[Mature Content] One final mistake,,,

Amore was ongezien het gebied van de wizards in geslopen , met op dit moment maar een doel. Zonder toestemming had ze het gebied van de elfen verlaten. Niemand zou haar missen op dit moment al liep ze met een lichte twijfel door het hoge gras. Ze was nog jong, maar had op dit moment al een keuze gemaakt. Familie had ze niet en ze was altijd al wat op zich zelf geweest. Het was een wat bewolkte dag en ze was er zich van bewust, dat het elk moment zou kunnen gaan stortregenen. Ze bleef in de buurt van de schaduwen van de bomen en bewoog zich zonder enkel geluid te maken voort. Ze wilde ergens haar woede op kwijt kunnen. Een woede die haar gevangen hield en waar ze niet langer meer mee kon leven. Ze had besloten iemand op te zoeken, waarvan ze zeker wist, dat die niet zou protesteren als ze hem zou uitdagen. Voorzichtig pakte ze een mes uit haar laars en bewoog die rustig tussen haar vingers door. De glans was deels uit haar ogen verdwenen en een zachte zucht ontsnapte uit haar mond. In het gebied waar ze nu was aangekomen was het stiller, dan waar dan ook. Even bleef ze staan en keek naar de mist, die langzaam tussen de bomen kringelde als verdoemde zielen. Het gaf haar kippenvel. Langzaam liep ze verder en schrok op van de roep van een kraai vlak naast haar. Even lachte ze zacht, toen ze zich daar zelf op betrapte en hield even diep adem. Ze zou nu vol angst moeten zitten, maar dat wilde ze niet. De kilte van de dood drong door tot haar boten en ze wist dat ze steeds dichterbij kwam. Ze klemde het mes steviger in haar hand en liep wat gebukt verder. Ze was er zeker van dat hij hier zou zijn. Hij zou deze plek geweldig vinden. Alles wat hij nodig had of wilde gebruiken was hier makkelijk te halen. Even snoof ze licht. Domme kerel, die al die graven zonder enig medelijden openrukte. In haar cultuur was dat nooit door iemand toegestaan. Ze liep behoedzaam door de poort heen het kerkhof op. De letters in het hek waren niet meer leesbaar en zelfs als het er duidelijk opgestaan had… dan had ze de taal niet begrepen. Ze keek nu op bij elk geluidje wat ze hoorde, maar richtte zich op het gene wat zich bewoog aan de andere kant van het kerkhof. Ze wist niet of ze erg opviel of dat hij al wist dat ze er was. Even grinnikte ze zacht, misschien deed ze dat door alle zenuwen, die deze kilte als effect op haar hadden. Steeds sloop ze dichterbij, wachtend op het juiste moment. Al had hij haar geholpen, ze wilde een poging wagen er een einde aan te maken. Ze kon het niet toelaten, dat hij al die graven zonder berouw openbrak. Tot haar verbazing had ze het gevoel, dat hij haar nog niet opgemerkt had, al was ze er niet zeker van. Nog een paar meter. Voorzichtig kwam ze dichterbij, wetend dat dit eigenlijk te dom voor woorden was. De laatste meter overbrugde ze in een paar seconden. Met een sprong landde ze letterlijk op zijn rug en dreef het mes diep in zijn vlees rond de buurt waarvan ze dacht, dat het hart zich daar zou bevinden.

Kaiden grijnsde, de doden hadden het hem toe gefluisterd, ze zeiden het hem. Er kwam iemand aan, Kaiden had klaar gestaan, twee scalpels in zijn linker hand, twee in de rechterhand. Hij had in stilte naar de grond gekeken, terwijl hij had afgewacht. Hij voelde een gewicht op zijn rug en hij snoof. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij boog ver voorover en voelde het gewicht wegglijden, het mes stak nog in zijn rug maar hij lette er niet op. Hij duwde haar voor zich op de grond met zijn vuisten en stak zijn scalpels in haar buik. Hij sneed in 1 keer haal hele maag open en met zijn kracht hield hij elke zenuw, elke cel en elke dode hemogloob in leven. Hij grijnsde breed terwijl hij met de vier scalpels haar huid open vouwde en vast zette in de aarde. Ze lag als een opengesneden kikker voor hem. Hij rukte het shirt bij haar buik weg en begon te eten van haar binnenste. Zonder handen, hij hield haar daarmee met brute kracht op haar plaats terwijl zijn mond zich al snel vulde met ingewanden en vlees. Het was overheerlijk, de ijzere smaak vulde zijn mond en hij lachte. "Heerlijk, ik had je eenmaal gespaard, maar nu niet meer!" riep hij en keek haar met bebloed gezicht aan, hij was nu al ondergedompeld in bloed en stukjes afgescheurd vlees, het hare. Ze leefde nog, en dat zou voorlopig nog zo blijven. Hij zou haar niet dood laten gaan voordat ze flink had geleden. Demonisch keek hij haar aan en greep hij haar gezicht vast. met zijn ene hand forceerde hij haar mond open, met zijn andere hand pakte hij het mes uit zijn rug en legde dat op haar tong. Met een enkele snelle haal spleet hij die, ze had nu als een glibberige slang... zo'n zelfde tong. "Dit gaat nog lang en pijnlijk worden kindje." zei Kaiden met hongerige blik.

