Then I turn around and think I see someone that looks like you

Sára~
Tonight I'm screaming out to the stars
He knows he owes me a favor
It doesn't matter where you are
You'll be mine again

Blauwe ogen staarde even voor zich uit terwijl ze zachtjes met haar lange haar speelde. Sommige keken haar nog eens angstig aan. Andere bogen respectvol hun hoofd naar haar. Het kon Sara allemaal niet veel deren. ze was uiteindelijk toch alleen. En niets zou haar de warmte teruggeven die ze ooit van haar moeder had gevoeld. Maar zij was nu weg.. En dat alles was te danken aan haar vader. De vervloekte.. Hij had niet enkel haar zusje Meredith meegenomen nee ook haar moeder en haar hier achtergelaten. Om te sterven.. Tranen gleden over haar wangen terwijl ze omhoog kwam. Door de straten met ogen in haar rug geboord liep ze verder. Ze wou zo ver als haar benen haar konden dragen. Maar ze had haar plicht. Jonge onschuldige Falco. Hoe vel ze ook tegen zijn benoeming als leader was geweest. Was de jongen toch leader geworden. En had zij zich als Healer opgesteld als zijn persoonlijke begeleider. Geen woord mocht er gesproken worden over zijn vader.. Hunter.. Hunter wie haar ook had verraadden. Opnieuw aan die gedachte stroomde tranen over haar wangen. En toen ze dat beeld voor ogen kreeg viel ze op haar knieën. Zo statig als dat beeld stond, het had haar spiegelbeeld kunnen zijn. Handen verborgen haar gezicht terwijl tranen vrij over haar wangen stroomde. Ze wou woedend zijn, de mensen die haar in de steek lieten haten. Maar inplaats daarvan wou ze van ze blijven houden. Houden met heel haar hart en ziel.. Waarom was ze zo.. Vernielt.. Verdriet had haar overmant en ondergedrukt in een diepe poel van nietszeggendheid.

Langzaam kwam ze wankel omhoog en staarde ze even naar de lucht. Tranen stroomde vrij over haar gezicht die ze zonder veer succes probeerde weg te vegen. Haar lange blauwe haren waren in een vlecht bij elkaar gebonden en viel tot net iets onder haar kont. Haar donker oranje bruine ogen had ze als enigste overgenomen van haar vader. Setherian, degene wie ze nooit wou herinneren. En toch elke keer als ze in de spiegel keek zag ze hem in haar spiegelbeeld. Alsof hij ook haar ziel voor zich wou toe-eigenen. Het maakte haar bang maar ook sterk. Sterk om te weten dat hij haar nooit zou krijgen. Met verslagen passen probeerde ze zo ver mogelijk weg te komen van die vervloekte tuin. Ze strompelde verder tot ze bij het meer kwam. Even keek het jonge meisje om, was ze zo ver gelopen? Ze zuchtte zacht terwijl ze naar het kabbelende water keek. Iets in haar dwong haar te kalmeren. Wetend dat het water hier niet te diep was Trok ze haar korte jurk over haar hoofd uit en liet hem in het gras vallen. Haar onderjurk volgde ook en met enkel haar topje en korte broek dook ze in het water. Het koele water gleed gestroomlijnd langs haar lichaam en toen ze om naar adem te happen boven kwam leek de zon al iets warmer op haar huid te schijnen. Ze trok zichzelf op de kant en liet zich even achterover vallen. De zon haar laten drogen.

