Aantal berichten : 80 Dirua : 60 Registratiedatum : 09-06-12
Character Real name: Kaatje =D Characters: Objects:
Onderwerp: Moments~ za sep 15, 2012 4:50 am
De schors voelde ruw aan onder zijn vingers terwijl de vampier in een van de vele bomen die er stonden, klom. Op een dikke tak bleef hij staan en zakte door zijn knieën zodat hij op zijn hurken zat, wachtend op zijn prooi. Dit was zo'n dag dat hij zich wel moest voeden, anders zou hij zo tot stof vergaan als hij niet oplette. Zijn instincten waren sowieso al minder goed dan die van andere vampiers. Bloed gaf je kracht, zorgde ervoor dat je sterker werd en bijna iedereen aankon. Aangezien hij zelf geen bloed dronk, konden andere vampiers hem makkelijk uitschakelen voordat hij nog maar met zijn ogen zou kunnen knipperen. Een lichte zucht rolde over zijn lippen en even richtte Riley zijn blauwe ogen op de maan. Dat was nog zo iets. Hij zou de zon waarschijnlijk nooit meer kunnen zien, al was de maan ook best wel mooi en leek hij een beetje op de zon als hij vol was. Geritsel zorgde ervoor dat de jongen zijn aandacht terug naar de grond verplaatste en langzaam volgde hij de man die voorbij liep met zijn ogen. Het was een mens, een mens dat gewoon vette pech had. Vanaf het moment dat de man een paar meter van hem verwijderd was, sprong Riley uit de boom en lande netjes op zijn voeten achter de man. Zonder een woord te zeggen, duwde hij de man tegen een boom en boog zich naar diens nek toe. "I'm sorry," fluisterde hij nog voordat hij zijn tanden liet wegzinken in een ader. Vanaf het moment dat de man begon te schreeuwen, legde de jongen zijn hand om diens mond zodat er alleen nog maar gesmoorde kreetjes uitkwamen. Op dit moment walgde hij echt gewoon van zichzelf, gewoon omdat hij een onschuldig persoon moest vermoorden om zelf in leven te blijven. Hij had nooit een vampier willen worden, was liever dood gegaan. Spijtig genoeg had hij er zelf niet echt voor kunnen kiezen. Als je goed keek naar zijn hoektanden, zag je dat ze wat beschadigd waren, gewoon omdat hij ze uit zijn mond had proberen te halen, iets dat niet erg goed gelukt was. Mensen die hem kenden, zouden echt nooit verwachten dat hij zelfmoord had proberen te plegen omdat hij altijd zo vrolijk overkwam. Met een plof viel het lijk op de grond hij vallen nadat hij het laatste restje bloed uit diens lichaam had gezogen. Met een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht, legde Riley zijn vingers op de oogleden van de man en sloot deze zodat het net was alsof hij sliep. Ja, hij had het moeilijk met wat hij was, zette gewoon een masker op als er anderen bij waren. Het was nu niet dat omdat hij het moeilijk had met wat hij was, dat hij niet van het leven mocht genieten. Die vrolijkheid die hij meestal uitstraalde, was niet gespeelt. Om de een of andere reden kon hij niet depressief zijn, dat paste gewoon niet bij zijn karakter. Langzaam begon de vampier te lopen, weg van het lijk. Aasdieren zouden er wel voor zorgen dat het lijk opgeruimd werd, ofwel deden zijn soortgenoten dat wel. Rustig veegde hij de restjes bloed van zijn gezicht af en ging tegen een boom aan zitten terwijl hij wat voor zich uit staarde. Helemaal in gedachten verzonken speelde hij met een blaadje, hoorde niet eens dat er iemand zijn kant opkwam.
