.:If i could walk on water:.

Doe ochtend werd Anani wakker van zingende vogels. Ze vreef in haar ogen, en keek naar Peach. Maar tot haar verbazing, zag ze hem niet in zijn slaaphangmat liggen. Ze keek er verbaasd naar, en was meteen wakker. Toen ze omkeek, hoorde ze wat gestommel. Het beestje zat onder de planken. Hij was er mee bezich, en sleepte er mee. Anani grinnekte, wat lief was hij toch. Hij wilde haar helpen met het weer op bouwen van de hut. Ze glimlachte, en stapte uit bed. Snel raapte ze wat planken op, en legde ze weg, zodat de hut weer overzichtenlijk was. De vorige dag was heel normaal geweest, tot ze terug kwam. Opeens was er een Grifioen Shapeshifter bij haar neer gestoord. Ze regerde zich er aan dat ze nu alles weer op moest bouwen. Ze zuchtte en zette haar handen in haar zij. Snel deed ze even een kloffie aan, en ging aan het werk. Ze hakte enkele bomen, en verving sommige bebrijzelde planken daar voor. Het duurde minstens een halve dag. Peach hielp er goed, en uiteindelijk was de hut weer beina als vanouds. Ze had de deur er in gemaakt, met nieuw gordijn, en het raam kozijn zat er ook weer in. Sterker nog, ze had nu met haar mes mooie vormen in het hout gemaakt. Het was nog zacht, dus toen kon ze het goed bewerken. Ook haar naam stond nu in mooie letters boven de deur. Ze zat nu, op het balkon, en keek over het stuk bos uit. Haar benen bungelde naar beneden.Ze at een appel, en was tervreden over haar werk. Peach, die ze ook stukjes appel gaf, met haar mes, zat naast haar. Hij smikkelde en smulde, het diertje leek altijd honger te hebben. Hij ging tegen haar aan liggen, met zijn buikje omhoog. Anani keek hem lieflijk aan, en aaide en krabbelde over zijn buikje, hij maakte een bijna spinnend geluidje. Uieteindelijk liep ze via de wentel trap naar beneden. Ze maakte als tijger een mark, dat betekende: Hier weg blijven!. Ze liep het grasveldje af, en volgde de rivier. Een lange wandeling, met Peach maakte ze langs het stroompje, Uietindelijk, kwam hij met een schattig watervalletje uit op een grotere rivier. Deze rivier was veel groter, en ze voelde zich er wel vredig bij. Langzaam bleef ze langs de rivier lopen. Een warm zonnetje brande op haar huid. Uiteindelijk, bij een steen, klede ze zich uit, tot ze een scjirt over had, ze stapte de rivier in en rilde even. Het was kouder dat ze had gedacht. Maar de dag was warm, dus ze wende al snel aan het water. Het was heerlijk om weer eens echt te gaan zwemmen. Ze genoot ervan, en lag met een glimlach in het water. Peach, die eerst niet wilde, dreef nu ook om haar heen, zijn dikke vacht was doorweekt. Lang geleden had ze hem al leren zwemmen, nu spoot hij straaltje water in haar gezicht. 'He! Hier komen jij!'' Ze lachtte en ging achter Peach aan. Ze greep hem, en ze doken beide naar beneden in de rivier. Ze beet in zijn oor, en Peach wetelde zich om haar heen. Uiteindelijk kwamen ze lachend weer boven. Ze besloot zich ook nog even snel in tijger vorm te toveren, zodat haar vacht zonder moeite gewassen zou worden. Tijgers hielden van zwemmen, dus zei ook. Ze lag nu dus als tijger en het water, met een tevrede snoet. Ze speelde nog wat met Peach, en zwom toen naar de kant. Anani kuchtte even, wat klonk als grommen. Toen ze op de kant stond, schudde ze haar vacht uit. Alle spetters vlogen in het rond, samen met de spetters van Peach, die ook in het rond vlogen. Ze likte even langs haar lip, en lachtte weer. Ze vond dit heerlijk, en genoot er van. Ze veranderde in mens, en droogde zich af. Heerlijk. Anani klede zich om, en ging toen aan de rand van de rivier op de grote steen zitten. Heerlijk zat ze te drogen, en ze luisterde naar het kabbelen van het water. Peach zat naast haar, en warmde zich ook weer in de zon. Haar haar glansde, en ze had een grote glimlach. Een korte spijker broek had ze aan, met een katten shirt. Teen slippers stonden naast de rots, terwijl ze met haar voeten in het water speelde. Ze voelde de warme wind door haar haren gaan, maar wat was dat? Ze hoorde geluid achter zich, of voor zich? Ze kon het niet thuis brengen. Ze begon ook een andere geur te ruiken.