Zodra haar lichaam droger voelde trok ze haar onderjurk weer aan en bond ze die vast boven haar middel als kort shirt. Het was toch maar handig dat ze niet tegen die vervloekte jurken kon en toch altijd een korte broek onder haar onderjurk trok. Waardoor ze nu in zo ongeveer normale kleren liep. Haar hand gleed door haar blauwe haar voelend dat de Vlecht door het water er uit was geweekt en ze zuchtte zacht even. Ze liet haar benen weer bengelen in het water en staarde naar de overkant van het meer. Alsof daar antwoord was op al haar vragen. Echter besefte ze zich voor haar gevoel, haar vaders gevoel dat zij had over genomen, pas veelste laat dat er iemand achter haar kwam. Ze draaide haar hoofd half om en zag een gestalte die zij dankzij haar Healer schap wel van naam kon. "Hey." Begroette ze de blauwharige jongen van ongeveer haar leeftijd. Ze knikte naar het water dat rond haar benen cirkelde en glimlachte warm. "Wil je er bij komen? Er is meer als genoeg plaats." Ze probeerde haar stem zo warm, vriendelijk en oprecht mogelijk te laten klinken. Maar het kwam er krakerig en pijnlijk uit zoals haar stem altijd was als ze gelange tijd alleen was. Beschaamd richtte ze haar hoofd weer naar de overkant. Ze probeerde te glimlachen maar de naam alleen al van deze jongen was te pijnlijk voor haar om aan te denken. Het was de naam van haar tweelingbroer.. De jongen die in alles op haar vader leek, behalve zijn ogen.. Precies tegenovergesteld aan haar dus. Hij was net als haar vader al het slechte in deze wereld. Het gevoel verstikte haar en ze probeerde het zo veel mogelijk aan de kant te zetten. Nee dit was niet een zaak voor haar. Hij was hij, hij was Dave De Beare niet Dave Fel'dan.. Niets in hun was gelijk. Hij was een Elf net als zij was.. Hij was gewoon normaal.. Hij beschikte niet over krachten om Demonen op te roepen en ze als slaafjes te gebruiken zoals haar broer. Hij was iemand van haar volk, iemand die zij hoorde te vertrouwen. En toch zorgde denken aan zijn naam al voor kippenvel in haar nek.

<3 Hunter - Falco - Mimi

_{‘It’s gonna get harder from here. We’ve gotta get smarter, to make it out alive. Cause you say stop and we say go…’ Ik fluisterde de woorden mee op de toon die in mijn oren klonk. Met doffe en grote passen jogde ik in langs de buitenwijken van de stad. Het gras en de bomen stonden hier altijd zo veel mooier, bloemen waren meer opengebloeid… Ik liet me meevoeren met de maat van de muziek en begon harder te lopen. De zonnestralen schenen warm op mijn gezicht deze ochtend, iets wat minder zeldzamer was dan anders nu de wintermaanden voorbij waren. Na een tijdje begonnen de paadjes mij nogal te vervelen, en het duurde niet lang meer voor aleer de stad in zicht zou komen. Maar het gevoel van de ochtend, die ook mijn longen duidelijk waarnamen en me vrij lieten voelen, hield me tegen om terug te keren. Het deed me zo’n deugd, joggen op de ochtend, dat ik kon blijven lopen. De paadjes begonnen me te vervelen, dus week ik af en liep ik nu over het gras meer in de richting van the lake. Maar ik had toch iets onderschat, en dat werd me al snel duidelijk toen ik uitgleed. Het natte gras kriebelde in mijn gezicht toen ik met een smak naar voren viel op het perkje, en de koude en vochtigheid ervan lieten me rillen. Ik hees mezelf op mijn handen overeind en drukte me op, tot ik weer op beide voeten stond. Voorzichtig liep ik weer richting een van de paadjes en trok de oortjes van mijn mp3 speler uit mijn oren. Nu wou ik wel naar huis, bah. Mijn kleren waren een beetje nat en vuil geworden van de val. Ik bukte me even om de koortjes onder mijn knieën, het uiteinde van mijn joggingsbroek, samen te trekken en zuchtte verveeld toen ik overeind kwam en aangesproken werd. Vurig hopend dat het niet degene was die ik dacht dat het was draaide ik mijn hoofd, en zuchtte toen opgelucht. “Hey.” Begroette het jonge meisje me vriendelijk. Ik rekte me even uit toen ik naar haar toe liep en lette deze keer goed op waar ik mijn voeten plaatste. “Wil je erbij komen? Er is meer als genoeg plaats.” Ze probeerde duidelijk haar stem warm, vriendelijk en oprecht te laten klinken maar het kwam er nogal krakerig en pijnlijk uit. Beschaamd wendde ze haar blik af. Ik keek naar hoe ze zo op de rand van het meer zat en ze haar voeten in het water had laten hangen. Lachend om haar actie en ging ik naast haar zitten toen ik er eenmaal was. “Als jij niet op mijn kleren let, dan negeer ik die stem van je. Goed?” Grijnsde ik vrolijk en reikte naar mijn schoenveters. Met gemak trok ik mijn all-stars uit en liet mijn voeten over de rand hangen en in het water plonzen. “Ahhh, dat doet deugd na zo’n work-out.” Kreunde ik genietend en ging onderuit liggen, met mijn ellebogen op het gras steunend om mij nog lichtjes overeind te houden. “Ik ben best opgelucht dat jij het bent, Sàra. Ik dacht echt dat je iemand anders was.” Zuchtte hij opgelucht.}

