Why did I came here...

Kaiadja

Na alles wat er gebeurd was, was ze voor haar gevoel in een diep zwart gat gevallen. Elke dag werd de pijn in haar erger, zonder dat ze wist waarom. Ze klom over een aantal rotsen heen en keek kort naar de lucht. Donkere wolken vulden de hemel en een zucht ontsnapte uit haar mond. De eerste paar druppels raakten haar gezicht en het begon te stort regenen. Ze had het kunnen stoppen, maar daar had ze geen zin in. Nooit had ze stevig in haar schoenen gestaan en op dit moment schaamde ze zich voor haar eigen gedrag. Misschien de reden waarom ze deze plek had opgezocht. Binnen een paar minuten was ze drijfnat en voelde een van haar summons tevoorschijn komen. ‘Erian…’ zei ze kortaf en keek over haar schouder naar hem, wetend dat hij achter haar stond. Hij was net als zij veranderd. Er was een band ontstaan en Erian deed alles wat hem ze hem vroeg. Ze had een aantal andere summons erbij gekregen. De laatste had haar meer gekost, dan ze had verwacht. Een demon. Wel de hare geworden, maar hij vroeg er een prijs voor. Ze wilde er niet bij stil staan, ze wilde er niet over nadenken. ‘Is er iets mis met u?’ vroeg Erian zacht, vlak bij haar oor. Ze liep verder met haar natte rode haar tegen haar gezicht geplakt. ‘Het gaat prima.’ Ze loog het glashard en was er zeker van dat hij dat zou weten. ‘Maar…’ stamelde hij. ‘NEE!’ haar schreeuw weergalmde over alles wat verlaten was. Haar felblauwe ogen staarden Erian plots woedend aan. ‘Denk je dat ik niet op mezelf kan leven?’ snauwde ze. ‘Denk je dat?! Ik leef mijn hele leven al alleen… dus.. dus ik kan dit ook wel aan.’ Erians nagels krasten bij het horen van die woorden diep in een aantal rotsen. Hij zweeg, omdat Kaiadja hem dat in haar hoofd had bevolen. Zijn felgele ogen bleven op haar rusten en langzaam verdween hij, terug naar de schaduwen waarin hij leefde. Toen ze zag, dat hij verdwenen is sloeg ze woedend met haar vuist tegen een rots aan. In plaats van haar hand brak de rots, ze balde haar vuist en al het puin werd zwart, elk stukje ervan werd steeds kleiner. Uiteindelijk richtte ze het op een boom. Alles stukjes verdwenen er zonder enkel probleem in. Ze draaide zich ervan weg en hoorde hoe de boom compleet vernietigd werd. Een hevige pijn vulde haar borst, maar ze negeerde het. Negeren deed ze de laatste tijd vaak. Ze ging op de natte grond zitten en rillingen liepen over haar rug heen. Met een spreuk, die ze zacht uitspraak werd ze weer warm, maar beter voelde ze zich niet. Na alles wat er was gebeurd, was ze nooit meer wakker geworden. Haar lichaam liep rond als iets wat hopeloos verdwaald was. Ze leunde met haar rug tegen een boom aan. Haar blik richtte zich op iets in de regen. Het was maar een korte beweging, maar ze had het duidelijk gezien. Uit haar schaduw groeiden ondertussen kleine zwarte wezens. Ze gromden zacht en veranderden telkens van vorm, al bleven hun bekken met honderden messcherpe tanden hetzelfde. Ze waren aan het wachten op haar bevel. Ze stond langzaam op en tuurde de regen in. Misschien… had ze zich het toch verbeeld. Bij die gedacht liet ze zich weer terug op de grond zakken. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Langzaam sloot ze haar ogen en zakte ze weg in het duister.(maybe wat flutjes)

-Setherian-

Setherian voelde op afstand een bekende, een vorm van energie die hij al vaak had gezien en gevoeld. Het begon te regenen vanuit de duistere lucht, Seth zuchtte even genotvol toen het begon te stortregenen. Hij hief zijn hand en een paar centimeter boven hem spleet de regen, het ontweek hem. Op de enkele druppels na die hem hadden geraakt zou hij verder droog blijven. In zijn klassieke zwarte gewaad die hem verhulde voor het licht liep hij zacht verder. De regen was het gordijn dat hem verhinderde gezien te worden op miniscule bewegingen na. Hoe sterker het gevoel werd, hoe meer zeker hij werd van het feit dat hij de gedaante al kon zien. Hij liep dichterbij tot hij enkele meters van de boom stond, hij vergrootte het veld wat de regen ontweek tot hij en de gedaante droog waren, hij deed zijn kap af en grijnsde naar de gedaante. "Kaiadja, lang niet gezien." zei hij breed glimlachend. Hij liep dichterbij en keek haar even in stilte aan. Misschien zou het vreemd overkomen dat hij nog steeds eruit zag als 21 terwijl dat zowat onmogelijk zou moeten zijn. Hij kraakte zijn knokkels en lachte. Hij maakte zijn hand tot een vuist en zwart vuur verscheen rondom zijn vuist, hij richtte zijn hand op de grond en maakte een vuur dat de regen volledig afweerde van hun zonder dat Seth enige magische kracht verder moest gebruiken al was het toch bijna niks. Het was het demonische vuur dat hij had laten zien bij een van de eerdere trainingen van Kaiadja. "Hoe gaat het met mijn vroegere leerlinge?" vroeg Seth grijnzend.

