover hem, een zwaard op zijn keel gericht. Ze was goed met teleportatie – de duisternis liet haar elke mogelijke situatie creeëren, om precies te zijn. Haar zwaard was egaal zwart, glansde niet. Het zoog al het licht in zich op en gaf niets meer terug, zo zwart. Het enige detail waren de zilveren doorns om het heft, die iedereen zouden steken zodra ze het zwaard probeerden te gebruiken. Haar zwaard had maar een meester en dat was zij. Er waren meer dan genoeg mensen geweest die dat hadden ervaren; helaas kon geen ervan het navertellen. Ze was erg, erg bezitterig als het ging om haar zwaard.

‘En ik heb er een verdomd goede reden voor. Speelkwartier is over, Setherian.’ Haar tanden blikkerden in het maanlicht, haar vingers verkrampten zich om het zwaard. ‘Je energie is niet eeuwig. Je zult uiteindelijk uitgeput raken; ik heb nog maar de helft van mijn kunnen gebruikt in de afgelopen jaren. Maar hoe meer ik doe, hoe meer energie jij moet inleveren. Ik wil mijn rust; jij ook. Jij speelt jouw spelletjes, ik de mijne. Maar of mijn spelregels en de jouwe overeenkomen, tsja.’

Binnen een oogwenk stond ze half naast, half voor hem. Haar zwaard lag in zijn nek, haar fluisteringen slechts voor zijn oren bedoeld. Niet voor een of andere summon die hij achter de hand had. Daar had ze zo’n schijthekel aan, als mensen het niet eerlijk speelden. Als er iemand valsspeelde dan was zij het wel, de tegenstander moest het dan maar eerlijk doen. ‘Of onze spelregels overeenkomen, daar is maar een manier voor om het uit te vinden. Let’s play the game.’

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow ma mei 21, 2012 6:34 am

"Waarom zou ik een spel spelen, als de uitkomst bekend is. Jij gebruikt duisternis, ik gebruik duisternis." zei Seth kalmpjes. Hij hief zijn hand en raakte het zwaard aan, zijn linkerhand gemaakt van pure duister demonische energie schoof het zwaard weg. Hij schudde teleurgesteld zijn hoofd. "Jij bent een van mijn sterkere summons. Doch zijn je krachten zo misbruikt. Je weet dat sowieso jij mij niks kan doen. Als jij mij verwond doe ik gewoon wat ik altijd doe. Salvation Heal." zei Seth zacht en gleed met zijn hand over een oude wond die verscheen op de arm van Mezznos die hij in een oogwenk had geroepen. De wond kreeg nieuw leven maar de summon bleef staan. Mezznos was net een levend schild. Hij voelde geen pijn, noch vermoeidheid. Seth keek naar Mayaru en grijnsde eventjes. "Kom op zeg, laat dat zwaard zakken. Laten we naar een kroeg gaan, wat drinken, ruzie starten, of een kerkje afbranden of gewoon ..wat eventuele vijanden afslachten. Ik heb geen zin in een nutteloos spel, wat wil je bewijzen in een gevecht. Alle kracht die je waar dan ook gebruikt is van mij. Je laat alleen zien hoe sterk mijn kracht is." zei Seth simpel. Hij had Mayaru beet. Hij liet Mezznos verdwijnen en leunde tegen de boom aan. Hij keek haar onverschillig aan en zuchtte eventjes kalm. Zijn mond vervormde naar een muil vol tanden en zijn maag spleet in twee en vormde een tweede muil alleen deze was gewoon zijn hele buik in de breedte groot. Zijn huid werd grijsachtig en zijn ogen werden rood. Hij stak nu boven Mayaru uit. De eerste keer dat hij Demonheart gebruikte na de Omega transformatie. Hij was nu 2.60 groot en keek neer op Mayaru. Zijn rug scheurde open en twee uitsteeksels kwamen vrij die de vorm aannamen van vleugels alleen dan zonder het vlies, daarin tegen bleven de punten waar het vlies aanhoorde sterk en stevig staan en leken messcherp. Zijn Linker klauw werd groot en groeide uit tot zijn schouder. Zijn rechter leek te glanzen in een rode gloed die er ontstond. Zijn benen leken pilaren van beton die hij kon gebruiken om rotsen omver te trappen met minste moeite. "Ik.. ben fysiek sterker in de wereld waar mijn summons leven, ik ben fysiek sterker hier... waar mijn krachten vers aankomen en ik ben niet bang voor een dreigement van jou." Zei Seth simpel. Zijn hand vormde zich om tot een zwaard en richtte zich op Mayaru.

