Het was erg vroeg in de morgen. De zon kwam op, en de lucht was oranje gekleurd. De vorige dag, had ze Adams ontmoet, ze vond het een vriendelijke maar vreemde jongen. Ze mocht hem. Het dier dat er liep, stak niet veel af tegen de oranje gloed, haar poten brachten haar verder en verder. Anani liep in haar tijger gedaante, en haar staart slenterde achter haar aan. Ze zwiepte er even mee, en op haar rug lag Peach nog te slapen. Die nacht had ze ook in tijger gedaante geslapen, wat ze meestal deed. In haar tijger vacht, voelde de grond altijd zachter aan. Haar grote klouwen lieten sporen achter in de aarde, die vochtig was van de douw. Ze keek naar de oranje lucht, en genoot ervan. Soms sliep ze lang uit, maar nu was ze vroeg wakker geworden. Soms bleef ze dan nog op de plek, maar meestal vertrok ze diezelfde dag of zelfs ochtend weer. Ze had onder de eik geslapen. Ze gromde Peach even wakker, die slaperig zijn kopje op hief. Haar staart wuifde over zijn kopje, en hij nieste. Hij schudde zijn kopje, en smakte even. Hij wist dat hij zich nu goed moest vast houden, want Anani zou een sprint trekken. Dat deed ze zeker, in een drafje ging ze over tot een volle sprint. Haar vacht wapperde in de frisse wind, en ze genoot ervan. Meestal deed ze dat aan het begin van de reis even, om haar hoofd te verfrissen en klaar te zijn voor de volgende dag. Haar poten dreande tegen de grond, en ze genoot van de wind. Peach viel een moment bijna achterover, met de wind in zijn open wangen, maar greep zich snel aan de vacht weer vast. Hij klom naar de nek van Anani en ging er in zitten. Hij hield met zijn kleine handjes haar oren vast. Hij genoot nu ook van de rit.
Evenlater, toen Anani aankwam in een ander stuk bos ging ze langzamer lopen. Op een drafje, bekeek ze de hoge bomen. Ze waren hier wat sterker en groter leek wel. Ze volgde een klein hazen pad, en dook weg voor struiken. Op Peach na, hij kreeg mopperend een takje in zijn gezicht. Hij had even niet opgelet. Snuffend met zijn pootjes op zijn neus mokte hij erop los. Anani kon er wel om lachen. Opeens zag ze aan ander pad, en rook er aan. Het rook naar kinderen. Maar ze rook ook dat dit verwilderde en overwoekerde pad al heel erg lang niet meer gebruikt werd. Ze haalde wat mos en ranken weg, en vond een lang geleden bewandeld paadje. Ze besloot het pad te volgen, en met een zwiep van haar staart sloeg ze het pad in. Op haar hoedde, maar ook wat ontspanne, liep ze verder het pad volgend. Toen ze de bocht omging, zag ze een opening aan het einde van het pad. Het was er erg licht, en ze kon niet zien wat er achter het heuveltje lag. Peach snuffelde nieuwsgierig, en zat bijna op Anani's kop om te zien wat er achter lag. Anani gromde lachend naar het beestje, zijn staart zwiepte. Hij stond met zijn voorpootjes en grote ogen naar voren te kijken. Anani liep verder, uiteindelijk kwam ze bij het heuveltje. Ze kon er over heen kijken, beide monden van de diren vielen open van ontzag. Anani vond het een prachtige plek. Ze zag een klein riviertje lopen, van ongeveer een meter breed. Langzaam daalde ze af. Vogeltjes vlogen op uit wat bomen, die in een soort kring stond. Maar in het midden tegen de achterkant aan, beschud maar prachtig. Er stond een gigantische boom, met een oude verlaten boomhut er in. Ze stond voor het riviertje, en zag haar tijger spiegelbeeld. Even verderop, zag ze restanten van wat ooit een bruggetje was geweest. Soepel sprong ze over het water heen. Ze liep naar de onderkant van de creatie, en snuffelde wat rond. Ze vond een oud bemost speelgoed zwaardje, en moest er wat om lachen. Peach was ook van haar schouder af gesprongen, en dook overal heen waar hij dingetjes vond. Er verschenen wat schijningen om haar heen, en voor je het wist, stond ze nu in haar mensen gedaante voor de grote boomhut. Met een nadenkend gezicht bekeek ze de boomhut. Ze dacht aan alle mogenlijkheden, zo te zien waren er jaren geen mensen meer geweest. Kinderen die de plek vergeten waren. Ze besloot, om het haar huis te maken al moest er nog heel wat gebeuren.
