Character Real name: Gaby/Gabs Characters: Objects:
Onderwerp: Ceremonie Ludi Publici do okt 25, 2012 9:43 am
Falco Son of a once noble king and a traitor, Never known his true name but stil like father, like son Just the same...
Het was weer eens tijd voor hem om het volk weer te zien staan, afwachtend op zijn woorden. Het was voor hem nog altijd moeilijk om daar te staan, want zelfs in zijn eigen ogen was hij nog een kind. Hij was bang dat hij ging falen, en dat waar iedereen toe stond te kijken. Hij droeg een last die hem ooit te groot zou worden, die hem zou breken. En zelfs zonder dat hij de waarheid wist van de onbekende last die hem probeerde neer te halen, was het gewoon beangstigend. Maar daar moest hij zich overheen zetten, nu moest hij sterk staan. Hij zuchtte even en keek in de spiegel naar zichzelf. Langzaam richtte hij zijn hoofd op en sloeg zijn armen over elkaar. Het was niet de tijd voor twijfels nu, hij was jong en sterk.
Hij verliet zijn veel te grote kamer en liep stilletjes door de gangen. Vandaag zou hij een leuke aankondiging mogen doen. Hoewel hij zijn hoofd er niet bij had gehouden de laatste meeting met de andere Leaders wist hij nog wel wat ze afgesproken hadden. Een soort van spelen tussen alle rassen, het zou gehouden worden in de arena van de Wizards. Het liefst had hij een ander gebied gezien, maar zij hadden de perfecte plek voor de wedstrijden. Op zich keek hij er naar uit om voor het eerst 4 van zijn volk ten strijde zien gaan tegen alle andere volkeren. Natuurlijk hoopte hij dat zijn volk zich van zijn beste kant kon laten zien, maar hij kon geen gebeurtenissen voorspellen. Even rechtte hij zijn schouders en opende langzaam de deuren naar zijn spreekplaats. Het was tijd om het volk te informeren over het aankomende spektakel.
Langzaam stapte hij het balkon op en legde zijn handen op de balustrade. ''Elven!'' Zijn stem was jong maar hij klonk luid genoeg zodat iedereen hem moeiteloos kon horen. Met zijn woorden spreidde hij zijn armen uit en grijnsde even breed. ''Over wat ik ga mededelen zijn natuurlijk al geruchten rondgegaan.'' Hij zette zijn armen weer op de balustrade en zette zich even af zodat hij erop kon gaan zittten. ''Binnenkort zullen de Ludi Publici beginnen, de spelen die zal gehouden worden door al de vier volkeren. Maar voor deze kunnen starten heb ik vier leden van ons volk nodig die voor ons daar willen staan en iedereen willen tonen hoeveel wij waard zijn!'' Hij glimlachte even, en zijn helderblauwe ogen gleden langs alle luisterende Elven. ''Er zijn verschillende categorieën waarvoor ik mededingers zoek, namelijk Boogschieten, zwaardvechten een uithoudingsvermogen wedstrijd en een potje voetbal.'' Hij trok zijn benen op en stond op. Zijn balans hoefde hij even niet te zoeken en hij bleef moeiteloos staan. ''Meld je je aan voor een van de categorieën, verwacht dan niet dat het makkelijk word. De beste van alle volkeren zullen daar staan als jullie tegenstanders. Ik ga er wel van uit dat jullie alles zullen doen om te winnen, en ik hoop ten zeerste dat het ons lukt!'' Hij glimlachte weer, en nu was er een glimp van trots op zijn gezicht te zien. ''De Ludi Publici zullen echter gehouden worden in de Arena van de Wizards, maar ik weet zeker dat we ons beste beentje voor zullen zetten.'' Nee hij was niet trots op zijn rang, hij was trots om een lid te zijn van dit volk. Hoewel hij zich nu echt afvroeg wat zijn erfenis was, waarom mocht hij als kind een heel volk leiden? Hij zette de gedachte uit zijn hoofd en ademde diep in. ''Dus, Wie is bereid het voor ons op te nemen?'' Hij bleef naar iedereen kijken, afwachtend op een reactie.
