Hunger for flesh

Kaiden

Roerloos lag het lichaam op de grond, het bewoog niet, of het ademde was ook niet volledig zeker. Al snel kwam het lichaam omhoog en bewoog zich snel maar niet haastig verder. Zijn romp leek alsof het niet bij de rest paste, er liepen enkele littekens van hechtingen en gevechten over het bleek gekleurde vlees van Kaiden. Hij zag er serieus uit als een wandelend lijk, maar dat was tevens zijn specialiteit. Een man had vlak bij hem gestaan die nu op de grond lag. Kaiden boog zich nu over de man heen en duwde zijn hand door de maag heen. “To survive i’ll hunt” zei hij zacht. Kaiden zat vast in een ingestorte tunnel toen hij jong was, zijn ouders zaten bij hem en ze kwamen er niet uit. Zijn vader was gestorven door een rots die was neergestort op hem, door de honger hadden hij en zijn moeder hem opgegeten. Een week later toen alles op was, was het aftellen verder gegaan. Uiteindelijk had zijn moeder zichzelf doodgeslagen uit gekte en voor hem. Zodat hij weer kon eten en overleven. Hij walgde elk moment dat hij dat at van zichzelf, net als bij zijn vader. Alleen het was nodig, het begon met… honger, toen was het voor het gevoel. Tot hij dood was van binnen, dat was hij op jonge leeftijd. Nu nog steeds eet hij zijn slachtoffers wanneer het kan, het was een verslaving die niemand anders wist. De man zag er later uit alsof een wild dier hem had aangevallen en verscheurd tot op het bot. Terwijl Kaiden zijn lippen aflikte met een doodse blik stond hij op. “Op.” Zei hij enkel en met een handgebaar stond de man op. Als een gehoorzame slaaf luisterde de man naar hem. “.. Lok wat dieren en laat ze verder gaan.” Zei Kaiden simpel. Een wrede glimlach verscheen voor hij weer doods stil ging zitten. Toen er wilde dieren het ‘levende’ lijk aanvielen keek Kaiden lachend toe. Vergiftigd vlees, anders had ie het nooit achtergelaten. Deze dieren zouden binnenkort ook zijn dode slaven zijn… zolang hij ze kon gebruiken.





-open voor iedereen, maar niemand zag hem eten XD-

Stacey Moirae

Stacey renden door de bossen tot ze moe werd ze pakte toen haar oude knuffel e roepte de duistere schim op die uit ed knuffel kwam en haar toen draagde. Stacey glimlachde liefelijk ookal was ze dat niet. Ze had een verknipte verlden maar er waren erge tovenaars met een verknipte geschiedenis. Stacey's schim bleef opeens staan en Stacey zag al waarom en lied toen Tibbers weer in ed knuffel verdwijnen en gaf toen een kus op het beren knuffeltje van haar. Stacey zag hem toen goed zitten en keek naar de jonge. Wie si hij kwam er bij haar op terwijl haar zilver wit haar door de lucht wapperde. Ze zette toen ene stapje dichter bij en keek naar hem. "Aangenaamd." Zei ze nog vriendelijk terwijl ze hem nog steeds raar aan keek wat hij allemaal deed.

(flut en is moeilijk)

"Aangenaamd." Zei een meisje met iets wat vriendelijk moest zijn. Kaiden draaide langzaam haar hoofd en keek met zijn levenloze ogen met de eeuwige wallen haar aan. "...Wie ben je.... wat moet je..." zei hij zacht alsof hij het fluisterde, hoewel hij amper zijn mond leek te bewegen. Hij keek haar even onderzoekend aan, de lijken van de dieren lagen om het verotte karkas heen. Alles waar hij klaar mee was verrotte direct. Hij bewoog zijn hand en de dieren kwamen omhoog, hoewel het duidelijk was dat ze dood waren. Hij bewoog zijn hand als een poppenspeler en liet een vos wiens kop doormidden was gespleten naar hem toe lopen, de verschrompelde grijze tong likte zijn andere hand terwijl Kaiden over de gespleten schedel aaide en wat maden wegplukte. "Brave ... jonge." zei hij geluidloos. Hij keek het meisje aan, "Jij bent nog hier... waarom?" vroeg Kaiden zacht zonder zijn mond echt te bewegen. Zijn ogen richtte zich weer op de dode vos en hij aaide het beest met een grijns zonder blijdschap. Het was een braaf beest, zijn pop.... De schedel was zwak en zacht bij elke beweging leek de barst groter te worden en de schedel verder te splijten. "jammer" zei hij zacht tegen de vos.