Toen ze over zijn rug geworpen werd, wist ze vrijwel meteen, dat ze zich had vergist in alles wat ze dacht te weten. Voor haar gevoel verdween alle lucht met een klap uit haar longen, toen ze door hem op de grond gedrukt werd. Door de plotselinge pijn was ze niet eens in staat te schreeuwen. Ze nam een grote hap lucht en wist even niet wat er gebeurde. De pijn was ondragelijk en na een lichte inspanning om los te komen gaf ze het al op. Het ging voor haar allemaal te snel. Pijn bleef door haar heen snijden en paniek welde diep vanbinnen in haar op. Haar hart sloeg harder en liet het bloed sneller door haar lichaam stromen. Ze kreunde enkel even zacht. Ze wenste verdoofd te worden door de pijn, maar alles bleef op dezelfde kracht aanhouden. Toen ze in de gaten kreeg, dat hij haar ingewanden uit walgde ze ervan, al proefde ze enkel een lichte smaak van haar eigen bloed in haar mond. Haar maag had niet veel kracht meer over.., als die er nog zat in ieder geval. Even sloot ze haar ogen bij zijn gelach, maar niks werd minder en ze opende ze weer. "Heerlijk, ik had je eenmaal gespaard, maar nu niet meer!" riep hij en keek haar met bebloed gezicht aan. Ze wilde achteruit deinzen, maar kon dat vrijwel niet. In haar ogen, die eerst zonder angst hadden gestaan waren nu vervult van pijn en een lichte paniek. Hij was nog erger, dan ze had verwacht… zwak uigedrukt. Demonisch keek hij haar aan en greep hij haar gezicht vast, terwijl de pijn haar lichaam bleef vullen. Even schudde ze licht haar hoofd. Toen hij haar mond forceerde, deed ze nog eens een poging om los te komen, maar dat bezorgde haar enkel meer pijn. Angstig keek ze uit haar ogen, toen ze het mes op haar tong voelde en maakte een paniekerig geluid, toen hij haar tong in tweeën spleet. "Dit gaat nog lang en pijnlijk worden kindje." zei Kaiden met hongerige blik. Haar tong voelde raar en haar hartslag geen enkel nog maar sneller. Tranen prikten licht in haar ogen en ze vroeg zich af of ze nog wel kon praten, met de tong die ze nu had… al was dit nog niet eens haar grootste zorg. De pijn in haar buik was niet te beschrijven. Alles daar zou nooit meer in orde komen als ze hier al weg zou komen. Ze zou sterven. Haar pupillen werden angstig groot bij die gedachte. Laat me gaan, smeekte ze in gedachten. Ze durfde haar tong niet te gebruiken. De schaamte ervan kon ze niet aan. Telkens keek ze Kaiden even aan. Een smekende blik lag onbewust op haar gezicht. Als ze dat in de gaten zou krijgen, wist ze bijna zeker, dat het niet zou werken. Haar lichaam rilde af en toe van de pijn of schokte krampachtig samen. Please laat het toch please snel voorbij zijn, smeekte ze in gedachten.