Haar ogen hadden zich geopend, toen ze had gevoelt hoe de regen was opgehouden, maar ze het geluid ervan nog steeds kon horen. Het eerste wat haar opviel was de persoon voor haar. Ze knipperde een aantal keer met haar ogen en zag hoe degene voor haar zijn kap afdeed. Ze kende hem ergens van. Beter dan ze zelf had verwacht. ‘Kaiadja, lang niet gezien.’ Zei hij breed glimlachend. Een lichtverbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht en langzaam drongen herinneringen weer tot haar door. Ze had zich tot nu toe nog niet bewogen en had enkel naar haar oude leraar gestaard. Al kon ze het niet echt oude noemen. Hij was niks veranderd, zag er nog het precies hetzelfde uit. Zij… was degene, die er op dit moment ouder uit leek te zien. Haar blik gleed rustig over hem heen. Elke centimeter nam ze in zich op en uiteindelijk keek ze naar het vuur dat hij gemaakt had. Ze herkende het en even gingen haar mondhoeken een stukje omhoog. ‘Hoe gaat het met mijn vroegere leerlinge?’ vroeg hij grijnzend. Ze kon er niet meer omheen draaien, dit was overduidelijk echt Setherian. Ze ging wat makkelijker zitten en dacht ondertussen na over haar antwoord. ‘Seth,’ zei ze uiteindelijk en richtte haar ogen weer op zijn gezicht. ‘dat is inderdaad een hele tijd geleden, al ben jij zo te zien nog geen spat veranderd… in ieder geval niet aan de buitenkant.’ Opnieuw schoot er een klein glimlachje over haar gezicht, al zagen haar ogen er nog wat dof uit. Ze had alles verwacht, behalve dat ze haar leraar terug zou zien. Voor haar gevoel was haar training nooit volledig afgerond, maar met wat ze nu had kon ze zich prima redden. ‘En hoe het met me gaat?’ Even grinnikte ze zacht, alsof ze het ergens grappig vond. Haar gezicht trok zich na een paar seconden weer strak. ‘Wat denk je zelf?’ Ze hield haar hoofd wat schuin en leek in gedachten te zijn, al was ze dat niet. Met een zucht, besloot ze toch maar te antwoorden. Ze kende hem, dus waarom ook niet? ‘De laatste tijd gaat het rot…’ Dit was zelfs nog zacht uitgedrukt. ‘Maar het kan niemand iets schelen, dus het kan mezelf ook niet schelen.’ Ze legde haar hand op haar voorhoofd en zuchtte even. ‘Maar iedereen heeft wel eens zo zijn eigen mindere tijden.’ Ze was nooit zo’n prater geweest over haar eigen leven en gevoel en richtte zich nu wat meer op Seth. ‘En? Hoe gaat het met jou dan?’ Ze keek hem vragend aan. Ze had altijd bewondering voor hem gehad, zelfs nu voelde ze dat nog vanbinnen, hoe raar het misschien ook was. Iets wat ze ook nooit zou laten merken, of misschien was dat enkel wat ze dacht. ‘Waar heb jij al die tijd rond gehangen?’ en ze keek hem met een lichte grijns aan.

Seth,’ zei ze uiteindelijk en richtte haar ogen weer op zijn gezicht. ‘dat is inderdaad een hele tijd geleden, al ben jij zo te zien nog geen spat veranderd… in ieder geval niet aan de buitenkant.’ Seth grijnsde even en knikte. ‘En hoe het met me gaat?’ Even grinnikte ze zacht, alsof ze het ergens grappig vond. Haar gezicht trok zich na een paar seconden weer strak. ‘Wat denk je zelf?’ Even heerste er stilte... ‘De laatste tijd gaat het rot…’ Dit was zelfs nog zacht uitgedrukt aan haar toon te horen. ‘Maar het kan niemand iets schelen, dus het kan mezelf ook niet schelen.’ Ze legde haar hand op haar voorhoofd en zuchtte even. ‘Maar iedereen heeft wel eens zo zijn eigen mindere tijden.’ ging ze verder ‘En? Hoe gaat het met jou dan?’ vroeg ze. De vraag daarna was waar hij rond had gehangen. Seth lachte even, "Met mij... tja... ik denk wel normaal. Ik word ouder... van binnen. Mijn krachten zijn nog steeds groeiende en..tja. Mijn dochter is de leider geworden." zei Seth kalmpjes. "Ik heb me vooral gefocust op overleven, en zes maanden ben ik niet hier, noch ergens anders geweest." Zei Seth kalm zonder enige hint of duidelijkheid. Seth zuchtte even en keek naar Kaiadja, "Ben enkel rusteloos... wat heb ik aan mijn kracht als ik geen wraak kan nemen of moorden, dat is alles wat ik ermee kan. Ik leef om mijn vijanden af te slachten." zuchtte hij. Het verlangen om iemand te decapiteren met één beweging was groot, alleen wel het liefst iemand die hem aanviel anders was het een heel stuk minder leuk. 'Waren er maar vampiers..' zuchtte Seth.

Seth lachte even, "Met mij... tja... ik denk wel normaal. Ik word ouder... van binnen. Mijn krachten zijn nog steeds groeiende en..tja. Mijn dochter is de leider geworden." zei Seth kalmpjes. "Ik heb me vooral gefocust op overleven, en zes maanden ben ik niet hier, noch ergens anders geweest." Zei Seth kalm zonder enige hint of duidelijkheid, maar ze ging daar niet verder op in. Nog niet in ieder geval. Seth zuchtte even en keek naar Kaiadja, "Ben enkel rusteloos... wat heb ik aan mijn kracht als ik geen wraak kan nemen of moorden, dat is alles wat ik ermee kan. Ik leef om mijn vijanden af te slachten." zuchtte hij. 'Waren er maar vampiers..' zuchtte Seth. Ze knikte en was het met hem eens, al was ze nog nooit echt een moordenaar geweest. Nu alles zo rustig was, leek het leven gewoon geen zin meer te hebben. Zelfs zonder training, bleef de kracht van een groot aantal groeien. Die energie zou eruit moeten, hoe dan ook. Vroeger zou ze er geen moeite mee hebben gehad, maar wat er nu voor haar gevoel in haar leefde. Haar kracht, dat zou daar nooit eeuwig kunnen blijven. En als zij er al moeite mee had… ze kon zich plots prima inleven in wat Seth moest voelen. ‘Je hebt gelijk.’ Zei ze tenslotte en keek hem weer aan, terwijl ze opstond. Lang stil zitten kon ze niet en ze liet het natte vuil van haar lichaam afbranden, zonder zich zelf daarbij te verwonden. Ze leunde opnieuw tegen de boom aan met haar handen over elkaar heen geslagen. ‘Ik hou me af en toe bezig met mijn summons. Proberen ze te trainen en dat soort dingen, maar het is niet genoeg.’ Zelf zuchtte ze nu ook en sloot even haar ogen. ‘Na je trainingen ben ik veranderd, niet veel maar wel iets… wat daarna allemaal is gebeurd is meer als een waas voorbij getrokken.’ Toen ze haar ogen opende, staarde ze naar de grond. ‘Ik weet het gewoon niet meer.’ Mompelde ze zacht. ‘Er is niks meer te vinden om tegen te vechten. Alles lijkt plots zo vredig. Ik zou daar vroeger vele moorden voor hebben gedaan, maar dit!’ haar stem klonk kort en fel. ‘Ik zwerf ook maar rond. En verder doe ik bijna niks. Maar dan ook echt helemaal niks. Enkel trainen… niet wetend waarom, maar ik heb niks anders te doen.’ Ze ademde diep in om haar kalmte terug te vinden. ‘Ik word er gewoon niet goed van…het is moeilijk.. om te zeggen waarom.’