Onderwerp: Re: Ceremonie Ludi Publici di nov 13, 2012 10:02 am
Tiro Florentine, the Healer Apprentice of the Elves
Tiro was goedgezind deze ochtend, en nogal druk in de weer. Hij was vroeg opgestaan omdat hij geen oog had kunnen dicht doen, maar dat scheelde hem eigenlijk niet zoveel. Hij had veel werk, en daarom had hij een schema voor zichzelf opgesteld. Hij zou zich klaarmaken, ontbijten, daarna naar de kruidenier en een wandeling doen in het bos – waar hij hoopte bessen te vinden – maar allerbelangrijkst was dat hij een aankondiging moest bijwoonden. Lord Falco zou vandaag iets mededelen, er waren veel geruchten de stad rond gegaan maar hij wist nog steeds niet welke hij ervan moest gaan geloven. Sommige geruchten waren dan ook echt totaal ongeloofwaardig, maar dat ter zijde.. Wat zou de aankondiging zijn? Het was rond de middag, hij had nog wat tijd.. Bedacht hij zich en liep verder door de hoge eiken van het bos door.
De zon stond hoog aan de hemel toen Tiro het grote plein betrad. Er was al veel volk komen opdagen, zoveel dat het moeilijk was om er zich nog een weg door te banen, maar uiteindelijk lukte het hem toch wel om een geschikt plaatsje te vinden. Weliswaar net op tijd, want toen hij opkeek zag hij Falco het balkon al oplopen. “Elven!” Hij maande de bevolking tot stilte met een enkel woord. “Over wat ik ga mededelen zijn natuurlijk al geruchten rondgegaan!” De jonge leader duwde zich af op de balustrade, en hees zich er moeiteloos op. Tiro sloeg een hand voor zijn mond en hield zijn adem bezorgt een paar tellen in. De healer apprentice was altijd al snel geschokt, hij stelde zich vaak waanbeelden in. Stel dat hij zou vallen? Hij schudde de gedachten van zich af, Falco zou niet vallen. De leader sprak verder, Tiro blies – niet opgelucht – uit. “Binnenkort zullen de Ludi Publici beginnen, de spelen die zal gehouden worden door al de vier volkeren. Maar voor deze kunnen starten heb ik vier leden van ons volk nodig die voor ons daar willen staan en iedereen willen tonen hoeveel wij waard zijn!” Hij glimlachte breed, en Tiro voelde kort Falco’s blik op zich rustten voordat hij weer verder het volk rond keek. “Er zijn verschillende catogorieën waarvoor ik mededingers zoek, namelijk Boogschieten, zwaardvechten, een uithoudingsvermogen wedstrijd en een potje voetbal.” Tiro keek verbaasd, zelf voetbal! Maar het onderdeel dat hem het meest aansprak, was toch wel het boogschieten. Als een jong kind had Tiro altijd al bewondering gehad voor de kunst van het schieten, de punt van de pijl die elegant door de lucht suist en doeltreffend de roos raakt.. En met magie was het nog mooier. Laat staan het uiterlijk van de boog dan, die sierlijke vorm met zulke prachtige versieringen die je niet voor ogen had kunnen houden.. Tiro luisterde verder naar Falco’s woorden. “Meld je je aan voor een van de categorieën, verwacht dan niet dat het makkelijk word. De beste van alle volkeren zullen daar staan als jullie tegenstanders. Ik ga er wel van uit dat jullie alles zullen doen om te winnen, en ik hoop ten zeerste dat het ons lukt!” Hij grijnsde breed. “De Ludi Publici zullen echter gehouden worden in de Arena van de Wizards, maar ik weet zeker dat we ons beste beentje voor zullen zetten. Dus, wie is bereid het voor ons op te nemen?” Falco’s blik gleed afwachtend opnieuw over het volk. Tiro speelde een beetje met zijn duimen, terwijl hij afwachtte of iemand naar voren zou treden. Maar er kwam niet zo snel een reactie, en hij vroeg zich af of die er wel nog gekomen zou zijn als hij nu niet naar voren had getreden. “Boogschieten is mijn ding, Falco!” Glimlachte hij, nadat hij zich helemaal een weg door het volk gebaand had tot op de eerste rij. Hij zonk door een knie en keek eervol op naar zijn leider, die hoger op het balkon stond. “Alstublieft, Heer, sta mij toe om ons volk in de kunst van het schieten te vertegenwoordigen.” Zijn lichtgroene kijkers haakten zich vast in Falco’s hemelblauwe, wachtend op zijn toestemming.
