Nightmares still exist

"Kom dichterbij Yuuri. Wees niet bang", Fluisterde de jonge vrouw, die in een grote plas rood bloed voor zijn voeten op de grond lag. Hij kwam aarzelend dichter, het bloed maakte een luguber geluid toen hij er door liep. Hij zakte op zijn knieën, zijn tranen vol ogen. Het lijkbleke gezicht van zijn moeder zag er gebroken uit, alsof ze al ver in de tachtig was. Haar spieren spanden zich aan, maar ze leek niet voldoende kracht te hebben om te bewegen. Hij boog voorover en schoof zijn armen voorzichtig onder haar opengescheurde lichaam. De wonden waren groot en ze zagen er vooral dodelijk uit. "Ik neem je mee", Meldde hij, voordat hij aanstalten maakte om op te staan. Ondanks haar pijn slaagde ze er in om een korte lach te laten horen. "Nee, het is te laat. Dit zat er wel aan te komen. Ga weg, Yuuri. Ga weg, en kom niet meer terug", Zei ze streng. "Dat kunt u niet van me vragen", Antwoordde hij koppig. "Ik ben en blijf je moeder", Fluisterde ze. Haar hand zocht de zijne, en hij voelde een koud metaal er tegenaan drukken. "Wees trots, mijn zoon. Je bent de laatste", Klonk het zwak. Tranen sprongen in zijn ogen toen Selena voor het laatst diep inademde en toen haar ogen sloot..

Zwaar ademend schrok de jongeman wakker. Hij sloeg zijn armen rond zijn knieën en staarde een tijdje in het donker. Het topje van zijn staart trok zenuwachtig heen en weer. Hij sloeg de dekens weg en stond op. Het was nog lang geen uur om op te staan, maar met die droom zat het er niet in dat hij de komende tijd nog rustig zou slapen. Hij bleef maar komen, en hij wist telkens hoe het afliep. Twee jaar geleden al. Twee jaar geleden werd zijn veilige wereld helemaal aan stukken gescheurd door het vervloekte elfenvolk. Hoe hadden ze zo wreed kunnen zijn? Een hinderlaag had zijn vader het leven gekost, een laffe aanval nadien had heel zijn stad in lichterlaaie gezet. Ze waren in zijn huis geweest, ze hadden zijn moeder voor dood achter gelaten..

Met zijn hand taste hij naar zijn nek, waar een metalen kettinkje zijn vingers leek af te koelen. Hij trok het zo snel mogelijk over zijn hoofd, zodat hij het amulet in zijn vuist geklemd hield. Zo vaak had hij het gewoon willen weg gooien. In een rivier, van een berg, in het bos... Ontelbare mogelijkheden waren aan hem voorbij gegaan omdat hij het gewoon niet kon. Toch herinnerde het kleine juweel hem zo hard aan zijn jeugd en zijn gezin, dat hij kon zweren dat het letterlijk pijn deed. Een grimmige trek lag rond zijn lippen toen hij zich warm aankleedde en naar buiten liep. Hij was niet van plan om te shiften, hij had het immers al zo lang niet meer gedaan, dus hij gespte zijn zwaard om zijn middel. Eenmaal buiten, in de koude lucht, lukte het hem om voldoende te kalmeren. Opnieuw kwamen er tranen in zijn ogen, maar hij kneep zijn ogen stijf dicht, zodat ze uiteindelijk weg zouden trekken. Zijn rode ogen schoten weer open toen hij geluiden hoorde die wezen op de aanwezigheid van iemand anders. Ongemerkt was hij blijkbaar het bos in gelopen. Wie weet wat daar allemaal rond liep. Hij legde zijn hand om het handvat van zijn zwaard en bleef stil staan, de omgeving scherp in de gaten houdend. Nee, niemand zou hem nu verrassen. Het was de vraag of de aanwezige persoon of het aanwezige dier het lef zou hebben om zichzelf te laten zien.

//Fools set the rules in this world. Take a look around. It's undeniable.

Vlammen. Vuur. Rook. Schreeuwende mensen, bange gezichten, mensen die niet wisten wat ze moesten doen. Gevaar. Wanhoop. De onzichtbare vijand, waar niemand tegen kon vechten. Angst. Paniek. Chaos. Bloed.