Kaiden stopte even en keek in stilte naar het lichaam, hij had genoeg gegeten dus was het tijd voor lol. Uit zijn zak haalde hij nog een scalpel die hij bestudeerde, Zachtjes begon hij te snijden op meerdere plaatsen van haar lichaam, alsof het een technische tekening was bestudeerde hij de incisies. Het waren dunne sneetje, amper voelbaar. De zenuwen die het meest erbij zaten waren direct afgestorven en bloedde lichtjes. Hij plaatste de haken die uit zijn mouwen kwamen in het zachte vlees van haar zij en hechte het dode materiaal aan zijn haken. Hij zette een stap naar achter en trok met zijn armen. De incisies hadden een doelgerichte functie gehad. Met een scheurend geluid trok hij haar huid los en de kleren die ze aanhad mee. Zonder de huid waren het enkel spieren en botten die haar lichaam nog vorm gaven. In ieder geval haar onderlichaam. Het zag er prachtig uit. Haar bovenlichaam met haar shirt was nog geheel in vorm. Alleen haar onderlichaam was enkel het exoskelet van het menselijk lichaam. Geen huid meer, geen goed vorming aangezien enkele spieren al gesneuveld waren. Hij grijnsde breed en keek haar aan. Hij bracht zijn gezicht naar dat van haar en keek kalmpjes in haar ogen, "sst, het doet geen pijn meer." zei Kaiden zacht en direct stierven haar zenuwen af. Hij vormde het dode vlees om en blokkeerde bloed banen met zijn kracht opdat de circulatie nog wel door haar bovenlichaam zou gaan... voore ven. Zo goed werkte het ook weer niet. Hij trok de andere scalpels los en stopte ze weg, tot hij er nog maar 2 had en die bewoog hij als dirigeer stokjes in de lucht. Alsof hij een muziekstuk componeerde. Hij sneed de huid los van de rest zodat hij tenminste de huid van haar vroegere onderlichaam al had. De huid, niet langer levend vormde zich om op Kaiden's bevel. Het vervormde zich en Kaiden sloeg het om zijn schouders. "Jij word een mooie mantel." zei Kaiden met een grijns terwijl de dunne huid met een zachte bries mee leek te waaien. Hij keek naar Amore en grijnsde weer. Hij sneed kalmpjes verder maar nu in het bovenlichaam. "Je... gaat zo dood. Maak je geen zorgen." zei hij met een glimlachje terwijl hij haar wangen open sneed langs haar kaaklijn. "Ssst, laat de doden zwijgen en de levenden praten." zei hij zachtjes tegen zichzelf. Hij keek in haar doffe ogen en glimlachte bijna warm. "Ik gun jou, dood. Iets wat vele niet bij mij krijgen, al zijn ze al gestorven."

Een ijzige schreeuw was uit haar mond ontsnapt en weergalmde nog een tijdje tussen de graven door. Ze had besloten na deze schreeuw zich vanaf nu volledig stil te houden en bewoog haar lichaam niet langer meer. Haar borst bewoog nog licht schokkerig op en neer al zag ze het nut er daar niet meer van in. Tranen liepen langs haar wangen en bloed sijpelde langzaam uit haar mondhoeken. ‘Sst, het doet geen pijn meer.’ Had hij haar gezegd, maar de stem leek van verre te komen. Even ademde ze met een zucht uit, toen een deel van de pijn uitviel. Ze merkte hoe ze steeds minder meekreeg, al had ze allang dood moeten zijn zonder zijn krachten. Half kon ze door haar tranen zien waar hij mee bezig was en rilde licht, toen ze er achter kwam wat hij deed. ‘Jij word een mooie mantel.’ Die woorden bevestigden haar gedachten. Uit alle macht probeerde ze de grijns op zijn gezicht te negeren. Ze beet hard op haar lip, toen hij zonder pardon weer verder ging. Zo hard, dat haar lip vrijwel meteen begon te bloeden. ‘Je… gaat zo dood. Maak je geen zorgen.’ Ergens zorgen die woorden voor opluchting. Haar ogen waren nog angstig op hem gericht, toen hij langs haar kaaklijn haar wangen open sneed. Ze hoorde hem nog iets zeggen, maar kon het niet langer verstaan. Ze leek alles te accepteren nu ze de dood zo dichtbij voelde. In feite was ze al dood, ze werd enkel nog gevangen gehouden tot hij haar zou laten gaan. Even kort dacht ze terug aan het gebied waar ze vandaan kwam. Licht bewogen haar mondhoeken iets omhoog, maar dat was voor nog minder dan een seconde. ‘Ik gun jou, dood. Iets wat vele niet bij mij krijgen, al zijn ze al gestorven.’ De tranen in haar ogen stroomden niet langer meer en met haar ogen die half geopend waren staarde ze naar de lucht voor zich. Het enige wat ze kon hopen was dat alles nu snel voorbij zou gaan. Gewoon… dat alles plots in een stroomversnelling terecht zou komen en haar mee zou voeren.