Met een klap werd Griffith tegen een boom aangesmeten, hij krijste en haalde uit met zijn klauwen naar de beer die hem zojuist had belaagd. Een kleinere beer had lopen janken en de moeder had zich bedreigd gevoeld toen ze Griffith zag, als gevolg was er een ruzie uit voortgekomen maar Griffith had neit genoeg ruimte hier om zijn vleugels uit te slaan en er vandoor te gaan. De beer haalde nogmaals uit maar Griffith hield zich staande en baande zich vluchtig een weg door de bomen. Hij zou moeder beer neit willen doden, wat zou er dan van haar kleintje moeten komen. Griffith was sneller dan de beer, maar de beer hield vol en bleef op de achtergrond. Pas toen Griffith genoeg ruimte had gekregen en zijn vleugels opende waarbij hij zich grootmaakte hield de beer het voor gezien. Griffith vloog op en ging op zoek naar een plek waar hij kon rusten en zijn wonden bekijken. Moeder beer had onverwacht toegeslagen, eerst was enkel kleine Bruno te zien en met een gegrom was mama daar. Griffith daalde neer in de buurt van een rivier alleen voor hij de grond raakte werd hij al mens ... hij was moe en knalde op de stenen neer. Hij zag zijn been, die stak nogal een beetje eng uit... het voelde gebroken. Hij snoof en gromde. "Verdomme!" riep hij boos terwijl hij naar zijn been greep. Hij kon er niet op steunen.

-flut-

Anani zat op de steen, haar gedachten rustige en vredig. Ze voelde Peach warm tegen haar aan, het water kabbelde zachtjes aan haar voorbij. Maar plots, ging Peach recht overeind zitten. Ze keek hem verbaasd aan. Hij zag hem zenuwachtig draaien. ''Wat is er vriendje?'' Ze aaide hem over zijn kop. Maar hij vond geen rust, ongerust keek Anani om zich heen. Voor de zekerheid stond ze op. Ze keek om zich heen. Ze hoorde opeens in de verte hels kabaal, en ze keek verbaasd naar de linkerkant van haar. Evenlater, zag ze een Grifioen neer dalen. Hij was duidenlijk gewond. Anani rende er al naar toe met Peach op de hielen. Ze dacht het al een beetje, maar toen ze al de mensen vorm in de lucht zag, wist ze het zeker. Het was Griffith. Zo snel ze kon, rende ze op hem af. "Verdomme!" riep hij boos. Het was toevallig, dat ze hem precies vandaag weer tegen kwam. Maar dat maakte haar even niet uit. Snel kwam ze bij hem. ''Griffith! Wat is er gebeurd!'' Ze was geschrokken. Maar al snel zag ze dat zijn been er ernstig aan toe was. Het bloedde, en het was erg gewond. Ze trok haar shirt uit, waar nog wel een wit hempje onder zat. ZE verbond zijn been met het T-shirt. Voorzichtig, trok ze hem van de stenen af, en legde hem op het zachte gras. Peach keek verwondert naar het tafereel, en hij was in de war. Hij besloot maar wat te eten te gaan halen. Hij dook de bomen in, Anani keek hem na. Ze moest even lachen, en ging verder met de verzorging. Het was eigenlijk instininctief. Nu ze bij hem zat, en ook de rest met flarden van haar vorige kleding had verbonden. Keek ze hem aan. '' Jij bent ook niet een beetje een waagals he?'' Zei ze ironisch. Ze lachtte, en haalde wat haren uit haar gezicht. Ze moest het binnenkort maar knippen. Maar ze bedacht zich, binnenkort was er een feest. Mischien kon ze het dan lang dragen.