-sorry wist niks-

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 22, 2012 4:28 am

I watch the city burn
These passions slowly smoldering
A lesson never learned
Only violence
Is your world just a broken promise
Is your love just a drop of rain
Will we all just burn our fire
Are you still there

Hun gevechten, of ze nu fysiek waren of verbaal; ze waren hoogst amusant. Het enige vervelende was dat Setherian alles veel te serieus nam. Na haar levensspanne – tijd verliep anders als ze niet in deze wereld was – nam ze amper dingen nog serieus. Iemand vermoorden was meer een grap dan echt het ontnemen van het leven van een ander. Ach, ze waren meestal toch hopeloos verloren in deze wereld. Dan ze maar naar de volgende helpen; dat anderen dat niet wilden kwam niet in haar op, haar heldere gedachten kwamen niet bepaald naar boven zodra ze in haar vechtmodus zat. Ze maakte de meesten af met een kinderlijk plezier; zoals kleine jongetjes wel eens mieren verbrandden onder een vergrootglas kon zij schaterlachen om het bloed van mensen. Zeker als die mensen het hadden uitgelokt. Ze was niet bepaald vergevingsgezind. Nee, wraakzuchtig was een beter woord.

‘Je ego strelen is iets wat je zelf al doet. Nee, ik wil gewoon geen misverstanden. Na zeven jaar zou je nog best vergeten kunnen zijn wat ik je kan en zal aandoen als je me loslaat. Op vijanden of vrienden voor mij gelijk. Ik wil je gewoon weer laten beseffen dat, al sta ik onder jouw bevel, ik nog steeds Mayaru van het Westen ben.’ Het was een titel die ze ooit had gekregen, in een ver verleden waar ze nog amper aan dacht. Maar de titel bestond nog steeds en gonsde ook nog rond als spookverhaal. Over de bezeten, wraakzuchtige jonge vrouw die haar wraak verkreeg met het uitmoorden van mensen, wizards, elven, knights en shapeshifters. Maar het echte verhaal kenden maar weinigen. Van begin tot eind waren de meeste legenden meer verzinsel dan waarheid; de waarheid was vaak te ongeloofwaardig om echt te klinken.

Drinken. Afbranden. Alles klonk aanlokkelijk, maar voor ze kon antwoorden nam Seth Mezznos al terug. Over Mezz – zo noemde ze hem in haar gedachten – gesproken, hem had ze ook nooit gemogen. Maar ze mocht bijna niemand van Seth’s volgelingen; te gehoorzaam, allemaal vrijwillig in dienst gegaan. Of in ieder geval nu gehoorzaam en vrijwillig; dat zou zij nooit worden. Daar was ze te vrijzinnig voor, te koppig. Daarvoor had ze teveel meegemaakt en was ze te ver gekomen. Maar nu terug naar Setherian. De vervorming – of eerder mutatie, dat was een veel beter woord – was nieuw voor haar. Er was sowieso iets veranderd aan hem; of ze had hem nog nooit zien veranderen of hij was sterker geworden. Waarschijnlijk dat laatste. Maar of hij verstandiger was geworden, dat was nog maar de vraag.

