Zonder al te veel haast liep de man door de straten van de verlaten stad heen terwijl zijn blauwe ogen iedere centimeter in zich opnamen. Het was best raar om hier na zoveel jaar terug te komen en te zien dat er eigenlijk amper iets overbleef van zijn geboorteplaats. Gebouwen die ooit zoveel bewondering hadden gekregen, waren nu niets meer dan grote hopen staan, helemaal kapot. Van zijn vroegere huis was waarschijnlijk helemaal niets meer over. Ach ja, hij was er aan ontsnapt, was nu best gelukkig. You Only Live Once, moest van het leven genieten. Dat was iets wat hij deed, maar waarom kwam hij hier dan naartoe? Wel, gewoon een traditie die hij in stand hield, elk jaar een halfuur tot een uur naar hier komen om de mensen die wel gesneuveld waren te herdenken. Zou wel mogen als leader van de knight, toch? En daarbij was hij iemand die zich altijd aan tradities hield, dus was het niet zo raar dat hij hier elk jaar op dezelfde dag te vinden was. Voorzichtig liet hij zich zakken op een stuk muur en speelde wat met zijn vingers. Ondanks dat hij op dit moment niet zo vrolijk was als anders, dansten de pretlichtjes toch op en neer in zijn ogen. Hij was niet iemand die snel depressief werd en altijd iedereen vrolijk probeerde te maken. Zeg nu zelf: een volk dat elke dag lachte en vrolijk was, was toch veel beter dan een volk dat wat levenloos voor zich uit staarden en alleen maar ruzie maakte. Jup, hij was tevreden met zijn volk, was best wel trots op hen. Wat verstoord keek Joshua op toen hij een andere aanwezigheid opmerkte en keek het meisje glimlachend aan toen ze op zijn netvlies verscheen. Misschien werd het vandaag toch niet zo stil als in andere jaren.
>> Mizore