‘Je hebt gelijk.’ Zei ze tenslotte en keek hem weer aan, terwijl ze opstond. Lang stil zitten kon ze niet en ze liet het natte vuil van haar lichaam afbranden, zonder zich zelf daarbij te verwonden. Ze leunde opnieuw tegen de boom aan met haar handen over elkaar heen geslagen. ‘Ik hou me af en toe bezig met mijn summons. Proberen ze te trainen en dat soort dingen, maar het is niet genoeg.’ Zelf zuchtte ze nu ook en sloot even haar ogen. ‘Na je trainingen ben ik veranderd, niet veel maar wel iets… wat daarna allemaal is gebeurd is meer als een waas voorbij getrokken.’ Toen ze haar ogen opende, staarde ze naar de grond. ‘Ik weet het gewoon niet meer.’ Mompelde ze zacht. ‘Er is niks meer te vinden om tegen te vechten. Alles lijkt plots zo vredig. Ik zou daar vroeger vele moorden voor hebben gedaan, maar dit!’ haar stem klonk kort en fel. ‘Ik zwerf ook maar rond. En verder doe ik bijna niks. Maar dan ook echt helemaal niks. Enkel trainen… niet wetend waarom, maar ik heb niks anders te doen.’ Ze ademde diep in om haar kalmte terug te vinden. ‘Ik word er gewoon niet goed van…het is moeilijk.. om te zeggen waarom.’

Seth zuchtte en keek haar aan met een grijns. "...Er zijn nog altijd shapeshifters en met goed geluk maken we iets wat we op kunnen jagen." zei Seth met een grijns. Hij hield zijn hand omhoog en tientallen beesten verschenen uit een donker gat in de lucht, groot als een wildehond, gevleugeld als een vleermuis en met een dubbele onderkaak. "Let's hunt" zei Seth voor de grap. Aangezien de beesten binnen een paar seconden elkaar hadden opengescheurd en afgemaakt op de laatste na. "Dood maar als je wilt, er is niet veel anders te doen behalve wachten tot er iets is om te doden.. Vampiers waren soms sterk en soms veel... dat maakte ze ideaal om te doden... maar nu zijn ze weg."Zei Seth waarlijk teleurgesteld.

Seth zuchtte en keek haar aan met een grijns. "...Er zijn nog altijd shapeshifters en met goed geluk maken we iets wat we op kunnen jagen." zei Seth met een grijns. Hij hield zijn hand omhoog en tientallen beesten verschenen uit een donker gat in de lucht, groot als een wildehond, gevleugeld als een vleermuis en met een dubbele onderkaak. "Let's hunt" zei Seth voor de grap. Aangezien de beesten binnen een paar seconden elkaar hadden opengescheurd en afgemaakt op de laatste na. "Dood maar als je wilt, er is niet veel anders te doen behalve wachten tot er iets is om te doden.. Vampiers waren soms sterk en soms veel... dat maakte ze ideaal om te doden... maar nu zijn ze weg."Zei Seth waarlijk teleurgesteld. ‘Wachten…’ zei ze met een zucht en keek naar het laatste beest die er nog stond. Het beest had haar starende blik in de gaten gekregen en had een stap haar richting in haar richting gedaan. Ze bewoog even kort met haar hoofd en haar lippen bewogen net zo kort mee. Een ijzige kreet ontsnapte uit de bek van het beest, toen ze het vol liet lopen met pijn en met zwarte duisternis. Even bewogen haar mondhoeken omhoog, toen er zwart en slijmerig spul uit de ogen van het beest liep en eveneens uit zijn bek. ‘Just die…’ fluisterde ze zacht en ging er even helemaal in op. Het beest barste uiteen, kon de kracht niet meer aan. Op de grond bleef een stinkende hoop vlees achter. Blauwgekleurd bloed liep in straaltjes over de grond weg en werd deels opgenomen door de aarde. Alles op die plek zou steven, daar was ze zeker van. Terwijl ze terug keek naar Seth, liet ze de restanten van het beest branden, tot er vrijwel niks meer van terug te vinden was. ‘Veel vampiers heb ik nog niet gedood, maar ze komen vast terug. Ze zullen zich niet eeuwig kunnen verbergen, voor alles wat nu hun plaats in heeft genomen.’ Even leek ze zich ongemakkelijk te voelen. Vroeger zou ze nooit zo hebben gesproken. Ze dacht terug aan de dag, dat ze zijn hand had geschud. Dat ze hem gezegd had hem te willen volgen in de duisternis. Nog steeds stond die keuze vast en terug kon niet meer. Eenmaal ingestapt en onderweg, was er geen weg meer terug… ze kon enkel verder. ‘Er zijn inderdaad nog altijd shapeshifters… wie weet komen we daar nog wel eens een van tegen, die dom genoeg is om de aanval in te zetten. Al is naast een directe aanval, opjagen ook een leuke keuze.’ Opnieuw glimlachte ze kort en zuchtte daarbij even zacht.

‘Veel vampiers heb ik nog niet gedood, maar ze komen vast terug. Ze zullen zich niet eeuwig kunnen verbergen, voor alles wat nu hun plaats in heeft genomen.’ Even leek ze zich ongemakkelijk te voelen. ‘Er zijn inderdaad nog altijd shapeshifters… wie weet komen we daar nog wel eens een van tegen, die dom genoeg is om de aanval in te zetten. Al is naast een directe aanval, opjagen ook een leuke keuze.’ zei kaiadja. Seth knikte enkel lichtjes, "maar toch.. wat is er leuker dan eerst hun lichaam te breken en dan hun ziel en wilskracht, om ze dan de genade slag te geven. Dat lukt alleen als ze bereid zijn te sterven tijdens een gevecht, als ze vluchten dan.. is het gelijk wat minder. Als je tegenstander vlucht geven ze zich gewonnen," zei Seth. Hij richtte zich tot het vuur en zweeg. De regen kwam zacht neer op de grond om hen heen, Seth deed zijn mantel los en gooide die naar de schaduw waar twee armen hem opvingen en meetrokken ... weg. Seth ging rustig zitten tegenover de boom, precies zo dat de regen hem niet kon raken. Hij zat er gewoon in oud shirt en de korte broek waar hij als kind mee trainde. Niet letterlijk want anders zou het nog al krap zijn. Seth keek eventjes weer naar Kaiadja. "Waar ben jij al die tijd mee bezig geweest? ... de jaren?" vroeg hj kalm.

