Voorzichtig zette ze haar voet neer op het natte gras. Een zacht briesje woei door haar blauwe haar. Met haar ogen bestudeerde ze de stam voor haar. Even ging haar blik omhoog, naar de top van de boom. Ze aarzelde even, maar zette toen haar Laarsjes naast zich op de grond. Met haar rechter hand pakte ze de dichtstbijzijnde tak vast. De belletjes van haar armband rinkelde vrolijk. Met haar linker hand pakte ze een andere tak vast. Ze kneep haar ogen dicht maar en spande haar spieren, toen trok ze zich omhoog. Haar ogen gingen weer open. Met haar voeten zocht ze houvast, en toen ze die gevonden had, en haar voeten ook wat van haar gewicht droegen ontspande ze. Met haar armen pakte ze de volgen takken beet en en haar voeten verzette zich naar de takken waar ze eerst aan had gehangen. Zo bleef ze even hijgend staan, maar nog steeds bleven al haar zintuigen op scherp staan. Langzaam bewogen haar ogen zich naar de grond. Deze was een paar meter onder haar. Haar hoofd duizelde beter en ze kneep nog harder in de takken. Ze moest en zal haar hoogtevrees overwinnen. Niet meer naar beneden kijken, niet meer naar beneden kijken, zei ze in stilte. Ze trilde over haar hele lichaam. Terug, terug naar de grond moest ze. Langzaam liet Samah zich weer zakken. Weer op de grond keek ze nog eens omhoog. Haar ogen gleden langs de takken tot dat ze de goede had gevonden. Op die had ze gestaan. Best wel hoog, voor haar doen, met haar hoogtevrees kwam ze niet hoger. Nors keek ze naar de boom. Altijd als ze boven in zo'n boom zat wou ze er zo snel mogelijk weer uit. Maar het vervelendste vond Sam nog dat ze daarna gelijk weer omhoog wou. Ze liet haar voeten in haar laarzen glijden. Zou ze terug gaan naar de stad of...? achter zich klonk een luit geritsel. Met een ruk draaide ze zich om. Wie kon dat zijn?
