Looking for something...or not

Kaiadja

Kaiadja sprong lenig op het wezen dat ze had opgeroepen. Het was nog vroeg in de morgen en kort keek ze om richting het gebied van de wizards. Vandaag zou ze er eerst niet meer terug komen. Ze zette haar kap op en verborg daarmee haar vuurrode haren en haar blauwe ogen. Krassen vulden haar gezicht. Jaren geleden was haar lichaam nog perfect, dat was het nu ook nog steeds, maar ze had er wat littekens bij gekregen. ‘Run Evedor.’ Fluisterde ze. Evedor was een verbannen wezen geweest uit de diepste donkere plaatsen onder de aarde. Het had daar eeuwen gezeten. Gevangen in het vuur. Zij was degene, die hem had gevonden en terug had gehaald in ruil voor een kleine prijs. Ze stond er niet meer bij stil als ze iets ruilde om zo een verband te sluiten, als ze maar macht bleef houden en die maar kon vergroten. Evedor was misschien twee meter hoog en 3,5 meter lang. Het was een pikzwart wezen met ogen als vuur. Zijn bek zat vol messcherpe tanden en horens groeien boven uit zijn kop. Zijn staart had gevaarlijk scherpe punten en zijn klauwen konden met gemak door rotsen heen breken. Langzaam begon het te bewegen, steeds sneller. Met elke beweging voelde ze de kracht ervan. Overal waar Evedor kwam leek alles tot as te vergaan, maar liep hij verder dan kreeg het gebied zijn oorspronkelijke levendige uiterlijk weer terug. Ze reed met hem het gebied van de elven in. Een plek waar ze een lange tijd neer meer was geweest. Dit gebied bevatte veel verborgen en oude magie net zoals bij de wizards. Vlak bij The Drowned River liet ze Evedor stilhouden. Ze liet zich van hem afglijden en streek even over zijn snoet heen. Daarna verdween het in een scheur die de aarde had doen open splijten. Toen het eenmaal weer verdwenen was sloot de aarde zich. In dit gebied kon ze beter niet met zo’n wezen gaan rondlopen. Ze knielde neer langs de kant en dronk wat van het water. Het gras voelde zacht aan onder haar blote voeten en een zachte bries liet al het groen heen en weer waaien. Ze keek naar de kleine golven op het water. Hoe slecht haar leven er ook uit zacht, ze bleef van rust houden. Hoe duister haar hart ook zou worden… het was haar keus geweest. Ze bleef in het water staren en had niet in de gaten hoe iemand dichterbij kwam, tot ze een takje hoorde breken en zich met een ruk omdraaide. Haar handen gloeien zwart en ze keek naar het gene wat haar aan het schrikken had gemaakt.

Archer

Toen ze zag dat het een elf was, liet ze haar handen meteen weer normaal worden en trok ze haar magie terug. Ze verborg haar handen in haar schoot, alsof daar nog iets aan te zien was. Ze keek hem van onder haar kap aan en beet even op haar lip. Ze was er zeker van, dat hij in de gaten zou hebben dat ze zich open had gesteld voor de duistere magie. Evedor gromde zacht. Een geboren vechter en moordenaar, maar met een beweging liet ze hem tot rust komen. Hij was haar summon en zou naar haar moeten luisteren. “Ik wilde u niet laten schrikken.” Zei hij op een beleefde en vriendelijke kalme toon, die haar licht deed verbazen. Hij stapte nog wat dichter naar haar toe, terwijl ze zelf zo rustig mogelijk bleef zitten. Een ander deel van haar lichaam wilde opstaan, maar dat negeerde ze. Hij zag op wat voor een manier hij naar Evedor keek en hij zijn hoofd schudde. “Mag ik vragen wat dat precies voor wezen is?” vroeg hij en ze kon duidelijk zijn nieuwsgierige toon horen, waarop hij dat zei. ‘Eh...’ stamelde ze zacht. ‘Dat is Evedor, een van de soort van demonen, die ik in mijn macht heb. Het was niet makkelijk om hem in bezit te krijgen, maar verder zijn er nog genoeg anderen.’ Evedor leek naar haar te luisteren en wende zijn blik even van de elf af. ‘Ik kan je beloven, dat hij je echt niks zal doen. Hij wacht enkel op mijn teken, en je geeft me op dit moment geen enkele reden om dat teken te geven.’ Ze glimlachte licht. ‘Ik zal hem hier wel even weghalen.’ Met een lichte beweging van haar hand, verdween Evedor in een zwarte windvlaag, wat op de aarde viel en er helemaal in verdween. ‘Het is beter, dat als ik met iemand praat hij beneden in de diepten blijft… vooral in dit gebied.’ Nu stond ze wel op en deed haar kap af. Haar felblauwe ogen, namen hem rustig in zich op. Ze liep zelfs even een rondje om hem heen en bleef voor hem weer stil staan. ‘Mijn naam is Kaiadja Lefue Fel’dan.’ En ze glimlachte licht, terwijl ze toch uit beleefdheid, wat ze eigenlijk nooit deed haar hand uitstak. ‘Ik ben een wizard… al heb ik het gevoel, dat je dat al door had of niet?” ze hield haar hoofd wat schuin. Ze merkte hoe ze in dit alles nog hetzelfde was gebleven. Ze had nog controle over haar innerlijk en ontmoetingen met anderen. ‘En jij bent?’ vroeg ze kalm.