-uhu xD-

Opeens liep de jongen weg toen Stacey haar bloed rode ogen opende en snel keek waar hij heen ging. Maar voordat ze het wist zat er een grote muur voor haar uitzicht en die haar pad blokkeerde."Niet volgen." Zei de vreemd jongen alleen Stacey l;uisterde niet en haar ogen begonnne ene beetej te gloeien. Tibbers kwam opeens uit het niet met zijn duistere vlammen omzich heen el Stacey gaf als opdracht om die muur te slopen. Stacey zag dat tibbers alleen het niet aan kon en begon een sprek uit et spreken erwijl het opeesn donker in de lucht werd. De muur brak en Stacey kwam rustig aan gelopen naar de jonge terwijl Tibbers braaf achter haar aan liep. stacey glimlachde lieflijk. en kwam rustig ana gelopen. "Ik Vind het niet fijn om opgesloten te zitten zei ze en rustig werd het in ed lucht weer helder en kwam Tibbers naats haar staan. Stacey aaide hem voorzichtig en voelde niks van zijn vlammen van het grote beest die ze al heel lang kende. Stacey maakte weer toen rustig stappen naar de jonge terwijl haar haar in de lucht werd gegooid door ed wind. stacey bleef glimlachen en begon rustig te praten. "Ik heb me nog niet voorgesteld i ben Stacey Moirea en dit is Tibbers." Stacey keek de jongen aandachtig aan terwijl ze beer rustig weer verdween.

"Ik heb me nog niet voorgesteld i ben Stacey Moirea en dit is Tibbers." zei het meisje. "Mijn naam is niet van belang voor jou.." zei Kaiden simpel terwijl hij doods keek door de schaduwen van de grot heen. Hij hief zijn hand en keek haar aan, "volg me niet... wie zegt dat ik het verlangen heb je te spreken." zei Kaiden verder terwijl hij weer opstond en tegen de muur leunde. Kaiden pakte vanuit de binnenkant van zijn jas en legde een schedel van een hond neer, Kaiden floot, "Bones, hier" zei hij. De schedel bewoog en vanuit de grond kwamen een paar botten die de waarschijnlijk vroegere plek van de oude botten aannamen tot er een hond stond. Kaiden gaf de hond een aai, langzaam verscheen om de botten heen een laagje vlees en huid tot de hond er weer zo uit zag als het moment voor ie stierf. Het was nog net geen puppy meer maar speels schudde Bones met zijn staart. Dit was een van de weinige die Kaiden niet als pop gebruikte maar echt hun wil gaf. Bones rende achter zijn staart aan voor hij weer naar kaiden keek en blafte. Kaiden keek naar het meisje, "ik heb geen zin om het nogmaals te zeggen, waarom zou ik met je praten. Ga." zei Kaiden. "Bones, breng haar weg.." vervolgde hij tegen bones.

"Mijn naam is niet van belang voor jou.." Zei ed jonge zonder naam. stacey vond het raar waarom mag ik zijn naam niet weten waarom niet? Wat doe ik verkeerd? Was het aller eerste wat bij haar op kwam. "volg me niet... wie zegt dat ik het verlangen heb je te spreken." Was het volgende wat hij zei en Stacey vond het niet leuk om ana te horen en de ogen van haar popje begon al te gloeien. Waarom toch vroeg ze zich af. "Bones, hier" en er kwamen botten uit de grond en stacey zag een hond verschijnen. "ik heb geen zin om het nogmaals te zeggen, waarom zou ik met je praten. Ga." zei Kaiden. "Bones, breng haar weg.." vervolgde hij tegen bones. stacey keke hem aan en bleef gewoon rustig zoals ze altijd doet. "Waarom wil je me hier weg?" Was haar eerste vraag en ze keek de jongen aan met haar rode ogen. "Waarom wil ej naam niet vertellen?" Was haar volgende vraag die ze ook wou weten en vooral wou ze weten wat er was. Stonk ze ofzo dat hij niet wou dat ze in de buurt kwam. Maar op dat moment kwam Tibbers zonder opgeroepen uit ed pop en tilde Stacey en gromde naar de hond die paar minuten gelden nog uit de grond was gekomen. stacey begon te twijfelen maar ze gign het toch zeggen dat wou ze. "Ik wil hier niet weg ik wil je leren kennen." Zei ze rustig en kalm in Tibers bescherming en keke recht streeks naar de ogen van de onbekende jongen.