Seth knikte enkel lichtjes, "maar toch.. wat is er leuker dan eerst hun lichaam te breken en dan hun ziel en wilskracht, om ze dan de genade slag te geven. Dat lukt alleen als ze bereid zijn te sterven tijdens een gevecht, als ze vluchten dan.. is het gelijk wat minder. Als je tegenstander vlucht geven ze zich gewonnen," zei Seth. Hij richtte zich tot het vuur en zweeg. Kaiadja sloeg haar ogen neer en knikte even. Daar had hij een punt. Langzaam liet ze zich weer op de grond zakken en nam een rustige houding aan, toen Seth zelf ook ging zitten. Ze zag hoe hij eventjes weer naar haar keek. "Waar ben jij al die tijd mee bezig geweest? ... de jaren?" vroeg hij kalm. Even keek ze hem weer aan en richtte haar blik daarna op het vuur. ‘Het ziet en voelt als een waas…’ begon ze en hield haar hoofd wat schuin, alsof ze dingen kon zien in het vuur. Met gekruiste benen zat ze daar, haar handen rustend in haar schoot. Haar bruin/rode haar wat altijd los had gehangen zat nu bij elkaar gevlochten en lag als een losse vlecht over haar schouder heen. Van haar vroegere jurkjes en rokjes was ze over gegaan op een spijkerbroek. Het beviel haar beter, dan haar vroegere kledij. Het irriteerde haar niet, tijdens bepaalde dingen. Met een zucht keek ze Seth weer aan. ‘Ik heb altijd wat in stilte geleefd. Heb nooit echt van al die drukte gehouden. Verbonden heb ik me nog nooit gevoelt. Na alles wat er gebeurd was, alles gaos en dingen die ik zag als het einde, trok ik er wat in mijn eentje opuit. Niemand zou er bij stilstaan als ik weg ging, daar had ik zelf al voor gezorgd. Alle rust lijkt iedereen goed te bevallen, maar voor mijn gevoel is het net iets te rustig. In die jaren heb ik mijn lichaam verder getraind. Mijn lichaam verlangde ernaar om zo hard te trainen dat ik af en toe mezelf dagen moest terug trekken om bij te komen. Ik heb getraind met Erian, nog een aantal summons er bij gekregen. Een bepaalde demon werd me bijna fataal, maar ik zit hier nog…’ Even hield ze haar schouders op. ‘Na een tijdje begonnen al die dingen me wat te vervelen. Telkens hetzelfde… maar er was niks anders te doen. Ik besloot terug te keren.’ Even schudde ze haar hoofd en keek ze naar de grond. ‘Veel ben ik vergeten, maar het meeste wat ik deed was dus dat.’ Een korte glimlach schoot over haar gezicht. ‘Ik moest er gewoon even een tijdje tussenuit.’ Ze keek schuin richting Seth. ‘En jij…?’ vroeg ze, niet wetend of ze antwoord zou krijgen, maar ze kon het altijd proberen.

‘Ik heb altijd wat in stilte geleefd. Heb nooit echt van al die drukte gehouden. Verbonden heb ik me nog nooit gevoelt. Na alles wat er gebeurd was, alles gaos en dingen die ik zag als het einde, trok ik er wat in mijn eentje opuit. Niemand zou er bij stilstaan als ik weg ging, daar had ik zelf al voor gezorgd. Alle rust lijkt iedereen goed te bevallen, maar voor mijn gevoel is het net iets te rustig. In die jaren heb ik mijn lichaam verder getraind. Mijn lichaam verlangde ernaar om zo hard te trainen dat ik af en toe mezelf dagen moest terug trekken om bij te komen. Ik heb getraind met Erian, nog een aantal summons er bij gekregen. Een bepaalde demon werd me bijna fataal, maar ik zit hier nog…’ Even hield ze haar schouders op. ‘Na een tijdje begonnen al die dingen me wat te vervelen. Telkens hetzelfde… maar er was niks anders te doen. Ik besloot terug te keren.’ Even schudde ze haar hoofd en keek ze naar de grond. ‘Veel ben ik vergeten, maar het meeste wat ik deed was dus dat.’ Een korte glimlach schoot over haar gezicht. ‘Ik moest er gewoon even een tijdje tussenuit.’ Ze keek schuin richting Seth. ‘En jij…?’ vroeg ze. Seth zuchtte, "ik heb een tijd geleden, zes maanden gezeten op een plek... waar ik niets over zeg behalve dat ik besefte dat zelfs mijn krachten nog weg van perfect zijn. De spanning die ik kreeg uit wraak nemen en vergelding voor Valencia is verdwenen met de vampiers. Ik wil nog steeds wraak maar veel zin heeft het niet zonder doel. Verder heb ik in stilte geleefd, mijn krachten gebruikt voor lol en mijn summons sterker gemaakt." ei Seth aan een stuk door. Hij keek naar Kaiadja en glimlachte, "Je bent veranderd sinds je dat jonge meisje was, je ziet er sowieso ook al sterker uit." zei Seth kalmpjes.

"Ik heb een tijd geleden, zes maanden gezeten op een plek... waar ik niets over zeg behalve dat ik besefte dat zelfs mijn krachten nog weg van perfect zijn. De spanning die ik kreeg uit wraak nemen en vergelding voor Valencia is verdwenen met de vampiers. Ik wil nog steeds wraak maar veel zin heeft het niet zonder doel. Verder heb ik in stilte geleefd, mijn krachten gebruikt voor lol en mijn summons sterker gemaakt." zei Seth aan een stuk door. Ze luisterde geduldig. Hij keek naar Kaiadja en glimlachte, "Je bent veranderd sinds je dat jonge meisje was, je ziet er sowieso ook al sterker uit." zei Seth kalmpjes. Toen ze dat hoorde, kwam haar glimlach deels terug. ‘Bedankt, denk ik.’ gaf ze als een soort van antwoord, op het laatste dat hij had gezegd. ‘Het zou ook wel teleurstellend zijn geweest als ik na al die jaren van een soort van training, niet vooruit gekomen zou zijn.’ Ze keek Seth nog steeds met een licht glimlachje aan. ‘Toch ben ik er nog lang niet. Ik sta… enkel nog maar in het begin, dat is hoe ik het noem.’ Even richtte ze haar blik op de lucht. Donkere wolken hingen nog steeds in de hemel, maar als ze haar blik iets verplaatste naar de horizon, zag ze dat daar de zon alweer scheen. Ze dacht na over de woorden van Seth. Zes maanden op een plek... waar hij haar verder niks over wilde zeggen, dat maakte haar niet uit. Als alles haar verteld zou worden, zou ze nooit meer zelf iets kunnen ontdekken of leren. ‘Maar je bent dus terug?’ Ze wende haar blik weg van de lucht en keek Seth langzaam weer aan. Hij die nog steeds geen spat was veranderd aan de buitenkant. Zoiets… daar zou zij zich een wat meer op moeten richten. Even grinnikte ze zacht, dat vele vrouwen die wens hadden om eeuwige jeugd vast te houden. Gewoon een bepaalde leeftijd en daar op blijven steken. Als vampier zou je dat redden… maar aangezien die er niet meer waren. En of ze ook allemaal dat lot zouden accepteren? ‘Hm..’ mompelde ze even en was bijna vergeten dat Seth bij haar zat. Al die tijd van stilte en alleen zijn had daar vast iets mee te maken. ‘Seth. Als ik het mag vragen. Hoe komt het dat je uiterlijk niks veranderd is? Ik weet dat wizards een hoge leeftijd kunnen bereiken… maar toch.’ En ze hield haar hoofd wat schuin.