Ze voelde hoe zijn warme zachte hand de hare schudde en voelde zich daarbij kort even opgelucht vanbinnen. ‘Ja inderdaad, dat had ik al door. De energie van een Wizard is vrij moeilijk te missen ben ik bang.’ De vriendelijke klank waarop hij sprak, liet haar mondhoeken licht omhoog bewegen. Ze liet haar hand weer zakken, toen hij die van haar los liet. ‘Mijn naam is Archer Lanister, zoals je wel kan zien ben ik een Elf.’ Zei hij met een onschuldig lachje, die haar op de een of andere manier licht nieuwsgierig maakte. Ze zag hoe hij naar zijn oren wees, en zelf knikte ze even glimlachend als teken, dat ze het al snapte. “Wat doe je hier in het elfen gebied?” vroeg hij en even bleef ze wat stil. ‘Ik…’ begon ze en voelde zich bijna weer als haarzelf. Haar gedachten waren rustig, niet uit op dingen waar ze later spijt van zou krijgen. Even sloot ze haar ogen en zuchtte zacht. Toen ze haar ogen weer opende, was haar blik gericht op het gras. ‘Ik weet het niet echt.’ Zei ze, maar aan haar stem was te horen, dat ze aan haar eigen antwoord twijfelde. ‘Ik voel me de laatste tijd onrustig vanbinnen. Ik probeer meer dingen over mijn verleden terug te vinden, het punt is dat vrijwel niemand iets weet. Zelf weet ik enkel, dat ik vlak bij een stad wakker werd en daar vreselijk ben behandeld. Ik zou er niet aan moeten denken. Ik zou het allemaal moeten laten rusten, maar dat kan ik niet.’ Ze richtte haar blik weer op Archer. ‘Aangenaam kennen te maken trouwens…’ zei ze nog snel en sprak daarna meteen verder. ‘Ik kwam hier, ten eerste voor de rust. Het gebied van de elven is prachtig en een groot deel ervan is altijd groen. Ik hoopte hier rust te vinden en daarbij mijn gedachten weer op orde te krijgen. Ik hou daarnaast ook van dingen verkennen. Nieuwe dingen leren. En ergens hoopte ik misschien iets te vinden wat me verder zou kunnen helpen.’ Ze hield haar schouder op en hield haar hoofd wat schuin. Een lichte vriendelijke glimlach was op haar gezicht blijven staan. Veel elfen had ze nog niet gezien en dat wekte haar nieuwsgierigheid ook op. Bij haar eigen soort was ze niet belangrijk. Ze was gewoon… gewoon, maar waarom zou ze dan niet meer van andere volken kunnen leren? Haar nieuwsgierige innerlijk kwam deels terug naar boven en liet het zwarte in haar hart even tot rust komen. ‘Hoe… hoe is het leven als een elf?’ vroeg ze tenslotte met een deels vragende en nieuwsgierige klank, die Archer daarbij een kant liet zien, dat ze nog niet aan heel erg veel had laten zien. Bij elfen voelde zich altijd op de een of andere manier op haar gemak. Uitleggen waarom, was eigenlijk niet mogelijk, het was gewoon zo.