Ze pakte wat haken uit haar gordel, en klom via de oude afgebrokkelde wentel trap en boom omhoog naar het centrale hutje. Het was anders maar toch had ze nu al een gevoel van thuis. Ze vond het een warm lekker gevoel. Uiteindelijk kwam ze aan bij het hutje. Ze maakte zich vast met touw aan wat takken voor de veiligheid, om niet te vallen. Het hutje was erg donker, maar al snel zag ze een oude kapotte lantaarn hangen. Ze pakte het, en stak het aan met haar aansteker, er zat nog laatste beetje kaars in. Voorzichtig sloot ze het lantaarn deurtje, zodat het niet zou breken. Daarna liep Anani voorzichtig over de oude houten planken. Er hing een oud stoffig kleed voor de deur, en ze haalde het opzij. Er glipte was insecten weg, maar dat boeide haar niet. Behoedzaam liep ze het hutje binnen, dat werd verlicht door de brandende kaars. Het was oud, er lag wat speelgoed, en in de wand zat een afgebrokkeld raam, waar klimop over was gegroeid. Je zag wat licht puntjes door de plant, maar het zicht werd er niet veel beter op. Peach, die haar was gevolgd naderde haar behoedzaam van achter. Anani liep naar het raam toe terwijl ze haar mes pakte. Met het mes, sneed ze de ranken en planten weg, waardoor er groter licht binnen viel. Nu kon ze het hutje beter bekijken. Ze zag een oud bedje staan, en een omgevallen tafeltje. Ook lagen er wat stuk geslagen stoelen, die waren verorberd door de natuur zoals de rest van het huisje. Ze zag oude papieren hangen aan het hout, waar vroeger mooie tekeningen op hadden gestaan, nu was het enkel nog gekriebel. Er moest veel gebeuren, maar ze had het er voor over. Ze zag toen ze beter keek een klein gangetje, die naar achter leidde, ze zag dat ze het prima als opslag kon gebruiken. Ze keek nog even rond, en zag ook een paar ratjes weg glippen.
Evenlater, liep ze buiten, en klom ze weer naar boven, daar was het uitkijkpunt. Verborgen in de bomen, maar op het bovenste van de takken, zat een houten platou. Ze klom er op, en veegde prut van haar wang. Toen ze daar stond, kon ze uitkijken over een heel groot stuk gebied, een groot stuk verder lag de stad. Ze zag dat ze in 15 minuten zo bij de stad kon zijn, dat was gunstig. Ze vroeg zich af waarom deze boom de mensen nooit meer was opgevallen. Hij stond gelukkig wel erg tussen de andere bomen beschut, dus ze had privecy. Ze sloot een moment haar ogen, en zuchtte. Toen ze ze opende keken haar ogen vast beraden. Ze ging aan het werk. Peach keek haar vrolijk aan.
Ze hakte bomen om, bond dingen aan elkaar, bouwde heel veel dingen. Vervangde slechte planken, maakte de trap. Een mooi raam kozijn kwam er in. Ze gebruikte alles wat ze vond om het op te knappen. Ze schilderde de boel, hing verschillende dingen op. Uiteindelijk, keek ze naar het verotte bed. Een kinderlijk grijns kwam op haar gezicht. Ze pakte het voor wat het nog was, en mieterde het de deur uit naar beneden. Beneden zat Peach, die net niet onder de planken kwam, hij schreeuwde kwaad naar boven, maar het boeide haar niet. Hem zou toch niks gebeuren, die keek wel uit. Ze pakte stevige ranken, lianen, touwen bij elkaar, en begon te vlechten. Het duurde even, maar uiteindelijk had ze een prachtige hangmat, ze hing het op en ging er in liggen. Goed gekeurd, maar voor ze het wist viel ze in slaap. Peach kwam er ook bij en rolde zich boven op haar op. De nacht trok voorbij. Nog anderhalve dag bleef ze onophoudenlijk de hut op knappen, ze zweete en had hard werk. Peach werkte mee hoe hij kon, zocht voedsel voor hun twee, en ze hadden plezier. Uiteindelijk, toen ze finely klaar was stond ze beneden omhoog te kijken. Er moesten nog wat kleine dingen gebeuren, maar dat kon later, en ze was tevreden. Met haar handen in haar zij, stond ze tevreden en moe te kijken. Peach zat ook tevreden op haar schouder. Evenlater, sloeg ze een bord in de grond, op het heuveltje, met haar kenmerk er in. Het was klaar.
Toen ze met peach tegen de boom aan zat te eten en te grappen, hoorde ze opeens iemand aan komen. Wacht, he! Er was nooit iemand geweest en precies nu, kwam er iemand een kijkje nemen? Krankzinnig.. Maar het maakte haar even niet meer uit. Ze was moe en had geen zin in drukte, nieuwe vrienden, kon ze gebruiken.
*Iedereen is van harte welkom ^^*
|