‘Bedankt, denk ik.’ gaf ze als een soort van antwoord, op het laatste dat hij had gezegd. ‘Het zou ook wel teleurstellend zijn geweest als ik na al die jaren van een soort van training, niet vooruit gekomen zou zijn.’ Ze keek Seth nog steeds met een licht glimlachje aan. ‘Toch ben ik er nog lang niet. Ik sta… enkel nog maar in het begin, dat is hoe ik het noem.’ zei Kaiadja. ‘Maar je bent dus terug?’ Ze wende haar blik weg van de lucht en keek Seth langzaam weer aan. Seth knikte zacht en zuchtte eventjes. ‘Seth. Als ik het mag vragen. Hoe komt het dat je uiterlijk niks veranderd is? Ik weet dat wizards een hoge leeftijd kunnen bereiken… maar toch.’ vroeg Kaiadja. Seth keek haar simpel aan, "Net als wat mijn mentrix deed, een bad in vampier bloed... en veel zwarte magie. Het houd het lichaam jong en sterk.... lang verhaal maar het feit is.. Ik blijf zo tot het einde van mijn leven." zei Seth simpel terwijl hij haar aankeek, "wonden etc. die verdwijnen natuurlijk wel. Niet dat ik altijd met een wond rond loop of zoiets. Hoewel littekens blijven." Hij keek haar even glimlachend aan en kraakte zijn nek eventjes door zijn handen er te plaatsen en zijn hoofd losjes te bewegen. "Ik denk dat we zo beter weer gaan krijgen aan de horizon te zien, al zitten we hier alsnog droog," zei Seth kalmpjes terwijl hij het vuur eventjes liet oplaaien met zijn kracht.

Seth keek haar simpel aan, "Net als wat mijn mentrix deed, een bad in vampier bloed... en veel zwarte magie. Het houd het lichaam jong en sterk.... lang verhaal maar het feit is.. Ik blijf zo tot het einde van mijn leven." zei Seth simpel terwijl hij haar aankeek, "wonden etc. die verdwijnen natuurlijk wel. Niet dat ik altijd met een wond rond loop of zoiets. Hoewel littekens blijven." Hij keek haar even glimlachend aan en kraakte zijn nek eventjes door zijn handen er te plaatsen en zijn hoofd losjes te bewegen. "Ik denk dat we zo beter weer gaan krijgen aan de horizon te zien, al zitten we hier alsnog droog," zei Seth kalmpjes terwijl hij het vuur eventjes liet oplaaien met zijn kracht.
Ze knikte, terwijl ze keek hoe hij het vuur iets liet oplaaien. Kort sloot ze haar ogen en ademde ze ontspannen uit. ‘Dan… blijf je dus nog een hele lange tijd zo.’ Lachte ze even zacht en opende haar ogen weer. Ze zou zijn gesproken woorden, nu stuk voor stuk onthouden. Ze had geleerd hoe dingen uit het verleden nog van pas zouden kunnen komen. Iedereen leek van mening te zijn, dat het verleden er niet meer toe deed, misschien hadden ze gelijk, maar niet alles. ‘Ik denk inderdaad ook, dat we zo beter weer gaan krijgen. Ben ik aan de ene kant wel blij om.’ Met haar eigen kracht liet ze nog eens haar hele lichaam vullen met warmte. Even beet ze zacht op haar lip, toen er bij haar een idee op kwam. Misschien het domste idee ooit, maar iets in haar wilde het. Gewoon eens proberen. Ze richtte haar aandacht weer op Seth. ‘Als ik het mag vragen…’ Even bleef ze stil. Op welke manier moest ze dit gaan vragen. Langzaam verscheen er een lichte grijns op haar gezicht. ‘Would you like to join the arena… with me?’ Een uitdagende glinstering leek in haar ogen te liggen. Ja, dit was serieus het domste wat ze ooit gevraagd had. ‘Just for fun…’ Ze verveelde zich immers toch, dus waarom ook niet. Ze keek hem met een wat schuin hoofd aan, wachtend op antwoord.

‘Dan… blijf je dus nog een hele lange tijd zo.’ Lachte ze even zacht en opende haar ogen weer. ‘Ik denk inderdaad ook, dat we zo beter weer gaan krijgen. Ben ik aan de ene kant wel blij om.’ Met haar eigen kracht liet ze nog eens haar hele lichaam vullen met warmte. ‘Als ik het mag vragen…’ Even bleef ze stil. Op welke manier moest ze dit gaan vragen. Langzaam verscheen er een lichte grijns op haar gezicht. ‘Would you like to join the arena… with me?’ Een uitdagende glinstering leek in haar ogen te liggen. Ja, dit was serieus het domste wat ze ooit gevraagd had. ‘Just for fun…’
Seth keek haar aan en knikte dat hij het goed vond, "Just for fun, nothing more than fleshwounds." zei hij kalmpjes terwijl hij opstond, hij liep door de afwijking heen zodat de regen zijn naakte huid raakte. Het stroomde langs zijn borstkas en armen, langs zijn gezicht en nek... tot het ophield. Het stopte met het regenen van water, sintels en vuur viel uit de hemel neer om hem heen, zonder hem echt aan te raken. Water in vuur veranderen, kinderspel. Het vuur ontwijken daarintegen was lastiger te handhaven, hij moest zijn gedachtes overal tegelijk op af sturen om het vuur weg te houden, toen het regenen stopte... verdween het vuur en keek Seth naar Kaiadja. "Wil je zo al naar de arena? of... later pas? Jij mag kiezen omdat jij mijn ex leerlinge bent." zei Seth kalmpjes met een positief knikje in haar richting.

