Let us fight, once more...

Tiro zat gehurkt op de stenen vloer van het paleis en schraapte met de buitenkant van zijn hand de kleine pitjes opzij tot ze op een hoopje bij elkaar lagen. Hij schepte ze in zijn handpalm op en liet ze voorzichtig in het zakje glijden. Die zou hij opnieuw moeten wassen, want het was gevaarlijk voor patiënten om ze toch zo voor te schrijven. Hij liet ze er voorzichtig inglijden en toen het volledig gevuld was, knoopte hij met een touwtje errond het zakje dicht. Hij duwde zich recht en keek met zijn heldergroene kijkers om zich heen. De kleur van zijn ogen was mooier dan de frisse nieuwe bladeren in de lente, of het vochtige gras in de ochtend. Hij kreeg wel vaker complimentjes over hoe prachtig ze waren, vooral van de oudsten, maar hij wimpelde ze altijd met rode wangen luchtig weg en gaf dan een complimentje aan de gulle gever terug. Tiro hield er niet van dat mensen zo aandachtig bij hem waren, het maakte hem wat onwennig. Hij schuifelde zenuwachtig heen en weer, welke kant was het nu weer op?! Memorial Garden… In zijn gedachten ging hij door het stratenplan en toen schoot het hem terug te binnen. In het midden van zijn gebied. Tiro liet zich meevoeren door zijn haast en rende door de gang. Hij liep nog even de kamer van Sára binnen en gritste een van de boeken mee, een dikke encyclopedie die hij van haar moest lezen maar hij was er nog steeds niet aan toe gekomen vanwege de drukte die dag. Hij had Lilith’s wonde gehecht en was de tijd even uit het oog verloren. En toen hij door de stad kruiden ging halen kwamen een paar hunters aan hem melden dat zijn mentor hem dringend nodig had. Een of andere student of kind die een gebroken been had door ernstig te vallen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en liep sneller dan zijn hart eigenlijk zou aan kunnen de trap af. Hij hijgde en zijn hart bonsde als een gek, maar toch ging hij door. Het marmer onder zijn zware schoenen klonk als gekletter omdat hij zo snel liep, maar het maakte hem niet uit. Hij duwde de zware, witte deur snel open en sprintte de straat op. Independance day, de jaarlijkse feestdag van de onafhankelijkheid, kwam eraan en het merendeel van de elfen was bezig om dingen naar het centrum te brengen, om alles op tijd gereed te hebben. Hij kon met moeite zich over de straten bewegen, en de klok tikte wel degelijk verder. Hij duwde een aantal mensen opzij, en lette goed op wat ze in hun handen hadden als hij er nog opzij duwde. Het ging allemaal niet snel genoeg. Hij keek zenuwachtig op zijn horloge en besloot dat hij dan maar een andere weg moest nemen, via allemaal steegjes, maar toen zag hij tot zijn grote verbijstering dat iemand bereid was om hem op te pikken en richting zijn bestemming te brengen. Nou ja, bereid… Hij grijnsde toen hij een ruiter met een paard zag rijden over de straten en rende erheen. Zonder te aarzelen sprong hij op het witte paard en keek hij recht in de donkerbruine ogen van de zwartharige ruiter. Vriendelijk legde hij uit waar hij heen moest en maakte duidelijk dat het dringend was. De ruiter knikte en gaf zijn paard de sporen. De menigte week uit elkaar en liet het paard, met de ruiter en Tiro bovenop, passeren. Dichtbij de Memorial Garden was er minder volk, en het was nu makkelijk voor Tiro om zich ernaar toe te bewegen. Hij sprong zonder waarschuwing van het paard en landde behendig, terwijl de ruiter wegreed, op zijn voeten. Hij zakte door zijn benen door de klap, en duwde zich op zijn knieën terug op. Iets binnen in de jongen schreeuwde dat hij zich te druk maakte, dat het kind geen sterfgeval was, maar hij had ook een gevoel dat op zijn borst drukte. Een gevoel dat hij zich moest bewijzen. Zijn mentor had hem altijd verteld dat leren een goede zaak is, maar oefening en praktijk de beste hulpmiddelen tot slagen waren. Eindelijk kwam het park in zicht en Tiro stormde het terrein op. Hij draafde nog even verder, uitbollend van de snelheid waarmee hij rende, en bleef toen hijgend om zich heen kijken. Hij fronste zijn wenkbrauwen verbaasd en onbegrijpend. Hij zag nergens een kindje huilend bij zijn mentor zitten? En waar was zijn mentor eigenlijk?! Hij keek om zich heen en zag toen bij de twee stambeelden van de voormalige leiders haar staan. Hij rende naar haar toe en legde hijgend zijn hand op haar schouder. Ergens hoopte hij dat ze zou schrikken, want ze had hem wel goed opgejaagd. “Sára, waar is de gewonde?” Vroeg hij en liet perongeluk de dikke encyclopedie uit zijn handen vallen.