Mimi~ schreef:

Sára~
Tonight I'm screaming out to the stars
He knows he owes me a favor
It doesn't matter where you are
You'll be mine again

Lachend om haar actie en ging hij naast haar zitten. “Als jij niet op mijn kleren let, dan negeer ik die stem van je. Goed?” Grijnsde hij vrolijk en reikte naar zijn schoenen Met gemak trok hij ze uit en liet zijn voeten over de rand hangen en in het water plonzen. “Ahhh, dat doet deugd na zo’n work-out.” Kreunde Dave genietend en ging onderuit liggen, met zijn ellebogen op het gras steunend om mij nog lichtjes overeind te houden. “Ik ben best opgelucht dat jij het bent, Sàra. Ik dacht echt dat je iemand anders was.” Zuchtte hij opgelucht.

Ze trok heel even haar wenkbrauw op. Iemand anders? Nou ja, zo gek zou ze er ook niet van op moeten kijken. Zij had ook een ander verwacht. Of een ander gehoopt te zien.. Haar moeder. Instinctief gleed haar hand naar de ketting rond haar nek en zuchtte zacht. Het laatste wat ze nog had van haar moeder. Het laatste wat haar deed herinneren aan die gebeurtenis van zo veel jaren geleden. De dag dat haar moeder haar verliet samen met haar zus. Haar die ketting geven, met de woorden er voorzichtig mee te zijn. Het ooit door te geven aan de gene van wie zij dacht dat hij of zij het het meest nodig had. Nooit had ze het begrepen. Wie moest ze het geven? Ze herhaalde de woorden nogmaals in haar hoofd, en nogmaals. Maar steeds bleef ze verlaten achter. Nee, ze wist niet aan wie ze het moest geven, Falco? Al zou ze het aan hem geven. Hij zou niets begrijpen van haar belangen er bij. Hij kon zijn eigen ouders niet en zo zou hij ook nooit weten wat haar moeder zijn vader had aangedaan. En wat zijn moeder haar moeder weer aan had gedaan. Het was net een puzzel en het laatste stukje ontbrak. Het stukje wat haar leven inhield. En het stukje dat ze ooit door zou moeten geven.

Fel'dan bloed stroomde door haar aderen, Fel'dan bloed had haar ogen vervloekt. Die amber kleur gegeven welke ze zo haatte. Wetend dat haar tweeling broer de ogen bezat die haar moeder hem gegund had. Voor de rest was het een monster, net als hun vader. Dave Fel'dan.. The curse of the damned. Hij speelde met Demonen alsof ze zijn huisdieren waren. Net als Mariah deed.. Ze kon niet bevatten hoe ze ooit zich tot zo'n duistere kant konden over laten halen. Maar Sára wist ook dat hun vader, Setherian hier meer als genoeg in had gedaan. Hen zo ver te krijgen. En waarschijnlijk was Meredith nu ook een summoner..
De gedachte aan haar blonde zus liet haar weer pijn voelen in haar gehele lichaam. Meredith, wie ze verloren was. Meredith wie ze altijd had geprobeerd te beschermen, Meredith degene die hun moeder had laten sterven.. Roxanne had haar gered, haar een harteloos monster gemaakt. Dat alles was simpelweg voor Sára er enig sinds benul van had. Maar monster of niet. ZE hielt van haar moeder en toen ze op een dag verdween, brak Sára's jonge hart. Ze gaf haar vader de schuld. Het was gewoon zijn schuld. Alles was zijn schuld. Sára zou hem nooit kunnen vergeven.

