Everlasting dreams

Dit was echt wel een van de laatste dingen die hij zo vroeg in de ochtend had verwacht. Misschien was hij op de een of andere manier gewoon in zijn bed beland en lag hij nu te dromen. Het gesnuif van de draak klonk echter te echt. Reece vroeg zich af of hij eigenlijk ooit al een draak had gezien. Ja, in boeken enzo, op prentjes. Maar die dingen bewogen niet, tenzij ze bewerkt waren met magie. En dan nog, die plaatjes waren niks vergeleken met de draak hier vlak voor hem. Het eerste wat door zijn gedachten schoot, was het feit dat de draak wel een heel erg kinderlijk en bang stemmetje had in vergelijking met zijn omvang. En hij zag er niet bang uit. Het was allemaal heel erg verwarrend, tot een klein meisje plots van achter de draak kwam gestapt. Aha. Nu klopte het. Een beetje. Het was een vreemd zicht om een meisje zo klein en breekbaar ongedeerd naast zo'n gigantische draak te zien staan. Misschien was hij dan niet zo gevaarlijk, alhoewel. Toch leek het meisje hem te willen verzekeren dat het veilig was. "Haku is niet gevaarlijk," Zei ze zacht. Oh ja? Dat vond die draak niet echt. Waarschuwend bromde de draak naar hem. Reece hield zich in om niet nog verder naar achter te stappen. Echt belachelijk, goed bezig, echt waar, geweldig.

Het leek wel alsof het meisje en de draak met elkaar aan het communiceren waren, want ze knikte kort naar Haku, zoals ze hem daarnet genoemd had. "Ik ben Chihiro," Stelde ze zichzelf voor, "wat is jouw naam? Jij bent een ridder, toch?" Reece beet even op zijn onderlip. Was hij dat? Eigenlijk niet, maar eigenlijk ook wel. Het was verwarrend voor hem, hoe zou het klinken in de oren van een tienjarige? "Mijn naam is Reece. En mja... Bijna?" Zei hij aarzelend. "Ik ben nog niet officieel een ridder, maar ik wil er wel een worden. Ik kan wel al een heleboel dingen, maar ik moet nog meer bijleren voordat ik een echte ridder kan worden. En ik moet ouder zijn", Zei hij toen met een glimlachje. Hij wreef kort met zijn handen door zijn blauwe haar en zuchtte toen zacht. Wat was hij toch onmogelijk hopeloos.

De zon kondigde aan dat het ochtend werd. Eigenlijk zou hij nu al terug moeten zijn. Misschien had iemand hem nodig en liep die persoon hem nu te zoeken. Hij wist niet eens of hij wel buiten het gebied van the Knights mocht gaan zonder toestemming van iemand die hoger in rang stond dan hem. Hij leefde volgens de regels, maar aangezien hij hier nieuw was, kende hij de regels nog niet. Hopelijk overtrad hij er geen door hier op het veldje te staan. Want hoewel hij niet wist waar hij precies was, wist hij dat hij hier niet meer in de buurt van de stad was. Hij voelde de zonnestralen op zijn rug en hij merkte hoe zijn pantser de zon leek te weerspiegelen. Hij onderhield het goed en het blonk ook, zelfs al was er weinig licht. Het haar van het meisje kreeg ook een gouden gloed, waardoor ze nog meer een onschuldige aanblik kreeg. Zelfs de draak zag er ineens een heel stuk minder kwaadaardig uit in het licht van de zon. Chihiro leek redelijk tevreden met zijn antwoord, ze leek het zelfs te snappen. Dan had Reece het toch niet zo slecht uitgelegd. "Oeh, zou je misschien wat kunnen laten zien?" Vroeg ze onbeschaamd. Blijkbaar was ze over haar verlegenheid heen. Hij wist niet waarom, misschien omdat ze zijn naam wist of omdat hij eigenlijke en vrij onschuldige aanblik toonde. Hij liep niet te dreigen met zijn wapens en hij was gewoon zichzelf. Vriendelijk tegen iedereen die vriendelijk was tegen hem. Zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Zinloos geweld vond hij een van de ergste dingen die er bestonden, dus hij deed er zelf nooit aan mee, integendeel. Hij zou het bestrijden, later, als zijn opleiding af was.