Seth keek haar aan en knikte dat hij het goed vond, "Just for fun, nothing more than fleshwounds." zei hij kalmpjes terwijl hij opstond, hij liep door de afwijking heen zodat de regen zijn naakte huid raakte. Het stroomde langs zijn borstkas en armen, langs zijn gezicht en nek... tot het ophield. Het stopte met het regenen van water, sintels en vuur viel uit de hemel neer om hem heen, zonder hem echt aan te raken. Water in vuur veranderen, kinderspel. Het vuur ontwijken daarintegen was lastiger te handhaven, hij moest zijn gedachtes overal tegelijk op af sturen om het vuur weg te houden, toen het regenen stopte... verdween het vuur en keek Seth naar Kaiadja. "Wil je zo al naar de arena? of... later pas? Jij mag kiezen omdat jij mijn ex leerlinge bent." zei Seth kalmpjes met een positief knikje in haar richting. Ze had stil naar hem staan kijken en leek wakker te moeten worden uit haar gedachten, bij het horen van zijn stem. Ze verplaatste haar blik terug naar zijn ogen en dacht ondertussen meer gericht na over de vraag die hij haar had gesteld. ‘Nothing more… than just fleshwounds indeed.’ zei ze met een lichte glimlach. Ze verbaasde zich telkens weer over het feit, wat hij kon doen, zelfs als er niks te doen leek. Hij leek met alles te spelen, uit gewoonte… verveling of iets anders? Als zij dat ook nou eens vaker ging proberen…niet dat ze hem na wilde doen, maar gewoon om haar energie af en toe kwijt te kunnen. Wetend, dat het eigenlijk toch niet hielp. ‘Later… misschien.’ Antwoordde ze. De klank in haar stem klonk dromerig, maar op een vreemde manier. Ze moest zich zelf erbij houden. ‘We kunnen alvast terug lopen, het gebied van de wizards in. Misschien komen we nog wel iets leuks tegen onderweg.’ Opnieuw schoot er een lichte grijns over haar gezicht. ‘Morgenvroeg trouwens… bij elkaar komen in de arena?” en ze keek hem vragend aan. ‘Lijkt mij prima, als jij dat ook vindt.’

‘Nothing more… than just fleshwounds indeed.’ zei ze met een lichte glimlach. ‘Later… misschien.’ Antwoordde ze. De klank in haar stem klonk dromerig, maar op een vreemde manier. Ze moest zich zelf erbij houden. ‘We kunnen alvast terug lopen, het gebied van de wizards in. Misschien komen we nog wel iets leuks tegen onderweg.’ Opnieuw schoot er een lichte grijns over haar gezicht. ‘Morgenvroeg trouwens… bij elkaar komen in de arena?” en ze keek hem vragend aan. ‘Lijkt mij prima, als jij dat ook vindt.’ zei Kaiadja. Seth knikte goedkeurend en strekte zich eventjes uit. "Ik vind het goed, dan zie ik je morgen ochtend daar." Hij strekte zijn hand uit naar de schaduwen en greep zn mantel er met gemak uit. De zon kwam telkens dichterbij en Seth deed zijn kap weer op, gehuld in schaduwen met een onbekend gezicht. Zoals vroeger liep hij zo rond, nu alleen niet om zijn jeugd te verhullen maar om het aspect van verassing te behouden, dat mensen die hem kenden hem op die leeftijd zagen zou voor degene die hij lang niet gezien had wel even wennen of schrikken zijn. Hoewel het dus eigenlijk meer voor de lol was dan aspect van verassing. Het maakte hem officieel niet veel uit, hij voelde zich meer zo op gemak dus bleef hij het doen.

Seth knikte goedkeurend en strekte zich eventjes uit. "Ik vind het goed, dan zie ik je morgen ochtend daar." Hij strekte zijn hand uit naar de schaduwen en greep zn mantel er met gemak uit. De zon kwam telkens dichterbij en Seth deed zijn kap weer op, gehuld in schaduwen met een onbekend gezicht. Zoals vroeger liep hij zo rond, nu alleen niet om zijn jeugd te verhullen maar om het aspect van verassing te behouden, dat mensen die hem kenden hem op die leeftijd zagen zou voor degene die hij lang niet gezien had wel even wennen of schrikken zijn. Hoewel het dus eigenlijk meer voor de lol was dan aspect van verassing. Het maakte hem officieel niet veel uit, hij voelde zich meer zo op gemak dus bleef hij het doen. Even glimlachte ze licht, bij het nu weer helemaal kennen van Seth. Net alsof de tijd was blijven stilstaan, dat er niks was veranderd, maar ze kon er niet omheen draaien. Er waren drastische verandering geweest in de hele omgeving. Sommige klein, de anderen duidelijk zichtbaar. ‘I can’t wait.’ Zei ze op een fluister toon en voelde de spanning al verlangend naar morgenvroeg grijpen. Ze keek deels over haar schouder naar achteren. Een kleine afstand tot aan de stad. Kort keek ze de andere kant op. In de afgesloten grot… vol met lichamen. Zouden er bekenden tussen liggen. Ze wist het niet en wilde het ook niet weten. Daarbinnen zou vast meer liggen dan enkel verteerde lichamen. Even keek ze Seth weer aan. ‘Terug lopen of ga je op dit moment liever je eigen weg weer?’ vroeg ze. Ze had wel snellere manieren om zelf terug te komen in de stad, maar deze keer bleef ze er rustig over. ‘Zeg het me maar.’ Zei ze, terwijl ze ondertussen behendig over een aantal rotsen sprong en op het langs liggende natte pad weer tot stilstand kwam. Hier en daar was er al bijna niks meer zichtbaar van het pad. Overwoekerd in de jaren en terug genomen door de stilte en de natuur. Af en toe kwam hier iemand langs, maar niet vaak. Terwijl ze tussen de rotsen doorkeek naar Seth, nog steeds wachtend op antwoord, liet ze het onkruid onder haar voeten licht wegbranden. Bijna niet merkbaar verteerden de wortels daarbij ook en drong het klein beetje overgebleven stof wat zwart was gekleurd de aarde in.