Langzaam schudde ze haar hoofd en probeerde te glimlachen. Ze keek even Dave onderzoekend aan waarna ze haar hoofd weer afwende. Haar voeten gleden door het water en ze gleed ook wat achterover. "We hadden bijde iemand anders verwacht." Haar stem was zacht maar toch wist ze zeker dat hij duidelijk hoorbaar was voor de jongen. Terugdenkend aan zijn woorden gleden haar ogen toch over de kleding die hij droeg. Er snel achter komend dat er wat modder en gras-vlekken zijn kleding besmeurde. Ze glimlachte zacht waarna ze hem weer aankeek. "Geloof me, ik ben ook blij dat jij het bent Dave.." Het zeggen van zijn naam deed een brok in haar keel opkomend en ze probeerde het weg te slikken. Weer wetend dat ze gestruikeld was over het laatste woord en haar stem opnieuw te geforceerd had geklonken. "Sorry, volgens mij begin ik ziek te worden." Waterig probeerde ze te glimlachen terwijl ze haar leugen probeerde te maskeren. Hij zou eens moeten weten, iedereen zou eens moeten weten..

<3 Hunter - Falco - Mimi

_{Ze trok heel even haar wenkbrauw op. Haar hand gleed naar de ketting rond haar nek en ze zuchtte zacht. Na even stil geweest te zijn schudde het jonge meisje zachtjes haar hoofd en probeerde ze zichtbaar te glimlachen. Ze keek hem even onderzoekend aan waarna ze haar hoofd weer afwende. Haar voeten gleden door het water en ze gleed ook wat achterover. “We hadden beiden iemand anders verwacht.” Haar stem klonk heel zacht maar ze wist dat Dave het zou horen en verstaan. Haar ogen gleden toch even over de kleding die hij droeg. Modder en grasvlekken besmeurden zijn kleding, ze glimlachte even en keek hem toen weer aan. “Geloof me, ik ben ook blij dat jij het bent Dave.” Ze struikelde even bij zijn naam, maar hij negeerde het en forceerde een bemoedigende glimlach. Ze had het uitspreken ervan geforceerd, en hij wist wel waarom het was. “Sorry, volgens mij begin ik ziek te worden.” Ze probeerde met een waterige glimlach haar leugen te maskeren, maar hij geloofde haar natuurlijk niet. Hij wist dat ze een broer had dat dezelfde naam als hem droeg, waarschijnlijk mistte ze hem wel, hij wist niet echt het fijne van alles maar hij zag wel dat hij er niet op in moest gaan. Het lag duidelijk nogal gevoelig. Hij grijnsde en keek naar haar voeten, waarbij hij er even kort naar gebaarde. “Dan is het denk ik wel beter dat je die uit het water haalt, als je vermoeden klopt.” Hij grinnikte en keek even kort naar de lucht. Het was helder weer vandaag. “Hopelijk betrekt het niet…” Mompelde hij. “Het zonnetje doet deugd.”}

Sára~
Tonight I'm screaming out to the stars
He knows he owes me a favor
It doesn't matter where you are
You'll be mine again

Hij grijnsde en keek naar haar voeten, waarbij hij er even kort naar gebaarde. “Dan is het denk ik wel beter dat je die uit het water haalt, als je vermoeden klopt.” Hij grinnikte en keek even kort naar de lucht. Het was helder weer vandaag. “Hopelijk betrekt het niet…” Mompelde hij. “Het zonnetje doet deugd.”

Zijn woorden waren warm maar Sára staarde hem geschrokken aan. Normaal praatte eigenlijk nooit iemand zo openbaar tegen haar. Het ging altijd over kan je hier mee helpen. Weet jij dit toevallig. Zelfs haar tante.. Daphne hun healer voor haar commandeerde haar steeds over vanalles en nog wat. Het voelde eigenlijk nog goed ook. Ze probeerde warm terug te glimlachen en trok meteen haar slanke voeten uit het kabbelende water om vervolgens haar handen rond haar boven en onderbenen te slaan en haar hoofd op haar knieen te laten liggen.