"Ik heb geen behoefte aan gezelschap, het is niet van belang dat je mijn naam kent en... Waarom zou je in godsnaam mij willen leren kennen." zei Kaiden met een meningloze blik. Hij keek naar Bones en snoof, hij keek naar Stacey en zuchtte. "Kaiden.. is mijn naam... nu is het over, dat wou je weten. nu weg." zei Kaiden met een duistere blik. Bones kroop naar zijn been en bleef daar zitten. Kaiden gromde, "Weg nu." hij spreidde zijn andere arm en zijn jas schoof open... alsof het er net was hing daar een skelet als het ware opgevouwen. "Ga..." Het skelet kwam omhoog en keek naar Stacey. Het was geen normaal skelet, er ontbraken en waren extra botten. De armen waren langer en eindigde in een kling gemaakt van bot. Toen door Kaiden's magie de huid terugkeerde en het vlees... bleef het bot uitsteken. Gewapend en dodelijk stond het wezen daar. "....Ga weg.. NU! LAAT ME ALLEEN." riep Kaiden met ogen die wild stonden. Kaiden pompte het skelet vol met zijn magie, wat er ook zou gebeuren, elk bot dat brak zou hersteld worden of genezen. Het wezen dat een mannelijke gedaante had keek naar Stacey en het wezen bij haar. 'Leave' zei het en sloeg met de uiteindes tegen elkaar en het klonk alsof metaal over elkaar schraapte. Kaiden leunde tegen de muur aan en keek verwilderd naar Stacey. "WEG" riep hij nogmaals. tibbers zetet gerust Stacey op de grond en stacey knikte. Tibbers ogen gingen gloeien en hij werd opeens groter. Stacey draaide toen gerust naar Kaiden om en keek hem aan. "Je ehbt ene mooie naam, Kaiden." Zei ze nog gerudt en haar ogen gingen toen rood uitstralen. De grond werd helemaal donker en Stacey voelde hoelangzaam haar magie om haar heen gign stromen. Langzaam kwam de aarde in beweging en stacey kreeg ene zwarte zweer om haar heen. Terwijl Tibbers groter bleef groeien en steeds meer ging Grommen ging Stacey op in de duisternis. Je kon alleen nog haar o0gen zien en je zag Tibbers achter haar groeien die op ene reusachtige monsterleek. Stacrey bleef tibbers meer kracht geven tot hij dodelijk werd en niet meer onschuldig was. Stacey keek toen boos naar Kaiden en had zichzelf bijna niet meer onder de controle omdat de magie op een sterk level stond. "Ik ga niet voor je weg!" Schreeuwde ze maar haar stem kolonk nu luid en duidelijk in de oren. Tibbers gromde hart en werd woest. De zwarte magie in stacey bleef maar stijgen en stijgen tot de hele grot zwart werd. Stacey bleef wachten en keek recht in Kaidens ogen. "Ik wil alleen ej vriend zijn!" Schreeuwde Stacey nog maar was wel op haar hoede. Ze was nu instaat om niks meer heel te houden en zou zich echt niet met haar laten sollen.

"Je ehbt ene mooie naam, Kaiden." Zei ze nog gerudt en haar ogen gingen toen rood uitstralen. De grond werd helemaal donker en Stacey voelde hoelangzaam haar magie om haar heen gign stromen. Langzaam kwam de aarde in beweging en stacey kreeg ene zwarte zweer om haar heen. Terwijl Tibbers groter bleef groeien en steeds meer ging Grommen ging Stacey op in de duisternis. "Ik ga niet voor je weg!" Schreeuwde ze maar haar stem kolonk nu luid en duidelijk in de oren. Stacey bleef wachten en keek recht in Kaidens ogen. "Ik wil alleen ej vriend zijn!" Schreeuwde Stacey nog maar was wel op haar hoede. Ze was nu instaat om niks meer heel te houden en zou zich echt niet met haar laten sollen. Kaiden gromde, Alles viel neer, zelfs bones. Hij keek haar aan en snoof. "Ik heb geen behoefte aan vriendschap..." zei Kaiden. Ongelooflijk snel stond hij voor haar en had haar hand vast gegrepen. Hij legde haar hand op zijn borstkas. "Voel..." zei hij zacht. Zijn ogen stonden wild, zijn hart klopte abnormaal langzaam, net niet fataal, zijn huid was koud... als ijs en hij liep naar achter tegen de muur. Uit de muur grepen zes armen hem en trokken hem naar beneden, de grond in. Hij keek haar nog snel aan en zei "Je wilt een vriend zijn, maar dat niet." Toen was hij weg. Aan de andere kant van de muur bij een andere grot kwma hij weer naar boven waar hij in rust stilstond en Bones weer naast hem vescheen. Samen liepen ze de grot door , eindelijk rust.

Kaiden gromde, Alles viel neer, zelfs bones. Hij keek haar aan en snoof. "Ik heb geen behoefte aan vriendschap..." zei Kaiden. Ongelooflijk snel stond hij voor haar en had haar hand vast gegrepen. Hij legde haar hand op zijn borstkas. "Voel..." zei hij zacht. Zijn ogen stonden wild, zijn hart klopte abnormaal langzaam, net niet fataal, zijn huid was koud... als ijs en hij liep naar achter tegen de muur. Uit de muur grepen zes armen hem en trokken hem naar beneden, de grond in. Hij keek haar nog snel aan en zei "Je wilt een vriend zijn, maar dat niet." Toen was hij weg. Aan de andere kant van de muur bij een andere grot kwma hij weer naar boven waar hij in rust stilstond en Bones weer naast hem vescheen. Samen liepen ze de grot door , eindelijk rust. Stacey's ogen werden zacht en bleef naar haar hand kijken ookal was hij weg. "Waarom wilt niemand mijn vriend zijn.." Zei ze stil terwijl haar krachten rustig afnamen. "Waarom toch." Bleef ze steeds herhalen terwijl ze nara haar hand keek en Tibbers naar haar toe kwam om haar te troosten. "Neeh Tibbers ik zie het zo niemand wilt vrienden zijn met zon gek iemand." Zei Stacey zachtjes en aaiden over zijn kop en begon naar de uitgang te lopen om haar hoofd rustig te maken. "Kaiden." Sprak ze toen nog rustig uit terwijl ze dawn naar de tovernaars liep.

(Weet niet of het nu over is maar als dat zo is pm me dan)[/