Verveeld keek ze om zich heen. Ze had niets te doen, wat redelijk uitzonderlijk was voor haar. Normaal had ze altijd wel iets omhanden, maar op het moment zat ze enkel in een boom. Ze hield van bomen, ze gaven haar een gerestructueerd beeld van wat er onder haar gebeurde, iets wat ze meestal wel nodig had met haar chaos. Ja, ze was een regelrechte ramp als het om orde houden ging, hoewel ze het de laatste tijd steeds beter onder de duimen kreeg. Maar dat lag niet aan iemand in haar omgeving, of zelfs aan haar. Er was haar gewoon vertelt dat haar moeder ook een chaos was geweest vroeger, en dat vond ze wel prettig. Net zoals altijd als ze aan het afdwalen was begon ze aan heet ketting te plukken, enkel om de herinneringen van haar moeder te benadrukken. Ze wist dat als ze die omhad, ze zich alles beter kon herinneren, en ordenen. Het was een soort van laatste afscheid geweest van haar moeder, waarna ze haar nooit meer had gezien. Ze wist enkel haar naam, en dan voordat de regelingen in het hele land anders was geworden, tot de hoogste klasse behoorde. Aoifé miste haar nog elke dag, maar het ging beter, wetende dat ze nu eindelijk beiden gelukkig waren. Haar vader was dood, dat wist ze, en hoewel ze soms aan hem dacht, kon ze niet bekennen dat ze het miste. Kon je iets missen wat je überhaupt nooit gehad had? De vraag was simpel, maar het antwoord des te moeilijker, nee, dat ging niet. Ze draaide met haar benen, heen en weer, en keek naar de huid die lichtjes vervelde op de magere dingen. Ze was mager, juist iets te. Maar dat lag niet aan haar, ze at nu alleen maar fruit. Ze kon niet tegen vlees, en bij voorkeur had ze nog appels. Dat je dan niet veel te omvatten had leek haar logisch, maar ze had het al dertien jaar overleefd op dat, die rest moest ook nog wel kunnen. Ze schudde haar rode haren los, en boog haar hoofd om ze toen in een slordige staart te doen, die haar nog steeds goed stond. Het voordeel van een meisje te zijn. Ze zuchtte, en keek toen over het veld heen, om te kijken van wie de passen waren die ze zachtjes voelde ruisen met de wind mee.
Onderwerp: Re: Little Mind za mei 12, 2012 11:21 pm
Lucetta als het mag
Lucetta liep gerust door het bos met ene glimlach op haar gezicht. Ze had net een beetej dieren bloed op om zich gedeist te hoouden onder de tovenaars voor haar eigen best wil. Ze had het haar moeder beloofd dat ze geen bloed meer zou drinken van personnen tot ze terug kwamen maar wie weet hoelang dat nog ging gebeuren. Lucetta wist haar eerste dodo al op ene persoon ze moest van haar moeder omdat die persoon er achter was gekomen hoe ze was. Het zou haar alleen maar in narigheid brengen. Het zou niet handig zijn voor Lucetta als een iemand het wist dat zou haar in gevaar brengen terwijl ze nog niet klaar was. Ookal nam Lucetta het snel op maar dat was niet genoeg volgens Rox. Ze moest beter haar best doen volgens haar want ed tijd dringde. Kucetat zuchte en voeg zich zoveel dingen af in haar leven ookal kon ej he niet leen noemen. Ze was ene mislukte schepsel alleen maar gemaakt om te killen. Haar Wizard kant was best duister maar haar gevoel was echt een zwakte. De ana valle die anderen konden doen deden pijn bij haar wat bij ee vampier niet zo snel zou gebeuren maar ed arme Lucetta voelde elke pijn streek die dooor haar lichaam ging. Ze zuchte diep en ging even zitten met een zwarte magie boek waar ze nog zoveel vecht technieks uit moes leren dat eht bijna onmogelijk was voor een ppersoon maar zij moest het want dat was haar lot. Lucetta hoorde toen opeens iets en legde haar hand op de grond en concentreerde zicht goed. Eerst lukte het niet maar na paar poginge gign het steeds beter. Nog niet helemala goed maar ze kon het wel. Lucetta voeld ehoe haar magie doro de aarde stromen en een diet uit kiesde om door zijn ogen te kijken wie er was. Het was ene meisje die uit haar vage herrinering kwam. Lucetta stopte toen met kijken en probeerde adem et happen omdat haar magie vandaag zwaar werkte voor haar. Ze liep op af wara het meisje zou kunnen zitten en zag haar toen. Wie is dat? Vroeg Lucetta zich af maar ze kon nog niet in haar hoofd kijken dat was ene gave dat Rox haar nog moes leren en alleen mocht asl ej pas echt ver was. Lucetta stapte toen ene stapje dichter bij terwijl ze uit haar licht rode ogen naar ed meid keek. "Hallo." Zei Lucetta gerust en kwam toen rustig uit het duister.