Haar warme blauwe ogen staarde even over het water heen. Natuurlijk wist hij wie ze bedoelde. Dave was nou eenmaal geen geheim. Net als Meredith of haar moeders relatie met Setherian Fel'dan. Zelfs het feit dat haar moeder Vampire was geworden en als Vampier nog een tijd als Queen had geheerst was niet onbekend. Maar aan de andere kant. Haar naam Telrûnya was alsnog een gum over al het slechte van haar moeder. Men geloofde nogsteeds heilig in dat de Telrûnya familie puur was. En haar nicht, Tante en zij zelf zouden die standaard hoog moeten houden. Al was zij niet eens meer puur Telrûnya dankzij de vloek van haar vader. Lux en Daphne, de laatste pure van haar familie.

De gedachte maakte haar gedeprimeerd en ze zuchtte even onwillekeurig vol irritatie. Maar snel probeerde ze zichzelf af te leiden door onderzoekend naar de jongen naast haar te kijken. Een vraag brandde in haar keel en ze wist dat ze hem pijn kon doen. Net als men haar pijn kon doen met vragen over haar familie. Doch was Sára bereid dit risico te nemen. Een natuurlijk gevoel van nieuwsgierigheid borrelde in haar op en haar amberkleurige ogen keken hem onderzoekend aan. "Dave.. Als ik zo vrij mag zijn." Begon ze zacht en glimlachte warm en bemoedigend. Hopend hem niet boos te maken of pijn te laten voelen in wat voor manier dan ook. "Wie hoopte jij?" Klonk haar stem zacht en ze hielt haar hoofd even opzij waardoor haar lange blauwe, natte en losse haar langs haar hoofd viel als een soort gordijn. Ze haalde het uit haar gezicht en bleef hem nog met een zo warm en eerlijk mogelijke blik aankijken.

<3 Hunter - Falco - Mimi

_{Sára staarde hem geschrokken aan, desondanks zijn warme woorden. Ze probeerde warm terug te glimlachen en trok meteen haar slanke voeten uit het kabbelende water om vervolgens haar handen rond haar boven en onderbenen te slaan en haar hoofd op haar knieën te leggen. Haar warme blauwe ogen staarden even over het water heen. Ze zuchtte even onwillekeurig vol irritatie. Ze keek hem onderzoekend aan. Haar amberkleurige ogen keken hem nieuwsgierig aan. “Dave… Als ik zo vrij mag zijn.” Begon ze zacht en glimlachte warm en bemoedigend. “Wie hoopte jij?” Klonk ze zacht en hield haar hoofd even opzij waardoor haar lange blauwe, natte en losse haar langs haar hoofd viel als een soort gordijn. Ze haalde het uit haar gezicht en bleef hem nog met een zo warm en eerlijk mogelijke blik aankijken.
Dave grijnsde zijn tanden bloot en wendde zijn blik af. Hij keek even naar de overkant van het water, iets zoekend… Of misschien toch niet. Hij zuchtte even, het maakte eigenlijk helemaal niets uit. Hij keek haar opnieuw aan met zijn helderblauwe ogen en grinnikte kort. “Je bedoelt vast wie ik niet hoopte te zien.” Antwoordde hij haar speels en sloeg terwijl zijn ogen neer terwijl hij rechtop ging zitten en met zijn voeten door het water waadde. Hij bleef glimlachend kijken en was even stil. Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. “Het maakt niet echt uit eigenlijk.” Lachte hij en bleef haar even aan kijken. Zijn grijns verdween. “Maar, zeg eens, waarom ben je niet aan het werk?”}

Mimi~ schreef:

Sára~
Tonight I'm screaming out to the stars
He knows he owes me a favor
It doesn't matter where you are
You'll be mine again

Dave grijnsde zijn tanden bloot en wendde zijn blik af. Hij keek even naar de overkant van het water. Hij zuchtte even. Hij keek haar opnieuw aan met zijn helderblauwe ogen en grinnikte kort. “Je bedoelt vast wie ik niet hoopte te zien.” Antwoordde hij haar speels en sloeg terwijl zijn ogen neer terwijl hij rechtop ging zitten en met zijn voeten door het water waadde. Hij bleef glimlachend kijken en was even stil. Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. “Het maakt niet echt uit eigenlijk.” Lachte hij en bleef haar even aan kijken. Zijn grijns verdween. “Maar, zeg eens, waarom ben je niet aan het werk?”