‘Terug lopen of ga je op dit moment liever je eigen weg weer?’ vroeg ze. Ze had wel snellere manieren om zelf terug te komen in de stad, maar deze keer bleef ze er rustig over. ‘Zeg het me maar.’ Zei ze, terwijl ze ondertussen behendig over een aantal rotsen sprong en op het langs liggende natte pad weer tot stilstand kwam. Hier en daar was er al bijna niks meer zichtbaar van het pad. Overwoekerd in de jaren en terug genomen door de stilte en de natuur. Af en toe kwam hier iemand langs, maar niet vaak. Terwijl ze tussen de rotsen doorkeek naar Seth, nog steeds wachtend op antwoord, liet ze het onkruid onder haar voeten licht wegbranden. Bijna niet merkbaar verteerden de wortels daarbij ook en drong het klein beetje overgebleven stof wat zwart was gekleurd de aarde in. Seth keek haar aan en glimlachte. "Ik ga wel met je mee terug, moet toch nog wat regelen thuis, een kleine kwestie die niet zo heel belangrijk is maar toch gedaan moet worden," zei Seth kalmpjes en keek naar Kaiadja terwijl hij naar haar toe liep. Hij glimlachte eventjes vriendelijk en liep alvast een stukje verder. Zijn blik rustte even op het pad dat voor hun lag en al licht was vervaagd na een paar meter.

Seth keek haar aan en glimlachte. "Ik ga wel met je mee terug, moet toch nog wat regelen thuis, een kleine kwestie die niet zo heel belangrijk is maar toch gedaan moet worden," zei Seth kalmpjes en keek naar Kaiadja terwijl hij naar haar toe liep. Hij glimlachte eventjes vriendelijk en liep alvast een stukje verder. Zijn blik rustte even op het pad dat voor hun lag en al licht was vervaagd na een paar meter. Ze liep tot ze weer naast hem stond en keek even schuin naar hem. Licht knikte ze. ‘Oke.’ Zei ze en glimlachte licht. Hoe kort dit gesprek tot nu toe ook geweest was en het eigenlijk niet echt over iets was gegaan voor haar gevoel, voelde ze zich toch al wat iets rustiger en beter, dan voordat ze hier kwam. Ze had niet snel verwacht haar oude leraar terug te zien, maar nu ze hem eenmaal weer had gezien glimlachte ze af en toe iets vaker, iets wat ze hem gunde als hij naar haar glimlachte. ‘Let’s go…’ zei ze en snoof ondertussen de frisse geur in van de vochtige en natte omgeving. Ze begon verder te lopen op een rustig tempo. Dit gebied kende ze nu voor een groot deel al uit haar hoofd. Ze had geen idee meer hoe vaak ze hier al langs was gekomen, dat deed er immers niet echt toe. Ze bleef aan zijn zij lopen en keek af en toe naar haar weerspiegeling in het water als ze voorbij een plas liep. ‘Heerlijk als het net heeft regent.’ Zei ze met een zacht grinnikje. Ze hield altijd van de vochtige en frisse geur van de bosgrond of de omgeving. Ze had een hele tijd buiten geleefd en vond het fijn, dat ze nu in ieder geval met een bekende weer terug kon lopen. Dat voelde altijd beter dan alleen, al liep een van haar summons ook wel eens mee, maar dit was toch anders.

‘Let’s go…’ zei ze en snoof ondertussen de frisse geur in van de vochtige en natte omgeving. Ze begon verder te lopen op een rustig tempo. Dit gebied kende ze nu voor een groot deel al uit haar hoofd. Ze had geen idee meer hoe vaak ze hier al langs was gekomen, dat deed er immers niet echt toe. Ze bleef aan zijn zij lopen en keek af en toe naar haar weerspiegeling in het water als ze voorbij een plas liep. ‘Heerlijk als het net heeft regent.’ Zei ze met een zacht grinnikje. Ze hield altijd van de vochtige en frisse geur van de bosgrond of de omgeving. Ze had een hele tijd buiten geleefd en vond het fijn, dat ze nu in ieder geval met een bekende weer terug kon lopen. Dat voelde altijd beter dan alleen.
Seth glimlachte even naar Kaiadja en liep naast haar mee terug. "Inderdaad, het bos heeft dan een goed aroma, het geluid van de druppels die van de bladeren druipen in een plas. Het geeft een kalm gevoel." zei Seth terwijl hij inderdaad kalmpjes verder liep met zijn armen verborgen onder zijn mantel. Hij liep zachtjes verder en schudde toch maar zijn kap af en liep met elk gemak verder terwijl hij rustig in en uit ademde. Hij snoof de geur die er rond hing eventjes op en sloot zijn ogen. Hij dacht even in stilte na tijdens het lopen over bepaalde zaken die het daglicht niet zouden aanschouwen voorlopig.

Seth glimlachte even naar Kaiadja en liep naast haar mee terug. "Inderdaad, het bos heeft dan een goed aroma, het geluid van de druppels die van de bladeren druipen in een plas. Het geeft een kalm gevoel." zei Seth terwijl hij inderdaad kalmpjes verder liep met zijn armen verborgen onder zijn mantel. Hij liep zachtjes verder en schudde toch maar zijn kap af en liep met elk gemak verder terwijl hij rustig in en uit ademde. Hij snoof de geur die er rond hing eventjes op en sloot zijn ogen. Hij dacht even in stilte na tijdens het lopen over bepaalde zaken die het daglicht niet zouden aanschouwen voorlopig. Ze was het met de woorden van Seth eens. Even keek ze weer naar hem, terwijl hij zijn kap weer af had gezet. Ze wist dat hij nu zeker weten in gedachten moest zitten, niet vaak had ze hem zo ontspannen gezien. Ze ging op een kei langs het pad staan en met geluidloze sprongetjes sprong ze stil van steen naar steen. Na een paar seconden liep ze weer naast Setherian, nog eens de frisse geur diep in haar opsnuiven. Van dit alles kreeg ze nooit genoeg. Alle weeromstandigheden vond ze wel fijn. Ze kon het prima uithouden en in daarvan al had ze nog wel eens een hekel aan te zonnige dagen waarin de lucht zo droog was dat je er in leek te stikken. Even wierp ze een blik over het pad naar voren en daarbij schatte de afstand in. Ze kon de stad in ieder geval al makkelijk zien, maar iets zien betekende nog niet dat je er was. Even sloot ze haar ogen, volledig vertrouwend op haar zintuigen. ‘Seth, hoelang was je eigenlijk alweer terug?’ vroeg ze met een zachte stem om niet meteen ruw de stilte in flarden te scheuren. Al hadden andere geluiden uit de natuur dat al eerder gedaan, maar dat was anders dan een menselijke stem.