De beelden bleven elkaar in een razendsnel tempo opvolgen. Er leek geen einde aan te komen. Het van pijn vertrokken gezicht van zijn moeder kwam het meeste terug, alsof de realiteit en de feiten nog eens extra diep in zijn ziel gemerkt moesten worden. Zijn handen trilden en hij duizelde. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij koppig door blijf lopen. Niemand kon hem helpen bij het verwerken van het immense verdriet dat hem nu al twee jaar achtervolgde. De nachtmerries, de zoektocht die hij ondernomen had, de jacht op de elfen die zijn hele leven overhoop hadden geschopt.

Het amulet. Het zwaard. De gestalte van zijn vader bij het haardvuur. De stille figuur van zijn grootvader in de huiskamer. De vrolijke glimlach van zijn moeder. Het veldje achter het huis. De hoge bomen. Het kleine meertje. Het uitgestrekte dal. De mensen uit de stad. De smalle straten. De nachten onder de sterrenhemel.

De herinneringen, minder pijnlijk maar nog steeds zwaar genoeg om tranen op te wekken, bleven maar komen. De grond veranderde onder zijn voeten, maar hij merkte het niet. De geur van bos drong zijn neus binnen, maar de signalen bereken zijn hersens niet. Hij bleef lopen, ogen half gesloten, tot hij geluiden hoorde. Dankzij zijn goeie zintuigen, merkte hij meteen dat hij niet meer alleen was. Yuuri dwong zichzelf om terug wakker te worden, zijn aandacht aan te scherpen, om het mogelijke gevaar te lokaliseren en zo nodig uit te schakelen. 'Hallo' Klonk het. Zijn rode ogen gleden over de struiken, tot hij de blik van een meisje ontmoette. Hij kon zweren dat haar ogen waterig stonden, waarschijnlijk tranen. Hij besloot om er niks op te zeggen, aangezien het met hem niet veel beter gesteld was. En hij haatte het als iemand hem vragen stelde. Nu zou hij te makkelijk breken. Anders zou hij liegen, het waren immers zijn zaken. Toch vond hij het alles behalve leuk om tegen iemand te liegen. Hij was bijna altijd eerlijk, behalve als anderen naar zijn verleden gingen vragen. Het lag nog te vers in zijn geheugen, en hij wist dat erover praten heel veel emoties bij hem zou losmaken. Emoties die anderen niet mochten zien. Onbekenden zouden hem als zwak bestempelen, en dat kon hij niet maken. Hij moest de eer van de familie hoog houden. Hij was de laatste.

Toen Yuuri de bekende oortjes en staart van het meisje zag, liet hij zijn gespannen houding iets zakken. Zijn hand verdween van het zwaard en hij draaide zich naar haar toe. Zijn blik liet de hare los, zodat hij minder dreigend over zou komen. Tegenover soortgenoten, zielsverwanten, kon hij onmogelijk slechte dingen doen. Welke onbekende dan ook, ze deelden een band door hun ras. Daarom vond hij het geen probleem meer om iets losser te zijn in de omgang dan dat hij tegenover een Knight zou zijn. Met een Elf of Wizard had hij al lang een discussie of ruzie gehad. "Het is niet echt de tijd om buiten rond te lopen, of wel?" Merkte hij op, ook al was hij zelf geen haar beter. Hij deed een poging om zijn stem vast te laten klinken, maar die leek op de een of andere manier zwaar te falen. Rotemoties. Het duurde even voor het tot hem doordrong. Het meisje voor hem, hij herkende haar vaag. Dit was de Deputy van de Shapeshifters. Een schok rolde door zijn lichaam. Damn, hij was onrespectvol geweest tegenover een meerdere, zelfs al was ze jonger. Dit kon hij niet doen. Het strookte in tegen alles wat hij geleerd had. Meteen boog hij zijn hoofd een beetje. Zijn staart zwiepte even zenuwachtig door de lucht. "Vergeef me mijn onbeleefdheid, ma'am", Zei hij zacht, omdat hij hoopte dat het de emotie in zijn stem een beetje zou verbergen.