Onderwerp: We know the same vr aug 10, 2012 9:41 am
Op jongere leeftijd was ze hier vaak geweest, samen met haar broers. Severeijn en Dinan waren nu allebij de stad uit en wie weet of ze ooit terug kwamen. Het was ook moeilijk voor te stellen of Jenne haar bevalling zou overleven. Shadow was dood inmiddels, haar vader ook. Ze had zich afgezonderd van iedereen, ook van Rinaldo. Dave had ze al in geen jaren meer gezien. Misschien beter zo, ze wilde niet meer aan haar verleden herinnerd worden. Haar moeder zat nu eenzaam thuis, alleen met de overgebleven herinneringen aan haar kinderen die ze stuk voor stuk een goed leven had willen geven. Helaas had ze gefaald. Brenna werd er alleen maar misselijker van. Voor haar was weinig rooskleurigs bewaard, alleen een dorre wereld vol met dood en verderf. En zij moest proberen mensen te redden, vaak genoeg lukte dat niet. Maar hier had ze stiekem rondgewandeld, samen met haar drielingbroers. In de buurt hiervan had ze Dave leren kennen, zou hij nog leven? Ze wist dat hij een zus had die hier leefde... Een idioot idee kwam in haar op, zou zij weten wat er met haar broer gebeurt was? God zeg, hoe moest ze trouwens te weten komen wie het was?! Juist ja, ongelofelijk stom idee dus.
Aantal berichten : 1572 Dirua : 1074 Registratiedatum : 20-03-12 Leeftijd : 27 Woonplaats : cupcake City
Character Real name: мιcнєℓℓє Characters: Objects:
Onderwerp: Re: We know the same zo aug 12, 2012 4:54 am
Sára~ Tonight I'm screaming out to the stars He knows he owes me a favor It doesn't matter where you are You'll be mine again
Blauwe ogen staarde even voor zich uit terwijl ze zachtjes met haar lange haar speelde. Sommige keken haar nog eens angstig aan. Andere bogen respectvol hun hoofd naar haar. Het kon Sara allemaal niet veel deren. ze was uiteindelijk toch alleen. En niets zou haar de warmte teruggeven die ze ooit van haar moeder had gevoeld. Maar zij was nu weg.. En dat alles was te danken aan haar vader. De vervloekte.. Hij had niet enkel haar zusje Meredith meegenomen nee ook haar moeder en haar hier achtergelaten. Om te sterven.. Tranen gleden over haar wangen terwijl ze omhoog kwam. Door de straten met ogen in haar rug geboord liep ze verder. Ze wou zo ver als haar benen haar konden dragen. Maar ze had haar plicht. Jonge onschuldige Falco. Hoe vel ze ook tegen zijn benoeming als leader was geweest. Was de jongen toch leader geworden. En had zij zich als Healer opgesteld als zijn persoonlijke begeleider. Geen woord mocht er gesproken worden over zijn vader.. Hunter.. Hunter wie haar ook had verraadden. Opnieuw aan die gedachte stroomde tranen over haar wangen. En toen ze dat beeld voor ogen kreeg viel ze op haar knieën. Zo statig als dat beeld stond, het had haar spiegelbeeld kunnen zijn. Handen verborgen haar gezicht terwijl tranen vrij over haar wangen stroomde. Ze wou woedend zijn, de mensen die haar in de steek lieten haten. Maar inplaats daarvan wou ze van ze blijven houden. Houden met heel haar hart en ziel.. Waarom was ze zo.. Vernielt.. Verdriet had haar overmant en ondergedrukt in een diepe poel van nietszeggendheid.
Langzaam kwam ze wankel omhoog en staarde ze even naar de lucht. Tranen stroomde vrij over haar gezicht die ze zonder veer succes probeerde weg te vegen. Haar lange blauwe haren waren in een vlecht bij elkaar gebonden en viel tot net iets onder haar kont. Haar donker oranje bruine ogen had ze als enigste overgenomen van haar vader. Setherian, degene wie ze nooit wou herinneren. En toch elke keer als ze in de spiegel keek zag ze hem in haar spiegelbeeld. Alsof hij ook haar ziel voor zich wou toe-eigenen. Het maakte haar bang maar ook sterk. Sterk om te weten dat hij haar nooit zou krijgen. Met verslagen passen probeerde ze zo ver mogelijk weg te komen van die vervloekte tuin. Ze strompelde verder tot ze bij het meer kwam. Even keek het jonge meisje om, was ze zo ver gelopen? Ze zuchtte zacht terwijl ze naar het kabbelende water keek. Iets in haar dwong haar te kalmeren. Wetend dat het water hier niet te diep was Trok ze haar korte jurk over haar hoofd uit en liet hem in het gras vallen. Haar onderjurk volgde ook en met enkel haar topje en korte broek dook ze in het water. Het koele water gleed gestroomlijnd langs haar lichaam en toen ze om naar adem te happen boven kwam leek de zon al iets warmer op haar huid te schijnen. Ze trok zichzelf op de kant en liet zich even achterover vallen. De zon haar laten drogen.
Zodra haar lichaam droger voelde trok ze haar onderjurk weer aan en bond ze die vast boven haar middel als kort shirt. Het was toch maar handig dat ze niet tegen die vervloekte jurken kon en toch altijd een korte broek onder haar onderjurk trok. Waardoor ze nu in zo ongeveer normale kleren liep. Haar hand gleed door haar blauwe haar voelend dat de Vlecht door het water er uit was geweekt en ze zuchtte zacht even. Ze liet haar benen weer bengelen in het water en staarde naar de overkant van het waterplasje. Alsof daar antwoord was op al haar vragen. Echter besefte ze zich voor haar gevoel, haar vaders gevoel dat zij had over genomen, pas veelste laat dat er iemand achter haar kwam. Ze draaide haar hoofd half om en zag een gestalte die zij dankzij haar Healer schap wel van naam kon. "Goede middag Brenna." Begroette ze de Healer van de Knights terwijl ze overeind kwam en de jonge vrouw vriendelijk aankeek.