Die vraag deed haar opnieuw even wegkijken. "Sorry." Antwoordde ze zacht op zijn eerdere woorden en sloot haar ogen even. Ze glimlachte zwak al trilde haar lippen. De natuurlijke behoefte om haar emoties de baas van haar te laten worden. Doch hielt ze zich in en sloot haar ogen. Haar lippen nog trillend. Waarom was het toch altijd zo vreselijk voor haar. Altijd zo pijnlijk om te ademen en alleen te zijn. Sinds ze haar allemaal in de steek hadden gelaten. Zo veel mensen wie ze ooit haar hart had gegund. Zo veel mensen haar vernederd en in de steek gelaten.

Ze trok haar hoofd weer terug en keek hem recht aan. "Ik ben aan het werk." Ze begon zacht te glimlachen terwijl ze hem onderzoekend aankeek. "Jij nog ergens gewond of ziek?" Grapte ze zacht en keek daarna even weg terwijl ze haar hoofd schudde. Humor was ver te zoeken, heel ver. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek even naar hem terug. "Nee sorry. Ik moest gewoon even alleen zijn. Of tenminste. Hier." Ze glimlachte en hief meteen haar handen. "Niet dat je weg moet gaan hoor." Sprak ze er snel achter aan en glimlachte warm. Niet hem af willen schrikken. Ze probeerde te glimlachen en schudde haar lange haren. "En jij?" Klonk haar stem zacht en warm terwijl ze hem vriendelijk aan keek.

<3 Hunter - Falco - Mimi

_{Die vraag deed haar opnieuw even wegkijken. “Sorry.” Antwoordde ze zacht op zijn eerdere woorden en sloot haar ogen even. Ze glimlachte zwak al trilden haar lippen. Ze trok haar hoofd weer terug en keek hem recht aan. “Ik ben aan het werk.” Ze begon zacht te glimlachen terwijl ze hem onderzoekend aankeek. “Jij nog ergens gewond of ziek?” Grapte ze zacht en keek daarna even weg terwijl ze haar hoofd schudde. Humor was ver te zoeken, heel ver. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek even naar hem terug. “Nee sorry. Ik moest gewoon even alleen zijn. Of tenminste, hier…” Ze glimlachte en hief meteen haar handen. “Niet dat je weg moet gaan hoor.” Sprak ze er snel achter aan en glimlachte warm. Ze schudde haar lange haren. “En jij?” Klonk ze zacht terwijl ze hem vriendelijk aan keek.
Dave lachte kort om haar grapje, al kon het echter wel een serieuze vraag geweest zijn. Hij liet haar afwachtend verder praten. “Niet dat ik weet.” Grinnikte hij tussendoor kort als antwoord en wachtte toen haar volgende woorden af. Hij keek even naar de lucht en toen terug naar haar. “Achja…” Mompelde hij een beetje afwezig. “Er is niet echt veel werk te doen de laatste tijd… Daarbij is het nog vroeg op de ochtend, dan sport ik liever nog even. Kwestie van opwarming voor te luieren.” Hij lachte even onwennig en keek haar toen stil met een brede lichaam aan. Hij legde een hand op haar schouder en wreef er even bemoedigend en zorgzaam tegelijk over heen. “Doe het rustig aan, Sára.” Zei hij bezorgd. “Ik weet zeker dat Tiro het in de tussentijd wel een beetje van je overneemt. Je weet hoe die jongen is, een echte workaholic.” Hij knikte tijdens zijn woorden om het te bevestigen en liet haar toen weer los.}

Sára~
Tonight I'm screaming out to the stars
He knows he owes me a favor
It doesn't matter where you are
You'll be mine again