''Griffith! Wat is er gebeurd!'' Zei iemand geschrokken. Anani trok haar shirt uit, waar nog wel een wit hempje onder zat. ZE verbond zijn been met het T-shirt. Voorzichtig, trok ze hem van de stenen af, en legde hem op het zachte gras. Een of ander knaagdier keek hem aan, en hij was in de war. Hij dook de bomen in, Anani keek hem na. Ze moest even lachen, en ging verder met de verzorging. Nu ze bij hem zat, en ook de rest met flarden van haar vorige kleding had verbonden. Keek ze hem aan. '' Jij bent ook niet een beetje een waagals he?'' Zei ze ironisch. Ze lachtte, en haalde wat haren uit haar gezicht. Griffith snoof en keek naar zijn been, "Dat zal je nog wel verassen. Alleen ik ga geen beer doden omdat ik te dichtbij haar kleintje kwam. Dat was me eigen fout," zei Griffith kalm en hij keek haar aan. Hij zweeg even en moest lachen, "Ik had je boomhut gesloopt en toch doe je zo aardig. Wat is er aan de hand," zei Griffith lachend, hij keek naar zijn been en bestudeerde die. Niet dat Anani stiekem hem zou vergiftigen maar toch... en door het kijken naar t kleine knaagdier had hij eigenlijk stiekem lichte trek gekregen. Tja.. griffioen he. Hij at wel eens knaagdieren als hij niks kon eten. Alleen dit kleine beestje was een nee-nee anders zou Anani hem waarschijnlijk zeker vermoorden.

Anani keek de jongen bezorgd aan. ''Jij bent ook niet een beetje een waagals he?'' Zei ze ironisch. Ze lachtte, en haalde wat haren uit haar gezicht. Ze ging zitten, en keek naar de rivier. Het water kabbelde rustig aan haar voorbij. Toen keek ze weer naar Griffith. "Dat zal je nog wel verassen. Alleen ik ga geen beer doden omdat ik te dichtbij haar kleintje kwam. Dat was me eigen fout," Ze keek hem verwondert aan. ''Een beer? Wooh, die heeft je dan wel erg toegetakelt.'' ze ging met haar hand over het gras, en zuchtte even. ''Maar zo zijn moeders, ze beschermen hun kleintjes inderdaat goed.'' Ze lachtte even droefgeestig. Even keek ze naar de lucht,ze miste haar moeder best erg. ''Het was dan erg lief van je dat je haar niet hebt gedood voor het kleintje.'' Hij zweeg even en moest lachen,"Ik had je boomhut gesloopt en toch doe je zo aardig. Wat is er aan de hand," '' Anani kneep haar ogen lichtjes toe. [i]''Weet ik niet. Ik denk dat ik snel vegevings gezind ben. Plus, je bent gewond Griffith. Dan kan ik je toch niet hulpeloos laten liggen? Ik heb vroeger geleerd dat ik altijd voor iemand moet zorgen waneer hij of zij gewond... Of ziek is.'' Ze zuchtte en haar blik had een moment van droevenis. Maar toen hij lachtte, werd ze snel al weer wat vrolijker. Ze had een vreemd gevoel bij hem, al kon ze niet plaatsen wat het was. Ze keek richting het bos, waar Peach was ingedoken. Aan de geluiden te horen kwam hij er al weer aan. Ze ging in kleermakers zit zitten. Ze zag hem uit het bos komen rennen, terwijl de zon Anani's haar verlichtte. Hij had zijn armen vol met kleine appeltjes nootjes en beses. Maar aan zijn snoet te zien, had hij ze allemaal eerst even geproeft. Anani lachtte vrolijk naar haar vriendje. Hij gooide het voor haar neer, en ze pakte het vrucht, waarvan hij wist dat ze het lekker vond. Peach, sprong op haar schoot. Ze kroelde met haar handen in haar vachtje, ze aaide zijn kopje, en kriebelde zijn buikje. Hij lag op zijn rug op haar benen. Zijn staart ging vrolijk heen en weer. Ze lachtte nogmaals. Zijn staart kriebelde de neus van de vreemdeling. Maar hij wist dat het goed was, anders gedroeg zijn bazinnetje zich heel anders. [i]'' Dit is Peach, mijn kleine vriendje. Ik ken hem al vanaf hij een kleine baby was. Het is een rode panda. '' Peach slikte langs zijn lip, en ging met zijn armpje langs zijn snoetje. Toen ging hij zitten, keek Anani aan, en toen Griffith. Ze lachtte, en wist wat hij verwachtte. ''Peach, dit is Griffith, Griffith, Peach. Ik heb hem vroeger verlaten in een perzik boom gevonden.'' Peach had nu officieel toestemming. Hij liep met grote ogen op de man af. Hij zette zijn zachtte pootjes tegen de borst van Griffith. Hij likte met zijn tongetje over zijn wang heen. Hij grouwde wat, en pakte toen een klein appeltje. Peach ging wat onozel zitten, en reikte met zijn armpjes de appel aan naar Griffith. Peach maakte anani altijd aan het lachen, zijn onozele gedrag was heel leuk om te zien.