Haar gezicht vertrok van een verdraaide grijns naar een neutrale, serieuze blik. Haar ogen stonden echter nog zo gevaarlijk als altijd; ze was serieus aan het worden, dit ging haar te ver. Setherian moest zijn grenzen leren kennen als het om haar ging; niet zomaar bedreigingen uiten, hoe vaak zij hem ook bedreigde. Dat van haar was plagerij en haar manier van opstandig zijn; dat van hem was bijna eng. Maar daar ging het nu niet om. ‘Van mij heb je niets te vrezen, Setherian.’ Haar stem kwam droog uit haar keel, terwijl haar zwaard op de grond viel en verging tot een zwarte vloeistof die weer opging in rook. ‘Van mijn zuster echter wel.’ Het laatste woord, wel, werd anders uitgesproken. De stem was niet van Mayaru; hij was dieper, galmde na door de bomen. Rode ogen flitsten naar zwart, gifgroen, rood en weer naar zwart. ‘Ze is hongerig Seth,’ kwam er half op haar normale stem uit, ‘En ik kan haar niet stoppen. Dit is geen spelletje tussen jou en mij, maar een keuze die je moet maken. Sluit je me op, dood je me of doe je ook maar iets wat haar ontstemt, dan zal ze je zeker doden. En zelfs jij kan daar niets aan doen.’ Hij wist over wie ze het had en als hij verstandig was, dan vreesde hij haar. Al was het maar een klein beetje, haar zuster had die angst nodig om voort te bestaan en niet haar lichaam over te nemen en alles te vernietigen. ‘Van binnenuit, Setherian.’ Weer de stem van haar zuster. ‘Van binnenuit rotten je ingewanden, keer op keer. Je huid zal zwart verkleuren, scheuren, wegrotten. Tegen de tijd dat er een medicijn wordt gevonden ben je lang en breed dood. Een eerloze dood, Setherian Fel’dan, eerloos voor een man als jij.’ Sterven in bed, ziek, dat was ontering. Dat was gewoon de basis van het vernietigen van een reputatie.

Onderwerp: Re: Whispers of the shadow di mei 22, 2012 4:45 am

Seth snoof enkel en keek haar aan met opgetrokken wenkbrauw. "Jij moet beseffen dat een summon slechts een schaduw is. Geen enkele demon, beast, spirit of demonlord kan diens summonner overheersen. Zelfs een fusie zou te zwaar zijn. Een summon is een reflectie van diens summonner. Alleen het ligt aan jij zelf hoe ik je zie of behandel. Net als elke summon van mij die een mond en geheugen of gedachte heeft heb je eigenwil. Mayaru van het westen, is slechts een titel geworden voor een demonisch wezen dat teert op energie van haar summonner. Setherian 'The Binder' Fel'dan. De naam zelf verkregen van Fel'dan." Zei Seth. Ergens streelde dit inderdaad zijn ego maar het was de waarheid. Haar acties, goed of slecht zouden gereflecteerd worden op hem. Hij was verantwoordelijk voor haar. "Purgatory blade," klonk het vanuit de tweede muil. Zijn arm vervormde weer maar ditmaal tot een zwaard dat er afgrijselijk uit zag. Hij sneed door de lucht en keek naar Mayaru, "Misschien moet jij mijn regels eerst allemaal weten voor je het spelt speelt. Denk na, waarom heb ik jou als summon genomen en zelfs nu nog steeds je hier laat zijn. Je zus boeit me niks, als ik sterf. Neem ik jullie beide met me mee. Jullie zijn gebonden aan mij." zei hij kalmpjes. Zijn arm glansde en hij sloeg nogmaals door de lucht was een gesis veroorzaakte. "Wij zijn niet zo verschillend, alleen deze wereld veranderd. Als wij niet vormen wat we ooit glorieus waren, verenigd de tijd van oud. Zal elke soort, vorm en versie vallen. Ik was de laatste Fel'dan... in 30 jaar zijn er meerdere bijgekomen. Elke Fel'dan heeft het vermogen summons te krijgen, laat staan hoeveel. Op een dag als wij hersteld zijn in onze glorie zijn de cappaciteiten oneindig. Alleen, zonder summonner, zouden de bruggen tussen de wereld van jullie soort, deze wereld en enkele streken waar enkel duisternis en verderf kan rijken verbroken worden. Onthoud dat Mayaru, jij hebt mij meer nodig dan je beseft, idem dito vice versa. Ieder krachtige bondgenoot die ik verkrijg is een stap dichterbij HET OMEGA." zei Seth. Het Omega was duidelijk niet de rang die hij had verkregen net zoals enkele summonners voor hem... maar dit was een gebeurtenis. Niet zeker of het legende of verhaal was. Alleen het zou ooit komen, dat was zeker.