Het leek eeuwen geleden sinds hij voor het laatst op zoek was gegaan naar de Elfen die zijn hele stad en familie hadden uitgemoord. Het maakte hem zenuwachtig. Hoe langer hij wachtte, hoe groter de kans dat ze op de een of andere manier weg zouden kunnen komen. Verder trekken of onderduiken bij familie. Want de daders hadden waarschijnlijk wel door dat hij nog steeds achter hen aan zat, na al die jaren. Hoe langer het duurde, des te onrustiger hij werd. Dus die ochtend had hij zijn cape aangetrokken, kap diep over zijn hoofd -om zijn oren te bedekken- en zijn staart veilig verborgen. De donkere stof onttrok hem ook aan het oog als hij in de schaduwen bleef. Na al die tijd had hij best wel ervaring met het subtiel en stil door de omgeving sluipen. Tot hij dan een Elf ontmoette. Dan stond hij er plots. Hij was voorzichtig, gaf nooit teveel van zichzelf prijs. Yuuri was er heilig van overtuigd dat hij de moordenaars zou herkennen als hij ze recht in de ogen zou kijken, en een onschuldige aanvallen, daar draaide hij zijn hand ook niet voor om. Dat hele ras was gewoon verdorven, allemaal dezelfde, na alles wat ze gedaan hadden. Hij maakte gewoon geen onderscheid meer, al zou hij een kind sneller laten gaan. Hij was nog steeds geen mònster, al scheelde het niet meer veel. Zelf had hij niet door dat hij op dit niveau was gezakt. Van de jonge, nette zoon van een edelman was er niet veel meer over. Hij was verwilderd door wraakgevoelens en verdriet, kon de aanblik van een Elf moeilijk verdragen. Hij was geen heethoofd, maar voor hen wilde hij graag een uitzondering.
Dus daar stond hij, in de schaduw van een hoge boom, opnieuw gezeten op een tak. De laatste keer was hij er bijna uit geflikkerd door een Wizard, die het nodig vond om het Elfenvolk te beschermen. Dat zou hem geen tweede keer overkomen, dus hij had besloten om dichter bij de kern te gaan om te zoeken. De stad leek nog vredig in alle rust te slapen. Hij hurkte neer, hield zich met één hand vast aan de tak boven hem en legde zijn andere hand op het gevest van zijn zwaard. Het schemerde wat, maar door zijn dierlijke eigenschappen zag hij over het algemeen beter. En nu maar afwachten tot hij iemand zag die zich in zijn richting begaf.
Onderwerp: Re: Confrontation vr aug 03, 2012 2:09 am
Dave zijn zware voetpassen verstoorden de rust die de vredige ochtend met zich meebracht. Hij liep op een licht drafje weg van een stel huizen en wachtte tot de jonge leerling achter hem aan kwam. In plaats van stil te blijven staan was hij nu al aan het opwarmen en zwierde hij enthousiast met zijn armen en benen. “Komaan Shylar!” Riep hij en verbrak daarbij de rustige stilte die er op straat heerste. De stad was heel anders zo vroeg in de ochtend. Het was er stil, er reden geen koetsen voorgespannen met paarden en er liep amper iemand. Perfecte sfeer om te gaan joggen dus voor Dave. De man met de kobaltblauwe haren had helemaal geen leerling om voor te zorgen, maar hij had Shylar’s mentor aangeboden om even het schema in de war te gooien zodat deze kon gaan rusten en dat hij haar plaats even in nam. Nu was hij van plan om de leerlinge mee te nemen in zijn gebruikelijke routine, een jogparcour door de hele stad. Hij wachtte tot ze er eindelijk was en grijnsde. “Eindelijk!” Hij draaide zich om en liep op een drafje weg richting de rand van de stad, waarbij hij over zijn schouder haar even in de gaten hield en halt hield bij een boom als ze achterop geraakte.