Dave keek even naar de lucht en toen terug naar haar. “Achja…” Mompelde hij een beetje afwezig. “Er is niet echt veel werk te doen de laatste tijd… Daarbij is het nog vroeg op de ochtend, dan sport ik liever nog even. Kwestie van opwarming voor te luieren.” Hij lachte even onwennig en keek haar toen stil met een brede lichaam aan. Hij legde een hand op haar schouder en wreef er even bemoedigend en zorgzaam tegelijk over heen. “Doe het rustig aan, Sára.” Zei hij bezorgd. “Ik weet zeker dat Tiro het in de tussentijd wel een beetje van je overneemt. Je weet hoe die jongen is, een echte workaholic.” Hij knikte tijdens zijn woorden om het te bevestigen en liet haar toen weer los.

Terwijl hij haar losliet duwde ze hem iets verder van haar af en schudde ze lachend haar hoofd. Even onderzoekend keek ze hem aan en schudde nogmaals haar hoofd. "Dus je geeft toch nog intresse in andere zaken dan jezelf. Je weet dat Tiro echt goed werkt." Ze glimlachte zacht en wende even haar hoofd af. Ze schudde lachend haar hoofd en keek weer naar het meer. "Het is een goeie jongen." Klonk haar stem zacht terwijl ze glimlachte. "En dank je voor je bezorgdheid Dave." Ze legde even haar hoofd tegen zijn schouder en zuchtte uitgebreid. "Gosh ik heb echt geen idee wanneer ik voor de laatste keer echt goed heb geslapen." Fluisterde ze zacht en schudde haar hoofd heen en weer op zijn schouder. Ze lachte half en sloot even haar ogen. Toen ze zich echter realiseerde dat ze op de schouder lag van iemand wie ze eigenlijk geheel niet kon kwam ze snel overeind en trok ze zich bijna twee meter van hem weg. Geschrokken kwam ze langzaam overeind. "Sorry mompelde ze terwijl ze wegkeek van hem en haar knieën nog hoger optrok zodat ze bijna omviel van het lak evenwicht.

<3 [b]Hunter - Falco - Mimi

_{Terwijl hij haar losliet duwde ze hem iets verder van haar af en schudde ze lachend haar hoofd. Even onderzoekend keek ze hem aan en schudde nogmaals haar hoofd. Even onderzoekend keek ze hem aan en schudde nogmaals haar hoofd. “Dus je geeft toch nog interesse in andere zaken dan jezelf. Je weet dat Tiro echt goed werkt.” Ze glimlachte zacht en wendde even haar hoofd af. Ze schudde lachend haar hoofd en keek weer naar het meer. “Het is een goeie jongen.” Klonk haar stem zacht terwijl ze glimlachte. “En dank je voor je bezorgdheid Dave.” Ze legde even haar hood tegen zijn schouder en zuchtte uitgebreid. “Gosh ik heb echt geen idee wanneer ik voor de laatste keer echt goed heb geslapen.” Fluisterde ze zacht en schudde haar hoofd heen en weer op zijn schouder. Ze lachte half en sloot even haaar ogen. Ze kwam snel overeind en trok zich bijna twee meter van hem weg. Geschrokken kwam ze langzaam overeind. “Sorry.” Mompelde ze terwijl ze wegkeek van hem en haar knieën nog hoger optrok zodat ze bijna omviel van het lak evenwicht.
Hij fronste en keek haar toen lachend aan. “Het is oke Sàra.” Hij glimlachte breed en krabbelde overeind, waarbij hij even zich uitrekte en kreunde. “Bah, kheb niet gestretcht, en dat wil zeggen dat ik maar beter nog een beetje kan gaan rennen.” Mompelde hij en keek haar toen even aarzelend aan. “Rust uit, slaap wat.” Hij grinnikte. “Ik ga maar eens…” Hij liep een stukje achteruit nadat hij terug zijn schoenen aangetrokken had. “Je ziet me wel nog eens als ik deze keer wel iets blesseer.” Hij lachte kort en zwaaide even gedag, waarna hij terug begon te rennen.}