Ze had gezien, hoe zijn glimlach iets breder was geworden, toen hij haar mondhoeken omhoog had zien gaan. Ze was er zeker van, dat hoe meer ze praatte hoe nieuwsgieriger hij zou worden. Na haar laatste vraag gesteld te hebben, merkte ze zijn verbazing op en meteen wenste ze dat ze een andere vraag had gesteld. Niet wetend waarom ze die zo snel wou veranderen en zich zelf kon ze nu al helemaal even niet volgen. Het ene moment was ze het kwaad hetzelfde, de andere keer weer hoe ze… hoorde te zijn? Hij trok haar aandacht weer, door zijn keel te schrapen en daarbij richtte ze haar blik weer op hem, om te laten zien, dat ze luisterde. ‘Nou dat is voor iedereen anders. De meesten wonen in de grote stad. Zelf leef ik voornamelijk buiten, ik kan slecht tegen het idee dat ik gevangen zit,” antwoordde hij haar. Ze kon zich het prima voorstellen. Vanaf haar derde was ze gevonden, door mensen in het bos. De jaren die volgen… waren simpel weg vreselijk. Ze ontsnapte de men en kwam terecht bij de wizard en bleek talent te hebben, maar toch was ze veel op zich zelf gebleven. Vrijwel nooit kwam ze ergens binnen, al was ze er niet zeker van of dat wel dezelfde reden had als deze elf. ‘Je moet het niet verkeerd begrijpen hoor, het is leuk andere elfen tegen te komen maar toch na een tijd is het een beetje bedrukkend voor me en dan moet ik er weer tussenuit. Elke elf is anders dus ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken als het om het leven gaat.’ Ze knikte na zijn verdere antwoord. ‘Ik begrijp je denk ik aardig goed.’ Sprak ze met een licht glimlachje. Zij was iemand die er ook vaak even tussenuit ging, maar dan om haar krachten tot rust te laten komen. Ze wist precies wanneer dat was. Alsof het dan plots ijzig koud werd en haar hele lichaam gespannen was. Ze liet het nooit aan iemand merken. Misschien nog wel aan het ex leraar, maar verder. ‘Waarom zou je dingen willen leren van andere soorten? Natuurlijk kan ik me wel indenken dat het interessant is maar toch… heb je er een bepaald doel mee?’ Die vraag maakte haar weer wakker uit haar gedachten. Nu was ze er zeker van dat zijn nieuwsgierigheid groot was. Ze kwam rustig naast hem zitten en stak haar eigen voeten ook in het water. Kort liet ze haar hand door het water gaan en keek hoe het tussen haar vingers doorliep. Ze riep het met haar gedachten terug en het kleine beetje water bleef als een bol boven haar hand zweven. Ze merkte hoe haar gedachten, bij alles wat ze deed ook deels op haar krachten gericht werden. Haar ex leraar speelde altijd met van alles en nog wat, maar dan… anders. Ze blies tegen het water aan en het binnenste veranderde in vuur. Langzaam liet ze het los en het leek net alsof het vuur zich als een jonge vogel naar buiten werkte en inderdaad daarna ook in de vorm van een vogel wegvloog, toen het eenmaal vrij was. Ze volgde het nog even met haar ogen en richtte zich toen weer op de elf. ‘Ik heb altijd… al meer willen weten van andere volken. Het kan nooit kwaad om wat meer te weten over de rassen die bij je in de buurt leven. Hun gewoonten leren kennen… maar waarom.’ Ze hield haar schouders op met een zucht. ‘Misschien is het mijn nieuwsgierigheid, die is blijven leven… zelfs nadat ik eigenlijk niks meer had om op te blijven staan.’ Zei ze wat zacht. ‘Het is lastig om uit te leggen…’ ze wist niet of ze nu loog of niet. Liegen tegen haarzelf deed ze de laatste tijd ook wel eens. Ze keek in de groen/gele ogen van Archer. ‘Beantwoord… ik daarmee je vraag?’