"Euhm, ja, tuurlijk wil ik dat", Zei hij een tikkeltje onzeker. Stel je voor dat hij een fout zou begaan voor de ogen van het meisje met haar draak. Daar zouden ze vast dagenlang over napraten. Hij riep zichzelf tot de orde. Een beetje zelfvertrouwen mocht er ook wel zijn. Hij deed een paar passen uit de richting van zijn toeschouwers; hij wou hen immers niet per ongeluk raken. Hij nam de speer in zijn hand en woog hem even. Toen koos hij een boom uit die niet te dik was, maar ook niet te dun. Eentje die hij makkelijk zou kunnen raken. Een boompje op ongeveer tien meter afstand leek hem perfect. Hij concentreerde zich en nam de speer toen stevig beet. Hij leunde een beetje achterover op de bal van zijn voet, bracht zijn arm naar achter en een paar tellen later vloog het wapen in een strakke lijn door de lucht. Met een dof geluid boorde het metaal zich in het hout, diep genoeg zodat het bleef zitten. "Zo kan ik gelijk wat raken, op een afstand van maximum vijfentwintig meter", Verklaarde hij, met een tevreden glimlachje op zijn gezicht.

Meteen nadat Reece de speer in het hout had laten wegzinken, liep Chihiro er op af om het te bestuderen. Hij wou net zeggen dat ze moest uitkijken, maar blijkbaar had ze het zelf door. Of nouja, de draak had het door, hij wist het nog steeds niet zeker. Er moest een manier zijn voor de twee om te communiceren, anders zouden ze niet bij elkaar blijven. Anyhow, het meisje ging terug achteruit, wat hem eerlijk gezegd ook wel wat meer gerust stelde. Hij wou niemand pijn doen die het niet verdiende. Als ridder, of bijna-ridder, had hij ook zijn principes en waarden. Een onschuldige zou hij nooit iets aandoen, dat hoorde niet in zijn ogen. Hij wou vechten voor diegenen die dat zelf niet konden, voor eender wie die hulp nodig had. Het maakte hem ook niet veel uit welk ras dan ook. Hij beoordeelde nooit mensen die hij niet kende, al had je wel zo van die types die je best ontliep. Hij ving een bewonderende blik van Chihiro. "Je wordt vast een goede ridder," Zei ze met een glimlach. Het deed hem om de een of andere vage reden breed grijnzen. Hij was best blij met het compliment, al was ze zo klein en waarschijnlijk snel onder de indruk. Hij liep naar de speer toe en met een heftige ruk had hij het uit het hout gehaald. Een diepe groef bleef achter. Hij liet de schacht van de speer op de grond rusten en keek even rond. Het was echt al ochtend geworden, de laatste sporen van de nacht verdwenen. Plots werd zijn aandacht getrokken door een vaag gerommel. Hij kon het niet meteen thuiswijzen. De draak grinnikte, Reece wist niet waarom. "Reece..." Hoorde hij toen. Hij draaide zich om en keek haar aan. "Heb jij misschien iets te eten bij je?" Aha. Dat was het dus. Een bedenkelijke blik kwam in zijn ogen. De jongen had geen eten bij, hij had niet voorzien dat hij langer zou wegblijven dan het ontbijt. Op de weg hiernaartoe had hij echter wel enkele interessante bomen gezien. Misschien zou hij wel een diertje kunnen vangen, al zou het langer duren voor dat klaar zou zijn. Vuur maken zou hij ook niet kunnen, aangezien hij niks bij had om dat te doen. Hout kon hij wel sprokkelen, maar het in gang krijgen was een ander verhaal. "Ik wil best op jacht gaan, maar rauw vlees is niet echt aangenaam... Zin in een appel? Ik wil gerust in een boom klimmen om er enkele te plukken?" Stelde hij voor. Het was niet zo heel ver lopen, en het weiland werd omringd door bossen. Hij durfde wedden dat er hier ergens konijnen te vinden waren. Met zijn speer kon hij makkelijk jagen. Hij had lang genoeg alleen rond gedwaald om genoeg ervaring op te doen.

OOC: Sorry voor de extreme laatheid..