De vrouw schudde langzaam haar hoofd. Ze had een milde glimlach op haar gezicht, iets wat de jonge elf maar niet kon vatten. “Nergens, ik had je gewoon hier nodig.” Antwoordde ze simpel. Tiro’s mond viel onbegrijpend open. Hij had nog nooit zo hard gesprint, hij was op en af een paard gesprongen terwijl het liep! “Nou mooi, want ik denk dat ik zo meteen ook nog val.” Mompelde hij verward terwijl Sára zich bukte om de encyclopedie terug op te pakken die hij had laten vallen. Ze legde hem terug in zijn handen en legde het kleine pakketje er bovenop. Tiro keek er met een geconcentreerde frons naar, het kistje was dicht met een slotje en van eikenhout. “Kijk daar eens in Tiro, het is iets… Waar je hopelijk ooit iets aan zal hebben.” Haar stem was zacht terwijl ze hem recht aankeek. De jongeman keek er aarzelend aan en lachte kort en bedeesd even om de stilte weg te werken. “Uhm…” Haperde hij even. “Iet waar ik ooit iets aan zal hebben, dus ik kan het niet eens direct gebruiken?” Hij keek haar even aan en besefte toen dat zijn woorden misschien onvriendelijk klonken. “Sorry, ik bedoelde het niet zo.” Zei hij vlug en wist niet echt hoe hij het moest openmaken met het boek nog in zijn handen. Hij keek even rond en liep naar een bankje. Voorzichtig ging hij met de spullen in zijn handen erop zitten en legde het neer op zijn schoot. Hij opende het kistje zorgzaam en keek naar het voorwerp dat er in zat. Hij was sprakeloos.

Sára liep naar hem toe en ging naast de jonge elf zitten op het bankje. Ze legde haar hand op de zijne, en Tiro voelde hoe warm en hoe lief ze het bedoelde. "Deze steen zit al lang in mijn familie. Het draagt de ziel van mijn moeder mee..." Tiro keek op van het pakketje en keek haar aan om aandachtig naar zijn mentor te luisteren. "Ik weet zeker dat jij de enigste zal zijn die er goed voor kan zorgen." Ze glimlachte naar hem, maar hij bleef serieus en aandachtig luisteren. "Mijn moeder... Zei me ooit toen ik hem kreeg dat ik hem ooit door moest geven aan degene die het het meest nodig had.. Ik heb redenen te geloven dat jij dat bent Tiro." Hij fronste onbegrijpend zijn wenkbrauwen. Hij liet zijn hoofd terug zakken en keek ongebrijpend naar de steen. Uiterst voorzichtig liet hij zijn hand in het houten kistje glijden en de steen omringen. "Meeste nodig hebben.." Mompelde hij haar woorden even herhalend. Hij keek terug op naar haar. "Sára, ik snap het niet. Welke redenen? Waarom zou ik deze nodig hebben? Wat doet het?" Vroeg hij langzaam en achter elkaar ratelend terwijl hij bij zijn woorden telkens even naar het kistje keek. Toen merkte hij nog een voorwerp in het kistje op. Hij keek ernaar en nam het toen eruit. Het leek iets bekend, maar Tiro kon het door al zijn vragen niet plaatsen wat het was. "En wat is dit?" Hij kon een klein lachje niet onderdrukken, en keek toen naar de voorwerpen in zijn handen. In zijn rechterhand iets wat hij vaag herkende, en in zijn linkerhand een Amethist. De jongen begreep er helemaal niets van...