Trying to handle the boomerang..

Met de gebeurtenissen van laatst nog vers in haar geheugen stapte Lightning over het bospad. Ze had haar bekende outfit aan, de rode cape ietsjes in de lucht hangen door de wind die tussen de bomen door waaide. Haar gunblade netjes opgeborgen in de houder die langs de achterkant van haar benen hing en bij elke stap zachtjes tegen haar lichaam aan klapte. Iemand die dit niet gewend was zou hier waarschijnlijk veel irritaties aan ondervinden, maar Lightning had de houder al zo lang op die plek dat haar lichaam gewend was geraakt aan het ritmische geklapper. Nee, er waren ergere dingen om je zorgen over te maken. Zoals die man met zijn lijken. Eerst was zij hem tegengekomen iets wat een vreemde gebeurtenis was geweest, maar niet al te uitdagend. Het was de tweede ontmoeting die haar echter nog steeds voor de geest sprong. Serah, gebroken op de grond, Noel en zij die de man van haar af hielden, hem en zijn lijken. Light schudde haar hoofd even en focuste zich op het pad voor haar. De bomen begonnen iets dichter op elkaar te staan en ze wist dat haar benen haar richting the Lost Town brachten. Een plaats waar ze laatst ook nog was geweest, met Serah.
De Guardian kwam van het pad af toen de ruïnes in zicht waren en stapte naar de oever van het opgedroogde meer. Het meer waar Serah zo verdrietig om was geweest. Zonder dat ze het door had voelde ze haar hand naar haar hals glijden, waarna ze het kleine hartje vastpakte tussen haar vingers. Het was een mooie ketting, dat moest ze eerlijk toegeven. Bij het geluid van voetstappen keek ze op. In de verte, tussen de bomen door, kon ze een gedaante zien staan. Zijn oranje shirt opvallend tussen al het groen. Lightning kwam een beetje dichterbij, maar niet genoeg om hem meteen van haar aanwezigheid bewust te maken. Ze keek toe hoe hij zijn boemerang richting de eik gooide. Het was duidelijk te zien dat hij nog niet veel oefening had gehad. Light leunde even tegen een boom aan, waarna ze besloot om op de jongen af te lopen. Toen ze eenmaal bewoog zag ze hem stilhouden en haar richting in kijken. Hij viel achterover, zijn wapen ietsje van hem af, terwijl hij haar met samengeknepen vuisten aankeek. Lightning liet haar ijzige aquablauwe ogen even over hem glijden, zijn zilveren haar en ietwat angstige groene ogen in zich opnemend. Ze had hem nog nooit gezien en hij leek de leeftijd van een apprentice te hebben. Een klein beetje irritatie borrelde op. Hoe moesten ze verder als de toekomstige knights zulke angsthaasjes waren. 'Ik neem aan dat je geen mentor hebt om mee te trainen. De meeste apprentices gaan er niet alleen op uit en al helemaal niet naar the Lost Town' sprak ze op koele toon. Haar ogen waren nog steeds strak op hem gericht. Wat moest hij alleen in het bos, zeker met die loslopende freak in de buurt.

De ietwat angstige blik was nog steeds niet uit zijn ogen verdwenen toen ze hem had aangesproken. Lightning was echter te serieus om het grappig te kunnen vinden. Een korte windvlaag liet een deel van haar licht roze haar over haar ogen glijden, waarna ze haar hand ophief om haar zicht weer vrij te maken. De jongen van ongeveer een jaar of veertien gaf haar nu een antwoord. Hmm, dat verklaarde een hoop. Ze bleef hem nog altijd aankijken terwijl hij opstond, totaal niet beschaamd over het feit dat ze hem geen moment losliet met haar blik. Hij zou binnenkort een mentor krijgen, iets wat spontaan meelij voor de mentor opwekte bij haar. Ze had het al niet zo op apprentices, ze liepen je enkel in de weg, maar dan ook nog een klein angsthaasje zoals hij. Dat vroeg om veel werk en problemen natuurlijk. De jongen pakte zijn boemerang nu op van de grond, waarna Lightning haar blik even van hem los haakte en de omgeving scande. Ze was nog steeds niet helemaal op haar gemak buiten de stad, niet dat ze bang was, maar meer een gevoel van ongemakkelijkheid. Vooral met Serah ergens ver weg, op een plaats waar ze haar waarschijnlijk niet zo snel zou kunnen bereiken. De jongen begon echter weer te spreken, waardoor ze uit haar overpeinzingen schoot. Ze snapte ook wel dat er niet al te veel te doen was voor de jonkies, maar om dan hier te gaan rondzwerven. 'Je bent je er wel van bewust dat er hier veel rondloopt dat bij lange na niet zo vriendelijk is als ik?' zei ze. Haar toon nog altijd koel en serieus. Vlak nadat ze haar vraag had gesteld, deed hij hetzelfde. Alsof hij niet precies wist of het oké was om haar dit te vragen, sloeg hij zijn ogen naar de grond. Ondanks alle onzekerheid toch durven te vragen. Het was echter geen vreemde vraag en gezien hij ook een Knight was had ze geen redenen om haar naam voor hem te verbergen. Hij zou deze toch nog wel eens tegenkomen als hij zich bezig zou gaan houden met vechten etc. 'Lightning Farron, jij?' sprak ze kort. Ze hield niet van lange conversaties of ellenlange zinnen. Hij vroeg haar wie ze was, hij kreeg haar naam, that's it.

Lightning bestudeerde zijn gedrag nog even en merkte op dat hij nog steeds nerveus was. Ze vroeg zich af of het kwam door haar aanwezigheid of iets anders, iets waar zij niets van wist. Ze gokte op het eerste. Light was er bekend mee dat anderen haar uitstraling niet altijd op prijs stelden. Het was nu niet echt een vriendelijke houding die ze aannam en kleine bange kinderen zoals die hier voor haar, waren makkelijk nerveus te krijgen onder haar koude blik. Ook de jongen voor haar met zijn platinablonde haren stelde zich nu voor. Hope Estheim was zijn naam. Deze kwam haar niet bekend voor, dus zijn ouders hadden niets te maken met de kringen waarin zij zich mengde. Geen echte vechters dus, die zich contant bezig hielden met trainen en taken om de stad veilig te houden. Als hij uit zo'n familie kwam dan had hij die boemerang vast al aangekund. Een koude wind stak op en sloeg haar aardbeiblonde haren uit haar gezicht. Light bracht haar aquablauwe ogen richting de hemel boven hen en zag dat het grauw begon te worden in de verte. Natuurlijk was het nog een eind weg, maar soms kon het weer in een oogopslag veranderen. Dan leek alles sneller te gaan dan je had verwacht. De jonge vrouw keek omhoog naar de wolken boven haar en zag dat deze redelijk snel door de lucht dreven. Lightning was niet in de mood om doorweekt thuis te komen en dus scande ze de omgeving voor een schuilplaats. 'Hope, heb jij hier ergens een plek gezien waar we zouden kunnen schuilen?' sprak ze op strakke toon. Hoewel ze niets met het joch voor haar had, ze ging hem ook niet zomaar achterlaten in de regen.