Hate will not heal you.

Haar eeuwige drang om te lopen had Caius geïrriteerd. Tenminste, dat dacht ze. Ze was de man ergens kwijtgeraakt, maar maakte zich er geen zorgen om. Ze vond hem wel weer, waarschijnlijk. Het was altijd zo. Als er iets ernstigs zou veranderen in de toekomst zou ze dat weten, daar was ze vrijwel zeker in. Er was altijd wel iets wat duidde op verandering. Een gewoonte, een opmerking van Caius, een visioen. Vooral dat laatste. Zíj wist waar ze heengingen, nog voor dat Caius besloten had. Zíj was degene geweest die wist dat ze naar de stad moest om hem kwijt te raken, niet hij. Het was niet dat ze hem zo goed kende, meer dat ze het van te voren had doorgekregen. Er was iets, ze wist niet wat, maar ze was alleen geweest. Dus zocht ze. Naar de plaats die ze heel kort gezien had. Ze wist niet waar het was, alleen dat ze hem uiteindelijk wel zou vinden. Een voorspelling kwam immers altijd uit, anders was het geen voorspelling.

Ze was er niet helemaal zeker van wáár ze was, slechts dat haar mand zich langzaam maar zeker vulde met witte madelieven. Ze groeiden overal en nergens, zeker bij de huizen. De meesten beschouwden de bloemen als onkruid, maar Yeul wist er dingen van te maken. Vaak kransen, die ze meegaf aan mensen die een slecht lot tegemoet kwamen. Soms ook gewoon boeketten, die ze dan neerlegde op graven zonder naam. Er was niet echt een reden voor; het was waarschijnlijk een hobby, zoals mensen het noemden. Ze had het bij haar weten altijd al gedaan, sinds ze wakker was geworden. En zelfs toen had ze het niet raar gevonden, dus was ze ervan overtuigd dat het een gewoonte van haar was. De naamloze gestorvenen werden herdacht door een meisje zonder geheugen. Als ze ironie of sarcasme had gekend, dan was dit er het toppunt van geweest. Maar ze kende geen van beide tonen in haar stem, noch de emotie die erbij hoorde.

Ze wist niet waarom ze haar boog niet had meegenomen; Caius stond er altijd op dat ze niet ongewapend de straat opging en haar rang verplichtte haar eigenlijk tot het dragen van een wapen, maar ze weigerde. Vechten deed en kon ze toch niet, dus waarom een wapen? Om net te doen alsof je je kon verdedigen? Ze kon het niet, dus hoefde het niet. Het was heel logisch. Zuchtend sloot ze haar ogen, sloeg een straat in. Haar rechtervoet sleepte lichtjes, zoals altijd. Ze kon niet anders, als ze normaal probeerde te lopen deed het pijn. Vandaar dat ze niet kon rennen, en dus niets deed toen de voetstappen achter haar haar begonnen in te halen. Ze was niet bang; zoals al eerder gezegd, ze had iets gezien en dat was nog niet gebeurd, dus dat gebeurde haar nog. Ze zou pas bang zijn zodra ze zouden ophouden, haar constante blikken in de toekomst.

Haar ogen vlogen open, in een beweging draaide ze zich om. Haar lange blauwe haren wervelden rond haar lichaam, terwijl haar groene ogen zich focusten. Als ze zo keek… Dan was dit het. Ze wist nog steeds niet waar het op sloeg, maar dit was de plaats die ze had gezien, eerder vanmorgen. Alleen verschilde er een ding. In plaats van een lege straat, stond er dit keer een gestalte tegenover haar. Een bekende gestalte nog wel. Het was zo dat ze maar weinig mensen echt kende hier, maar van gezicht wist ze mensen wel te herkennen. Bij dit gezicht hoorde zelfs een naam. ‘Serah,’ kwam er op haar eeuwig zachte, emotieloze manier uit. Haar ogen gleden verder, naar de arm van het meisje. Ze was gewond geraakt, op de een of andere manier. Haar ene arm zat in het verband, de ander gleed net van een zwaard af. Even was ze gerustgesteld; niemand die haar vertelde wat ze moest gaan doen, gewoon Serah. Ze kende het oudere meisje niet echt, maar wist wel dat ze niet zo verschrikkelijk humeurig was als Caius soms. ‘Ik denk dat je verwacht dat ik vraag wat er gebeurd is, maar ik verwacht dat je dat niet prettig zult vinden. Dus dat laat ik achterwege.’ Op die manier sprak ze bijna altijd, in halve raadsels. Was gewoon niet anders gewend.

Our old world is hard to find.
I doubt it was ever mine
To keep

Ze wist niet wat anderen over haar dachten; was geen gedachtenlezer. Dat wilde ze ook niet zijn, ze was gewoon Yeul. En als anderen daar een probleem mee hadden, had zij het niet door. Ze wist niet hoe de rest van de wereld was, maar haar wereld was genoeg om in te leven. Ze vond het geen probleem te reizen, maar ze had het ook niet nodig om voort te bestaan. Ze zou gewoon bij Caius blijven; waarschijnlijk voor de rest van haar leven. En dat was alles wat ze nodig had, want andere mensen maakten haar niets uit. Het was al apart dat ze Caius niet had verlaten. Waarschijnlijk omdat ze diep vanbinnen wist dat hij haar enige verbinding was met het leven van vroeger, het leven waarvan ze niet zeker was of ze het miste of niet.

Serah knikte en Yeul’s ogen lichtten heel even op bij haar antwoord. Het was amper zichtbaar, maar het gebeurde wel. ‘Dus ik kan het wel vragen, maar je vind het alsnog vervelend, is het niet? Anders had je het me verteld. Maar het geeft niet, ik hoef het niet te weten.’ Caius had haar verteld dat ze egoïstisch kon klinken als ze sprak zoals ze nu deed, maar daar had ze zich niets van aangetrokken. Dit was haar manier van praten en een andere manier kende ze niet. Dus praatte ze maar vanuit haar eigen standpunt. Emotieloos en objectief, maar wel altijd vanuit haar eigen ervaring. ‘Het is niet erg als je het vraagt; ik zocht iets en heb het gevonden.’ Als Serah echt wilde weten wat ze hier deed, dan moest ze het vragen. Want zover ging haar begrip van de menselijke geest nog niet.