-warning, mature content-

Kaiden scheurde haar borstkas open en plaatste zijn haak om het middelste deel van haar ribben, hij trok hard en brak ze allemaal in stukken . Hij pakte haar hart die hij losscheurde uit haar borstkas. Ze had nog enkele seconden te leven. 7… “Verlossing is jouwe, ga heen. Rust.” 3… 2…..1… Haar hart was er zeven seconde uit. Hij grijnsde naar het dode lichaam en scheurde haar open. Het vel van haar borstkas en rug af trekkend in 1 geheel. Hij grijnsde breed en scheurde het laatste deel mee af, Hij pakte naald en draad en liet het gevelde lichaam links liggen. Snel maar subtiel ging hij te werk en al snel… had hij het gemaakt. Het was misschien gedaan in een kwartier. Hij keek naar zijn mantel, hij had stukken los gehaald en herplaatst. Hij besloot hem om te doen. Het vroegere gezicht van het meisje gleed over de zijne als een capuchon. Haar ogen, opengesperd waren zijn kijkgaten, Haar neus zat over de zijne heen en haar wijd opengesperde mond gaf hem van bovenlip tot kin vrijheid. Hij grijnsde terwijl er een straaltje bloed uit zijn mond gleed. Haar armen waren om zijn nek heen geslagen om de mantel op de plaats te houden. Een demonisch gezicht was het. Achter op zijn rug, hing haar vel, haar romp en benen vormden het einde van zijn cape. Kaiden hield hem om en greep haar gevelde lijk bij het hoofd en keek het aan, de oogbollen zaten er nog in en hij grijnsde. Hij streek met zijn duim langs haar kin en glimlachte, alsof er niks was keek hij het lijk aan. Het haar, haar haren…. Waren als een decoratie om hem heen gehangen. Kaiden legde zijn hand in haar dode mond en rukte de onderkaak los. Hij keek ernaar en besloot die te gebruiken. De onderkaak hing 10 minuten later om zijn nek aan een koordje… als een ketting. Hij had een troffee, hij had gegeten en hij was wel wat rustiger geworden. De honger knaagde niet aan zijn lichaam maar aan de resten in hem. De overgebleven delen van het meisje. Amore zou haar liefde moeten zoeken in het hiernamaals. Kaiden pakte het gevelde en misvormde lichaam en hing het aan een boom, aan haar been. Het lijk bungelde en droop van het bloed, een misselijkmakende geur hing er om heen terwijl de organen die er nog in zaten als decoraties langs de rest van haar lichaam hingen. Kaiden liet het lijk lachen. Zonder tong, zonder mond, enkel de stembanden die gespannen werden … de dode spieren die eht meisje lieten lachen terwijl ze met een afzichtelijk vertrokken grimas, de leegte in staarde. Kaiden leunde tegen een andere boom aan en keek naar het tafereel.

“Verlossing is jouwe, ga heen. Rust.” De laatste woorden die ze hoorde. Ze klonken vredig al was haar leven letterlijk uiteen gescheurd. Ze had geluisterd naar het kloppen van haar hart en de stilte die volgde. Een stilte waarin meteen alles zachter werd en de rest van haar over gebleven pijn verdween. Een duisternis omhulde haar, maar het voelde prettig en ze had het gevoel, dat ze leek te zweven. Voorzichtig opende ze haar ogen en zag enkel duisternis. De duisternis was op dit moment prettig en aangenaam. Het omhulde haar als een warme deken en ze kon er uren blijven. Haar lichaam kwam langzaam in bewegen en daar verbaasde ze zich deels om. Ze had haar lichaam terug en in het duister kon ze toch goed zien hoe haar lichaam zich vormde. Ze keek naar haar handen en dacht niet eens meer aan het feit hoe ze hier gekomen was. Haar voeten droegen het gewicht van haar lichaam, toen ze opstond. Iets kietelde onder haar voeten. Het voelde als gras. Duizenden lichtjes vulden de hemel en met een lach besefte ze dat het sterren waren. Miljoenen. Ze kon ze elk bij naam noemen, zonder er te lang over na te hoeven denken. Alles kreeg langzaam kleur en ze bleek inderdaad op gras te staan. In de verte klonk het geluid van stromend water. Haar blauwe ogen leken licht te geven in het duister, terwijl ze begon te rennen. Hoe hard ze ook rende, of hoe ver ze ook ging moe werd ze niet langer. Ze kon niet genoeg krijgen van de omgeving rond haar en was haar hele leven vergeten wat ze hier vooraan had gehad. Nog een keer keek ze om naar de plek waar ze wakker was geworden. Hoelang had ze geslapen? Ze wist het niet, maar zat daar niet lang over in. Ze rende verder, opzoek naar haar familie.

~amore topic uit, forever and always~

(happy ending XD)