Ze keek hem verwondert aan. ''Een beer? Wooh, die heeft je dan wel erg toegetakelt.'' ze ging met haar hand over het gras, en zuchtte even. ''Maar zo zijn moeders, ze beschermen hun kleintjes inderdaat goed.'' Ze lachtte even droefgeestig. ''Het was dan erg lief van je dat je haar niet hebt gedood voor het kleintje.'' Anani kneep haar ogen lichtjes toe. [i]''Weet ik niet. Ik denk dat ik snel vegevings gezind ben. Plus, je bent gewond Griffith. Dan kan ik je toch niet hulpeloos laten liggen? Ik heb vroeger geleerd dat ik altijd voor iemand moet zorgen waneer hij of zij gewond... Of ziek is.'' Ze zuchtte en haar blik had een moment van droevenis. Maar toen hij lachtte, werd ze snel al weer wat vrolijker. '' Dit is Peach, mijn kleine vriendje. Ik ken hem al vanaf hij een kleine baby was. Het is een rode panda. '' Peach slikte langs zijn lip, en ging met zijn armpje langs zijn snoetje. Toen ging hij zitten, keek Anani aan, en toen Griffith. Ze lachtte, en wist wat hij verwachtte. ''Peach, dit is Griffith, Griffith, Peach. Ik heb hem vroeger verlaten in een perzik boom gevonden.'' Peach had nu officieel toestemming. Hij liep met grote ogen op de man af. Hij zette zijn zachtte pootjes tegen de borst van Griffith. Hij likte met zijn tongetje over zijn wang heen. Hij grouwde wat, en pakte toen een klein appeltje. Peach ging wat onozel zitten, en reikte met zijn armpjes de appel aan naar Griffith. Peach maakte anani altijd aan het lachen, zijn onozele gedrag was heel leuk om te zien. Griffith grijnsde even en keek naar Peach en pakte het appeltje. “Dankjewel. Alleen.. ik eet vaker vlees dan vruchten.” Zei Griffith. Zijn hoofd vertrok licht terwijl zijn stembanden vervormden. Het gekrijs dat een adelaar maakte kwam voort uit zijn keel waarna hij even flauwtjes glimlachte. Hij beet in de appel terwijl hij weer normaal werd en keek naar Peach en streek hem over de kop. “Maak je geen zorgen, ik eet geen panda’s..vooral geen rode.” Zei Griffith met een grijns. Hij keek naar Anani. “Nou…gewond is een groot woord. Ik moet gewoon even rusten en dan kan ik weer weg.. kijk maar.” Zei Griffith terwijl hij opstond en verborgen hield dat hij bijna door zijn been zakte. Voordat hij volledig overeind stond ging hij weer zitten en keek de andere kant op… dat zou niet werken.

Anani zat op het zachte gras, en keek Griffith aan. Peach, bood hem lief een appeltje aan. Griffith nam dat van hem aan, “Dankjewel. Alleen.. ik eet vaker vlees dan vruchten.” Zei Griffith. Opeens maakte hij een plagerig Grifioen geluid. De haren van Peach werden naar achter geblazen. Zij zat rechtovereind naar hem te kijken. Zijn ogen waren zo groot als manen. Hij krabte op zijn hoofd, en liep voorzichtig achteruit. Hij kwam tot stilstand achter Anani's rug. Hij was even in schok. Toen vreef het diertje in zijn ogen, en er kwam een ondeugende blik in zijn ogen. Anani wist wat er zou gebeuren, maar zei heel schijnheilig niks. Griffith beet met een grijns in de appel. “Maak je geen zorgen, ik eet geen panda’s..vooral geen rode.” Peach maakte een schurkend geluidje. Toen liep hij weer op Griffith af, een halve meter bij hem vandaan, bleef hij zitten. Zijn dikke donzige staart ging rustig heen en weer. Maar op het moment, dat peach in de gate had, dat hij niet oplette, pakte hij zijn kans. Peach zette zich af, en kwam boven op het hoofd van Griffith terecht. Hij kraaide van plezier, een greep naar de haren, waardoor het in de war ging zitten. Hij likte zijn hele gezicht onder, en stopte zijn staart in de neus van Griffith. Uiteindelijk, klom hij weer bij Anani op schoot, en ging tevreden zijn vacht schoon maken. Anani moest er erg om lachen, en kwam tot de slot som: '' Hij mag je Griffith. Dit doet hij bij mensen, die hij een koekje van eigen deeg wil geven. Bij een ander had hij zijn nagels gebruikt, en was hij vele malen gemener en feller geweest. Dan zat je nu niet alleen onder het bloed van die beer. Maar goed, je bent gewond, dus zal hij ook medeleiden met je hebben'' “Nou…gewond is een groot woord. Ik moet gewoon even rusten en dan kan ik weer weg.. kijk maar.” Zei hij terwijl Griffith op stond. Maar al snel zag ze dat hij er doorheen zakte. ''Ik denk niet dat dat gaat werken'' Zei ze spottend, maar voor de grap. Ze aaide Peach, mischien moest ze hem mee naar huis nemen om hem te verzorgen?

