You wanted to know the past my dear?

Aiofé haalde diep adem, en keek rustig om zich heen. Ze wist waarom ze hier was, ze had een appointed met de Leader. Mariah. En hoewel ze normaal rustig zou gebleven zijn, en zichzelf vooral, kon ze er nu niks aan doen dat de zenuwen door haar aderen gierden. Ze had namelijk opgevangen dat de Leader haar moeder had gekend. Hoevaak ze al had gewenst meer de weten over die vrouw die slechts een vage herinnering was, een afdruk die soms nog in haar dromen rondwaarde. Nee, ze had nooit aangekunt om zelfs maar hoop te koesteren dat .. En dan nu, ze wist het niet meer. Aarzelend bleef ze bij de drempel staan, moest ze nu wel verder? Want wat was er daarna. Het punt van dromen, je deed alles om ze te bereiken, maar wat moest je daarna doen? Het enigste wat er in haar opkwam was een nieuwe droom zoeken. Maar stel dat het niet was wat ze verwacht had, als al haar hoop fout was en ze alleen maar teleurgestelt zou zijn. Dat was niet haar bedoeling. Die van niemand, maar de waarheid kon nu eenmaal snijden. Het harde lemmet van de waarheid kon soms in het niets vervallen met de zachte veiligheid die een leugen kon bieden. Maar ze wist dat het slechts schijn zou zijn zou ze liegen. Je zou je in een droomwereld bewegen, die niet bestond, en op het moment dat het het hardst aankwam, werd je onderuitgehaalt, er vanweg. Een simpel gebaar, maar het kon wel veel impact hebben.
Uiteindelijk hakte ze de knoop door en stapte ze naar binnen. Ze zag Mariah al zitten, met nog iemand aan tafel. “Mariah,” Ze knikte haar hoofd beleefd, en glimlachte toen voorzichtig, “Ik wou graag met je spreken.” Waarschijnlijk wist ze al waarom, de reden was niet zo moeilijk te bedenken. Maar toch. Een introductie was nooit kwaad.

Een zachte lach bereikte haar oren, en ze keek verbaast op. Lachte Mariah nu net? Wel, niet dat er een gerucht ging dat ze stijf was ofzo, maar het was toch raar om een Leader zo vriendschappelijk te zien. Maar misschien was het het beste, bovendien kende ze toch niet veel mensen, en kon ze beter elke kans op vriendschap aangrijpen. Wie weet was het de laatste die ze kreeg. En Mariah was een aardig persoon, Fé mocht haar. Zo kwam ze op haar over. Maar het kostte ook niet veel moeite om haar vriendschap te winnen, je moest enkel iets goeds of liefs zeggen/doen, en ze was al verkocht. De eerste indruk telde zwaar bij haar, en was moeilijk om weg te krijgen. Enkel met grote argumenten kon je die wegvegen, en zelfs nog bleef hij dan rondspoken in haar achterhoofd. Fé zuchtte licht. Niemand kon haar echt helpen, maar misschien kende Mariah iemand die haar moeder wel gekend had. Een ouder persoon, met wie ze veel was omgegaan. Die moest er wel zijn, toch?
“Nee, als ze nog zou leven, zou ik het voelen.” Was haar korte antwoord. Moeilijk om uit te leggen, maar het was zoiets als ademhalen. Ze wist het wanneer een zeer dierbaar iemand er was. Of niet meer was. Het lag in haar natuur om te weten, maar tot nu toe had ze nog geen beschrijving aan het lege gevoel gegeven. Bang om uit te spreken en het onvermijdelijk te maken. “Als je wilt.” Ze glimlachte zwakjes naar het meisje voor haar dat vol van vriendelijkheid en moed sprak. “Wie zijn de anderen hier eigenlijk? Als je het niet erg vind, zou ik graag hun naam weten. Dat spreek een stuk gemakkelijk als 'die daar', weetjewel..” Eindigde ze haar zin verward, niet zeker of ze het nu correct had gevraagt of niet. Een kleine rimpel verscheen tussen haar wenkbrauwen, die daar altijd zat als ze zich ergens zorgen over maakte of diep nadacht. Hoewel ze vriendschap wou sluiten met Mariah, moest je toch op zekere wijze formeel blijven. Of dat laten varen? Ze wist het niet zeker meer, maar het zou vanzelf wel op z'n pootjes terecht komen. Dat deed het uiteindelijk altijd.