Code:

Deze dame was een van de weinige die zijn interesse vast bleef houden. Hij vond het al een wonder dat iemand snapte wat hij voelde. De meeste verklaarde hem voor gek of lachten hem gewoon recht in zijn gezicht uit. Nog een reden om zich niet onder zijn eigen mensen te begeven. De man keek even naar haar terwijl ze afgeleid bleek te zijn. Waarschijnlijk dacht ze aan iets maar het was niet aan hem om haar te vragen wat het precies was. De man keek naar wat ze deed. Langzaam had de dame water omhoog laten komen waar later, nadat ze er tegenaan had geblazen, een vogel van vuur uit kwam. Even had hij naar haar gekeken al had hij gevoeld dat het niet helemaal zuivere magie was. Het maakte hem echter weinig uit. Zolang hij geen reden had haar te wantrouwen kon het hem weinig schelen wat de magiers wel of niet deden. Ze beantwoorde zijn vraag een beetje twijfelend, alsof ze het zelf niet helemaal wist maar toen ze vroeg of ze zijn vraag had beantwoord knikte hij. Dat had ze ook zeker. "Ik snap je wel. Helaas kan nieuwsgierigheid een goed en een slecht iets zijn." zei hij alleen maar tegen haar waarna hij even kort voor zich uit staarde. De man richtte zich weer tot haar en glimlachte. Rond zijn ogen verschenen kleine lachrimpeltjes. "Is er nog iets speciaals wat je verder wilt weten?" vroeg hij haar toen om door te gaan op haar nieuwsgierigheid.

"Ik snap je wel. Helaas kan nieuwsgierigheid een goed en een slecht iets zijn." zei hij alleen maar tegen haar waarna hij even kort voor zich uit staarde. De man richtte zich weer tot haar en glimlachte. Rond zijn ogen verschenen kleine lachrimpeltjes. "Is er nog iets speciaals wat je verder wilt weten?" vroeg hij haar toen om door te gaan op haar nieuwsgierigheid. ‘Je hebt gelijk over het feit, dat nieuwsgierigheid inderdaad iets goeds of iets slechts kan zijn.’ Ze staarde nu uit over het water, maar richtte af en toe haar blik weer op de elf. Zijn glimlach ontspande haar iets en gek genoeg wist hij haar aandacht vast te houden. Ze was niet echt een prater geweest de laatste tijd. Altijd wat alleen geweest, maar dit verliep tot nu toe beter dan verwacht. ‘Uhm…’ zei ze nadenkend over zijn laatst gestelde vraag, terwijl haar mondhoeken licht omhoog bleven staan. ‘Alle elven verschillen dus wel een beetje van elkaar, net zoals iedereen eigenlijk doet.’ Ze bewoog licht met haar voeten door het water heen en sprak verder. ‘Maar alle elven hebben, dus wel een soort van band met de natuur of gevoel voor de natuur laten we maar zeggen?’ ze keek naar hem opzij en een vragende blik was in haar ogen te lezen. ‘Ik zag elven altijd voor me als een volk die aan niks anders kon denken dan de natuur en daar dan ook de rest van de dag mee bezig waren… ik gok dat mijn gedachten over dit volk niet helemaal klopten of toch deels wel?’ Ze hoopte dat haar vraag duidelijk overkwam en ze hem het daarbij niet te moeilijk maakte.

"Ja ik snap je." begon hij en de man dacht heel even na voordat hij antwoord gaf. "Het is moeilijk, ik ben al een tijd niet meer onder mijn volk geweest maar toch denk ik dat je maar deels gelijk had. Er zijn natuurlijk altijd degene die erger zijn dan de anderen maar toch is het ook weer zo dat er weer andere weer bezig zijn met totaal andere dingen. Zelf leef ik in de natuur dus voel ik er veel voor terwijl andere weer bezig zijn met andere dingen. Ik ben bang dat ik die vraag niet helemaal kan beantwoorden, het spijt me." zei hij met een spijtige klank in zijn stem. De man haalde zijn voeten uit het water en stond op waarna hij zich uitrekte. "Heb je misschien zin om even een stukje mee te lopen? Ik ben niet zo goed in stilzitten vrees ik." zei de man toch vriendelijk tegen haar. Even leek ze te twijfelen, maar knikte toen langzaam. Dit alles leek plots nieuw voor haar. Heel erg vaak had ze nog geen contact gehad met anderen en al helemaal niet van andere volken. Jaren was ze alleen geweest en voelde ze zich buiten gesloten. Ze had les van de oude leider van de wizards gehad en daarbij had de duistere kracht van magie bezit van haar genomen, maar verder… had ze eigenlijk nog helemaal geen contact met anderen gehad, besefte ze plots en ze keek de man weer aan. ‘Het geeft niet, uw antwoord was duidelijk en ik snap het.’ Vrijwel nog nooit had ze het woord uw of u gebruikt, maar iets in deze man gaf haar op dit moment het vrouwen om zo te spreken. ‘Ik ben ieder geval blij, dat ik u heb ontmoet en u rustig heb kunnen spreken.’ Ze hield haar voeten nu ook uit het water en stond op. ‘Ik heb wel zin om een stukje mee te lopen.’ Ze glimlachte licht naar hem. ‘Ik ben over het algemeen wel goed in stilzitten, maar een wandeling vind ik ook prima, daar doe ik niet moeilijk over.’ Even keek ze rond zich en richtte haar blik daarna op Archer. Ze liet hem met een knikje weten, dat hij kon lopen en dat zij hem rustig aan zijn zijde zou volgen.