Peach maakte een schurkend geluidje. Toen liep hij weer op Griffith af, een halve meter bij hem vandaan, bleef hij zitten. Zijn dikke donzige staart ging rustig heen en weer. Maar op het moment, dat peach in de gate had, dat hij niet oplette, pakte hij zijn kans. Peach zette zich af, en kwam boven op het hoofd van Griffith terecht. Hij kraaide van plezier, een greep naar de haren, waardoor het in de war ging zitten. Hij likte zijn hele gezicht onder, en stopte zijn staart in de neus van Griffith. Uiteindelijk, klom hij weer bij Anani op schoot, en ging tevreden zijn vacht schoon maken. Anani moest er erg om lachen, en kwam tot de slot som: '' Hij mag je Griffith. Dit doet hij bij mensen, die hij een koekje van eigen deeg wil geven. Bij een ander had hij zijn nagels gebruikt, en was hij vele malen gemener en feller geweest. Dan zat je nu niet alleen onder het bloed van die beer. Maar goed, je bent gewond, dus zal hij ook medeleiden met je hebben'' Maar al snel zag ze dat hij er doorheen zakte. ''Ik denk niet dat dat gaat werken'' Zei ze spottend, maar voor de grap. Griffith zuchtte en keek Anani aan... hij kon hier niet blijven... en zijn 'nest' was op een klif. "Anani.... hey i just met you... and this is crazy... but can i rest at.. your home maybe?" -Jep i know vage flauwe grape: 3Sfanghumor- zei Griffith met een scheef grijnsje en hij ging liggen op de grond en keek naar de bomen boven hem. Zachtjes blies de wind langs de takken. Griffith grijnsde, hij was te moe.. dus volledig shapeshiften om te vliegen zou nogal lastig gaan.. plus kan hij zich niet afzetten emt zijn klauw die pijn doet... been... wat dan ook.

Anani voelde de wind door haar haren gaan, ze zuchtte tevrede. Ze deed met haar hand wat haar achter haar oor, en keek Griffith aan. Hij was weer aan zitten na een falende poging tot staan. Ze draaide met haar ogen, en lachtte terwijl ze haar hoofd schudde. Peach, speelde met haar ketting die voorover hing. Maar al snel hield hij er mee op toen ze haar handen op zijn oogjes legde. Dat betekende dat hij iets niet mocht doen. Ze wilde niet dat de ketting per ongeluk stuk ging. Er hing een boompje aan, een eik. achetrop het hettinkje stond 'papa' gegrafeerd. Het sieraad betekende erg veel voor haar. Even sloot ze haar ogen, en dach aan hem. Haar vader stond vroeger als een boom, geworteld in het leven. Maar een ziekte had hem om laten vallen. Ze keek toen weer naar riffith, ze zag dat hij ook had nagedacht. Maar het was zo te zien meer peikeren geweest. Nerveus keek hij haar aan. Anani wachtte geduldig op wat hij ging zeggen. "Anani.... hey i just met you... and this is crazy... but can i rest at.. your home maybe?" Een glimlachje verscheen op haar mond. '' It is crazy, but yes you can stay at my treehouse maybe.'' Ze lachtte, en vond het goed. Een vreemd idee. Ze bedacht zich opeens, dat ze alleen een hangmat had. Dan moest ze dus maar een bed maken, maar dat maakte niet uit. '' Dat is goed, maar ik denk dan dat als we voor het donker terug willen zijn. We moeten gaan.'' Anani stond op, en klopte de bladeren en gras van haar broek. Peach was er af gesprongen, en stond voor haar. Hij zou waarscheinlijk denken, hoe ze hem ooit bij haar huis kreeg. Maar Anani keek hem plagerig aan. Ze legde haar handen gekruisd tegen haar borst. Haar handen sloten zich naar haar nek toe. Ze voelde oranje en zwarte glinsteringen om zich heen, en de wind speelde met haar rode haar in de wind. Het kleurde lichter, werd oranje. Een moment was ze half tijger half mens, zoals ze daar stond. Haar kleren groeide mee. Ze kwam op de grond terecht, en veranderde volledig in een tijger. Alles aan haar uiterlijk was kompleet verandert. Het enige wat nog het zelfde was, waren haar helder blauwe ogen. Ze grauwde lief, en sloeg met haar staart. Haar stem was ook bijna het zelfde, alleen wat dieper, en er lach een grauw in. ''Dan kun je nu mijn gedaante eindelijk zien.'' Ze liep op hem af en hurkte op haar buik, zodat hij er op zou kunnen klimmen. [i]''Ik zal je naar mijn huis dragen. Ik heb liever geen mensen op mij rug, maar het kan niet anders. Ze wachtte tot hij er op zou klimmen.