Ze konden de stad in ieder geval al makkelijk zien, maar iets zien betekende nog niet dat je er was. Even sloot Kaiadja haar ogen, volledig vertrouwend op haar zintuigen. ‘Seth, hoelang was je eigenlijk alweer terug?’ vroeg ze met een zachte stem om niet meteen ruw de stilte in flarden te scheuren. Al hadden andere geluiden uit de natuur dat al eerder gedaan, maar dat was anders dan een menselijke stem. "Twee jaar... maar ik leef meer in mijn oude huis dan nog in de stad zelf. Ik heb geen behoeften aan druktes, al hoewel ik als vader van de Queen binnen kan lopen het kasteel in om Mariah tegen de haren in te strijken. Ik blijf haar vader he," zei hij lachend. Hij streek met zijn hand over zijn prothese en zuchtte. De prothese klopte weer, hij moest echt nodig zijn energie kwijt raken of de prothese zou uit elkaar knallen waarna die weer zou herstellen. Ach, het zou nog wel even duren voordat zou gebeuren. Selene verscheen weer uit het niets uit Seth's schaduw en kwam er stilletjes bij lopen als een waakhond. Maar dan eentje die verdomd stil was alsof ze nog een schaduw was. Hij keek haar even aan en knikte zachtjes maar kreeg enkel een knikje terug als antwoord. Er was niets aan de hand, enkel een voorgevoel dat waarschijnlijk toch niets zou zijn.

"Twee jaar... maar ik leef meer in mijn oude huis dan nog in de stad zelf. Ik heb geen behoeften aan druktes, al hoewel ik als vader van de Queen binnen kan lopen het kasteel in om Mariah tegen de haren in te strijken. Ik blijf haar vader he," zei hij lachend. Hij streek met zijn hand over zijn prothese en zuchtte. De prothese klopte weer, hij moest echt nodig zijn energie kwijt raken of de prothese zou uit elkaar knallen waarna die weer zou herstellen. Ach, het zou nog wel even duren voordat zou gebeuren. Selene verscheen weer uit het niets uit Seth's schaduw en kwam er stilletjes bij lopen als een waakhond. Maar dan eentje die verdomd stil was alsof ze nog een schaduw was. Hij keek haar even aan en knikte zachtjes maar kreeg enkel een knikje terug als antwoord. Er was niets aan de hand, enkel een voorgevoel dat waarschijnlijk toch niets zou zijn. Even had Kaiadja zelf haar aandacht op Selene gelegd, maar keek naar een paar seconden weer voor zich uit. ‘Ik snap wat je bedoelt, op het gebied van al die druktes en er liever wat buiten wil blijven. En das waar ook, dat je dochter de Queen is geworden.’ Even glimlachte ze wat breder. ‘Ik mis de laatste tijd echt te veel…’ ze zei het op een toon alsof het haar nog steeds niks leek te schelen, wat ook zo was. Even keek ze over haar schouder naar achteren, niet wetend waarom maar gewoon. Voor haar schatte ze, dat de stad nog maar 100 meter bij hun vandaan was. Ze zou er deze avond blijven, morgen de arena in… en dan waarschijnlijk weer terug trekken in de stilte, tenzij er nog iets te doen zou zijn. Nog eens richtte ze enkel haar zintuigen op Selene, zonder haar blik van de weg af te draaien. Daarna keek ze toch even opzij naar Setherian. Net alsof… er geen tijd voorbij getrokken was, dat was het gevoel dat haar op dit moment volgde.

. ‘Ik snap wat je bedoelt, op het gebied van al die druktes en er liever wat buiten wil blijven. En das waar ook, dat je dochter de Queen is geworden.’ Even glimlachte ze wat breder. ‘Ik mis de laatste tijd echt te veel…’ ze zei het op een toon alsof het haar nog steeds niks leek te schelen, wat ook zo was. Even keek ze over haar schouder naar achteren, niet wetend waarom maar gewoon. Voor haar schatte ze, dat de stad nog maar 100 meter bij hun vandaan was. Ze zou er deze avond blijven, morgen de arena in… en dan waarschijnlijk weer terug trekken in de stilte, tenzij er nog iets te doen zou zijn. Seth keek naar Kaiadja en zuchtte, "De tijd gaat inderdaad snel, en er is veel dat je kan missen." zei hij kalm. Hij streek met zijn hand door de wind en kleine sintels vlogen van zijn vingertoppen. Een koude luchtstroom was in een paar seconde onstaan, merkwaardig. Uit het niets was het koud geworden vanuit een richting terwijl ze niet in de buurt waren van zee en de bergen niet uit die richting kwamen. Seth haalde diep adem en keek naar Kaiadja, "...ik heb best wel zin om je morgen alle... tja.. hoeken kan ik niet zeggen, in ieder geval. Ik zorg wel dat je elk stuk muur tegen je rug of gezicht krijgt," maakte Seth als flauwe grap terwijl hij even knipoogde om te laten zien dat hij niet serieus was dit keer.

Seth keek naar Kaiadja en zuchtte, "De tijd gaat inderdaad snel, en er is veel dat je kan missen." zei hij kalm. Hij streek met zijn hand door de wind en kleine sintels vlogen van zijn vingertoppen. Een koude luchtstroom was in een paar seconde ontstaan, merkwaardig. Uit het niets was het koud geworden vanuit een richting terwijl ze niet in de buurt waren van zee en de bergen niet uit die richting kwamen. Kaiadja rilde deels, maar warme haar eigen lichaam al snel en onmerkbaar op. Seth haalde diep adem en keek naar haar, "...ik heb best wel zin om je morgen alle... tja.. hoeken kan ik niet zeggen, in ieder geval. Ik zorg wel dat je elk stuk muur tegen je rug of gezicht krijgt," maakte Seth als flauwe grap terwijl hij even knipoogde om te laten zien dat hij niet serieus was dit keer. Ze grinnikte zacht en schudde even haar hoofd. ‘Wie weet.’ Ze keek hem met een licht grijnsje aan. ‘Zelfs al zou je dat proberen, het zou je misschien iets meer moeite kosten. Al zal het niet veel schelen.’ Zelf had ze ook zin in de volgende morgen. Ze zou wat van haar kracht kwijt kunnen en dat voelde altijd prettig. Eenmaal in de eerste paar straten van de stad bleef ze stil staan en keek Seth met een glimlachje aan. ‘Ik gok, dat we hier nu afscheid zullen nemen en dan elkaar morgen in de arena zullen treffen. Heb een fijne avond Setherian.’ Zei ze met een lichte glimlach en draaide zich van hem weg, terwijl ze de stilte van een nog verlaten straat inliep.

-Kaiadja topic out-