Een zachte en gemeende lach weerklonk even zacht uit haar mond, toen hij haar zei dat ze niet hoefde te spreken met u. Ze bleef ondertussen rustig aan zijn zij lopen en zag hoe hij lachend zijn hoofd schudde. Zijn stem klonk vriendelijk en ze knikte, nadat hij haar gezegd had, dat hij zich dan zo oud voelde. ‘Dat kan ik me ergens voorstellen.’ Zei ze glimlachend. ‘Dan zal ik voortaan geen u meer gebruiken, dat is namelijk zelf ook niet echt mijn ding. Ik gebruik het soms, als ik respect voor iemand lijk te hebben.’ De glimlach bleef op haar gezicht staan, terwijl ze af en toe haar blik de omgeving in richtte. Ergens straalde het elfengebied altijd meer rust uit, dan bij de tovenaars. Bij de tovenaars hing altijd een lichte spanning, al kon je soms prachtige plaatsen tegen komen. Ze richtte haar aandacht weer op hem, toen hij begon te spreken. De licht bedenkelijke blik in zijn ogen viel haar meteen op, maar daar ging ze niet op in. Een wat verbaasde uitdrukking vulde haar gezicht na zijn vraag of ze iets over zich zelf wilde vertellen. Aan de ene kant wilde ze wel, maar het was moeilijk ergens te beginnen als er geen begin was. Een twijfelende blik ontstond op haar gezicht, de reden waarvoor ze even van hem wegkeek. ‘Zelf ben ik eigenlijk ook nog nooit echt een prater geweest, maar ik kan je wel proberen iets te vertellen.’ Zei ze na een moment van stilte en keek hem weer aan. Haar blik stond nu zachter en ze glimlachte bij het zien van zijn nieuwsgierige blik. ‘Maar waar moet ik beginnen? Mijn leven had prachtig kunnen zijn, maar ergens in het begin ging er iets mis.’ Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond. ‘Eigenlijk had ze nog nooit iemand verteld over haar verleden. Het koste haar moeite om de juiste woorden te vinden, vooral omdat de magie die ze met zich mee droeg dingen af en toe vaag maakte. ‘Ik werd op mijn derde wakker in een bos. Ik was helemaal alleen en had geen idee waar ik was, wie ik was of waar ik eigenlijk vandaan kwam. Op mijn eigen kracht liep ik koud en nat richting een dorp in de buurt. Het dorp van de mensen. Vreemde wezens.’ Mompelde ze en grinnikte even. ‘Ik werd opgevangen in een familie, maar toen ze ontdekten dat ik wat magie leek te bezitten… toen begonnen ze me allemaal te behandelen als afval. Misschien waren ze bang ik weet het niet. Na jaren heb ik het daar achter me kunnen laten. Ik kwam per toeval in het tovenaars gebied terecht en werd daar warm ontvangen. Ik kreeg een eigen plek om te wonen en na een aantal jaar was ik klaar voor een leraar. De leraar was op dat moment de leider van ons, dus ik voelde me vereerd. Op dit moment heeft zijn dochter zijn plaats ingenomen. Na mijn lessen ben ik de wereld in getrokken. Ik ben meer iemand op mezelf. Ik moet blijven bewegen als ik verder wil komen. ‘ Even keek ze de elf aan en toen langzaam weer voor zich. ‘Dat is mijn verhaal in het klein verteld.’ Opnieuw zuchtte ze. ’t Zit gewoon wat vreemd in elkaar.’