Een glimlachje verscheen op haar mond. '' It is crazy, but yes you can stay at my treehouse maybe.'' Ze lachtte, en vond het goed. '' Dat is goed, maar ik denk dan dat als we voor het donker terug willen zijn. We moeten gaan.'' Anani stond op, en klopte de bladeren en gras van haar broek. Peach was er af gesprongen, en stond voor haar. Ze legde haar handen gekruisd tegen haar borst. Haar handen sloten zich naar haar nek toe. Ze voelde oranje en zwarte glinsteringen om zich heen, en de wind speelde met haar rode haar in de wind. Het kleurde lichter, werd oranje. Een moment was ze half tijger half mens, zoals ze daar stond. Haar kleren groeide mee. Ze kwam op de grond terecht, en veranderde volledig in een tijger. Alles aan haar uiterlijk was kompleet verandert. Het enige wat nog het zelfde was, waren haar helder blauwe ogen. Ze grauwde lief, en sloeg met haar staart. Haar stem was ook bijna het zelfde, alleen wat dieper, en er lach een grauw in. ''Dan kun je nu mijn gedaante eindelijk zien.'' Ze liep op hem af en hurkte op haar buik, zodat hij er op zou kunnen klimmen. [i]''Ik zal je naar mijn huis dragen. Ik heb liever geen mensen op mij rug, maar het kan niet anders." Ze wachtte tot hij er op zou klimmen. Griffith keek haar aan en snoof, "Wat ben ik voor een heer als ik gedragen moet worden." zei Griffith. Hij veranderde van vorm, zijn rechterachterpoot lag gedraait door de breuk in deze vorm. Hij hinkte moeizaam naar Anani toe. "...Maar...toch." zei Griffith. Hij sloeg zijn rechtervleugel uit en sloeg die als een arm om Anani haar rug heen. Zo kon hij hinken zonder te vallen. Met zijn adelaars kop streek hij met zijn snavel de veren die uitstaken recht bij zijn borstkas. Hij keek vanuit zijn ooghoek naar Anani. "Jij leid ons." zei Griffith rustig terwijl hij haar aankeek met wat op een glimlach zou kunnen lijken.

Evenlater, kwamen ze aan bij haar boomhut. Anani zwaaide met haar staart dat ze er waren, ze liep over het bruggetje, en hielp Griffith daarna er over heen. Uiteindelijk, knikte ze naar de onderkant van de boom. ''Daar kun je wel even liggen en rusten. Ik moet boven even wat doen.'' Terwijl ze naar boven liep. De tijd verstreek en het was al een tijdje later toen Anani's stem klonk. ''Griffith? '' Sprak ze zachtjes. ''Griffith, ik heb een bed voor je gemaakt. we kunnen naar boven, kom je?'' Ze keek rond, maar ze zag hem niet. Griffith sloeg voorzichtig met zijn vleugels en na enkele seconden was hij naast Anani. Hij keek haar aan en liet iets uit zijn snavel vallen. Hij besloot toch maar mens te worden en raapte dat zelfde object weer op. Hij hield het onder zijn arm en gebruikte het als kruk. Steunend op de kruk keek hij naar Anani en glimlachte. "je hoeft geen tijger te zijn hoor. Ik kan mezelf nu dragen." zei Griffith terwijl hij voorzichtig probeerde te lopen met de kruk wat eerst nogal faalde maar uiteindelijk goed ging en wel handig was.

-sorry flutpost-